Dangerous 3 : คีย์ วรเวช

-คอนโด Key-

เวลา 18.34 น.

[Key]

(ค่ะพี่หมอคีย์)

“ทำอะไรอยู่จีน ทำไมรับช้า จีนก็รู้ว่าพี่หาเวลาว่างยากแค่ไหน” ผมบ่นคนในสายเล็กน้อย ที่รับสายผมชักช้า

(ช้านิดเดียวเองค่ะพี่หมอคีย์ โวยวายอะไรคะ)

“มันไม่นิดไงจีน ก็รู้อยู่ว่าพี่ไม่ว่าง”

(ถ้าไม่ว่างแล้วจะโทรทำไมคะ จีนไม่ได้บังคับพี่หมอคีย์ให้โทรหาเลยนะ) ประโยคที่พ่นออกมา ทำให้ผมรู้สึกเสียดายเวลาที่โทรหาเธอ

ไม่น่าโทรเลยจริง ๆ

“ถ้าพี่ไม่โทร จีนก็จะฟ้องปู่ของพี่ว่าพี่ไม่ติดต่อหาเลย เรียนแพทย์หรือออกรบกันแน่” ผมพูดถึงเรื่องที่เคยเกิดขึ้น ซึ่งจิลลาเธอพูดแบบนั้นให้ปู่ของผมฟังจริง ๆ แล้วท่านก็มาต่อว่าผม เคยขู่ให้ผมเลิกเรียนแล้วเอาเวลาไปดูแลเด็กอย่างจิลลา

(พี่หมอคีย์หาว่าจีนขี้ฟ้องเหรอคะ จีนผิดตรงไหนคะ จีนแค่อยากคุยกับพี่บ้าง อยากรู้ว่าพี่สบายดีรึเปล่า จีนเป็นห่วงคู่หมั้นของตัวเองจีนผิดเหรอคะ นี่เราไม่เจอกันมาปีกว่าแล้วนะคะพี่หมอคีย์ ตั้งแต่ที่พี่บอกว่ามีเรียนคลินิก)

“ก็พี่เรียนหนักไงจีน พี่ไม่ได้ว่างแบบจีนนะ”

(ค่ะ จีนมันคนว่าง ถ้าพี่หมอคีย์ยุ่งนักก็แค่นี้นะคะ เวลาอันมีค่าของพี่หมอคีย์จีนไม่อยากรบกวน)

“อย่ามาพูดแบบนี้จิลลา เดี๋ยวพอพี่วางเราก็แจ้นไปฟ้องปู่พี่ แล้วพี่ก็โดนต่อว่า เราทำแบบนั้นมันทำให้พี่ไม่มีสมาธิในการเรียนเรารู้ไหม” ผมรีบพูดดักทางเด็กขี้ฟ้องอย่างจิลลา อะไรนิดหน่อยไม่ได้ดั่งใจเธอก็โทรฟ้องปู่ของผม

(พี่หมอคีย์คงเรียนหนักจนลืมไปใช่ไหมคะว่าจีนไม่ได้ฟ้องคุณปู่ของพี่มาเป็นปีแล้ว เพราะถ้าจีนฟ้อง เราคงได้เจอกันทุกเดือน จีนรู้ค่ะว่าพี่หมอคีย์ไม่อยากเจอจีน)

“เกินไปจิลลา เราเป็นคู่หมั้นพี่ เหตุผลอะไรที่พี่จะไม่อยากเจอเรา พี่ก็บอกเราแล้วว่าพี่ไม่ว่าง ถ้าพี่ว่างพี่ไปหาเราอยู่แล้ว” ผมรีบพูดเมื่อน้ำเสียงของเธอเหมือนน้อยใจผม

(ค่ะ ถ้างั้นแค่นี้นะคะพี่หมอคีย์ จีนมีธุระ)

((เร็วดิจีน))

“นั่นเสียงใคร”

(เพื่อนของจีน)

“เสียงผู้ชายเนี่ยนะ แล้วจีนมีเพื่อนด้วยเหรอ” ผมถามด้วยความแปลกใจ คนอย่าง จิลลา ศิวะวานนท์ เนี่ยนะจะมีเพื่อน

(อย่าถามเหมือนกับว่าตัวของพี่ไม่รู้จักจีนเลยสิคะ ทั้งที่พี่หมอคีย์รู้จักจีนดีที่สุด แค่นี้นะคะ จีนคิดถึงพี่หมอคีย์มาก ๆ เลยนะ)

“จิลลา จิลลา อย่าวางสายใส่พี่ จีน!!!” วางไปแล้วครับ

“ให้มันได้อย่างนี้สิ ยัยเด็กเอาแต่ใจ”

“บ่นอะไรคีย์ คิ้วขมวดเชียว แบบนี้ไม่หล่อเลย” มือบางยื่นมาเกลี่ยหว่างคิ้วของผมแยกออกจากกัน

“ก็แค่หงุดหงิดน่ะ แล้วทำไมตื่นเร็วจังครับ” ผมฉีกยิ้มให้กับผู้หญิงตรงหน้า

“ก็คีย์ไม่อยู่ให้แอมนอนกอดไง ไม่มีคีย์แล้วนอนไม่หลับ” เธอตอบและขยับตัวมาสวมกอดผม

“แอมไม่ควรอ้อน ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”

“ก็ที่แอมอ้อน เพราะอยากเจ็บตัวน่ะสิ” เธอเปิดทางมาขนาดนี้ มีเหรอที่ผมจะไม่พุ่งชน ในเมื่อผมมันไม่ใช่คนดีอยู่แล้ว ถ้าผมดี ผมคงไม่มีผู้หญิงคนนี้อยู่ข้างกาย ทั้งที่นิ้วมือยังสวมแหวนหมั้นแสดงตัวว่ามีเจ้าของชัดเจน

ขอแนะนำตัวแบบสั้น ๆ ว่าผมชื่อ ‘คีย์ วรเวช เกียรติดำรง’ เรียนทันตะ ปี 6 ช่วงนี้เป็นช่วงเวลาที่โคตรยุ่ง และโคตรเครียด แต่ผมก็พยายามผ่านไปให้ได้

แน่นอนว่าผู้หญิงที่ผมโทรหาเมื่อครู่คือคู่หมั้นของผม ‘จิลลา ศิวะวานนท์’ ผู้หญิงที่สวย น่ารัก อ่อนหวาน งี่เง่า น่ารำคาญ เอาแต่ใจ และรักผมเกินไป

เธอเป็นคู่หมั้นที่ผมไม่ต้องการจะมี แต่เพราะผมไม่มีสิทธิ์เลือก เธอถึงได้เป็นคู่หมั้นของผม

“สรุปวันหยุดยาวนี้คีย์จะกลับไปหาเด็กนั่นใช่ไหม” แอมเอ่ยถามหลังจากที่ผมกับเธอทำเรื่องที่ทำกันจนคุ้นชินเสร็จแล้ว

“อย่าเรียกจีนแบบนั้น จีนเป็นคู่หมั้นของคีย์ ให้เกียรติคู่หมั้นคีย์ด้วย” ผมว่ากล่าวพร้อมลุกออกจากเตียง

คู่หมั้นของผม ผมว่าได้ แต่คนอื่นห้ามว่า โดยเฉพาะผู้หญิงคนนี้ที่เป็นแค่คู่นอน ไม่สิทธิ์พูดถึงจิลลาของผม

“แค่คู่หมั้นไหม แอมเป็นเมียคีย์นะ”

“แค่คู่นอนก็พอนะแอม”

“คู่นอน 5 ปีจะ 6 ปี แล้วเนี่ยนะคีย์ ถามจริงเถอะ นอนเอากันบ่อย ๆ คีย์ไม่รู้สึกกับแอมบ้างเหรอ”

“ตอบจริง ๆ เลยนะ ไม่… เพราะถ้าคีย์จะรู้สึกกับใครสักคน ผู้หญิงคนนั้นก็จะเป็นจิลลาคนเดียว แล้วคีย์ก็ไม่ได้กักขังแอมเลย แอมจะไปหาใครที่ไหนก็ได้ คีย์ไม่ได้อะไรกับแอมสักอย่าง และคีย์ก็จ่ายเงินให้แอมตลอด หรือว่าไม่จริง ?”

“โอเค เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ แอมไม่อยากทะเลาะกับคีย์เพราะคู่หมั้นของคีย์”

“อืม เข้าห้องน้ำก่อนนะ” ผมบอกและเดินเข้าห้องน้ำ

ผู้หญิงคนนี้เธอชื่อ ‘แอม’ เป็นเพื่อนร่วมคณะกับผม เราอยู่คอนโดที่เดียวกัน เรื่องของผมกับเธอมันเกิดขึ้น เพราะบังเอิญไปดื่มสังสรรค์แล้วพลาดมีอะไรกัน จะว่าพลาดก็ไม่ได้ เพราะเธออ่อยผม

ซึ่งผมก็บอกไปว่าผมมีคู่หมั้นแล้ว ถ้าจริงจังคือไม่ได้ แต่ถ้ากะเอาคลายเครียดผมโอเค

เธอจึงตอบตกลง และตั้งแต่นั้นผมก็มีอะไรกับเธอเรื่อยมา จ่ายเงินให้เธอแทบทุกครั้ง ซึ่งเธอรับมันไปตลอด

จะว่าซื้อกินก็คงใช่

และแน่นอนว่าผมไม่ได้รู้สึกกับเธอ เอาตรง ๆตอนนี้ผมก็ไม่ได้รู้สึกกับใคร แม้กระทั่งคู่หมั้นงี่เง่าของผม

ผมไม่ใช่คนดี 100% แต่ผมคิดว่าผมเป็นหมอฟันที่ดีได้

[End Key]