​ Episode .3 ตอน เจ็บแรกแสบสะท้าน NC25

​

Episode .3

ตอน เจ็บแรกแสบสะท้าน NC25

(มีภาพประกอบไม่เหมาะสม)

“ฮึก! ปล่อยฉันไปเถอะนะ ได้โปรด…ฮื่อ” พิมมาดาร้องขอความเห็นใจจากคนที่นั่งข้าง ๆ แต่ก็ไม่เป็นผล

“หุบปาก!” เสียงตะคอกที่ดังจนคนขับรถเองก็ตกใจ ทำเอาพิมมาดาหลับตาปี๋ เธอปล่อยน้ำตาให้ร่วงผล็อยลงมาเงียบ ๆ ความกลัวเข้าเกาะกุมหัวใจจนมือไม้สั่นไปหมด

“ฉันไม่ใช่แฟนของสามภพจริง ๆ นะคะ ฮึก! แฟนฉันคือคามิน ไม่เชื่อก็ดูนี่สิ” พิมมาดาพยายามจะยื่นโทรศัพท์ที่มีภาพล็อกหน้าจอเป็นรูปของเธอกับคามินที่กำลังหอมแก้มกัน แต่ทว่าโทรศัพท์มือถือเครื่องนั้นก็ถูกโยนออกนอกรถไป

“ฉันขี้เกียจฟังเสียงเธอ หุบปากแล้วนั่งนิ่ง ๆ ซะ ถ้าไม่อยากโดนโยนออกไปนอกรถเหมือนโทรศัพท์โง่ ๆ เครื่องนั้น”

Pimmada’ s Part.

ฮ่องกง

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองมาถึงฮ่องกงตั้งแต่เมื่อไหร่ ร่างกายของฉันมันบอบช้ำไปหมด ไม่มีเรี่ยวแรงมากพอที่จะขัดขืนหรือต่อกรกับผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว ฉันได้ยินเขาคุยกับใครบางคนขณะที่ฉันนอนอยู่บนเตียง อาจจะเป็นลูกน้องของเขาก็ได้

หรือไม่…ก็อาจจะเป็นใครสักคนที่สามารถช่วยให้ฉันได้ออกไปจากที่นี่

ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นการตัดสินใจที่ถูกหรือผิดกันแน่ ฉันรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายให้พยุงตัวเองลุกขึ้น ก่อนจะกระโดดลงจากเตียงแล้ววิ่งไปที่ประตู เป็นจังหวะเดียวกันที่รามสูรเดินสวนเข้ามา

“คิดหรือไงว่าเธอจะออกไปจากที่นี่ได้ ถ้ามันง่ายขนาดนั้นฉันไม่พาเธอถ่อมาถึงฮ่องกงหรอก” เขายืนกอดอกอยู่ที่หน้าประตู เมื่อมองหาทางหนีทีไล่ ก็ไม่เห็นหนทางในการหนีอีกแล้ว

“ฉันไปทำอะไรให้นาย อึก! ฉันไม่รู้เรื่องอะไรด้วยแล้วทำไมต้องเป็นฉันที่มาเจอเรื่องแบบนี้” ฉันตะโกนต่อว่าในขณะที่ถูกอุ้มขึ้นพาดบ่า หมดแล้วเรี่ยวแรงสุดท้าย วันนี้คงเป็นวันตายของฉันจริง ๆ

เปลือกตาของฉันปิดลง เป็นจังหวะเดียวกันที่ฉันถูกโยนลงบนเตียงขนาดใหญ่ แม้จะนุ่มแต่ถูกโยนแรงขนาดนั้น มันก็จุกอยู่ดี ฉันไม่มีแรงแม้แต่จะงอตัว ได้แต่นอนแผ่ราบให้เขาได้กระชากเศษเสื้อผ้าที่เหลืออยู่ออก

น้ำตาของฉันมันไหลร่วงลงมาซ้ำแล้วซ้ำอีก นึกถึงแต่หน้าของคามิน เขาทำอะไรอยู่ เขาจะรู้หรือยังว่าฉันอยู่ที่นี่…

“ฮึก…ขอร้องล่ะ” ฉันไม่รู้ว่าคำขอร้องที่แผ่วเบาและเจือไปด้วยเสียงสะอื้น ผู้ชายคนนั้นจะได้ยินไหม แต่คงไม่ เพราะเขาผละออกไปปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองออก ม่านน้ำตาที่บดบังการมองเห็น ทำให้ฉันมองภาพตรงหน้าไม่ชัด ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาขึ้นมาคร่อมบนตัวฉันตั้งแต่เมื่อไหร่

“เหอะ!” ฉันได้ยินเสียงหัวเราะแบบเย้ยหยันดังขึ้นข้าง ๆ หู ตอนนี้สิ่งที่ฉันหวงแหนมาตลอด ผู้ชายคนนี้กลับได้เห็นมันแบบง่าย ๆ เขาคงสะใจมากเลยสินะ ที่ได้ทำร้ายผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้ได้สำเร็จ

“จะทำอะไรก็ทำเถอะ” ฉันตัดสินใจพูดคำนั้นออกไป แม้จะเป็นคนพูดมันออกไปเอง แต่ฉันกลับรู้สึกรังเกียจตัวเอง รังเกียจที่จะต้องแปดเปื้อนเพราะผู้ชายเลว ๆ คนนี้

“ที่แท้ก็ตีหน้าซื่อ ทำเป็นต่อต้านฉัน” เขาพูดในขณะที่กำลังใช้ใบหน้าสกปรกนั่นซุกไซ้ซอกคอของฉัน เขาขบกัดลำคอของฉันจนตอนนี้มันคงจะมีแต่รอยแผล “เธอคงเอากับผู้ชายทุกคนในแก๊งของไอ้สามภพมาแล้วสินะ”

คำพูดเหยียดหยามเกียรติของความเป็นผู้หญิงทำให้ฉันหน้าชาไปทั้งแถบ ฉันอยู่กับพวกผู้ชายที่ใคร ๆ ต่างก็บอกว่าเลว เถื่อน ดิบ แต่เชื่อไหมว่าพวกเขาไม่เคยพูดหรือทำอะไรให้ฉันรู้สึกไม่ดีเลยสักครั้ง แต่กลับผู้ชายคนนี้ คนที่เพิ่งเจอหน้ากันแค่ไม่กี่ชั่วโมง เขากลับทำลายศักดิ์ศรีของฉันย่อยยับ

“คุณจะคิดยังไงก็คิดไปเถอะ ความจริงเป็นยังไงก็มีแต่ฉันที่รู้ อึก…แล้วคุณจะเสียใจที่ทำแบบนี้กับฉัน”

“ความจริงที่ว่าคือผัวเธอฆ่าน้องชายฉัน!” เขายื่นมือมาบีบคอของฉันอย่างแรง ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่เขาพูดคืออะไร ไม่รู้ด้วยว่าน้องชายของเขาคือใคร แล้วใครไปฆ่าน้องชายของเขา

​

“อ่อก! ปะ…ปล่อย!” ฉันพยายามแกะมือสากนั่นออก แต่ก็ไม่สำเร็จ รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะขาดอากาศหายใจเข้าไปทุกที เท้าของฉันเกร็งไปหมด หัวสมองตือ ๆ จนได้ยินแค่เสียงวิ๊ง ๆ ในหัว

คนกำลังจะตาย…อาการมันเป็นแบบนี้สินะ

เหมือนฉันได้เห็นทางพ้นทุกข์อยู่รำไร ความตาย…ฉันอยู่ใกล้มันเพียงแค่เอื้อม แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ไปถึง รามสูรก็ผละออก อากาศบริสุทธิ์ไหลหลั่งเข้าปอดของฉัน เกือบแล้ว…ฉันเกือบตายไปแล้ว

ร่างกายชาไปทั่วทั้งร่าง แต่ฉันรู้สึกได้ว่าขาของฉันถูกแยกออกจากกัน รามสูรโถมตัวเข้ามาก่อนจะออกแรงกระแทกจนฉันรู้สึกเจ็บ..

พิมมาดานอนตัวแข็งทื่อเมื่อถูกความใหญ่โตกระแทกเข้าไปจนปากทางอ้าออก รามสูรไม่ได้สนใจน้ำตาและเสียงกรีดร้องนั้นเลยแม้แต่น้อย เขาอัดกระแทกความเป็นชายเข้าไปอีกจนสุดโคน ส่งผลให้รูสวาทฉีกขาดออกจากกัน หยดเลือดสีเข้มไหลหยดลงบนผ้าปูเตียงสีดำสนิท

“อ่าส์…” รามสูรเงยหน้าขึ้นคำรามอย่างพึงพอใจ แม้จะปวดหนึบที่แกนกลางของร่างกายเพราะถูกบีบรัดแต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาเสียอารมณ์จนต้องชักมันออก

​

“เอามันออกไป” พิมมาดาพูดเสียงสั่น เธอสะอื้นไห้จนตัวโยน ผู้ชายคนนี้เป็นใครถึงได้กล้าทำกับเธอแบบนี้ คามินที่เป็นคนรักของเธอยังไม่เคยแม้แต่จะหยามเกียรติเธอแบบนี้เลย

รามสูรขยับสะโพกเข้าออกรัวเร็ว ไม่รอให้อีกคนได้ปรับตัว ทำเอาพิมมาดากรีดร้องจนดังลั่นไปทั้งห้อง

“ฮึก! ฮือ ฉันเจ็บ! กรี๊ดดดดด!!”

มีเพียงเขาคนเดียวที่กำลังมีความสุข ชายหนุ่มสะบัดความเป็นชายเข้าออกรูสวาทอยู่อย่างนั้น

“ของไอ้พวกนั้นมันคงเล็กมากสินะ ถึงไม่ได้ทำให้รูเธอหลวมเลย หรือพวกมันแค่ชักว่าวใส่เธอกันล่ะ” รามสูรพ่นคำหยาบคายออกมาจนพิมมาดาหลับตาปี๋ เธอไม่อยากรับฟังหรือรับรู้อะไรอีกแล้ว

“ฉันไม่ไหวแล้ว” พิมมาดาใช้แรงที่เหลือบอกกับอีกคน ก่อนที่สติทั้งหมดของเธอจะดับวูบลง ใบหน้าสวยแนบสนิทไปกับเตียงนอน แต่ร่างกายยังคงสั่นคลอนเป็นจังหวะเพราะแรงกระแทกที่กำลังรังแกของสงวนของเธอ ฝ่ามือหนาบีบต้นคออีกฝ่ายแน่นขณะที่กำลังไต่ขึ้นสู่จุดสุดยอดนั้น..

รามสูรกระแทกเน้น ๆ อีกสองสามครั้ง ก่อนจะปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นเข้าไปในตัวของพิมมาดาจนหมดทุกหยด

เขาหอบหายใจถี่ยิบ ก่อนจะผละออก ปล่อยให้น้ำกามผสมกับเลือดไหลย้อนออกมาจนเลอะผ้าปูที่นอน

ไม่มีแม้แต่การหันไปดูร่างบางที่นอนสลบไสลอยู่บนเตียง รามสูรหันหลังเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว ทิ้งให้พิมมาดาจมอยู่กับตราบาปที่เขาเพิ่งมอบให้อยู่ตรงนั้น ตราบาปที่มันจะติดตัวเธอไปตลอดชีวิต…

​