ตอนที่ 3 หนี้ที่ไม่ได้ก่อ

ร่างสูงตรงหน้ามองด้วยความตกตะลึงใบหน้าสวยอันแสนหวานของเมรินทร์สามารถสะกดเขาได้ พายุไม่ยอมขยับไปไหน เขาจ้องมองใบหน้าหวานนานนับหลายนาที

!! โอ้ย...!!เมรินทร์ร้องขึ้นมาเสียงดัง จึงทำให้พายุนั้นได้สติ ร่างสูงจึงรีบเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติ

" โอ้ย....!! เมรินทร์ร้องออกมาพร้อมกลับเอามือบางกุมที่ท้องของตนอย่างทรมาน

เมื่อเห็นท่าทีของคนตรงหน้าผิดปกติ ร่างสูงถึงกับขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างสงสัย

" คุณเป็นอะไร หรือเปล่า " พายุเอ่ยถามคนตรงหน้ามาด้วยเสียงนิ่ง

" ฉัน หิวข้าวมาก ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าพวกคุณจับฉันมาที่นี้ทำไม แต่ตอนนี้ฉันขอได้ไหม ฉันหิวฉันยังไม่ทานอะไรเลยตั้งแต่บ่าย " เมรินทร์เอ่ยบอกกับคนตรงหน้า พายุชั่งใจอยู่ซักพัก เธอคงไม่ใช่พวกสิบแปดมงกุฏหรอกใช่ไหม

" คุณเป็นเจ้านายของคนที่จับฉันมา ใช่ไหมคะ " เมรินทร์มองเขาแค่แว่บเดียว เธอก็ดูออกว่าคนตรงหน้าไม่ใช่ลูกน้องอย่างแน่นอน

" ใช่ ผมเป็นนายของพวกเขา และเป็นเจ้าของที่นี้ด้วย " พายุตอบคนตรงหน้ามา

" งั้น คุณช่วยบอกลูกน้องของคุณหาอะไร ให้ฉันทานหน่อยได้ไหม ฉันหิว ปวดท้องจนจะตายอยู่แล้ว " ร่างบางบอกคนตรงหน้า ตอนนี้เป็นปวดท้องเอามักมาก

" ลูกหนี้ไม่มีสิทธิร้องขอ " พายุเอ่ยบอกกับเธออย่างต่อรอง

" ฉันไม่ใช่ลูกหนี้ใคร " เมรินทร์ตอกกลับด้วยเสียงแข็งที่เขาหาว่าเธอเป็นลูกหนี้

" แต่ แม่ของคุณเป็นหนี้ของผม ทีนี้คุณจะทำยังไง " แม่เธอเป็นหนี้ผู้ชายคนนี้งั้นเหรอ แต่แล้วไง เธอเองก็ไม่เคยรู้มาก่อนนิ

" เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ ตอนนี้ฉันหิว ฉันขอร้องละ ค่ะ ฉันหิวมาก จริงๆ ได้โปรดเถอะ" เมรินทร์ได้แต่อ้อนวอนขอร้องให้เขาเมตตาข้าวซักมื้อสำหรับเธอก็ยังดี ถ้าไม่ได้ทานอะไรเธออาจจะตายได้ ร่างบางเอาแต่คิดในใจ

" ถ้าผมหาอะไรมาให้คุณทาน แล้วผมจะได้อะไร ในการตอบแทน ในครั้งนี้ " นี้จับเธอมาแล้วยังมาพูดบ้าๆ อีกเหรอ เมรินทร์ได้แต่มองหน้าพายุด้วยความไม่พอใจ

" แต่พวกคุณเป็นคนจับฉันมา และยังไม่ให้ฉันทานอะไรเลยนิ ฉันหิว"

"ถ้าคุณไม่ตอบคำถาม ผม...ก็คง ให้คุณทานไม่ได้ เพราะที่นี้ไม่มีของฟรีนะ ครับคุณลูกหนี้"

"งั้นก็ ได้ .." ไหนๆ เธอเอง ก็ ไม่มีทางเลือกเขาอยากได้อะไรเธอก็คงต้องยอมเขาแหละ เพราะตอนนี้เธอหิวมาก ยอมๆไปก่อนละกัน หาทางหนีได้เมื่อไหร่รับรองจะเผ่นหนีอย่างไวเลย

" ฉันยอม หมดแหละ ขอแค่ได้ทานอะไรก่อน ตอนนี้ฉันหิวจะไม่ไหวอยู่แล้ว" เมรินทร์บอกกับเขามา

"นั้น มันเรื่องของคุณ" ร่างสูงทิ้งคำพูดไว้แค่นั้น ก็เดินออกมาจากห้องรับรองทันที โดยไม่ได้สนใจคนหิวเลยซักนิด เมรินทร์ได้ยินเช่นนั้นถึงกับตาค้าง

" คุณ...ไอ้คนใจร้าย คนไร้น้ำใจ "ร่างบางเอาแต่ตะโกนตามหลังเขาไปด้วยความโมโห

ด้านพายุ หลังจากเดินออกจากห้องไปได้ไม่นาน ก็มีลูกน้องของเขายกถาดอาหารและขนมปังมาวางลงบนโต๊ะให้กับเมรินทร์

คนตัวเล็กเห็นอย่างนั้นถึงกับตาโตขึ้นทันที เธอหิวจนไส้กิ่ว เมรินทร์ซัดอาหารที่อยู่ตรงหน้าจนหมดทุกอย่าง

ลูกน้องของพายุถึงกับตกใจที่เห็นเมรินทร์ทานเยอะขนาดนี้ เพราะหญิงสาวตรงหน้านั้นดูรูปร่างผอมบาง ไม่คิดว่าหญิงสาวจะทานเก่งขนาดนี้

หลังจากทานเสร็จได้ไม่นานเมรินทร์ก็เอาแต่คิดเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้ เป็นไงละที่เธอตั้งใจจะเซอร์ไพรส์แม่ แม่ของเธอเซอร์ไพรส์กลับมาซะงั้น แม่เป็นหนี้นายนั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมาแม่คงกลับมาเล่นการพนันอีกแล้วสินะ คนตัวเล็กได้แต่คิดในใจ

แม่ของเธอติดการพนันถึงขั้นเลิกลากับพ่อ จากนั้นพ่อเธอก็ไปทำงานให้กับมาเฟียที่อิตาลี จนเธอเองต้องย้ายไปอยู่กับพ่อที่โน้น และนี้ก็คืออีกหนึ่งเหตุผลที่พ่อของเธอไม่อยากให้ฉันนั้นกลับมาที่นี้ ถ้าพ่อรู้ว่าเกิดเรื่องขึ้นกับฉัน พ่อของฉันคงไม่ยอมให้ฉันอยู่ที่นี้ต่ออย่างแน่นอน

เมรินทร์เลิกคิดเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด ร่างบางฟุบหน้าหลับลงที่โซฝาภายในห้องรับรอง หลับไปด้วยความเหนื่อยล้า เพราะตั้งแต่ลงจากเครื่องมาเธอยังไม่ได้พักเลยซักนิด แถมยังโดนคนพวกนี้จับเธอมาอีก

@เช้าวันต่อมา

เมื่อคืนหลังจากที่พายุไปเจอกับลูกสาวของลูกหนี้มา เขารู้สึกว่าเธอดูไม่เหมือนผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยเจอมา เธอสวยไปหมด สวยดูดี มีเสน่ห์ ยอมรับว่าเธอดึงดูดเขาอยู่ไม่น้อย เธอสวยในแบบฉบับของเธอและมันโครตจะตรงสเปกเขาเลย

ร่างสูงกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก เขาไม่รู้จะทำยังไงกับลูกสาวของลูกหนี้ที่ชิ่งเงินเขาหนีไปตั้ง 5 ล้านดี ซึ่งตอนนี้ลูกน้องเขายังตามตัวสองผัวเมียนั้นไม่เจอ

เขาเกลียดที่สุดคือการโกงแล้วหนี เขาสั่งให้ลูกน้องไปเฝ้าที่บ้านของนายชัชวาลมาเป็นระยะตลอดหนึ่งสัปดาห์ แต่กลับไม่มีความคืบหน้าอะไร จะมีก็แต่ลูกสาวของลูกหนี้นี้แหละ ที่พอจะทำอะไรได้บ้าง แต่เขาจะทำยังไงกับเธอเนี้ยสิ เธอจะมีตังมาใช้หนี้แทนครอบครัวเธอชิงเงินเขาหนีหายไปไหม

@CasinoPayu

ร่างสูงกลับเข้ามาที่นี้อีกครั้งในตอนเย็น เมื่อคืนก่อนเขาจะกลับออกไป เขาได้สั่งให้ลูกน้องหาอาหารให้กับลูกหนี้สาว เพราะเมื่อคืนดูเหมือนว่าเขาละเธอจะคุยกันไม่รู้เรื่องนัก

!! แก๊ก !! พายุเดินเข้ามาก็เห็นลูกหนี้สาวนั่งอยู่บนโซฝาตัวยาวในห้องรับรอง เมรินทร์หันมามองคนที่เข้ามาใหม่ เมื่อคืนเธอมัวแต่หิวจนปวดท้องจึงไม่ได้สังเกตุใบหน้าของผู้ชายคนนี้

เขาเป็นเจ้าของที่นี้จริงเหรอ ทำไมถึงยังดูเด็กจัง เธอเดาว่าอายุน่าจะยี่สิบต้นๆ เธอไม่อยากจะเชื่อว่าเจ้าของคาสิโนที่มีลูกน้องหลายสิบคนจะดูเด็กมากขนาดนี้ แต่ที่สำคัญนายนี้หน้าตาจัดได้ว่าหล่อเท่เป็นบ้าเลยแหละแต่ก็ดูเป็นคนสุขุมด้วยเช่นกัน ฉันหลงมองใบหน้าอันหล่อเหลาของหมอนี้ จนไม่อาจละสายตาได้ แต่นั้นเสียงทุ่มของคนตรงหน้าก็ทำให้ฉันได้สติ ฉันจึงเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติ

" ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ เรื่องแม่ของคุณ " เมื่อมาถึงร่างสูงเองก็ไม่รอช้า เขาเปิดประเด็นคุยกับลูกหนี้สาวทันที เพราะเขาไม่อยากเสียเวลากับเธอไปมากกว่านี้

"ว่ามาเถอะ ฉันรอพวกคุณมานานมากแล้ว "เมรินทร์เองก็อยากจะคุยกับเขาให้มันจบๆ ไปเช่นกัน เบื่อที่ทั้งวันเธอขุกอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆแบบนี้

"แม่ของคุณ เป็นหนี้ผมจำนวน 5 ล้านบาท ทีนี้คุณจะใช้หนี้ผมยังไง" พายุเอ่ยถามกับลูกหนี้สาวตรงหน้าพร้อมกับเพ่งสายตาเพื่อต้องการคำตอบ

" ฮ๊ะ... 5 ล้าน" ร่างบางร้องออกมาเสียงหลงด้วยความตกใจ ห้าล้านบาท นิมันไม่ใช่น้อยๆ เลยนะ มารดาของเธอและน้าชัชเอาเงินไปทำอะไรมาก มายขนาดนี้

ร่างบางถึงกับนิ่ง ด้วยความสงสัย แต่จะให้เธอใช้คืนมารดาก็คงจะไม่ได้เช่นกัน เพราะตอนนี้เธอมีเงินมาจากบิดาแค่ห้าแสนบาทเท่านั้น ถ้าให้เขาไปจนหมด แล้วเธอจะเอาตังที่ไหนใช้กันละทีนี้ ร่างบางเอาแต่คิดหนักกับเรื่องที่มารดาของตนนั้นก่อเอาไว้แล้วชิงหนี้หายไปกับสามีใหม่

" ใช่ 5 ล้านบาท คุณฟังไม่ผิดหรอก คุณมินตราและคุณชัชวาลพวกเขาสองคนมากู้เงินที่บ่อนของผมไป พวกเขาผลัดผมมานานมากแล้ว ทีนี้คุณจะทำยังไงกับแม่ของคุณดี " พายุเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยเสียงเข้ม บ่งบอกว่าเขาไม่ใช่คนใจดำ

" เงินตั้ง 5 ล้าน มันไม่ใช่ น้อยๆ เลยนะคุณ มากขนาดนั้น ฉันไม่มีปัญญาหามาคืนคุณหรอกค่ะ" ห้าล้านเธอจะเอาปัญญาที่ไหนหามาคืน บ้าหรือเปล่าไม่ใช่คนรวยนะ

" อีกอย่างฉันเองก็ไม่เคยรู้ด้วยว่าแม่กับน้าชัช เป็นหนี้คุณมากขนาดนี้ ถ้ารู้ว่าเรื่องบ้าๆ จะเกิดขึ้นกับฉัน ฉันคงไม่กลับมาให้ตัวเองโดนพวกคุณจับตัวไว้แบบนี้หรอก" เมรินทร์บอกด้วยสีหน้าปลงๆ กับเรื่องของมารดาเธอ

ใช่ถ้าเธอรู้ว่ามีเจ้าหนี้ของมารดา ไล่ตามจับแบบนี้ เธอคงไม่กลับมาให้ตัวเองอยู่ไม่เป็นสุขแบบนี้หรอก ทั้งที่เธอตั้งใจจะกลับมาหามารดาแท้ๆ แต่ก็ดันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา

" นี่คุณคิดจะชิ่ง อย่างงั้นเหรอ " พายุถามเมรินทร์ ด้วยความเสียงแข็ง ที่เธอปฏิเสธการใช้หนี้

" เงิน ตั้ง 5 ล้าน ถ้าคุณอยากได้มันคืน ก็ต้องให้เวลาฉันหาเงินมาคืนคุณ" คนตรงหน้าเองก็พยายามหาข้อต่อรองเข้ากลับเช่นกัน

" ผมให้เวลาคุณภายใน 7 วัน " พายุยื่นขั้นเด็ดขาด กับหญิงสาว

" นี้คุณจะบ้าเหรอ เงินตั้ง 5 นะคะคุณเจ้าหนี้ไม่ใช่ 5 หมื่น ที่จะให้ฉันหาเงินมาคืนคุณภายใน 7 วันได้ ฉันหาไม่ได้หรอกค่ะ ฉันขอเวลา 1 ปี " เมรินทร์ ยื่นข้อเสนอ เธอขอใช้เวลาในการต่อรองกับเจ้าหนี้ของมารดาบ้างหนึ่งปีเธอก็ใช่ว่าจะหามันมาได้ง่ายๆ นะ พูดเป็นเล่นไป

ร่างสูงจึงเดินเข้ามาจ้องหน้าหญิงสาวตรงหน้าพร้อมกับก้มหน้าลงมาสำรวจใบหน้าหวานๆ ใกล้มือเรียวของชายหนุ่มจับเข้าที่ปลายครางของเมรินทร์

ร่างบางถึงกับทำตัวไม่ถูก คนตัวเล็กได้แต่ขยับตัวถอยหนีแต่เจ้าหนี้หนุ่มกับไม่ยอม เขาจึงแกล้งยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ จนมันเหลือห่างกันไม่ถึงคืบ คนตัวเล็กถึงกับใจเต้นแรง อย่างไม่ทราบสาเหตุเมื่อโดนเจ้าหนี้หนุ่มเข้ามาใกล้ชิดขนาดนี้

!! ตึก ตึก !! เสียงหัวใจของเมรินทร์เต้นแรงราวกับกลองชุด ทั้งสองจ้องมองหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร

" ถ้าหามาคืนไม่ได้ ก็...ตาย" พายุพูดแค่นั้นและก็เดินออกจากห้องไป ปล่อยให้ร่างบางถึงกับเหงื่อตกกันเลยทีเดียว นี้เขาจะฆ่าเธอเลยงั้นเหรอ คนตัวเล็กได้แต่นั่งหน้าซีดอยู่ภายในห้อง