ตอนที่ 4

วันพฤหัสบดี

เกรตื่นขึ้นมาก็เจอกับหนุ่มหน้าใสความอินเตอร์มาแต่ไกลยืนกอดอกโยนชุดสาวใช้ให้ใส่อย่างแรง ป่าเถื่อนดั้งหักเกือบหัก เกรมองค้อนหยิบชุดไปแต่งตัวเสร็จเดินออกมาหาเขาที่รออยู่ด้านนอก

“จะจ้องอีกนานไหม ตามมา” คำพูดสุดแสนจะแห้งกร้าน ถ้าเป็นใบไม้คงเหยียบแหลก

“นี่ นาย นายนะชื่ออะไร” เธอจ้องแผ่นหลังเขาจนเดินมาถึงรถสปอร์ตสีแดงเปิดประทุน

“ไลออน ราชาราชสีห์” ไม่บอกเปล่าแถมไม่มองหน้าเดินขึ้นรถ เธอเปิดประตูนั่งข้างคนขับอย่างน้อยก็ไฮโซได้นั่งรถหรู สบาย

หญิงสาวมองวิวทิวทัศน์สบายใจลมโกรกจนต้องเก็บผม เริ่มเข้าใจว่ารถเปิดประทุนไม่เหมาะกับตนเองสักนิดเพราะทำผมเธอพันกันยุ่ง

“ฉันให้เธอทำความสะอาดบ้านฉันทั้งหลัง อันที่จริงมันก็ถูกทำไว้แล้วนิดนึง เช็ดหลังคาด้วย ถ้าไม่สะอาดฉันยิงเธอทิ้งแน่” ไลออนขู่เธอราวกับทาส

“นายเอาฉันมาเป็นคนใช้มันไม่เกี่ยวกับที่ตกลงเดิมพัน”

“ทำอย่างกับฉันสนใจตาย เธอเองก็ไม่ได้วิเศษอะไร เดิมพันงี่เง่าแค่เศษเงินฉันจ่ายได้อยู่แล้ว เธอมันก็แค่ของเล่นแก้เซ็ง อย่าทะนงตัว you know”

“ค่ะ ราชา” เกรกัดฟันนั่งกอดอก คิดเกี่ยวกับว่าบ้าดีเดือด วันนี้ต้องเป็นวันซวยแน่ๆ ทางเข้าบ้านเริ่มขรุขระทางกันดารทำไมคฤหาสน์หลังเบ่อเริ่มถึงมาอยู่ในนี้ เกรรีบหัวมองไลออนทันทีแล้วนึกทวนคำที่เขาบอกเมื่อครู่ ต้องเช็ดหลังคาคฤหาสน์ทั้งหลัง

“นาย นายจะให้ฉันทำทั้งหลังจริงๆ เหรอ”

“เออ ทำไม แล้วก็อย่าหวังว่าจะมีคนช่วย ฉันให้คนใช้ลาหยุดหนึ่งวัน เธอจะได้ทำเต็มที่ เริ่มเลย อุปกรณ์อยู่หลังห้องคนใช้ อย่าเซ่อละ” ไลออนสั่งอย่างหยาบคายลงจากรถเดินเข้าไปด้านในทันที เกรอ้าปากค้างพูดไม่ออกเมื่อวานว่าเลวร้ายแล้ววันนี้เลวยิ่งกว่า

“เลิกยื่นบื้อได้หรือยัง ไปทำงาน!” เสียงตะโกนเตือนสติอีกครั้ง

“ค่ะ คุณไลออน” เกรตอบรับผู้ชายป่าเถื่อนอย่างประชดประชัน อ้อมไปหาอุปกรณ์ข้างห้องคนใช้ คว้าอุปกรณ์ทุกอย่างที่อยู่ในรถเข็น ไหนๆ ก็มาเหยียบแล้วขอชมคฤหาสน์ทรายทองโอ่อ่าใหญ่ โคมไฟระย้าสีทองสวย โซฟาทองคือสุดยอดสิ่งมหัศจรรย์ เกรรีบลงมือทำความสะอาดดั่งนางทาสสะดุดตาที่รูปภาพตั้งโต๊ะตรงตู้กระจกสะสมเครื่องเบญจรงค์เก่าด้วยความอยากรู้จำเป็นต้องสับขาหลอกลักลอบเดินไปหยิบรูปถ่ายในกรอบมาดู

“ถ่ายคู่กับหอไอเฟล เจ็ดหนุ่มหล่อจริงๆ หือ ไม่ใช่ มาเฟียต่างหาก” เธอวางรูปภาพเดินไปทำงานต่อสุดแสนจะเหนื่อยตอนบ่ายเริ่มวางแผนปีนหลังคาขึ้นไปปัดขี้นก ดูท่าไม่ใช่งานง่าย

ปี้น!

เกรชะโงกหน้ายืนมองอยู่บนหลังคาดูรถหรูปอร์เช่เปิดประทุนสีบรอนซ์ขับเข้ามาในรั้วที่ค่อยๆ เปิดออกอัตโนมัติ ความหรูหรามาเต็มสูตร

“เกร เกร!” เธอสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงไลออนตะโกนเรียกเสียงแข็ง

“ค๊าาา”

“ต้อนรับแขกฉันด้วย เร็วๆ”

“ค๊าาาา” รีบตะโกนตอบรับความลำบากมาเยือนอีกครั้งเพราะต้องปีนลงกระโปรงเปิด

พรืดดดด

เกรเบิกตาโตชะงักก้มดูขาที่ก้าวผิดตำแหน่ง มันวืดค่ะท่านผู้ชม กรี๊ด….

ตุบ! โอ๊ยยย

หญิงสาวร่วงหล่นจากกำแพงแต่พื้นกลับนุ่มนิ่มไร้สมองกระทบกระเทือน หรือตกที่หญ้ากัน เมื่อกี้ขึ้นมาเป็นคอนกรีตนี่

“ว้าย!” เกรแหกปากลั่นเมื่อรู้ตัวนอนอยู่บนตัวผู้ชาย เธอรีบเด้งตัวขึ้นตามด้วยเขาปัดหัวปัดแขนทุกส่วนเอียงหน้ามองช้าๆ เสียงหัวใจไม่รักดีเต้นตุบตับสารทั้งมวลจับภาพเขาช้าๆ หน้าตาหล่อเหลาหลุดออกจากภาพยนตร์ฮอลลีวูด

“ที่ดีๆ ไม่มีลงหรือไง ทำบ้าอะไร” เพล้ง! ความฝันสลาย

“แล้วใครใช้ให้นายมายืนตรงนี้ ช่วยไม่ได้ ขอโทษแล้วกัน” เกรสวนกลับทำหน้าเซ็งหัวเสียไม่แพ้เขา

“ว่าไงนะ!” แอลมอนกระชากแขนเธออย่างแรงดึงเข้าหาตัวก่อนชะงักเมื่อสบตาแล้วผลักเธอออกเดินเข้าคฤหาสน์

เกรเข้ามาเสิร์ฟน้ำให้อาร์เดย์ชายหน้าคมกับพ่อขวัญใจสุดหล่อที่เพิ่งมีฉากดีๆ ต่อกันเมื่อครู่ก่อนจะเดินออกไปทำทีเช็ดตู้โชว์สวนทางไลออนเอียงหน้ามองก่อนลากแขนเธอไปที่โซฟาทองนั่งลงตรงข้ามกับพ่อเทพบุตรนั่งกระดิกเท้าอ่านหนังสือกลับหัว

“ฉันเอาชุดมาให้พรุ่งนี้ตาฉันใส่รอไว้ด้วย” อาร์เดย์ยื่นถุงชุดให้เกรรีบรับยิ้มแห้งสายตาเหล่มองอีกคนที่เอาหนังสือบังหน้า

“เข้าเรื่องดีกว่าไลออน” เสียงแบดๆ เอ่ยขึ้นแต่ไม่ยอมเอาหนังสือลง น่าจะอ่านรู้เรื่องจนไม่อยากเอาลง