หนี้สวาท_2 : ไม่ใช่ความฝัน

“เธอเป็นสินค้า.. ของฉัน”

ไม่ ไม่ ไม่จริง!!! เฮือก!!! ฉันสะดุ้งตื่น แล้วก็พบว่ากำลังนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ เฟอร์นิเจอร์หรูหราในห้อง ย้ำเตือนว่าเมื่อกี้ไม่ใช่ฝันร้ายอย่างที่ฉันคิด

เพี้ยะ! ก่อนจะตบหน้าตัวเองเพื่อย้ำความมั่นใจ

“เจ็บ!”

“ไม่ใช่ความฝันหรอก” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นมา ต้นตอของเสียงอยู่ที่มุมห้องส่วนหัวเตียง คุณเรียวนั่งอยู่พร้อมกับกระดกเครื่องดื่มสีเหลืองอำพันแล้วมองหน้าฉัน

“..แปลว่าพ่อกับแม่”

“ถ้าอยากจะเป็นลูกที่ดี ก็ทำงานใช้หนี้แทนซะ”

“ไม่! เวลไม่ได้มาที่นี่เพื่อขายตัวนะคะ!”

“ต่อให้เธอกระโดดลงหน้าผาไป ก็เปลี่ยนความจริงเรื่องนี้ไม่ได้”

“…..”

“เธอถูกขายให้ฉัน ส่วนเรื่องเอกสารนั่น” เขาชี้ไปที่โต๊ะ มันคือซองเอกสารแจกแจงหนี้ที่ฉันหอบมา และเอกสารที่เตรียมพร้อมจะทำงานหากที่นี่ต้องการฉันจริงๆ “ก็แค่เรื่องที่แต่งขึ้น”

“คุณ คุณว่ายังไงนะคะ?”

“เธอเรียนที่เอแบค?”

“…ค่ะ” คุณเรียวก้มมองนาฬิกาข้อมือ แล้วก็มีเสียงรถเหมือนกับกำลังเข้ามาที่นี่

“คุณถามทำไมละคะ?”

“เสื้อผ้าของเธอ ชุดนักศึกษารวมกระทั่งของใช้ส่วนตัว ฉันจัดการให้หมดแล้ว”

“เดี๋ยว ช่วยอธิบายหน่อยค่ะ เวลงงไปหมดเเล้วนะ”

เรียวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ส่วนสูงของเขามีส่วนทำให้คนตัวเล็กอย่างเวลในตอนนี้ เริ่มมีความกลัว เพราะเธอรู้แล้วว่าเธออยู่ตรงนี้ ที่นี่เพราะอะไร ร่างบางถดตัวถอยจนหลังติดกับหัวเตียงไซส์ใหญ่

“เธอเรียนที่เดียวกับฉัน พรุ่งนี้ไปมหาลัยพร้อมกัน และหน้าที่ของเธอ”

“…อึ่ก~”

“คือมาหาฉันทันทีที่ฉันเรียกใช้”

“!!!!!”

“ส่วนกุญแจมือ… เอาติดตัวไปทุกที่ เพราะเธออาจได้ใช้มันแม้กระทั่ง ตอนอยู่มหาลัย”

“บ้าอะ! ไม่จริงหรอก! พ่อแม่ที่ไหนจะขายลูกตัวเองละ! เวลไม่เชื่อค่ะ เวลจะกลับไปถามพ่อกับแม่!”

“ถ้าพ่อแม่เธอบอกว่าให้มาที่นี่ ก็ไม่มีอะไรชัดเจนไปกว่านี้แล้ว”

“!!!!” คุณเรียวยืนมองหน้าฉัน ก่อนจะโยนการ์ดอะไรสักอย่างให้กัน มันมีสองใบ คีย์การ์ดห้องอันนึงส่วนอีกอัน… คือเอทีเอ็ม..

“เธอมีสิทธิ์กดเงินในนั้นได้ทุกบาททุกสตางค์ แต่ถ้าเธอใช้มัน.. เธอต้องคืนเงินฉันด้วยตัว”

“……”

“วงเงินสูงสุด”

“……” ร่างบางกลืนน้ำลาย

“ไม่อั้น”

“คุณกำลังล่อลวงเวลสินะ ไม่มีคนฉลาดที่ไหนยื่นเงินให้คนแปลกหน้าใช้แบบอันลิมิตแบบนี้หรอก! แถมการคืนเงินด้วยวิธีแบบนั้น…”

“เธอไม่ใช่คนแปลกหน้า”

“!!!!”

“ฉันไม่ชอบให้สินค้าของฉันทรุดโทรม เธอต้องใช้ร่างกาย เพราะงั้น.. ช่วยดูแลให้ดีด้วย”

“เพราะถ้าดูแลเองไม่ได้..” เรียวเดินเข้าหาเวลที่นั่งขดตัวเล็กเท่าก้อนตุ๊กตา เขาก้มลงในท่าล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนคนตัวเล็กรีบยกผ้านวมกั้นอาณาเขตระหว่างใบหน้า

พรึ่บ!

“ฉันจะเข้าไปดูแลเอง”

“!!!!”

“หยุดสำออยแล้วลุกขึ้น” พูดจบเขาก็ฉุดร่างฉันด้วยแรงกระตุกด้วยความเร็ว ทำเอาฉันแทบกลิ้งตกลงไปกับพื้น

“นี่! คุณไม่มีสิทธิ์นะคะ!”

“….” แต่คุณคนนี้ไม่ฟังเวลเลยค่ะ ยังคงเดินและออกแรงกระตุกกึ่งลากให้ฉันเดินตามจนมาหยุดอยู่หน้าห้องห้องนึง

“นี่ห้องเธอ”

“…..”

“เดี๋ยวของทุกอย่างจะตามมาทีหลัง”

“…นี่ เรื่องจริงเหรอคะ”

“…..”

“เวลจะต้อง… อยู่ที่นี่ เป็นสินค้าของคุณ”

“…..”

“เวลไม่ได้เต็มใจซะหน่อย.. ทั้งที่เพิ่งได้เริ่มใช้ชีวิตแท้ๆ แม้แต่เที่ยวสนุกๆยังไม่เคยเลย”

“…..”

“แล้วชีวิตของเวล.. จะต้องมาเจอกับอะไรที่แบบ”

เรียวที่ปล่อยแขนเล็กแล้วยืนเท้าเอวอย่างไม่รู้จะจัดการยังไงกับผู้หญิงที่เอาแต่โทษโชคชะตา แบบร่างเล็กตรงหน้าเขา

“หยุดโทษโชคชะตาสักที แล้วเข้าไป”

“ฮึ่ก~”

“พรุ่งนี้10โมง อย่าสาย”

“…..”

“ไม่งั้น เธอได้เดินขาลากไปเรียนแน่”

“แต่ตารางของเวลไม่ได้เริ่ม10โมงนี่คะ มัน11โมงนะ”

“นั่นเรื่องของเธอ”

“…..”

“เดี๋ยวจะมีแม่บ้านคอยบอกว่าเธอควรจะทำอะไร” แล้วก็เดินไปซะอย่างนั้น..

ทางเดินที่เงียบงัน ไร้ผู้คนเดินผ่าน ฉันเงยหน้ามองประตูห้องแล้วลองแสกนคีย์การ์ด เสียงของมันยืนยันการทำงานของระบบ

เวลพาตัวเองเดินเข้าห้องไซส์กำลังพอดี เตียงนอนสีขาว และเฟอร์นิเจอร์สะอาดตา ก่อนจะค่อยๆทิ้งตัวลงนั่งอย่างเคลือบแคลงใจ ร่างเล็กนั่งขมวดคิ้ว พลางบีบมือตัวเองไปมาด้วยความกังวลและคำถามมากมายในหัว

ก๊อกๆ ก่อนจะมีเสียงเคาะประตูที่ไม่ได้ปิด มีผู้หญิงวัยกลางคนยืนสำรวมอยู่หน้าฉัน แม่บ้านสินะ

“..ค่ะ” ฉันเดินไปหาเธอ รอยยิ้มดูอบอุ่นดีจัง

“ไปค่ะ ได้เวลาแล้ว”

“ไป? ไปไหนคะ?”

“ไปขัดตัวค่ะคุณ”

“ขัดตัว!”

“มีเวลาสองชั่วโมงก่อนที่คุณเรียวจะเข้ามาเช็คความเรียบร้อย”

“ชะ.. เช็ค! หมะ หมายความว่า คุณเรียวจะต้อง!”

“ใช่ค่ะ คุณเรียวจะเป็นคนเช็คทุกอย่าง ก่อนจะส่งต่อคุณออกไป”

“!!!!!”

“เช็ค ทุกซอก ทุกมุม คุณไร้ที่ติแน่นอนค่ะ” ตั้งแต่มาถึงที่นี่ นี่เป็นเรื่องที่เท่าไหร่เเล้วเนี่ยที่ทำให้ฉันตกใจขนาดนี้! ที่นี่มันไม่ใช่คฤหาสน์อีกต่อไปแล้ว! มันคือโรงเชือดดีๆนี่เอง!!