ตอนที่ 1

“Daddy ที่รัก”

นวนิยายสำหรับผู้ใหญ่เท่านั้น

ผู้เขียน

กาสะลอง

ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือหรือคัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือ เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของหนังสือเท่านั้น

และแล้ว... วันที่ ‘น้ำผึ้ง’ เฝ้ารอคอยก็มาถึง วันที่จะได้เจอหน้าผู้ชายใจดี ผู้ชายที่หล่อนได้ยินชื่อของเขามาตลอดระยะเวลายี่สิบกว่าปี ว่าชายผู้เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้คือคนที่อาสารับเลี้ยงหล่อนมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เขาพามาอยู่ในไร่องุ่นของเขาทางภาคเหนือที่ลงทุนซื้อเอาไว้ด้วยเงินหลายล้าน ผู้ชายคนนี้เป็นคนส่งเสียเรื่องการศึกษากระทั่งหล่อนเรียนจบปริญญาตรี

“คุณนิโคลาสจะมาถึงกี่โมงคะป้าแก้ว”

น้ำผึ้งถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ ‘คำแก้ว’ หรือที่ หล่อนเรียกจนติดปากว่า ‘ป้าแก้ว’ ก็คือผู้ที่เลี้ยงดูน้ำผึ้งมาตั้งแต่เล็ก ตลอดระยะเวลายี่สิบกว่าปี หลังจากนิโคลาสรับตัวหล่อนมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

“คุณนิกส์จะมาถึงค่ำๆ ค่ะ”

ป้าคำแก้วเรียกผู้เป็นนายว่า ‘คุณนิกส์’ เพราะเป็นชื่อเล่นของนิโคลาส

“คุณนิกส์แก่หรือยังคะป้าแก้ว?”

น้ำผึ้งทำเสียงอยากรู้ หัวคิ้วโค้งราวคันศรชิดเข้าหากันด้วยความสงสัย

“ตอนที่ป้าเจอครั้งแรกคุณนิกส์น่าจะเกือบสามสิบนะ ผ่านมาถึงตอนนี้ก็อีกยี่สิบปี...คิดว่าน่าจะใกล้ห้าสิบหรือไม่ก็สี่สิบแปดสี่สิบเก้าราวๆ นี้”

ป้าคำแก้วคำนวณเอาจากระยะเวลาที่น้ำผึ้งเติบโตขึ้นมาจนถึงวันนี้ ตอนนี้หล่อนมีอายุยี่สิบปี กำลังอยู่ในวันสาวสะพรั่ง ผิวพรรณเปล่งปลั่งไปด้วยเลือดเนื้อของวัยสาว

“คุณนิกส์ดุไหมคะ”

น้ำผึ้งยังคงอยากรู้เรื่องราวเกี่ยวกับผู้มีพระคุณของหล่อน

“คุณนิกส์เป็นคนขรึมๆ ถ้าไม่ยิ้ม... ไม่พูด ก็อาจจะดูเหมือนดุ”

ป้าแก้วตอบยิ้มๆ

“แล้วผึ้งจะต้องเรียกคุณนิกส์ยังไงคะ... ต้องเรียกพ่อนิกส์ไหมคะ?”

หญิงสาวยังไม่หายสงสัย ทุกเรื่องราวเกี่ยวกับพ่อบุญธรรมล้วนอยู่ในความสนใจของหล่อน

“ป้าว่าหนูควรจะเรียกคุณนิกส์ว่า ‘พ่อ’ ถูกแล้วจ้ะ เพราะคุณนิโคลาสมีฐานะเป็นพ่อบุญธรรมของหนู”

ได้ยินที่ป้าคำแก้วบอก น้ำผึ้งยิ่งรู้สึกตื่นเต้น ดีใจเหลือเกินที่จะได้เจอหน้านิโคลาส

“แล้วพ่อนิกส์หน้าตาเป็นยังไงคะป้าแก้ว”

น้ำผึ้งยังคงซักไซ้ไม่หยุด ป้าคำแก้วอมยิ้ม ด้วยเข้าใจความรู้สึกของหญิงสาว เป็นใครก็คงรู้สึกตื่นเต้นไม่ต่างจากหล่อน

“ป้าอธิบายไม่ถูก... ไว้เจอเองเดี๋ยวหนูก็รู้”

ป้าคำแก้วตอบยิ้มๆ ก่อนจะหันไปสั่งสาวใช้อีกคนให้ขึ้นมาสำรวจความเรียบร้อยในห้องพักที่จัดเตรียมเอาไว้ให้นิโคลาส

ตอนเย็นของวันเดียวกันนั้น

การมาถึงของนิโคลาสสร้างความตื่นเต้นดีใจให้กับน้ำผึ้งเป็นอย่างมาก หล่อนรีบลงมาที่ห้องรับแขก หลังจากป้าคำแก้วให้คนมาตาม บอกว่าคุณนิโคลาสเดินทางมาถึงแล้ว

“สวัสดีน้ำผึ้ง”

ร่างสูงใหญ่เกินสองเมตรที่นั่งอยู่บนโซฟาเอ่ยทัก น้ำผึ้งด้วยภาษาอังกฤษ

แววตาของหญิงสาวดูตกตะลึง ตื่นเต้น หัวใจกระตุกวูบ เกิดอารมณ์วาบหวามตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เห็นหน้าชายผู้อุปการะหล่อน

ก็ไหนป้าคำแก้วบอกว่าตอนนี้นิโคลาสมีอายุเกือบห้าสิบปีแล้วไม่ใช่หรือ? แต่เขายังดูหนุ่มแน่น รูปร่างกำยำล่ำสันไม่ต่างจากผู้ชายอายุราวๆ สามสิบปี

“โตเป็นสาวแล้วนะเรา”

นิโคลาสยิ้ม เสียงทุ้มกังวานเหมือนผู้ใหญ่ใจดี จ้องมองหญิงสาวด้วยแววตาตกตะลึงไม่ต่างกัน อันที่จริงเขาเคยเห็นหล่อนจากภาพถ่ายที่คำแก้วที่คอยรายงานให้รับรู้เป็นระยะๆ

นิโคลาสรู้เรื่องราวทุกอย่างเกี่ยวกับน้ำผึ้ง แต่หญิงสาวแทบไม่รู้เรื่องราวอะไรเกี่ยวกับเขา เพราะว่ามันเป็นข้อตกลงที่นิโคลาสกำชับคำแก้วเอาไว้

“สวัสดีค่ะ... คุณนิโคลาส”

น้ำผึ้งทักทายเป็นภาษาอังกฤษ การสื่อสารด้วยภาษาอังกฤษเป็นเรื่องง่ายดายมากสำหรับน้ำผึ้งที่เรียนจบปริญญาตรีมาจากโรงเรียนนานาชาติชื่อดังของเมืองไทย

สาเหตุที่หญิงสาวได้เข้าเรียนในโรงเรียนนานาชาติมาตั้งแต่เล็กก็เพราะสายตามองการณ์ไกลของนิโคลาสที่ต้องการให้หล่อนสื่อสารกับเขาด้วยภาษาอังกฤษ เมื่อถึงวันอันสมควรที่จะได้เจอกัน... ก็คือวันนี้

นิโคลาสเป็นผู้ชายที่หล่อเหลามาก เส้นผมของเขาเป็นสีน้ำตาลเข้มเกือบดำ ใบหน้าคมคร้าม มีหนวดเครา ผิวสี