ตอนที่ 4

ตัวเองสัมผัสลูบไล้ บีบเคล้นไปพลาง ขณะนิ้วยังชักเข้าๆ ออกๆ

‘บ้าจริง... ’

นี่เราคิดอะไรอยู่ ความละอายที่วาบแล่นเข้ามาเพียงชั่ววูบ ทำให้หญิงสาวพยายามจะหยุดการกระทำอันน่าละอายของตัวเอง ด้วยการคิดเรื่องโน้นเรื่องนี้... เรื่องที่ไม่เกี่ยวกับพ่อบุญธรรม เพื่อให้อารมณ์สงบลง

น้ำผึ้งพยายามคิดถึงความโศกเศร้าในอดีต คิดถึงความสูญเสียและเรื่องราวปวดร้าวในชีวิตที่ผ่านมา เพื่อให้อารมณ์เปลี่ยนไป แต่กลับไม่ได้ผลเลยสักนิด

‘น้ำผึ้งเสียวค่ะคุณพ่อขา... อ๊ะ... แด๊ดดี้ขา... ซี้ดอูย... อัดแรงๆ... กระแทกลึกๆ ค่ะ’

ความยับยั้งชั่งใจของหญิงสาวขาดสะบั้นลงแล้ว ก็ใครจะคิดว่าพ่อบุญธรรมที่ตัวเองนึกว่าน่าจะแก่หง่อมเหมือนคุณลุงนั้นยังดูหนุ่มแน่นฟิตเฟิร์มไปทั้งร่าง

นิโคลาสหล่อเหลาเข้าขั้นกระชากใจสาว หนวดเคราแข็งๆ บนใบหน้าเข้มๆ นั้นดูเซ็กซี่มีเสน่ห์เหลือหลาย อร๊าย... อยากโดนเขาจูบ อยากโดนเขาไซ้ทรวงอกและซอกคอเหลือเกิน คงเสียวสยิวสุดๆ... อ่า

เพียงแค่นึกถึงภาพของเรือนกายกำยำตอนที่เขากำลังช่วยตัวเองอยู่ที่สระว่ายน้ำ ร่างกายของน้ำผึ้งก็เกิดอาการร้อนๆ หนาวๆ ราวจะเป็นไข้

“แด๊ดดี้ขา... ”

หลับตา จินตนาการถึงใบหน้าแล้วเรียกชื่อเขา นิ้วน้อยๆ สอดเสียบเข้าใส่ร่องเสียวของตัวเองเป็นจังหวะสม่ำเสมอ บดบี้เม็ดเสียวจนน้ำเหนียวหลั่งเลอะออกมา

เพียงแค่คิดถึงภาพเรือนร่างตึงเต็มไปด้วยมัดกล้ามของพ่อบุญธรรมขณะกำลังช่วยตัวเอง... น้ำหล่อลื่นของหล่อนก็หลั่งไหล... เอ่อทะลักออกมาอาบเลื่อมไปทั้งลำนิ้วที่กำลังกระแทกเข้าใส่รูสวาทตอดเต้นหมุบๆ

“อ่า... แด๊ดดี้ขา... อูวววว... ซี้ด”

หญิงสาวได้พยายามเป็นอย่างมาก ที่จะหักห้ามความรู้สึกบางอย่างซึ่งกำลังก่อตัวขึ้นเงียบๆ ภายในห้วงอารมณ์มืดดำของหล่อน แต่ก็ไม่สำเร็จ... เสน่ห์ของพ่อบุญธรรมกำลังทำให้อารมณ์ของหล่อนกระเจิดกระเจิง... ระเริงอยู่ในจินตนาการอย่างที่เห็น

เช้าวันรุ่งขึ้น

น้ำผึ้งตื่นแต่เช้า หล่อนออกมาเดินเล่นสูดอากาศยามเช้าที่สวนดอกไม้หลังบ้าน จู่ๆ สายตาก็พลันเหลือบไปเห็นร่างสูงใหญ่ของนิโคลาส เขาเดินไปยังเนินดินซึ่งมีดอกฟอร์เก็ตมีน็อตสีครามขึ้นปกคลุมหนาแน่น

“อรุณสวัสดิ์ค่ะแด๊ดดี้... ลงมาทำอะไรแต่เช้าคะ”

น้ำผึ้งส่งยิ้มให้ผู้ปกครองสุดหล่อล่ำ

“ตอนเช้าอากาศดีมาก... แด๊ดดี้ลงมาสูดอากาศครับ”

นิโคลาสกล่าวเสียงทุ้ม หลังจากวางช่อกุหลาบสีชมพูลงบนเนินดินเบื้องหน้า จากนั้นก็หลับตาลงครู่สั้นๆ คิดถึงร่างไร้ลมหายใจที่ถูกฝังอยู่ภายใต้ผืนธรณี

“แด๊ดดี้ทำอะไรคะ”

หญิงสาวสงสัย

“คงถึงเวลาแล้วสินะ... ที่แด๊ดดี้ควรจะบอกความจริงกับหนู... และแด๊ดดี้คิดว่าหนูเองก็คงอยากรู้”

“ค่ะ... อยากรู้ค่ะแด๊ดดี้ขา”

หญิงสาวละล่ำละลักบอก หลังจากอยู่กับความสงสัยมายาวนานถึงยี่สิบปีเต็มๆ ว่าเหตุใด? นิโคลาสจึงขอรับตัวหล่อนออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

“ตรงนี้เป็นหลุมศพของแม่เธอ... ”

นิโคลาสกล่าวเสียงเศร้า

“แม่... แด๊ดดี้รู้จักแม่ของหนูด้วยหรือคะ?”

น้ำผึ้งตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ที่แท้เนินดินข้างต้นประดู่แผ่กิ่งก้านร่มครึ้ม ก็คือหลุมฝังศพของแม่... ที่แท้แม่ก็อยู่ใกล้ๆ หล่อนนี่เอง เพียงแต่น้ำผึ้งไม่เคยรู้มาก่อน

“แม่... ”

น้ำผึ้งสะอึกสะอื้นเมื่อรู้ความจริง ร่างบางทรุดลงนั่งพับเพียบกับพื้น หยาดน้ำตากลมเกลี้ยงกลิ้งลงอาบนวลแก้ม บางส่วนไหลเรี่ยลงมาตามร่องแก้ม

อันที่จริงน้ำผึ้งเคยถามป้าคำแก้วถึงที่มาของตัวเอง ทว่าป้าคำแก้วก็ตอบไม่ได้ เพราะหล่อนไม่เคยรู้ความจริงว่าเพราะเหตุผลอันใดที่ทำให้นิโคลาสขอรับเลี้ยงน้ำผึ้งเป็นลูกบุญธรรม

“แด๊ดดี้รู้จักแม่ของหนู”

เสียงของหญิงสาวสั่นเครือ จะร้องไห้

“ใช่... ฉันรู้จักแม่ของหนูเป็นอย่างดี”

นิโคลาสพยักหน้า ก้มลงช้อนร่างสั่นเทิ้มตามแรงสะอึกสะอื้นของลูกบุญธรรมขึ้นอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขนที่พร้อมจะปกป้อง

น้ำผึ้งใจหายวาบ เมื่อร่างน้อยๆ ของหล่อนละลิ่วลอยขึ้นจากพื้นโดยไม่ทันตั้งตัว

แด๊ดดี้ตัวใหญ่มาก ทำให้เขาสามารถช้อนเรือนร่างน้อยๆ ของหล่อนขึ้นอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขนได้ง่ายดายราวกับไร้น้ำหนัก

ใบหน้านวลแนบซุกอยู่กับอกของแด๊ดดี้ สูดกลิ่นกายจากอุ่นไอของนิโคลาส กลิ่นกายของเขาน่าจดจำ เป็นกลิ่นที่ได้กลิ่นแล้วรู้สึกว่ามันกระตุ้นความรู้สึกแปลกๆ

‘อ่า... ’