Episode 1 ตอน จุดเริ่มต้นความอาฆาตแค้น

Episode 1

ตอน จุดเริ่มต้นความอาฆาตแค้น

ร่างสูงที่สวมเสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงแสลคสีเดียวกัน นั่งไล่อ่านเอกสารในมือด้วยความเบื่อหน่าย มันเป็นสิ่งที่เขาต้องทำมันซ้ำ ๆ ทุกวัน แม้จะไม่ได้มีความกระตือรือร้นอยากจะทำก็ตาม

“เฮีย ขอตังค์หน่อยดิ” ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออก พร้อมกับคนเป็นน้องที่เดินเข้ามาขอเงินเหมือนทุกครั้ง

“เอาเท่าไหร่” รามสูรเอ่ยถามทั้งที่สายตายังคงจับจ้องกับเอกสารในมือ

“ล้านนึงค้าบ” อีกคนตอบกลับด้วยน้ำเสียงร่าเริง

“มึงใช้เงินให้มันน้อย ๆ หน่อยได้ไหมวะไอ้ลักษณ์ เล่นขออาทิตย์ละล้านแบบนี้ บ้านมึงจนพอดี” แม้จะบ่นแต่ก็ยังหยิบสมุดเช็กขึ้นมาเขียนจำนวนเงินตามที่คนเป็นน้องเอ่ยปากขอ

“เออหน่าเฮีย มันจำเป็นนี่นา อีกไม่กี่วันลักษณ์ต้องลงสนามกับไอ้สามภพละ ถ้าไม่อัปเครื่องใหม่ก็ได้แพ้มันพอดีอะดิ”

“แล้วใครสั่งใครสอนให้มึงไปแข่งรถล่ะ” เสียงสุขุมน่าเกรงขามดังขึ้นจากด้านหลัง ทำเอาลักษณ์หลับตาปี๋เพราะกลัวว่าจะถูกอะไรสักอย่างฟาดเข้าให้ที่หัว

“ป๊าอย่าตีลักษณ์นะ” ลักษณ์รีบปกป้องตัวเองด้วยการวิ่งไปหลบอยู่หลังคนเป็นพี่

“มึงต้องหัวแตกก่อนใช่ไหม ถึงจะคิดได้” ประมุขของบ้านใช้นิ้วชี้หน้าคนเป็นลูกอย่างคาดโทษ

“โถ่ป๊า ก็ลักษณ์ไม่อยากทำธุรกิจแบบป๊ากับเฮียรามนี่นา ลักษณ์อยากเป็นนักแข่งรถระดับโลก!”

“มึงถอยรถเข้าบ้านให้ไม่ชนเสาก่อนเถอะ” รามสูรแค่นหัวเราะเมื่อได้ยินคำพูดแดกดันของคนเป็นพ่อ ใคร ๆ ต่างก็คิดว่าลักษณ์ฝีมือดี แต่ใครจะรู้ว่าเบื้องหลังชัยชนะที่ได้มา ที่บ้านต้องเสียเงินให้อัปเดตเครื่องยนต์ใหม่ไปไม่รู้กี่สิบล้าน

“เออ จำไว้เลย” ชายหนุ่มตีหน้าบึ้ง ยิ่งเห็นพี่ชายดูจะเห็นด้วยไปกับพ่อ เขาก็ยิ่งน้อยใจ

“ถ้าอยากแข่งรถต่อ ครั้งนี้มึงต้องได้เหรียญทองกลับมา ถ้าไม่ได้ มึงต้องกลับไปเรียนต่อ” คนเป็นพ่อพูดด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้น

“จริงจังป่ะเนี่ย” ลักษณ์เบิกตาโพลงด้วยความตื่นเต้น ตั้งแต่เกิดมา เขาไม่เคยได้รับข้อเสนอจากพ่อเลย มีแต่บังคับให้ทำในสิ่งที่เขาไม่อยากทำมาทั้งชีวิต

“อืม ส่วนราม อย่าให้เงินน้องไปใช้แบบไร้สาระอีก ถ้ามันอยากได้อะไร มันต้องทำงานแลกเงิน” ประโยคนี้หันมาพูดกับรามสูร ลูกชายที่เป็นความภาคภูมิใจของครอบครัว ผิดกับลักษณ์ ที่เขาอยากจะตัดออกจากกองมรดกให้รู้แล้วรู้รอดไปซะ

“ครับป๊า” รามสูรพยักหน้ารับ

หลังจากที่คนเป็นพ่อเดินออกจากห้องไป เป็นจังหวะเดียวกันที่เดย์เดินสวนเข้ามา ก่อนจะหัวเราะชอบใจที่ได้เห็นหน้าเพื่อนสนิทยับยู่ยี่เหมือนกระดาษชำระที่ถูกใช้แล้ว

“สวัสดีครับเฮียราม” ชายหนุ่มเอ่ยทักพี่ชายของเพื่อนด้วยความเคารพ

“อืม ผับที่ไทยเป็นไงบ้างล่ะ”

“กำลังไปได้สวยครับเฮีย อีกไม่นานคงแย่งลูกค้าจากผับคู่แข่งได้”

“ผับคู่แข่ง? TJผับน่ะเเหรอ” รามสูรเลิกคิ้วถาม

“ครับ น่ากลัวพอสมควรเลย” เดย์ตอบกลับด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างเป็นกังวล

“ผับของไอ้สามภพใช่ไหม?!” ลักษณ์ที่ปกติไม่ค่อยได้สนใจเรื่องธุรกิจมากนัก พอได้ยินชื่อของศัตรูคู่อาฆาตอย่างสามภพ หูก็ผึ่งขึ้นมาทันที

“เออดิ แม่งกูโคตรรำคาญไอ้นรกนี่จริง ๆ ไปไหนก็เจอแต่มันมาขวางทาง น่ารำคาญชิบ!” เดย์สบถ “แล้วนี่ได้ลักษณ์ เครื่องยนต์เทอร์โบที่มึงใส่ไว้มาถึงละนะ มึงแน่ใจใช่ไหมว่ารถมึงจะรับไหว”

“กูก็ไม่แน่ใจ แต่ขอแค่เหยียบแล้วถึงเส้นชัยก็พอ”

“ถ้ามันอันตรายมากนักก็ไม่ต้องแข่ง อยากตายมากนักหรือไง” รามสูรส่ายศีรษะไปมาด้วยความเอือมระอา

“แข่งรถคือสิ่งที่ลักษณ์ชอบ ใครก็ห้ามลักษณ์ไม่ได้” คนเป็นน้องหันไปบอกรามสูรที่ยืนทำหน้าเครียดอยู่ใกล้ ๆ

“กูก็ไม่ได้ห้าม แต่นี่มึงจะแต่งเครื่องรถให้เร็วไปนรกหรือไง รถมันจะรับไม่ไหวเอานะ ใส่เทอร์โบเร่งขนาดนี้ กำลังรถมันไม่ถึง!!”

“เฮียจะให้ลักษณ์แพ้พวกไอ้สามภพเเหรอ เฮียแม่งไม่รู้ว่ามันเยอะเย้ยลักษณ์ตอนที่ลักษณ์แข่งแพ้ครั้งที่แล้วว่าไงบ้าง คราวนี้ลักษณ์ไม่ยอมแพ้ให้มันเด็ดขาด”

“กูเหนื่อยจะพูดกับมึงละ แล้วแต่มึงเถอะ อย่าตายกลับมาก็พอ” รามสูรเดินเลี่ยงไปอีกทางเมื่อคนเป็นน้องไม่มีท่าทีจะเชื่อฟังเขาเลยแม้แต่น้อย

“มึงคอยดูนะไอ้เดย์ ก็เล่นแม่งให้ยับเลย” คนห้าวหันไปบอกกับเพื่อนสนิทของตัวเองที่ยืนดูอยู่ใกล้ ๆ

“เออ ล่อมันให้ยับ ให้สมกับที่มันปากหมาใส่มึงครั้งก่อน”

“กูเอามันตายแน่”

สนามแข่งรถที่ไม่ใช่สนามแข่งรถ แต่ป็นทางด่วนที่เหล่านักแข่งใช้อำนาจเงินปิดเพื่อที่จะได้ใช้แข่งชิงรางวัล เพราะนักแข่งแต่ละคนอายุไปถึงสิบแปดปีบริบูรณ์ ไม่มีสิทธิในการครอบครองใบขับขี่รถยนต์ด้วยซ้ำ สนามแข่งที่เปิดอย่างถูกกฎหมายจึงไม่ต้อนรับพวกเขา

“มึงดูรถไอ้ลักษณ์ดิ โคตรเท่” ทีสองพยักเพยิดไปที่รถคันหรูแต่งเครื่องดึงดูดสายตาให้ทุกคนหันไปมอง

“โห เครื่องนั่นแม่งโคตรแพง กูว่าละไอ้กากลักษณ์มันต้องใช้ไม้นี้” วายุยกมือขึ้นกอดอก

“ก็มันลูกเศรษฐีนี่หว่า เกาะพ่อแดกไม่เห็นจะมีอะไรน่าภูมิใจเลย” วายุแค่นหัวเราะ” เอางี้ไหมล่ะไอ้ภพ”

“อะไรของมึง เกี่ยวอะไรกับกูล่ะ” สามภพถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อเพื่อนสนิทรับบทเป็นลูกอียุ ยุให้เขาทำอะไรห่าม ๆ อยู่ตลอดเวลา

“ถ้ารถกาก ๆ ของมึงชนะรถของไอ้ลักษณ์ได้ กูจะเอากุญแจแลมโบกินี่มาให้มึง”

“มึงจะพูดพล่อย ๆ ไม่ได้นะ” สามภพยกยิ้มเมื่อได้ยินข้อเสนอที่ดูจะถูกใจเขาเป็นพิเศษ “มึงอย่าลืมนะว่ารถกาก ๆ ของกูชนะมันมาทุกครั้ง”

“ถ้าครั้งนี้มึงชนะมันได้อีก มึงเอาของรางวัลจากกูไปได้เลย”

“ของรางวัลน่าสนใจขนาดนี้ กูสู้ไม่ถอยแล้วล่ะ” สามภพยกยิ้มพลางมองไปที่รถของคู่อริอย่างลักษณ์ เขาจะทำให้ทุกคนดูว่าเงินจะเอาชนะฝีมือระดับพระกาฬอย่างเขาได้จริงหรือเปล่า

“กูจะชนมึงให้เละเลย” คนตัวสูงที่นั่งอยู่ในรถคันหรู ลดกระจกลงพร้อมชูนิ้วกลางให้อีกฝ่าย ท่าทางล่อตีนแบบนั้นยิ่งทำให้สามภพอยากจะเบียดเขาให้ตกทางด่วนยิ่งขึ้นไปอีก

พริตตี้สาวสวยเริ่มยกธงขึ้นมาเพื่อบอกให้รถทุกคันเตรียมพร้อม เสียงเร่งเครื่องดังกระหึ่มไปทั่วทั้งบริเวณ ถ้าให้เดา ป่านนี้ชาวบ้านที่อยู่แถวนี้คงตะโกนด่าพ่อพวกนักแข่งไปแล้วเรียบร้อย ไม่นานนักธงลายตารางหมากรุกก็สะบัดลง เป็นสัญญาณให้รถทุกคันออกตัว

บรื้นนน!!!

เสียงเครื่องยนต์รถดังขึ้นพร้อมกับรถที่แล่นฉิวไปบนทางด่วน รถของลักษณ์ขับแซงรถทุกคันในสนาม เชื่อว่าฝีมือเขาดีขึ้น และด้วยแรงม้าของรถทำให้รถแล่นแซงทุกคันไปได้แบบทิ้งห่าง

“แม่ง!” สามภพจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นท้ายรถของคู่อริอยู่ห่าง ๆ เขาจึงเหยียบคันเร่งจนมิด ทำให้ตามรถของลักษณ์ได้แบบติด ๆ

เมื่อลักษณ์เห็นว่ารถของสามภพขับเข้ามาขนาบอยู่ทางด้านขวา เขาจึงหักพวงมาลัยไปทางซ้ายแล้วหักกลับเข้ามาทางขวา จงใจให้ข้างรถของตัวเองตีเข้ากับรถของสามภพสะเก็ดไฟที่แลบออกมาบ่งบอกว่ามันเริ่มจะรุนแรงขึ้นแล้ว

“ได้ มึงเล่นสกปรกก่อนเองนะได้ลักษณ์” สามภพที่ทนไม่ได้เมื่อถูกศัตรูหยามหน้า ในจังหวะที่ลักษณ์กำลังจะหักพวงมาลัยไปทางซ้ายเพื่อเตรียมจะเบียดรถของเขาอีกครั้ง จังหวะนั้นเขาเหยียบคันเร่งจนรถของตัวเองแซงรถของลักษณ์ไป ทำให้รถหรูติดเทอร์โบของลักษณ์เสียหลักพลิกคว่ำหมุนหลายตลบอยู่กลางทางด่วน

สามภพหันไปมองกระจกหลังเพียงหนิด ก่อนจะแค่นหัวเราะที่เห็นรถของศัตรูหงายท้องขึ้นพร้อมกับควันดำที่พวยพุ่งออกมา

“ตายห่าไปซะ” ชายหนุ่มไหวไหล่ ก่อนจะผ่อนความเร็วลงเมื่อเข้าเส้นชัยมาแล้ว

“มาเลยค้าบ ใครพนันไว้จ่ายเงินมาเลยค้าบ” วายุยื่นหมวกไปตรงหน้าพวกไฮโซที่มาดูการแข่งรถครั้งนี้

“มึงทำเหี้ยอะไรวะ” ราเชนทร์เอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อนไล่เก็บเงินจากคนอื่น ๆ