กับดัก บทที่ 2

ณ ห้องพักส่วนตัว

ชั้นบนสุดของคลับ การ์เบรียลล่า

"อ่า"

เสียงหอบหายใจดังขึ้นพร้อมกับมือหนาเอื้อมไปเปิดผมที่ตกปิดหน้าขึ้นทัดไว้ข้างหู สายตาจับจ้องไปยังผู้หญิงที่นั่งลงอยู่หว่างขา

ใบหน้าสไตล์ลูกครึ่งที่ถูกผสมผสานกันอย่างลงตัว ระหว่างอิตาลี รัสเซีย ญี่ปุ่น ดวงตาคม นัยน์ตาสีดำที่เมื่อมองใครคนๆนั้นถูกเหมือนโดนสะกด จมูกโด่งรับกับใบหน้า ริมฝีปากแดงคล้ำเม้มเป็นเส้นตรง รอยสักที่น่าสัมผัสถูกจัดเรียงไว้อย่างหน้ามอง

เธอจ้องมองใบหน้าหล่อชวนหลงใหล พร้อมกับเปิดปากเล็กครอบครองแก่นกายรูดขึ้นลงเป็นจังหวะ เขาขบกรามแน่นด้วยความเสียวซ่านแล่นไปทั่วท้อง มือหนาลูบหัวของเธออย่างเบามือ

"อ่า"

เสียงครางในลำคอดังขึ้นอย่างกลั้นไม่อยู่ เมื่อลิ้นร้อนแตะส่วนปลายไล่ลงไปยังด้านข้างและวนอยู่อย่างนั้นซ้ำๆ

"ขึ้นมา" เสียงแห่บพร่าออกคำสั่ง

ผู้หญิงตรงหน้าเขาลุกขึ้นยืนแล้วถกชายกระโปรงชุดเดรสขึ้นคร่อมบนตักเขา ก่อนจะคอยๆนั่งลงครอบครองแก่นกายเข้าไปในร่องชื้นจนมิด

"อื้อ~" เธอครางออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ สะโพกอวบขยับไปตามมือหนาบังคับ เสียงเนื้อกระทบกันดังเป็นจังหวะ ริมฝีปากแดงก้มดูดอกอวบก่อนจะออกแรงขบเม้ม ทำเอาเธอกลั้นไม่อยู่

"อือ อ๊ะ อ๊ะ~ การ์เนท...ไม่ไหวแล้ว"

"อ่า" เขาขบกรามแน่น ทั้งสองขยับสะโพกเข้าหากัน เล็บยาวจิกลงบนไหล่กว้างเพราะความเสียวที่ได้รับแล่นไปทั่วท้องน้อย

"อ๊ะ อ๊ะ!" เสียงครางของเธอยิ่งเร้าอารมณ์ให้เขาไม่น้อย

มือหนายกสะโพกเธอขึ้น พร้อมกับจับมันชูชันจ่อตรงหน้าเธอ ปากเรียวก้มครอบครองมันโดยที่เขาไม่ต้องสั่ง มือเล็กกำพร้อมกับรูดขึ้นลงไปตามจังหวะของปากเธอ

"อ่า"

น้ำคาวถูกปล่อยออก เธอดูดกลืนมันจนหมดไม่ให้พลาดออกมาแม้แต่หยดเดียว เมื่อเสร็จหน้าที่แล้วเธอก็ลุกขึ้นแต่งตัวให้เรียบร้อย แต่ก่อนที่จะออกจากห้องไปเธอก็ไม่ลืมที่จะหันมาย้ำสิ่งที่ต้องการกับเขาอีกครั้ง

"อย่าลืมข้อตกลงของเรานะการ์เนท พ่อของฉันต้องปลอดภัยจากการตัดสินขององค์กรนะ"

"อือ" เขาขานรับเพียงสั้นๆ ร่างบางก็เดินออกจากห้องไป เขาพาร่างกายตัวเองไปชำระล้างกลิ่นคาวในห้องน้ำ แค่ตัวเธอเนี่ยนะจะมีราคามากพอได้รับความช่วยเหลือจากฉัน

"โง่จริงๆ" เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหลับตาลงปล่อยให้น้ำจากฝักบัวไหลผ่านร่างกายไป

ปึง!ร่างสูงเปลือยท่อนบนหันไปมองตามเสียงที่ดังมาจากประตู เขาจ้องมองมันสักพักแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันจะมีอะไรเกิดขึ้นได้ยังไงก็ที่นี่มีเพียงแค่เขาและคนที่ได้รับอนุญาติเท่านั้นที่ขึ้นมาได้

ปึง! มือที่กำลังติดกระดุมเสื้อหยุดชะงักแล้วหันกลับไปมองยังประตูอีกครั้ง เสียงที่เกิดขึ้นเหมือนคนกำลังเอาอะไรเหวี่ยงใส่ประตู

ปึง! ครั้งนี้เขาไม่ยืนฟังมันเฉยๆ ใครมันกล้ามาทำเสียงดังที่นี่ สิ่งต้องห้ามเมื่อเขาอยู่คือ เสียงดัง ความวุ่นวาย

ปัง! ประตูถูกกระชากออกอย่างแรง จนมันกระเด้งไปกระทบกับผนังห้องด้านหลัง

ดวงตาสีนิลจ้องมองภาพตรงหน้า

ผู้หญิงคนนึงยืนก้มหน้าเกาะขอบประตูไว้แน่น มืออีกข้างถือรองเท้ากับกระเป๋าไว้ในมือคู่กัน เธอไม่แม้แต่จะ เงยหน้าขึ้นสบตาเขาด้วยซ้ำ

"เธอเป็นใคร"

"หลบ" เธอก็ดันตัวเขาออกแล้วก้มหน้าเดินเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะ

เขาไล่สายตามองตามแผ่นหลังตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างใช้ความคิด ผู้หญิงคนนี้ขึ้นมาได้ยังไง ใครส่งเธอมาให้หรือไง แต่ดูจากสภาพเดินเอียงไปขนาดนี้ เมาแน่นอน

พึ่บ!

ร่างบางทิ้งตัวลงบนที่นอน กระเป๋าและรองเท้าในมือถูกโยนทิ้งไว้ตามพื้น เขายืนจ้องมองภาพตรงหน้าและพยายามเก็บอารมณ์ ยัยนี่เป็นใครไม่รู้ รู้แค่ว่าเมา แล้วขึ้นมาได้ยังไงก็ไม่รู้อีก

"เธอเป็นใคร"

"อื้อ ~" เธอนอนคว่ำหน้าลงบนที่นอน

"จะถามอีกแค่ครั้งเดียวนะ เธอเป็นใคร"

"น่า...รำ...คาญ" เสียงบ่นอู้อี้ดังรอดออกมา

"..." ผู้หญิงคนนี้เป็นใครวะเนี่ย แต่เพราะเธอเมาเขาเลยไม่อยากทำอะไรมาก

"น้ำ ขอน้ำหน่อย" เธอแบมือพร้อมกับมาด้านหลังพร้อมกับบอกสิ่งที่ต้องการ

"ออกไปซะ"

"น้ำ"

"จะเดินออกไปเองหรือจะให้โยนออกไป"

"น้ำ...หน่อย" คนบนเตียงยังบ่นพึมพำแต่คำขอเดิมๆ ความอดทนเขาไม่ได้มีสูงซะด้วยสิ

พึ่บ!

เขาคว้าต้นแขนของเธอ เพียงออกแรงนิดเดียวคนตัวเล็กก็ปลิวมาตามแรงดึง ผมยาวตกปิดหน้าทำให้เห็นหน้าของเธอไม่ชัด

"อะไรเนี่ย!"เธอยังมีแรงขืนตัวไว้

"ออกไป"

"ปล่อย!" เธอก้มหน้าก้มตาพยายามแกะมือที่ต้นแขนออก

"มานี่" เขาออกแรงดึงเธอให้ลุกจากที่นอน แต่เธอก็ออกแรงยื้อตัวเองไว้เหมือนกัน

ผลัก! เธอใช้เท้ายันเข้าที่ท้องของผู้ชายตรงหน้า แต่ด้วยแรงที่มีเพียงน้อยนิดของเธอมันเป็นเหมือนการสะกิดเบาๆเท่านั้น

"เป็นใครเนี่ยเข้ามาในห้องฉันได้ไง ฮะ!" เสียงแหลมเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ แม้ตัวเองจะทรงตัวไม่อยู่ เธอทิ้งตัวลงนอนอีกครั้งเมื่อเขาเผลอปล่อยมือ

"..." เขายืนมองคนเมาที่กำลังพยายามคลานไปกลางเตียงแต่ก็ไปไม่ถึงเธอจึงเอื้อมไปคว้าเอาหมอนกอดไว้แทน ชุดเดรสแหวกข้างอ้ากว้างขึ้นเมื่อเธอยกขาเกยกับหมอน เรียวขาสวยเรียบเนียนทำให้เขาเผลอยืนจ้องมันซะนาน

"นายเป็นใคร ~" เสียงเล็กแหลมของเธอถามขึ้นทำให้เขาได้สติ ดวงตากลมจ้องผ่านผมที่ปกปิดหน้า

"เจ้าของที่นี่"

"นี่มันบ้านฉัน นายเป็นใคร!" เธอตะโกนโวกเวก

"ก็บอกว่าเจ้าของที่นี่ ออกไป!"