ENGINEER 20 | ยิ้มละลาย |

ENGINEER 20

| ยิ้มละลาย |

คาร์เตอร์ลากตัวเธอที่ก่อเรื่องมายังในที่ที่เงียบไม่มีคนพลุกพล่าน แล้วเหวี่ยงตัวเธอให้ล้มไปกองอยู่กับพื้น

ตุบ~

"พะ พี่เตอร์"

"เธอมีสิทธิ์อะไรไปพูดแบบนั้น" คาร์เตอร์ตะคอกเสียงดังก่อนจะนั่งลงแล้วยกมือข้างหนึ่งบีบเค้นไปที่ข้างแก้มของเธอสองข้าง

"อื้อ~เจ็บ" เธอร้องโอดครวญเพราะความเจ็บจากแรงบีบ

"พักหลังนี่เธอน่ารำคาญมากนะ"

"มี่ขอโทษ" เธอยกมือไหว้ร้องขอเพื่อให้ชายที่เธอรักให้อภัย

"พี่ไม่ชอบพูดซ้ำๆ เธอน่าจะรู้ดี" เขาพูดเสียงเย็นยะเยือกนั่นยิ่งทำให้คนฟังที่เพิ่งก่อเรื่องมาหมาดๆกลับมีความรู้สึกผวามากกว่าเดิม

เมื่อช่วงสายของวันเธอโทรถามคาร์เตอร์เรื่องรูปที่มีแอดมินเอาไปลงในเพจของมหาลัย และแน่นอนว่าคาร์เตอร์ก็เห็นแต่เขาไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนอะไร มันก็แค่รูปภาพ ไม่จำเป็นต้องสนใจ แต่กับเธอมันตรงข้าม เธอทั้งน้อยใจทั้งโกรธคาร์เตอร์ที่นับวันยิ่งสนใจหญิงสาวมากขึ้น ผิดกับเธอที่พักหลังเวลาเธอจะชวนเขาไปไหนเขาก็ปฏิเสธทุกครั้ง แม้กระทั่งเรื่องบนเตียงที่ช่วงนี้แทบไม่เรียกหา เธอรู้ตัวดีว่าไม่มีสถานะกับเขานอกจากคู่นอน แต่ทำไมกับเธอคนนั้น ที่ไม่มี Sex Appeal แถมดูจืดชืดกลับดึงดูดเสือตัวนี้ไปง่ายๆ เธอมันมีดีอะไรนัก

"นับจากวันนี้อย่ามายุ่งกับพี่อีก" คาร์เตอร์ปล่อยมือออกจากสองข้างแกมของเธอ ก่อนจะเดินหันหลังกลับไปหาเพื่อนๆ

"ฮึก~พี่ต้องเป็นของมี่ ของมี่คนเดียว" เธอพูดด้วยเสียงสั่นเครือก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นยืนมองแผ่นหลังของคาร์เตอร์ที่เพิ่งเดินออกไปด้วยความโกรธแค้น

#สองวันต่อมา

ฉันถึงมหาลัยในเวลาแปดโมงตามที่พี่จินนัดไว้ เพราะวันนี้เป็นวันกระกวดดาวเดือนมหาลัย ฉันเลยขอให้โดนัทมาอยู่เป็นเพื่อนด้วย อีกแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงเวลาขึ้นเวทีเพื่อทำการแสดง

"น้องแคร์ทางนี้" พี่จินโผล่หน้ากวักมือเรียกฉันจากห้องเรียนตึกหน้าของมหาลัยชั้นล่าง ฉันกับโดนัทเลยเดินไปทางที่พี่จินเรียก

"พร้อมไหมคะ" พอเข้ามาในห้องพี่จินก็ถามฉันด้วยความเอ็นดู

ฉันจึงส่ายหัวให้เป็นคำตอบ เอาอะไรมาพร้อม ตั้งแต่วันคัดเลือกฉันก็ไม่ได้ซ้อมอีกเลย

"ไม่เป็นไร งั้นซ้อมสักหน่อยไหม ห้องนี้เป็นห้องชมรม ไม่มีใครหรอกนอกจากพวกพี่"

"ได้ค่ะ" ฉันรูดซิปกระเป๋าแล้วหยิบกีตาร์ออกมา

พี่จินเดินไปหยิบเก้าอี้หนึ่งตัวมาวางให้ฉันตรงหน้าห้อง "คิดซะว่าพวกพี่เป็นคนดูแล้วกันเนอะ จะได้ไม่ตื่นเวทีมาก เต็มที่เลยนะ"

ฉันเดินไปนั่งที่เก้าอี้แล้วหยิบกีตาร์ขึ้นมาวางบนหน้าขาก่อนจะเริ่มร้องเล่น โดยมีโดนัทกับพี่จินนั่งอยู่ข้างหน้าเพื่อเป็นกำลังใจ

เมื่อร้องจบเสียงปรบมือจากเพื่อนสาวและรุ่นพี่ดังลั่นห้องชมรมอย่างชื่นชม

"เก่งรอบด้านขนาดนี้ ถ้าไม่ได้ก็ไม่รู้จะว่ายังไง" โดนัทชม เธออวยเพื่อนเก่งจริงๆ

"น้องแคร์ตอนอยู่บนเวทีทำตัวสบายๆเลยนะ เป็นตัวของตัวเอง แต่พี่ขอเสนอนิดนึง เอาเสน่ห์ที่มีอยู่ในตัวออกมาให้คนดูได้เห็น ยิ้มหวานๆโปรยเสน่ห์ให้กับกรรมการและคนดูเยอะๆ น้องแคร์อ่ะสวยมากนะ เป็นคนที่มีเสน่ห์อยู่ในตัวแต่ไม่ยอมเอาออกมาใช้" พี่จินบอก

"ใช่ เราเห็นด้วยกับพี่เขา แคร์อ่ะแค่ยิ้มทีนะผู้ชายก็ละลายไปหมดแล้ว"

"ก็เราไม่ได้มีเรื่องให้ต้องยิ้มหนิ"

"ก็นี่ไงแคร์จะได้ใช้เสน่ห์ของแคร์ให้เป็นประโยชน์แล้ว"

คำพูดของรุ่นพี่และเพื่อนสาวทำให้ฉันสบายใจขึ้นมานิดนึงแต่ก็ยังตื่นเต้นอยู่ดี เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่จะได้ขึ้นไปบนเวทีเพื่อทำการแสดงต่อหน้าคนเยอะๆแบบนี้

"ทานข้าวหรือยัง ถ้ายังเดี๋ยวพี่พาไปโรงอาหารฝั่งตรงข้าม ขาหมูอร่อยมาก คนขายก็พูดเพราะเสียงหวาน" พี่จินชวนฉันกับโดนัทไปทานข้าว ฉันกับโดนัทจึงพยักหน้าตอบรับ

ในขณะที่เดินออกจากห้อง "อ่าวเตอร์ มาเมื่อไหร่ ทำไมไม่เข้าไปหล่ะ" พี่จินทักพี่คาร์เตอร์ที่ยืนพิงกำแพงห้องที่ฉันเพิ่งเดินออกมา แล้วทำไมพี่จินต้องถามด้วยว่าทำไมไม่เข้าไป หรือว่าเขามาหาพี่จิน

พี่คาร์เตอร์มองหน้าฉันแว๊บนึงไม่พูดอะไรตอบก่อนจะเดินไปอีกทาง

"อะไรของเขานะ เออนี่น้องแคร์ คาร์เตอร์อ่ะโทรหาพี่เมื่อวานเรื่องการประกวดของน้อง พี่เลยบอกว่าวันนี้นัดน้องแคร์ไว้ตอนเช้า ถ้าอยากมาดูน้องแคร์ซ้อมให้มาเจอที่นี่" พี่จินบอก ทำเอาฉันแปลกใจไม่น้อยเขาโทรถามพี่จินเรื่องฉันเนี่ยนะ คิดอะไรอยู่

"ว้าว! พี่เตอร์จริงๆก็แอบสนใจน้องแคร์ของเราหรอเนี่ย มิน่าหล่ะวันก่อนถึงได้ชวนแคร์ไปดูหนัง" โดนัทแซวฉัน

"นี่คาร์เตอร์ชวนน้องไปดูหนังหรอ" พี่จินถาม

"ก็รูปที่ลงเพจไงคะ" โดนัทบอกพี่จิน

"อืม พี่เห็นแล้ว" พี่จินดูท่าจะตกใจกับประโยคที่โดนัทพูดว่าพี่คาร์เตอร์ชวนฉันไปดูหนัง เอาจริงเขาชวนที่ไหนหล่ะ ไม่บอกกันสักคำ มารู้อีกทีก็อยู่หน้าโรงหนังแล้ว

ว่าแต่พี่จินทำหน้าเครียดทำไมกัน เมื่อกี้ก็ยังดีๆอยู่เลย

#เวลา12.00 ข้างเวที

ฉันยื่นอยู่หลังเวทีเพื่อเตรียมตัวความพร้อม พี่จินบอกให้ฉันเอาชุดมาเปลี่ยน และชุดที่ฉันเอามาก็เป็นชุดกระโปรงสีชมพูหวานแขนตุ๊กตา พี่จินจับฉันแต่งหน้าโทนชมพู ปล่อยผมตรงยาวสยาย

และฉันก็เป็นคนสุดท้ายที่จะได้ขึ้นโชว์การแสดงของฝั่งผู้หญิง ไม่รู้ทำไมตั้งแต่รอบคัดเลือกก็ได้คนสุดท้าย พอวันประกวดก็ยังจะเป็นคนสุดท้ายอีก

ฉันกับโดนัทยืนดูจอมอนิเตอร์จากหลังเวที การแสดงของตัวแทนแต่ละคณะที่ส่งเข้าประกวด โชว์แต่ละโชว์คือดีๆทั้งนั้นเลย ผิดกับฉันธรรมดามากๆ ไม่รู้พวกพี่นึกยังไงตอนคัดเลือกถึงได้ให้ฉันเป็นตัวแทนของคณะได้

ความจริงๆแล้วตัวแทนของคณะแพทย์ไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียวหรอก เพราะต้องมีผู้ชายเป็นตัวแทนด้วย พูดง่ายๆก็คือแต่ละคณะต้องส่งตัวแทนเข้าประกวดชายหนึ่งหญิงหนึ่ง

"ปีหนึ่งคณะแพทย์ใช่หรือเปล่า" เสียงทุ้มของชายที่อยู่ข้างๆถาม

"ค่ะ"

"เธอชื่ออะไร"

"แคร์ค่ะ"

"เราชื่อเบสนะ" ฉันยิ้มรับก่อนจะหันไปดูที่จอมอนิเตอร์ต่อ

"เธอใช่คนที่อยู่ในรูปหรือเปล่า" จู่ๆเขาก็ถามถึงรูป ใช่รูปที่ลงในเพจเมื่อสองวันก่อนหรือเปล่า

"รูป?"

"ในเพจของมหาลัยเมื่อสองวันก่อน" ฉันร้องอ๋อในใจ รูปฉันกับพี่คาร์เตอร์ ใครๆก็เห็นสินะ

"อืม"

ใจฉันเต้นตุบตุบ อีกแค่เพียงคนเดียวเท่านั้น ฉันต้องขึ้นไปบนเวทีเพื่อโชว์ความสามารถ ไม่อยากทำให้พวกพี่ๆเขาผิดหวังจัง

"น้องแคร์สู้ๆนะคะ ยิ้มหวานๆตามที่พี่บอก งัดเสน่ห์ตัวเองออกมาให้ได้" พี่จินบอก พวกพี่ๆคนอื่นๆก็ยืนให้กำลังใจฉันอยู่ข้างๆ

"นี่ๆ เราเห็นพวกกลุ่มพี่เตอร์นั่งอยู่หน้าเวทีเลยนะ" โดนัทบอก

"ข้างหน้าเลยหรอ"

"ใช่ แต่เราไม่เห็นพี่เตอร์เลยอ่ะ"

"ไม่อยู่อ่ะดีแล้ว"

"คนสุดท้ายของฝ่ายหญิงการประกวดวันนี้จากคณะแพทย์ศาตร์ปีหนึ่ง น้องแคร์ ณัฐริกา ทวีพัฒนา ขอเสียงปรบมือด้วยค่า" พิธีกรกล่าวชื่อฉันก่อนจะเดินลงจากเวที

พอฉันเดินขึ้นไปบนเวทีเสียงปรบมือดังรัวพร้อมกับเสียงของพวกกลุ่มพี่ๆวิศวะทีมานั่งให้กำลังใจฉันอยู่ด้านหน้า มันหน้าไปไหมเนี่ย

"น้องแคร์สวยจังเลย" คนพูดจะใครได้อีกนอกจากพี่เดล

พี่จินบอกฉันไว้ว่าให้ส่งยิ้มหวานๆให้กับกรรมการและคนดู ลองหน่อยก็ได้

ฉันส่งยิ้มหวานๆให้กับทุกคนที่อยู่ทางด้านล่างรวมถึงคณะกรรมการก่อนจะมีเสียงตะโกนบอก

"ยิ้มละลาย"

"สวยโว้ยยยยย"

"น้องแคร์ยิ้มแบบนี้พี่ก็หัวใจวายตายพอดี"

"สวยจังเลยคร้าบบบ"

"ยิ้มพิฆาต"

"น้องแคร์ ไอเดลมันจะตายแล้ว หยุดยิ้มก่อน" พี่นัทตะโกนขึ้นมาจนฉันเองต้องหันไปดู จะตายจริงๆหรอ

พอหันไปมองเท่านั้นแหล่ะ พี่เดลตัวไหลไปอยู่ที่พื้น พี่นัทกับเลโอหิ้วพี่เดลให้ขึ้นมานั่งที่เก้าอี้ตามเดิม เวอร์ไปมั้ง

"สวัสดีค่ะ ณัฐริกา ทวีพัฒนา ชื่อเล่นแคร์ อยู่คณะแพทย์ศาตร์ชั้นปีที่หนึ่ง วันนี้แคร์จะมาร้องเพลง At My Worst ของศิลปิน Pink Sweet"

"ทุกคนครับปรบมือ" และก็พี่เดลอีกนั่นแหล่ะ ที่ลุกขึ้นยืนแล้วหันไปบอกกับนักศึกษาที่นั่งอยู่

Intro (กีตาร์)

~ I need somebody who can love me at my worst

No, I'm not perfect, but I hope you see my worth

'Cause it's only you, nobody new, I put you first

And for you, girl, I swear I'll do the worst

If you stay forever, let me hold your hand

I can fill those places in your heart no else can

Let me show you love, oh, I don't pretend, yeah

I'll be right here, baby, you know I'll sink or swim

Oh, oh, oh, don't

Don't you worry

I'll be there, whenever you want me ~

เมื่อการแสดงจบนักศึกษาทุกคนที่นั่งดูต่างก็ปรบมือและส่งเสียงเป็นกำลังใจให้กับฉัน โดยเฉพาะกลุ่มพี่ๆวิศวะที่นั่งอยู่ด้านหน้า

"เสียงหวานมากเลย" ผู้ชายคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา แต่ฉันมองไม่เห็นหรอกว่าเป็นใคร

"น้องแคร์ครับ" พี่เดลโบกมือเรียก ฉันจึงหันไปมอง พี่เขาทำท่ามินิฮาร์ทส่งมาให้ฉัน ฉันก็ทำได้แค่ส่งยิ้มกลับไป

"กูขอตายอีกรอบ" พี่เดลทรุดตัวลงนั่งแล้วเอามือทาบไปที่อกข้างซ้าย และก็เป็นภาระให้นัทกับพี่เลโอหิ้วตัวพี่เดลให้ขึ้นมานั่งที่เก้าอี้อีกครั้ง

ฉันที่กำลังจะเดินลงจากเวที "แคร์" เสียงทุ้มของชายคนหนึ่งเรียกชื่อฉัน "พี่เตอร์" โดนัทบอกแล้วชี้ไปยังด้านหลัง ฉันเลยต้องหมุนตัวกลับไปดู ก็พบว่าเป็นเขาจริงๆ ถือช่อดอกกุหลาบสีขาวยืนอยู่หน้าเวที

"ไอเตอร์ มึงเอาจริงดิ" พี่เลโอตะโกนถาม กลุ่มพี่ๆทุกคนหันมองหน้ากันอย่างสงสัยในการกระทำของพี่เขา

ฉันที่ยืนอึ้งมองพี่คาร์เตอร์อยู่บนเวที "จะยืนอีกนานไหม" เขาถามเสียงแข็งพร้อมกับส่งสายตาในเชิงคำสั่ง ฉันจึงรีบเดินไปหาเขาแล้วย่อตัวลง พี่คาร์เตอร์จึงยื่นดอกกุหลาบสีขาวให้ ฉันจึงรับช่อดอกกุหลายมาไว้กับมือ

"ขอบคุณค่ะ"

"ไอเตอร์ มึงเล่นใหญ่ไปป่ะ" พี่เดลตะโกนถามอย่างไม่ค่อยพอใจนัก

"มาเจอพี่ที่ลานจอดรถหลังตึกแพทย์" เขาบอกแค่นั้น ก่อนจะเดินออกไปจากหน้าเวทีโดยที่พี่คาร์เตอร์ไม่สนใจเสียงเรียกของกลุ่มเพื่อนๆ

°°°°°°°°°°°