บทที่4

จีน่าเบิกตากว้างมองไปยังแม่ของตัวเองที่นอนจมกองเลือดเนื่องจากผู้เป็นพ่อเอาถ้วยแกงฟาดหัวตามที่เขาเคยขู่เอาไว้

"กรี๊ด แม่"จีน่ากรีดร้องออกมาเสียงดังก่อนที่เด็กน้อยจะวิ่งออกจากที่ซ่อนพุ่งตรงไปยังร่างของผู้เป็นแม่ที่เลือดไหลอาบหน้า แต่จีน่ายังไม่ทันถึงตัวผู้เป็นแม่ก็โดนพ่อใจร้ายของเธอคว้าตัวเอาไว้เสียก่อน

"ออกมาได้แล้วเหรอนังตัวดี"

"ฮึก พ่อปล่อยจีน่า จีน่าจะไปหาแม่"จีน่าพยายามที่จะสะบัดแขนแต่แรงของเด็กก็คงจะสู้แรงของผู้ใหญ่ได้ยังไง

"มึงไม่ต้องไป มึงเป็นคนทำแกงจืดนี่ใช่ไหม"

"ละ.. ลูกไม่ดะ.. ได้ทำ จันทร์ทำเอง"จันทร์ที่นอนกุมหัวห้ามเลือดพูดออกมาเบาๆ ตอนนี้เธอรู้สึกเจ็บเป็นอย่างมากแต่ก็ยังพยายามที่จะปกป้องลูกน้อยของเธอเอาไว้

"มึงเงียบไปสะอีจันทร์ กูไม่ได้ถามมึง"

"ว่าไง มึงเป็นคนทำแกงจืดให้ลูกกูกินใช่ไหมฮะ"

"ฮึก ๆ ค่ะ หะ...หนูทำเอง"จีน่ายอมรับเธอเป็นคนทำแกงจืดถ้วยนั้นจริง ๆ แต่ตอนที่เธอชิมมันก็อร่อย แต่ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้

"เห็นไหมคะคุณพ่อในที่สุดนังจีน่ามันก็ยอมรับแล้วว่ามันเป็นคนทำและมันจงใจที่จะแกล้งลูกจริง ๆ "ทรายเด็กน้อยวัยสิบขวบยังคงพูดใส่ร้ายผู้เป็นพี่สาวต่างแม่อยู่ร่ำไป

"ฮึก ๆ หนูไม่ได้ทำนะคะคุณพ่อ ตอนนี้หนูทำมามันก็อร่อยอยู่แล้ว"จีน่าพยายามอธิบายให้ผู้เป็นพ่อฟังอีกทั้งพยายามที่จะสะบัดแขนที่ถูกผู้เป็นพ่อจับเพื่อที่จะไปดูแม่ของเธอที่ตอนนี้ดูแล้วแม่ของเธอคงจะไม่ไหว

"อร่อยเหรอ ถ้าอร่อยจริงมึงก็แดกให้กูดูหน่อยแล้วกัน"นิพลลากจีน่ามายังที่โต๊ะที่มีถ้วยแกงจืดอยู่ สายตาของจีน่ามองไปยังถ้วยแกงจืดที่คงยังมีไอความร้อนกระจายขึ้นมาด้วยสายตาหวาดกลัวเพราะเธอรู้แล้วว่าพ่อของเธอคิดที่จะทำอะไร

"กรี๊ด อึก"

"อร่อยเหรอ อร่อยไหมชิมดู มึงชิมดู"นิพลเอาหัวของจีน่าไปจุ่มลงในถ้วยแกงใบนั้นจีน่าทั้งร้องทั้งกรี๊ดออกมาเพราะแกงจืดถ้วยนั้นยังคงมีความร้อนอยู่นั้นเอง

"ฮึก คุณคะ อย่าทำอะไรลูกเลยนะคะ"จันทร์รวบแรงฮึดสู้ก่อนที่เธอจะค่อย ๆ  คลานเข่ามาร่างกายอ่อนล้าเปียกโชกไปด้วยเลือดสีแดงสดพยุงตัวมากอดขาขอร้องให้นิพลหยุดการกระทำนั้น

ผลัก ตุบ

นิพลเอาหัวของจีน่าออกมาจากถ้วยแกงก่อนที่จะเหวี่ยงร้างของลูกน้อยลงกับพื้น ส่วนจีน่าก็รีบคลานเข้าไปดูลูกน้อยที่ตอนนี้ไอเพราะสำลักจนหน้าดำหน้าแดง

แคก แคก แคก

"เป็นยังไงบ้างลูกจีน่า"จันทร์หยิบเศษอาหารที่ติดอยู่ตามใบหน้าของจีน่าออกก่อนที่จะดึงลูกสาวเข้ามากอด

"ทำไมคุณถึงทำร้ายลูกขนาดนี้คะ เขาเป็นลูกของเรานะ"

"มึงกล้าพูดว่าลูกได้เต็มปากเหรอ"

 "กูไม่เคยมีลูกชั่ว ๆ แบบมันที่คิดจะแกล้งแต่พี่น้อง"จันทร์ถึงกับสะอึกเมื่อนิพลพูดถึงบางเรื่องที่เธอและเขาพยายามที่จะหลอกตัวเองมาหลายปี

"และมึงสอง'ตัว'จำไว้นะ ถ้ายังแกล้งเมียกับลูกกูอีก พวกมึงได้โดนหนักกว่านี้แน่"สายตาที่เอาจริงของนิพลมันเริ่มที่จะทำให้จันทร์กลัวขึ้นมาเพราะรู้ว่านิพลจะต้องเอาจริงแน่ ๆ

"ไปลูก เดี๋ยวพ่อจะพาลูกไปทานข้าวข้างนอกดีกว่า อาหารที่นี่ปล่อยให้พวกมันกินไป"นิพลเดินเข้าไปอุ้มทรายก่อนที่จะพาเดินออกไปด้านนอกส่วนสิริก็หันมามองสองแม่ลูกที่นั่งกอดกันกลมด้วยสายตาที่สะใจ

"คิดจะอยู่ที่นี้ก็ต้องทำใจหน่อยนะคะ อีขี้ข้าฮ่า ๆ "สิริเบ้ปากพูดก่อนที่จะหัวเราะออกมาอย่างสะใจก่อนที่เธอจะเดินออกไป

เสียงรถที่เคลื่อนตัวออกไปจากรั่วบ้านทำให้จันทร์รับรู้ว่าทั้งสามคนคงออกจากบ้านนี้ไปแล้ว

"ฮึก จีน่าเจ็บตรงไหนไหมลูก"

"ฮึก น้องจีไม่เจ็บค่ะคุณแม่ แล้วคุณแม่เป็นยังไงบ้างคะเจ็บตรงไหนบ้าง"

"มะ.. แม่ไม่เป็นอะ..."

พรึบ

"กรี๊ด คุณแม่คะ คุณแม่"จีน่ากรีดร้องเสียงหลงเมื่อเห็นแม่ของเธอหมดสติล้มลงไปต่อหน้าต่อตา จีน่าพยายามปลุกผู้เป็นแม่เท่าไหร่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นขึ้นมา

"ฮึก ๆ คุณแม่ตื่น ตื่นขึ้นมาพูดกับจีน่าก่อนสิคะ"จีน่าทั้งร้องเรียกทั้งเขย่าแต่ไม่มีทีท่าว่าผู้เป็นแม่ของเธอจะฟื้นยิ่งมาไปกว่านั้นเลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผลที่ศีรษะยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ จนน่าตกใจ

"ฮึก คุณแม่จีน่าจะพาคุณแม่ไปหาหมอ"ใช่เธอต้องพาแม่ไปหาหมอ แล้วเธอจะพาไปได้ยังไงล่ะดึกขนาดนี้แถมตัวของเธอตัวเล็กอีกจีน่าขบคิดก่อนที่เธอจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้

"ใช่คุณลุง คุณป้า"

"คุณแม่รอจีน่าแป๊บนึงนะคะ เดี๋ยวจีน่ามา"จีน่าเมื่อคิดหาวิธีช่วยผู้เป็นแม่ได้แล้วเธอก็รีบวิ่งออกจากบ้านเพื่อไปยังบ้านหลังใหญ่ที่อยู่คิดกับข้าง ๆ บ้านของเธอ ซึ่งบ้านหลังนั้นเจ้าของก็คือคุณนิวัฒน์กับคุณเพ็ญศรี เจ้าของโรงพยาบาลชื่อดัง ซึ่งเป็นเพื่อนบ้านกับแม่ของเธอ ส่วนคุณพ่อครอบครัวนั้นไม่ค่อยจะพูดด้วยตั้งแต่ที่เขาเอาเมียน้อยเข้าบ้าน และชอบตบตีแม่ของเธอเป็นประจำ

อ๊อด อ๊อด

จีน่ายืนกดออดประตูรั้วหน้าบ้างหลังใหญ่รัว ๆ รอสักพักพี่นิดคนรับใช้ก็รีบวิ่งมาเปิดประตู

"รอแป๊บนะคะ รอแป๊บวิ่งไม่ทัน"

แกรก

"อ้าวน้องจีน่า ทำไมเนื้อตัวถึงมอมแมมแบบนี้ล่ะคะ"

"เลือด หนูเป็นอะไรลูก"เพราะตอนนี้เสื้อผ้าของจีน่าเปียกไปด้วยน้ำแกงไหนรอยเลือดของผู้เป็นแม่อีกทั้งรองเท้าก็ไม่ได้ใส่วิ่งเท้าเปล่าออกมาจากบ้าน

"คุณลุงคุณป้าอยู่ไหมคะพี่นิด"

"ยะ...อยู่ค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นน้องจีน่าขอพบคุณลุงคุณป้าหน่อยได้ไหมคะ"

"ดะ.. ได้ค่ะ เชิญๆ"นิดหลีกทางให้จีน่าเข้ามาในตัวบ้าน เมื่อจีน่าเข้ามาได้แล้วเธอก็รีบวิ่งเท้าเปล่าเข้าไปในตัวบ้านทันทีด้วยความร้อนรน

นิวัฒน์กับเพ็ญศรีนั่งดูทีวีที่ห้องรับแขกพร้อมกับเด็กน้อยที่ชื่อตะวัน บุตรชายเพียงคนเดียวของท่าน

"ฮึก คุณลุงคุณป้าขา"จีน่าวิ่งร้องไห้เข้ามาในบ้านโดยมีนิดวิ่งตามหลังเข้ามาติด

"ว๊ายย จีน่าลูกทำไมหนูถึงเป็นแบบนี้"เพ็ญศรีถึงกับกรีดร้องเสียงหลงเมื่อเห็นเด็กสาวตัวน้อยที่อยู่ข้างบ้านของเธอเนื้อตัวมอมแมมแบบนี้

"นั้นสิจีน่าบอกลุงมาใครทำหนู"

"แม่ ช่วยแม่ด้วย ช่วยแม่จีน่าด้วย"จีน่ารีบบอกความต้องการของเธอให้ลุงกับป้าได้ฟังทั้งสองถึงกับมองหน้ากันเพราะคิดว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเพื่อนบ้านของพวกเขาแน่ ๆ เพราะดูจากรอยเลือดที่ติดบนตามตัวของหญิงสาวคงจะไม่ใช่เรื่องดีนัก

"คุณไปกับจีน่าก่อนเดี๋ยวผมไปเอากุญแจรถ "

"ค่ะๆ จีน่าลูกนำป้าไปเลย"

"ส่วนลูกตะวัน ลูกขึ้นไปนอนได้แล้วเดี๋ยวพ่อกับแม่จะไปทำธุระ"

"คะ...ครับพ่อ"

นิวัฒน์รีบวิ่งไปหยิบกุญแจรถด้วยความเร็ว ก่อนที่เขาจะสตาร์ทและขับออกไปจอดที่หน้าบ้านของจันทร์ แต่เมื่อเขาเปิดประตูรถลงไป เขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้เป็นภรรยากับเด็กน้อยจีน่าดังลั่นมาจากในตัวบ้าน

"อร๊าย จันทร์ เธออย่าเป็นอะไรนะ"

" ฮึก คุณแม่ขา"