ตอนที่ 13 ความเสียดายที่น่าขยะแขยง

ตอนที่ 13 ความเสียดายที่น่าขยะแขยง

แค่มาเซ็นต์ข้อตกลงกัน ต้องทำการใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอวะ ฉันไม่น่าบอกให้คุณธรณ์ไปเลย

แต่ว่ามีหลายเรื่อง ฉันก็ไม่อยากให้คุณธรณ์ได้รับรู้ เขาไปน่ะดีแล้ว

คุณจันดารีบไปช่วยชยรพพยุงโบนิตาไว้ แล้วเดินมาทางฉัน คิ้วสีน้ำเงินเข้มของเขาเด้งมาแต่ไกล ดวงตาก็เบิกกว้างขึ้น “ โอ้ววว นานามาแต่เช้าเลยนะ ? นั่งแท็กซี่หรือรถเมล์มาล่ะ ? ถ้ารู้แบบนี้น่าจะโทรหาพวกเรานะ พวกเราไปรับเธอก็ได้ รถออกจะใหญ่ กว้างพอที่จะเพิ่มเธอมาอีกคน ! “

ฉันยิ้มอย่างใจเย็น ฉันไม่รู้ว่าเธอภูมิใจขนาดไหน ถ้าเกิดเขาเห็นว่าวันนี้คุณธรณ์ขับ Bugatti บูกัตติ เขาจะขาดใจตายมั้ยเนี่ย ?

“ ไม่จำเป็นหรอก ฉันคนนี้ เป็นคนรักสะอาด “ ถ้าหูไม่หนวก ก็น่าจะฟังออกว่าฉันกำลังประชดว่าพวกเขาสกปรก

แต่ใบหน้าและสมองของคุณจันดาคงหนาพอๆหัน เขากิ่วริมฝีปากอย่างชัง “ รถของเราสะอาดนะ ! โบนิตานี่เก่งจริงๆ ให้แม่ได้นั่งรถที่หรูขนาดนี้ ไม่เหมือนใครบางคน แต่งงานแล้ว2ปี รถคันละ3แสนยังซื้อไม่ได้เลย ทุกครั้งที่ฉันเข้ามาในเมืองจิงเฉิน ก็นั่งแต่รถไฟใต้ดิน คนก็เยอะ ฉันเหนื่อยแทบตาย ยังไงก็สู้โบนิตาของเราไม่ได้ ซื้อรถที่ดีแบบนี้ให้กับชยรพ.. บางคนเป็นภรรยามาตั้ง2ปีแล้วไม่ได้เรื่องเอาซะเลย ! “

ฉันถอนหายใจเบาๆ

เจอคนงี่เง่าแบบนี้จะทำไงดี ? ต้องประจบประแจงเขา รับใช้เขา ตามใจเขา หาวิธีที่ทำให้เขาเป็นคนที่โคตรโง่ นี่คงเป็นวิธีที่จะแก้แค้นได้

“ใช่ไง ฉันเป็นคนที่ใช้ชีวิตนั่งรถไฟใต้ดินไปทำงานทุกวัน ไม่มีปัญญาอะไร ทำได้แค่อวยพรให้คุณชยรพกับคุณโบนิตารักกันตลอดไป “

เหอะ คุณจันดาเปล่งเสียงออกมา จ้องมองมาที่ชยรพคนที่เดินอยู่ด้านหลัง “ชยรพ เร็วๆหน่อยสิ แล้วพยุงภรรยาตัวเองดีๆล่ะ โบนิตาของเรามีค่ามากเลยนะ ไม่เหมือนคนบ้านนอกบางคน !”

ยังไม่ทันได้หย่าเลย ก็เรียกคนอื่นว่าภรรยาซะแล้ว

ในทะเบียนสมรสของฉันยังมีชื่อชยรพอยู่นะ

ฉันยักไหล่ “ ใช่ ใช่ ใช่ ฉันมันคนบ้านนอก และยังเป็นคนบ้านนอกที่โชคร้ายคนนึง ไม่เหมือนบ้านนอกแบบพวกคุณ หากไม่มีการรื้อถอนบ้าน ก็ไม่มีทางคิดที่จะทะเยอทะยานแบบนี้หรอก “

คุณจันดาคว้าชยรพให้มาอยู่กับโบนิตา แล้ววิ่งมาตรงหน้าฉัน แย้งราวกับว่าฉันรังแกเธอ “ เธอพูดให้ดีๆนะ เธอว่าใครบ้านนอก ? บ้านเราอยู่เขตในเมืองนะ ! บ้านเราไม่เคยทำนาเลย ! ไม่เหมือนกับพ่อแม่ของเธอที่เคยทำงานรับใช้คนอื่น ! ครอบครัวของเราแต่ก่อนได้รับบริจาคมาทั้งนั้น !”

“ ใช่ ใช่ ใช่ พวกเชื้อสายพระราชา ! “ ฉันต้องทำให้ยายแก่คนนี้กลายเป็นคนโง่ไปให้ได้

ในที่สุดชยรพเริ่มละอาย ตะโกนเสียงดัง “ แม่ เราเข้าไปเถอะ ด้านนอกร้อนแล้ว “

ฉันรู้สึกว่าตัวเองน่าจะป่วย ทำไมต้องไปเปลืองน้ำลายกับคนชั่วบ้านนี้ !

วันนี้โบนิตาไม่พูดอะไรเลยสักคำ วางมาดได้เหมือนพระราชินีมาก

ชยรพและแม่เขาเปรียบเสมือนขันทีและนางสนมแก่ๆคนนึง

นั่งลงบนโต๊ะกลม ชยรพหยิบข้อตกลงในการหย่าออกมาจากกระเป๋า “ เธอดูก่อนแล้วค่อยเซ็นต์ หลังจากเซ็นต์แล้ว เราก็ไปหย่าทันที “

คุณจันดากล่าวต่อ : “ เธอไปพร้อมเราเลยก็ได้นะ เพราะเธอคงไม่เคยนั่งและสัมผัสกับรถหรู BMW มาก่อน ...”

โบนิตาเงยหน้าขึ้นและมองมาที่ฉัน “ ฉันก็ไม่อยากให้เธอนั่งหรอกนะ แต่ก็ช่วยไม่ได้อ่ะ “

คุณจินดาจับมือโบนิตาไว้ แล้วตบเบาๆ “ โบนิตา ให้เขาได้นั่งรถคันหรูของเธอหน่อย เขาจะได้รู้ว่าไม่มีทางเทียบเท่าเธอได้ เผื่อว่าเขายังลืมชยรพไม่ได้ “

เฮ้ออออ !

ฉันอยากไปจากที่นี่เร็วๆ ฉันกลัวว่าถ้าทนฟังต่อไปแล้ว อดไม่ได้ที่จะอ้วกออกมา “ คุณรีบเอาข้อตกลงมาเร็ว ฉันเซ็นต์เสร็จแล้วจะได้รีบไปซะ แล้วเจอกันที่หน้าสำนักงานเขต “