ENGINEER 1 | เสือยิ้มยาก |

ENGINEER 1

| เสือยิ้มยาก |

"พี่เขามองเพราะเราสองคนไปมองพี่เขาหรือเปล่า" ฉันคิดแบบนั้น เพราะเราสองคนเล่นจ้องพี่เขาแบบไม่ละสายตา พี่เขาก็คงรู้สึกว่ามองทำไมมากกว่า

"หล่อมากเลยเนอะ เราเห็นตั้งแต่ที่พวกพี่ๆเขามากันเป็นกลุ่มแล้ว"

"อืมก็...ดี"

"อะไรก็ดี"

"ก็...หล่อดี"

"ไม่ใช่แค่ก็ แต่พี่เขาโคตรหล่อเลย" โดนัทพูดอย่างเพ้อฝัน "เพราะพี่เขาใส่เสื้อช็อปงั้นสิ ถึงเฉยได้ขนาดนี้"

"เกี่ยวอะไรกันหล่ะ เราก็ชมเขาอยู่ไง ไม่ถูกหรอ"

"เห้อ เราไม่คุยกับแคร์แล้ว ไปหาข้าวกินดีกว่า ได้ยินเพื่อนที่นั่งถัดจากเราตอนอยู่ในคลาสบอกว่าโรงอาหารวิศวะอาหารอร่อย ลองไปทานกันไหม เผื่อจะได้เจอพวกพี่ๆเขาอีก" เพ้อเจ้อไปกันใหญ่แล้วเพื่อนฉัน

"..."

"อะไร มองหน้าฉันทำไม"

"เรามาเรียนหนังสือนะ ไม่ใช่มามองผู้ชาย"

"เจ็บนะ" โดนัททำหน้างอแง

"เจ็บอะไร เรายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ"

"ซื่อบื่อจัง ไม่คุยละ"

"แล้วจะไปไหน" ฉันเรียกโดนัทที่เดินนำฉันไปสามสี่ก้าว

"ไปโรงอาหารวิศวะ" โดนัทหมุนตัวมาบอก ฉันจึงต้องจำใจเดินตามโดนัทไป ถ้าฉันเจอพี่คนที่ชื่อเดลอีก เขาก็จะเข้าหาฉันอีกหน่ะสิ แต่เพราะเพื่อนอยากไปทานที่นั่น ฉันก็เลยต้องเดินตามอย่างเลี่ยงไม่ได้

"เดินไปด้วยกันสิ"

#โรงอาหารวิศวะ

"โดนัท คนเยอะมากเลย เราเปลี่ยนไปกินที่อื่นดีกว่า" ตอนนี้นักศึกษากำลังยืนต่อแถวยาวเหยียดเพื่อซื้ออาหาร แต่คนเยอะแบบนี้แล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้ทานข้าวกัน

"เห็นคนแล้วท้อจัง ไปที่อื่นก็ได้ เสียดาย" ที่เพื่อนสาวบอกเสียดายคงเพราไม่ได้เจอพี่คนนั้นสินะ ฉันมองแล้วแอบส่ายหัวเล็กๆ

"คงเพราะช่วงพักเที่ยงด้วยแหล่ะ นักศึกษาเลยเยอะ"

"นั่นสิ ไม่รู้โรงอาหารคณะอื่นจะเยอะหรือเปล่า" โดนัทบ่น

"ก็ไปทานตึกแพทย์สิ เราว่าคนไม่น่าเยอะเท่าไหร่"

"แหม ตัวเองก็จะไปมองนักศึกษาแพทย์ชายอย่างที่ตัวเองชอบใช่ไหมหล่ะ" โดนัทแซวพร้อมกับเอาไหล่ชนไหล่ฉันเบาๆ

"บ้าหรอ ก็เดี๋ยวเราต้องเรียนที่ตึกต่อเลยไง ก็หาที่ทานใกล้ๆ จะได้ขึ้นเรียนทันเวลา"

"จ้า แม่คนขยัน เกียรตินิยมอันดับหนึ่งต้องเป็นของเธอ"

"เวอร์อีกแล้วนะ"

"ก็เราพูดจริง ตอนเรียนมอปลายแคร์ก็ได้ที่หนึ่งของชั้นทุกปี พอขึ้นมหาลัยยังไงแคร์ก็ได้เกียรตินิยมแน่นอนเราฟันธง"

"ก็เราขยัน"

"เจ็บ" โดนัททำหน้าเหมือนคนปวดท้องเลย แล้วเจ็บอะไร

"เป็นอะไรไป" ฉันถามด้วยความเป็นห่วง

"แอคติ้งค่ะ"

"..."

"จริงๆเลยคุณหนู ตามอะไรไม่เคยทัน"

"คุณหนูอะไรกัน พูดเวอร์อีกแล้ว"

"ก็แคร์เป็นถึงลูกสาวคนเล็กของเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง เรียบร้อย อ่อนหวาน พูดเพราะ หน้าตาสะสวย ดวงตากลมโต แก้มยุ้ยนิดๆ ผิวขาวอย่างกับสำลี ไม่ให้เรียกคุณหนูแล้วจะเรียกว่าอะไร"

"ประโยคหลังพอเข้าใจ แต่ประโยคแรกที่บอกว่าเราเป็นลูกสาวเจ้าของโรงพยาบาลนี่มันเกี่ยวอะไร"

"เอาเป็นว่าเราชม โอเคนะ" ฉันยิ้มให้กับความน่ารักของโดนัท เธอเป็นคนพูดเก่ง มีความแก่นเสี้ยว ส่วนฉันเป็นคนพูดน้อยเรียบร้อยอย่างที่โดนัทว่าจริงๆ

"อ่าวน้องคนสวยที่เจอกันเมื่อเช้า มาทานข้าวที่นี่หรอครับ อยากกินอะไร เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้ พี่ลัดคิวได้ พี่เส้นใหญ่"

"เส้นใหญ่ แล้วเส้นเล็กมีไหมคะ" ฉันรีบหันหน้าไปหาเพื่อนสาวที่ยืนอยู่ข้างๆด้วยความงุนงง พี่เขาไม่น่าจะหมายความว่าอย่างนั้นนะ

"อยากทานเส้นเล็กหรอได้ครับ ว่าแต่น้องคนสวยอยากทานอะไร พี่จะไปซื้อให้"

"เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะพี่เดล" ฉันตอบออกไปแบบเกร็งๆ ว่าแล้วเชียวว่าต้องเจอพี่เขาแน่ๆ เพราะแบบนี้ไงฉันถึงไม่ค่อยอยากมาโรงอาหารที่นี่ เพราะพวกพี่เขาเรียนวิศวะ

"รู้จักชื่อพี่ด้วยหรอครับ" พี่เดลบอกแล้วยิ้มจนตาหยี ก็ได้ยินพี่คนที่ชื่อนัทพูด ฉันก็เลยจำได้

"ว่าแต่น้องชื่ออะไร"

"...แคร์ค่ะ"

"ชื่อน่ารัก คนก็น่ารัก" ทำไมต้องพูดแล้วขยิบตาข้างนึงด้วย

"เห้ยไอเดล มันจีบน้องอีกแล้วหว่ะ" พี่คนเดิมเลยชื่อนัท ฉันจำหน้าพี่เขาได้

"ขอตัวนะคะ" ฉันรีบดึงตัวโดนัทให้ออกจากโรงอาหารที่นี่ แต่โดนัทกลับกระตุกแขนฉันกลับแล้วกระซิบที่ข้างๆหูฉัน

"อยู่แปปนึงพี่สุดหล่อกำลังเดินมาตรงนี้"

ฉันยืนคิดแล้วกระซิบตอบ "...แปปเดียวนะ"

"อืม อืม" โดนัทพยักหน้ารัวๆอย่างดีใจ

"ไอนัท คนนี้กูจริงจัง" พี่เดลหันไปบอกพี่นัท จริงจังอะไร จู่ๆก็พูดขึ้นมา

"กูเห็นมึงพูดงี้ทุกคน"

ผลั๊ว~ ทำไมตบหัวกันรุนแรงแบบนี้หล่ะ ฉันไม่ชอบเลย

"น้องแคร์ครับ อย่าไปเชื่อไอนัทมัน มันขี้แกล้ง" พี่เดลหันมาบอกฉันหลังจากตบหัวพี่ที่ชื่อนัทเข้าไปแบบเต็มแรง แต่ฉันเชื่อคำพูดพี่นัทนะ

"ชื่อแคร์หรอครับ ชื่อน่ารัก" พี่นัทชมชื่อฉันอีกคน

"เห้ยๆ อย่ามาชมเหมือนกู"

"ไอห่า วันหลังก็จดลิขสิทธิ์ไปเลยไอสัส"

"มึงดูหน้าน้องด้วย น้องกลัวหมดแล้วไอพวกเหี้ยนี่" พี่ผู้ชายอีกคนช่วยพูด ใช่ ฉันกลัวจริงๆ เมื่อไหร่จะได้เดินออกจากตรงนี้

"พวกพี่ๆทานข้าวกันเสร็จแล้วหรอคะ" ฉันหันไปหาโดนัท จะไปถามพวกพี่ๆเขาทำไมกัน

"ยังหรอกครับ พวกพี่เพิ่งเดินมา พอดีเห็นน้องแคร์คนสวยเลยอยากเดินมาทักทาย คงจะเป็นพรมลิขิตของพี่" พี่เดลนี่ก็เพ้อฝันจัง พรมลิขิตอะไรกัน อยู่ในรั้วมหาลัยเดียวกัน จะเดินเจอกันก็คงไม่แปลก แต่สำหรับพี่เดลฉันขอหมายหัวว่าเป็นบุคคลที่ไม่อยากเจอด้วยเท่าไหร่ ไม่ถูกชะตาด้วยเลย

โดนัทกระตุกแขนฉันอีกรอบ ฉันรู้เลยว่าเป็นเพราะอะไร พี่ผู้ชายสุดหล่อของโดนัทยืนอยู่ด้านหลังพี่เดลกับพี่นัท

"พี่ขอแนะนำเพื่อนๆให้รู้จักเลยแล้วกันนะครับ ไหนๆเราก็เจอกันอีกครั้ง" พี่นัทเป็นคนพูด ตอนนี้พวกพี่เขายืนกันเป็นกลุ่มสี่ห้าคน

"พี่ชื่อนัท

"เดลครับ"

"พี่ล็อกครับ"

"พี่เลโอครับ"

พวกพี่ๆแนะนำตัวต่อหน้าฉันกับโดนัททีละคน แต่ว่ายังเหลืออีกคน....

"เห้ยแนะนำตัวดิ" พี่เลโอกระทุ้งศอกไปที่พี่...เพราะเขาสองคนยืนข้างๆกัน

"ไร้สาระ"

"พี่ขอโทษแทนมันด้วยนะครับ ไอเสือยิ้มยากมันชื่อคาร์เตอร์" พี่นัทเป็นคนบอก

ชื่อคาร์เตอร์ แล้วทำไมต้องบอกว่าเป็นเสือยิ้มยากด้วย หมายความว่ายังไง

°°°°°°°°°°