ENGINEER 2 | เฉี่ยว |

ENGINEER 2

| เฉี่ยว |

อีกด้าน

"น้องแคร์นี่โคตรน่ารักเลยหว่ะ" เดลพูดขึ้นกลางวงโต๊ะอาหารของโรงอาหารคณะวิศวะ

"เออกูเห็นด้วย" เลโอพูดเสริม และทุกคนบนโต๊ะก็ลงเห็นว่าน้องเฟรชชี่ที่ชื่อแคร์เธอน่ารักจริงๆ

"ไอคาร์เตอร์แม่งเงียบอีกละไอสัส" เลโอพูดขึ้นมองไปยังคาร์เตอร์ที่กำลังทานก๋วยเตี๋ยวอยู่

"มึงว่าน้องแคร์น่ารักไหมวะ"

"อย่าชี้นำให้มันสิวะไอนัท เกิดมันชอบน้องแคร์ขึ้นมากูจะทำยังไง" เดลรีบท้วงห้ามเพื่อนของเขาทันที

"เพ้อเจ้อ" คาร์เตอร์ตอบเสียงเรียบ แล้วทานก๋วยเตี๋ยวต่อโดยไม่ได้สนใจเพื่อนรอบข้างที่กำลังพูดถึงสาวรุ่นน้องที่น่ารัก

ทำเอาทุกคนส่ายหัวให้กับคำพูดของมัน ก็แค่บอกว่าน่ารักหรือไม่น่ารักมันยากตรงไหน

คาร์เตอร์เป็นหนุ่มสุดฮอตของมหาลัย ที่นักศึกษาทุกคนที่รู้จักลงฉายาให้ว่าเขาเป็นเสื้อยิ้มยาก ส่วนเรื่องสาวๆมีมาป้อนให้คาร์เตอร์ไม่เคยขาด โดยที่เขาไม่ต้องออกล่า เห็นยิ้มยากๆ นิ่งๆแบบนี้ สาวสวยๆคนไหนเสนอเขาก็สนองให้ถึงเตียงแบบถึงใจ

"อ่าว จะไปไหน" เลโอถามคาร์เตอร์ที่กำลังลุกออกจากโต๊ะ

"สูบบุหรี่"

"ไอสัส แดกเสร็จทิ้งเพื่อนชิ่งไปสูบบุหรี่คนเดียว" ล็อคเอ่ย

"ช่างมัน เดี๋ยวพวกเราแดกเสร็จก็ตามมันไปสูบบุหรี่อยู่ดี"

"เออ ไม่ชินอีกหรอวะ" นัทพูดต่อจากเลโอ

เพื่อนๆในกลุ่มจึงไม่สนใจคาร์เตอร์ที่ลุกออกไป แล้วลงมือทานอาหารต่อให้เสร็จเพื่อที่จะได้ตามคาร์เตอร์ไปสูบบุหรี่ต่อก่อนที่จะต้องขึ้นชั้นเรียนในช่วงบ่าย

°°°°°°°°°°

@หน้าตึกคณะแพทย์

"แคร์เลิกเรียนแล้วไปไหนต่อหรือเปล่า"

"เดี๋ยวพี่คริสจะมารับเราไปดูคอนโด ไปด้วยกันไหม"

"หรอ เสียดายจัง เราจะชวนแคร์ไปห้างเป็นเพื่อนหน่อย"

"ไว้พรุ่งนี้ได้ไหม เดี๋ยวเราไปด้วย"

"งั้นก็ได้ แล้วพี่คริสใกล้ถึงยัง"

"นั่นไงมาพอดี" พอเลิกคลาสฉันกับโดนัทก็มายืนอยู่หน้าตึก ก่อนหน้านี้ฉันไลน์บอกให้พี่ชายคนกลางมารับที่หน้าตึกคณะแพทย์ วันนี้พี่คริสจะพาฉันไปดูคอนโดใกล้ๆมหาวิทยาลัย คอนโดที่จะไปดูเป็นคอนโดหรูอยู่ใจกลางเมืองติดรถไฟฟ้าฉันรู้มาแค่นี้ นอกเหนือจากนั้นพวกเรื่องความปลอดภัย สิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆคงต้องไปดูอีกทีหน้างาน

ครอบครัวเรามีกันพี่น้องสามคน คนโตพี่คัพ คนกลางพี่คริส ส่วนฉันน้องเล็กสุดของบ้าน เราพี่น้องสามคนเรียนแพทย์ทุกคน พี่คัพกับพี่คริสตอนนี้ไปช่วยคุณพ่อคุณแม่บริหารรงานที่โรงพยาบาล และยังเป็นคุณหมอศัลย์แพทย์อีกด้วยส่วนฉันตอนนี้เพิ่งจะเริ่มเข้าเรียนมหาลัยเป็นปีแรกอีกตั้งหกปีกว่าจะเรียนจบ

"สวัสดีค่ะพี่คริส" โดนัทยกมือไหว้พี่คริสทันทีที่พี่คริสลดกระจกรถลง

"สวัสดีครับ เป็นไงเรียนวันแรก"

"ปวดเฮดค่ะ" โดนัททำท่าปวดขมับ

ฉันหันไปยิ้มกับท่าทางของโดนัทเมื่อครู่ "เราไปก่อนนะ" ฉันบอกลาโดนัทก่อนจะเปิดประตูขึ้นรถ แต่ไม่วายเปิดกระจกลงแล้วโบกมือบ๊ายบายโดนัทอีกครั้ง

"โดนัทกลับยังไง" พี่คริสถาม

"ขับรถมาค่ะ แต่ว่าพรุ่งนี้ขอยืมตัวน้องสาวคนสวยของพี่ไปชอปปิ้งเป็นเพื่อนหน่อยนะคะ ไปหลังเลิกเรียน"

"ได้สิ"

หลังจากลากันเรียบร้อยพี่คริสก็ออกตัวรถทันที

@คอนโดใจกลางเมือง

เมื่อฉันเปิดประตูเข้าไปในสำนักงาน พนักงานหญิงเดินมาต้อนรับฉันกับพี่คริส

"สวัสดีค่ะ สนใจห้องแบบไหนคะ" พนักงานบอกพร้อมกับยื่นแฟ้มห้องของคอนโดมาให้เลือก เมื่อเลือกตามที่ใจต้องการพนักงานก็พาไปดูตัวอย่างห้อง และสอบถามถึงเรื่องราคาและความปลอดภัยต่างๆของตัวคอนโด

ฉันเลือกดูเป็นห้องมุมเป็นห้องที่มีขนาดกว้าง มีห้องนอนหนึ่งห้อง ห้องครัว ห้องนั่งเล่น มีพื้นที่ใช้สอยสบายและสะดวก ถ้าตกแต่งได้ตามห้องตัวอย่างเลยก็จะดีไม่น้อย เพราะห้องตัวอย่างที่พนักงานพามาดูเป็นแบบที่ฉันชอบอยู่พอดี

"ชอบไหม"

"ชอบค่ะ แบบห้องตัวอย่างถูกใจแคร์มาก"

"ขอถ่ายภาพตัวอย่างของห้องได้ไหมครับ จะได้ให้อินทีเรียมาออกแบบตามที่น้องสาวชอบ" พี่คริสถาม พนักงานก็รีบตอบอนุญาต

เป็นอันว่าฉันตกลงจะอยู่คอนโดนี้ แต่คงอีกสักพัก ไหนจะรออินทีเรียออกแบบและต้องบิวท์อินเฟอร์นิเจอร์อีก ส่วนรายละเอียดเอกสารต่างๆให้พี่คริสเป็นคนจัดการคุยกับพนักงานเอง

"ครับ เรื่องเอกสารต่างๆเดี๋ยวพี่จัดการเองน้องไม่ต้องห่วงแค่รอเข้าอยู่อย่างเดียวพอ"

"ขอบคุณะนะคะ พี่คริสน่านักที่สุดเลย"

"ว่าแต่หิวหรือยังน้องสาวคนสวยของพี่"

"หิวแล้วค่ะ เราไปทานที่บ้านดีกว่านะคะ ไม่มีใครทำอาหารอร่อยเท่าป้าบัวอีกแล้ว" ป้าบัวเป็นป้าแม่บ้านและเป็นแม่นมของเราสามคนพี่น้อง ถือว่าเป็นผู้อาวุโสในบ้านที่ทุกคนต่างเคารพเหมือนคนในครอบครัว

"ครับ งั้นกลับกันเลย"

เราสองคนพี่น้องเดินออกจากสำนักงานเพื่อไปยังที่จอดรถของคอนโดสำหรับผู้มาสอบถาม

"ว๊าย" ฉันกรีดร้องในขณะที่กำลังเดินไปขึ้นรถกับพี่คริส จู่ๆมีผู้ชายคนหนึ่งขี่บิ๊กไบค์เฉี่ยว ฉันถึงกับต้องเบี่ยงตัวหลบเข้าหาพี่คริส แต่ดีที่ตอนนี้อาการยังอยู่ครบสามสิบสอง

"น้องเป็นอะไรหรือเปล่า" พี่คริสมองสำรวจตามร่างกายฉันอย่างเป็นห่วง

"ไม่เป็นอะไรค่ะ"

"มันไม่เห็นคนเดินหรือไงวะ" พี่คริสบอกอย่างหัวเสีย

°°°°°°°°°°