ห้ามรัก - 6

"สรุปแกหรือฉันที่หิว?" แขวะอีกคนที่ก้มหน้าก้มตากินข้าวในจานจนพร่องไปครึ่งหนึ่งเพียงเวลาไม่กี่นาที

"ใช้พลังงานเยอะ" ดูสิน่าเกลียด พูดทั้ง ๆ ที่มีข้าวอยู่ในปาก

"กลืนก่อนค่อยตอบก็ได้" ส่ายหน้าไปมาเบา ๆ พร้อมกับหยิบแก้วน้ำยื่นให้เพื่อนที่ท่าทางเหมือนข้าวจะติดคอ

"ว่าแต่แกเถอะ รีบลากฉันมาโรงอาหารไม่เห็นจะแตะข้าวในจานสักคำ"

พอปากว่างก็เริ่มจะพูดนู่นพูดนี่แล้วเพื่อนฉัน "ไม่ได้ลากมาเพราะหิว"

"อ้าว! แล้วแกรีบลากฉันมาเพราะอะไร?"

หมี่ลี่เริ่มเช็ดมือเช็ดปาก ชันศอกตั้งกับพื้นโต๊ะค้ำคางจ้องหน้าฉัน

"แกไม่สังเกตเหรอตอนที่พี่พอร์ชอยู่" เริ่มจากการถามเพื่อนตัวดีผู้ไม่รู้อะไรรอบข้างสักอย่าง "ทำไมเหรอ ตอนพี่พอร์ชมาเขาใส่กางเกงผิดด้านหรือว่าใส่รองเท้าผิดสี"

"ไม่ตลกนะลี่" กลอกตามองบนเมื่อเพื่อนรักเล่นไม่เข้าท่า

"อ้าว! ก็คนมันมองแต่หน้าหล่อ ๆ ของพี่พอร์ชไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างนี่หว่า"

หมี่ลี่ทำหน้าเคลิบเคลิ้มเหมือนกำลังอยู่ในห้วงความรัก

"สักวันแกจะซวยเพราะมองแต่หน้าพี่เขานี่แหละ" รีบเตือนเพื่อนรักทันที

"ทำไมวะ ตอนที่เราคุยกับพี่พอร์ชมันทำไมเหรอ" หมี่ลี่เริ่มจริงจังเมื่อเห็นว่าฉันไม่เล่นด้วย "แกไม่เห็นกลุ่มพี่ตาลเหรอ?"

ก้มหน้าเข้าไปใกล้อีกคนที่นั่งตรงข้าม กระซิบถามเสียงเบา ๆ เพราะกลัวจะมีคนได้ยิน "พวกพี่ตาล? อ้อ พี่ตาลปีสามที่เขาลือกันว่ากำลังตามจีบพี่พอร์ชอยู่อะนะ!?"

"เบา ๆ สิยัยลี่!" รีบตะครุบปากอีกคนที่ส่งเสียงดังออกมา

มองไปรอบ ๆ โรงอาหารเริ่มมีคนสนใจโต๊ะที่เรานั่งอยู่ส่วนหนึ่งแล้ว

"อี๋ มือแกเค็ม ไปล้วงอะไรมาหรือเปล่าเนี่ย!"

แล้วดูพูดเข้า มันน่า... "นี่แหนะ!"

"โอ๊ย! ยัยอิมเมจใจร้าย!"

หมี่ลี่ลูบแขนตัวเองป้อย ๆ เมื่อถูกฉันหยิกเข้าให้ที่พูดจาน่าเกลียดกับฉัน

"แกต้องระวังตัวกว่านี้นะลี่"

"เรื่องไรอะ" ปากสีส้มด้วยลิปสติกเนื้อดีขยับถาม ท่าทางไม่ได้ทุกข์ร้อนกับสิ่งที่ฉันกำลังจะเตือนเลย

"ก็เรื่องพี่พอร์ชไง ฉันรู้ว่าพี่เขาหล่อและแกก็ปลื้มคนหล่อ ไม่ได้คิดอะไรนอกจากมองว่าพี่เขาหล่อ"

"แกก็เข้าใจถูกแล้วนี่" อีกคนรีบพูดแทรกขึ้นมาทั้ง ๆ ที่ฉันยังพูดไม่จบ

"ฉันเข้าใจว่าแกแค่ปลื้มพี่พอร์ช แต่คนอื่นอาจจะไม่เข้าใจแบบฉันไง"

"ก็ช่างหัวคนอื่นสิ ฉันไม่สนความคิดคนอื่นหรอก ยิ่งเก็บมาใส่ใจยิ่งปวดหัวเปล่า ๆ"

นิสัยหมี่ลี่ก็แบบนี้แหละ...

ไม่เคยกลัวหรือแคร์ใครถ้าหากสิ่งที่ตัวเองคิดว่าทำแล้วไม่ผิดหรือทำใครเดือดร้อน "ที่เตือนเพราะฉันรักแก"

"ขอบใจมากเพื่อนเลิฟ"

เฮ้อ... ได้แต่ถอนหายใจให้กับความมั่นของเพื่อนตรงหน้า

"แกรีบ ๆ กินเลยข้าวน่ะ นี่เที่ยงครึ่งแล้วเดี๋ยวไปดูพี่พอร์ชคัดตัวไม่ทัน"

หายใจเข้า หายใจออก มีแต่ผู้เชียวนะ

"อีกตั้งครึ่งชั่วโมงแกจะรีบไปไหน" ปากพูด มือก็เขี่ย ๆ ข้าวในจานเล่นอย่างไร้มารยาท "กว่าจะไปซื้อขนม ซื้อน้ำ ซื้อของโปรดไปฝากพี่เขาก็ปาไปกี่นาทีแล้ว"

ท่าทางจริงจังของเพื่อนทำฉันส่ายหน้าไปมาเบา ๆ

"งั้นก็อันเชิญคุณหมี่ลี่ไปร้านค้าได้แล้วค่ะ" รู้สึกว่าวันนี้กินอะไรไม่ลง

ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อเช้า ข้าวสักคำยังไม่ตกถึงท้องเลยนอกจากน้ำเปล่าหนึ่งแก้ว

"ไม่กิน?" หมี่ลี่มองฉันสลับจานข้าวตรงหน้า

"ช้าระวังไม่มีที่นั่งนะจ๊ะ"

"ไม่ มี ทาง ป่านนี้ที่นั่งวีไอพีถูกเตรียมให้พวกเราแล้วย่ะ!"

เพื่อนฉันแสยะยิ้มอย่างผู้ชนะ ก่อนจะเดินนำฉันไปที่ร้านค้าของทางมหาลัย

"กรี๊ดดดด พี่พอร์ชโคตรเท่เลยแก"

"ฉันชอบเบอร์ 7 นะ คมเข้มดี"

"อ้อ นั่นพี่บาส แฟนพี่กุ้ง"

"เกือบซวยแล้วไหมมึง พี่กุ้งแก๊งพี่ตาลซะด้วย เขาว่าผู้หญิงแก๊งนี้แรงกันทุกคน"

"ชู่... เบา ๆ สิแก เห็นไหม นู่นน่ะแก๊งพี่เขาที่แกกำลังนินทานะเว้ย!"

เสียงจอแจของกลุ่มคนที่มาดูการคัดตัวนักกีฬาบาสของทางมหาลัยดังขึ้น จนฉันและหมี่ลี่กินเผือกจนอิ่มท้องแบบไม่ตั้งใจ มองไปยังกลุ่มรุ่นพี่ปีสามที่พากันยืนเกือบจะชิดขอบสนามส่งกำลังใจให้หนุ่ม ๆ ที่กำลังวอร์มร่างกายอยู่ในสนามอย่างออกหน้าออกตา

"ช่วยเก็บลูกบาสให้ทีครับ"

มัวแต่มองพี่ ๆ กลุ่มนั้นเพลินจนไม่ทันเห็นว่ามีลูกบาสสีส้ม ๆ กลิ้งมาทางฉันที่นั่งอยู่อัฒจันทร์ชั้นล่างสุด

"นี่ค่ะ"

"ขอบคุณครับคนสวย"

น่าจะเป็นหนึ่งในคนที่ลงแข่งคัดเลือกตัว แต่ฉันไม่ค่อยคุ้นหน้าสักเท่าไหร่

"พี่ชื่อบาส วิศวะโยธาปีสี่" คนที่รับลูกบาสไปแนะนำตัวกับฉัน

"อ้อ ค่ะ" เพราะไม่เคยเห็นหน้า ไม่รู้จักกันถูกแนะนำตัวแบบไม่ตั้งตัวแบบนี้เลยทำตัวไม่ถูกเท่าไหร่ "คนสวยจะไม่แนะนำตัวหน่อยเหรอครับ"

พี่ที่เพิ่งแนะนำตัวว่าชื่อบาสพูดซะฉันรู้สึกว่าตัวเองเสียมารยาทเลย

"อิมเมจ" กำลังจะขยับปากแนะนำตัวเสียงคุ้นหูกลับเรียกชื่อฉันขึ้นเสียก่อน

"พี่พอร์ช" ฉันเรียกผู้ชายสวมเสื้อกีฬาสีฟ้าขาวที่เดินยิ้มมาทางนี้

"พี่นึกว่าเราจะไม่มา" พี่พอร์ชแอบทำหน้าอมยิ้มด้วยแหละ

"หล่อวัวตาย หมีอย่างหมี่ลี่ก็ไม่รอดค่ะ"

หมี่ลี่แพ้ที่สุดคือรอยยิ้มของพี่แกนี่แหละ

"เด็กมึง?" คนที่ชื่อบาสถามพี่พอร์ช "ถามน้องเขาดูสิครับ"

เอ๋... ทำไมโยนสายตามาทางฉันล่ะ

"น้องเป็นแฟนมันเหรอ" พี่คนชื่อบาสก็ช่างตรงเสียจริง "เปล่...า"

ปี๊ด! เสียงนกหวีดคล้ายระฆังต่อชีวิตฉันดังขึ้น

"ลงสนามเถอะมึง"

พี่บาสยิ้มให้ฉันก่อนจะตบไหล่พี่พอร์ชเบา ๆ แล้ววิ่งลงสนามคู่กัน

"อิมเมจจจจจ" หมี่ลี่เรียกฉันลากเสียงยาว

"อะไรของแก" ฉันหันหน้ากันหลังมองคนรอบข้างที่เหมือนกำลังมองมาที่ฉันเป็นจุดเดียวหลากหลายอารมณ์

"แกต้องเลือกแล้วล่ะ" ฉันขมวดคิ้วไม่เข้าใจคำพูดของเพื่อน "เลือกอะไร"

หมี่ลี่ถอนหายใจกลอกตามองบนแล้วเอ่ยขึ้น "เบื่อคนสวยแต่สมองช้า"

เอ้า! อยู่ดี ๆ ก็ถูกเพื่อนด่าซะงั้น