หนี้สวาท_1 : สินค้า

คฤหาสน์หลังใหญ่ตรงหน้าฉัน ให้ความรู้สึกว่าฉันกำลังมาเยือนถิ่นแวมไพร์ไม่ผิดเพี้ยน… นี่ฉัน คงไม่ได้ทะลุมิติข้ามภพข้ามทวีปมาจ๊ะเอ๋กับแวมไพร์ที่นอนหลบแสงอยู่ในโลงหรอกใช่ไหม.. ก็ฉันมาตามโลเคชั่นที่ได้รับมานี่ แถมฟ้าฝนก็ช่างเป็นใจ นี่ถ้าฟ้าฝ่าอีกนิดแวมไพร์โผล่เลยนะเนี่ย

ปัง!!

“กรี๊ดดดด!!” อะไร! อะไร!!! ฉันก้มตัวลงนั่งยองๆกับพื้น ยกมือป้องหัวตัวเอง

“อยากตายหรือไง!”

“ไม่อยากค่าาา เวลยังไม่อยากตาย!!”

หมับ! พลันเสียงตอบของฉันสิ้นสุด แรงฉุดกระชากจากไหนไม่รู้ก็กระตุกตัวฉันขึ้น แล้วโลกก็หมุนตลบ พร้อมกับรู้สึกถึง.. เสียงของหัวใจ

ฉันลืมตาก่อนจะเงยหน้า ก็เห็นว่าเป็นชายปริศนาที่กำลังอุ้มฉันอยู่ แล้วประเด็นคือหล่อมากกกกกกก ดวงตาสีน้ำข้าว สันจมูกโด่งสวย ไรหนวดบางๆ ใจเอยใจบางมาก หัวใจเต้นแรงคูณร้อยไปอีก แต่ไอ้ที่ถูกอุ้มอยู่เนี่ยคงเพราะฉันตกใจแรงไปจนเขาสมเพชเวทนาละมั้ง

“อึ่ก~”

“เธอ.. เป็นใคร?”

“ฉะ ฉัน ฉันชื่อ เวล เป็นนักศึกษาปีสอง มหาวิทยาลัยเอแบค สัดส่วน 36 24 35 สะ..โสด! ไม่เคยผ่านมือชายใด คุณคือคนแร๊กกกก! เวลกลัวแล้วค๊าาาาาา”

เสียงดังเมื่อกี้ยังคงสะท้อนอยู่ในโสตประสาท คนตัวเล็กเลยยังสั่นคลอนด้วยความกลัว ขณะร่างสูงขมวดคิ้วหนาเป็นปมอย่างไม่ต้องพยายามสังเกต เขาจ้องมองร่างเล็กที่สวมชุดนักศึกษากระโปรงสั้นจิ๊ดริ๊ดเท่าแก้มก้นที่ตัวสั่นหงึกหงักอยู่ในอ้อมกอดของเขา

เปรี้ยง!!!!

“กรี๊ดดดด!!” เวลกรีดเสียงลั่น แต่ร่างสูงยังคงยืนนิ่ง แต่สีหน้าก็กำลังแสบแก้วหูกับเสียงของหญิงสาวที่เขาอุ้ม

“…น่ารำคานชะมัด”

“อย่าเพิ่งรำคานเลยค่ะ อยู่กับเวลก่อนนะ เวลไม่ชอบเสียงฟ้าฝ่าที่สุด”

“…..”

“นะคะ คุณ..” แต่เพราะสายตาอ้อนวอนของหญิงสาวตัวเล็ก ร่างสูงทำได้แค่ถอนหายใจก่อนจะมองไปรอบๆราวกับเช็คอะไรบางอย่าง แล้วจู่ๆก็ปล่อยฉันลง

“ยืน”

“ไม่ยืนได้ไหม..” น้องเวลคนนี้ยังเกาะคุณเขาเป็นลูกลิงอยู่เลยค่ะ

“หนัก”

“..เวลหนักแค่45เองนะ สูง167 ผู้ชายกล้ามโตตัวสูงอย่างคุณ ..ร่างกายของเวลไม่น่าทำให้คุณรู้สึกหนักได้นะคะ”

“ลงไป” ไม่ได้ผลสินะ.. ไม่มีน้ำใจเลยอะ ตัวสูงหน้าหล่อซะเปล่า..

ฉันลงยืนด้วยสองเท้าของฉันนี่แหละ รอบๆบรรยากาศน่ากลัววังเวงมาก ทั้งเปลี่ยว ทั้งฟ้าร้องฟ้าแล่บ เอาไงดี.. หรือจะถามเขา? ตั้งแต่เดินมาก็ไม่เห็นใครสักคน ถามเลยก็เเล้วกันตรงนี้ไม่มีใครนอกจากเขาแล้วนิ

“นี่.. ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”

“…อะไร”

“คือ ..เวลกำลังจะเข้าไปที่คฤหาสน์นั่นค่ะ แต่ว่ามันลึกลับซับซ้อนมาก หาทางเข้าไม่เจอ คุณพอจะรู้ไหม” ร่างสูงมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วก็เหมือนจะพิจารณาเพราะอะไรก็ไม่รู้

“เดี๋ยวพาไป”

“คุณรู้จริงๆด้วย! ขอบคุณนะคะ!”

เวล นักศึกษาปีสองอย่างที่เธอกล่าวอ้าง เดินตามร่างสูงผมสีเทาละมุนสายตา ผิวขาวๆ และกลิ่นตัวหอมๆ~

“คุณตัวหอมจังนะคะ”

“เป็นผู้หญิงประเภทไหนเที่ยวดมกลิ่นผู้ชายแปลกหน้าแบบนี้”

“ก็คุณตัวหอมจริงๆนิ คุณต้องรวยมากแน่ๆเลยใช่ไหมล่ะ เวลเคยอยู่ในกลุ่มของคนรวยๆ พวกเขายอมทุ่มเงินหลายบาทเพื่อซื้อน้ำหอมแพงๆ แล้วก็ตัวหอมเหมือนคุณเลย”

กึก! แต่อยู่ดีๆเขาก็หยุดเดินแล้วก็หันมามองหน้าฉัน ใช้สายตาราวกับตำหนิติเตียนกัน นี่ฉันพูดอะไรผิดไปงั้นเหรอ?

“..ตั้งใจมาที่นี่สินะ”

“ใช่ค่ะ มีคนบอกว่าถ้ามาที่นี่ เวลจะจ่ายหนี้ที่พ่อกับแม่เวลติดไว้ทั้งหมดได้ภายในระยะเวลาไม่นาน”

“…..”

“ว่าแต่ ที่นี่ทำได้แบบนั้นจริงๆเหรอคะ?”

“ได้.. ทุกคนที่เข้ามาที่นี่ ก็ใช้หนี้กันได้ทั้งนั้น”

“งั้นก็แปลว่าไม่ได้โกหกสินะ!”

“…..”

“งั้นคุณ.. ชื่อของคุณ”

“เดินเข้าไปข้างใน ขึ้นชั้นสองไป ห้องซ้ายมือ”

“ค่ะ แต่ไม่คิดจะบอกชื่อกันหน่อยเหรอคะ ไหนๆคุณก็รู้ชื่อเวลแล้ว”

“เข้าห้องไปเดี๋ยวก็รู้เอง”

“อ่า.. โอเคค่ะ แล้ว.. ไม่เข้า” ไม่ฟังจนจบด้วยนะ แล้วก็เดินหายไปเลย.. รอบคฤหาสน์นี้น่ากลัวจัง คุณคนนั้นเป็นผีหรือคนกันนะ มาไวไปไว นี่ฉันยังไม่รู้เลยว่าไอ้เสียงปัง! นั่นคือเสียงอะไร แถมคุณคนนั้นยังไล่ให้ฉันหนีไปอีกต่างหาก..

ยืนนิ่งอยู่นาน ร่างบางยืนกอดแฟ้มที่ถือติดมือมา กอดอย่างหวงแหน.. ทั้งที่ไม่รู้ว่าถูกแนะนำมาที่นี่เพื่อให้ทำอะไรแลกกับการใช้หนี้ในราคาหลายล้านที่พ่อกับแม่ได้แอบไปสร้างกันไว้ ประจบกับฉันเพิ่งเข้ามหาลัยได้แค่ปีเดียวและกำลังจะขึ้นปีสองในอีกไม่กี่วันข้างหน้า มันก็มีค่าใช้จ่ายนั่นนี่เยอะแยะไปหมด นี่ถ้าที่นี่มีงาน หรือมีวิธีที่จะทำให้หนี้พ่อกับแม่ของเวลลดได้ ก็ว่าจะลอง.. ขอทำงานที่นี่ไปเลย

ขอแค่… งานตรงหน้าฉัน ไม่ใช่พวกดูแลศพคนหรือศพแวมไพร์ก็พอ ฉันไม่ได้ดูหนังเยอะนะ แต่บรรยากาศตรงนี้เอาเรื่องเลยอะ…

หน้าคฤหาสน์หรู กลางป่า และอยู่บนเนินเขา ตั้งตระหง่านสวยสง่าและลึกลับ ตอนนี้.. ฉันต้องเดินเข้าไป ตามที่คุณคนนั้นบอก… ชั้นสอง ห้องซ้ายมือ

กึก กึก กึก.. เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นดังขึ้นตลอดทาง จนกระทั่งมาถึงหน้าห้องที่ว่า ประตูบานใหญ่มีที่เคาะแบบห่วงโบราณทองเหลือง

“..ฟู่ว์~ เหมือนกำลังจะมาตายยังไงก็ไม่รู้” หลังพูดกับตัวเองจบ สาวน้อยในชุดนักศึกษารัดรูป ผิวขาวหยวกก็ตัดสินใจเปิดประตูห้องตรงหน้าทันที

แอ๊ดดด!!!

“ตายละ! ลืมเคาะ!!” สายตาของหญิงสาว.. สาวสวย หนึ่ง สอง สาม …สี่ ห้า! หก! เจ็ด! แปด! เก้า!!! มองตรงมาที่ฉันทันที และที่ทำให้สาวน้อยวัยขบเผาะสตั้นและกำลังตกตะลึง เห็นทีจะเป็นอุปกรณ์หน้าตาแปลกๆที่โชว์หลาอยู่ข้างกำแพง!!!

“ขะ ขอโทษค่ะ! เข้าห้องผิด!”

“เวล”

“!!!!” เสียงบางพูดกับฉัน ผู้หญิงคนนึงสวยมากๆเดินเข้ามาหาฉัน เธอใช้ปลายนิ้วสัมผัสและเชิดคางฉันหันซ้ายขวา

“คุณ …รู้ชื่อเวลด้วยเหรอคะ?”

“มีรสนิยมแบบไหนละเรา”

“ค๊ะ?”

“ไม่รู้เหรอ? ว่ามาที่นี่ต้องทำอะไร?”

“..คือ เวลรู้แค่ว่ามีคนแนะนำให้มาที่นี่ เพราะที่นี่สามารถทำให้เวลใช้หนี้ให้พ่อกับแม่ได้”

“……”

“นอกจากนั้น ..ไม่รู้ค่ะ” เธอมองฉันด้วยท่าทีเหมือนจะเห็นใจ แต่กลับลากฉันเข้าห้อง ดึงซองเอกสารที่ฉันกอดไว้วางกับโต๊ะสีทึบ และยกกล่องอะไรสักอย่างขึ้นมา

ฉันมองไปรอบๆห้อง ทุกคนที่นี่สวยจัง

“เลือกซะสิ”

“ค๊ะ?”

เธอคนนั้นส่งยิ้มให้ฉันก่อนจะเปิดกล่องตรงหน้าออก มันเป็นอุปกรณ์อะไรสักอย่างหลากหลายมาก.. ที่พอจะรู้จักก็มี แซ่ กุญแจมือ เทียน.. แล้วก็.. อะไรนิ่มๆที่หมือนกับอวัยวะเพศตอนฉันเรียนสุขศึกษา! และอีกเยอะเเยะไปหมด

“มะ หมายความว่ายังไงคะเนี่ย?”

“เธอต้องใช้มัน”

“ค๊ะ!!” คนตัวเล็กตกใจครั้งแล้วครั้งเล่า ซึ่งทุกคนในห้องกลับนิ่งราวกับเป็นเรื่องปกติ

ฉันไม่ได้โง่นะที่จะไม่รู้ว่าของตรงหน้าฉันมันเอาไว้ใช้ทำอะไรได้บ้าง แต่ประเด็นคือฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อมีส่วนเกี่ยวของกับของพวกนี้ แต่ฉันมาเพื่อที่จะ.. หาหนทาง ใช้ หนี้..

เหมือนจะฉุกคิดได้กระทันหัน พี่สาวคนสวยยังคงยิ้มให้ฉัน นี่ฉัน.. ถูกแนะนำให้มาขายตัวงั้นเหรอ!!

“พี่คะ.. เวล เวลว่าต้องมีอะไรเข้าใจผิดแน่เลยค่ะ คือเวลไม่ได้มาที่นี่เพราะ”

“นี่แหละงานที่เธอต้องทำ” เสียงหนาของผู้ชายที่คุ้นหูฉันดังขึ้นจากด้านหลัง ทันทีที่หันกลับไปก็พบว่าเป็นคุณคนที่พาฉันเข้ามาที่นี่

“คุณ!”

“หยิบมัน แล้วตามฉันมา” หยิบมัน! หยิบไหน! หยิบอะไร! ไอ้ของในกล่องพวกนี้นะเหรอ! หรือคุณเขาจะหมายถึงเอกสารที่ฉันหอบมา คิดได้อย่างนั้น เวลก็รีบคว้าเอกสารของตัวเองกลับมา แต่ก็ถูกหญิงสาวหน้าสวยคนเดิมรั้งแขนไว้อยู่ดี

“คุณเรียวหมายถึงสิ่งนี้” แล้วดันกล่องตรงหน้าเข้าใกล้ฉันอีกครั้ง นั่นคือชื่อของเขางั้นสิ

“!!!!”

“เลือกชิ้นที่คุณชอบ และคิดว่าคุณเรียวจะถูกใจ”

“อะไรนะ?”

“คุณเรียวจะเป็นคนพิจารณาคุณด้วยตัวเอง ก่อนจะส่งต่อให้ลูกค้าค่ะ”

“ห๊าาา!! ลูกค้า!!! บ้ากันหรือไง! ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อขายตัวนะ!!”

“นี่เธอหนะ.. จะพูดจะจาอะไร นึกถึงหนี้ที่มีด้วยสิ” ผู้หญิงเล็บแดงที่มุมห้องพูดด้วยท่าทีเย็นชา

“…..”

“ตอนแรก ก็แบบนี้แหละ แต่ไม่ต้องกลัว คุณเรียวดูแลพวกเราดีทุกคน”

“มาค่ะ เลือกหนึ่งชิ้น อย่าให้คุณเรียวต้องรอนาน”

“ไม่จริงใช่ไหม!” ฉันพูดกับตัวเอง เพราะคนที่แนะนำฉันให้มาที่นี่… คือพ่อกับแม่ของฉันนะ!!!!!!

และการที่ฉันจะหาคำตอบได้แน่นอนที่สุดคงไม่พ้นคุณคนที่ชื่อเรียวนั่น ให้มันรู้ไปสิว่าถูกพ่อแม่หลอกมาขายในที่แบบนี้นะ! พอฉุนจนควันออกหู เวลก็หันไปคว้ากุญแจมือมาแบบไม่ทันคิดอะไร เพราะแค่หยิบมันฉันก็มีสิทธิ์จะคุยกับคุณคนนั้นเพิ่ม และฉันต้องการคำตอบ!

ร่างบางวิ่งออกมาตามทางที่มีไฟสลัวสีส้มส่องแสงเพียงนิด ตอนนี้ฉันไม่คิดว่ามันโรแมนติกสักนิดจนกระทั่งมาถึงห้องที่ประตูถูกเปิดทิ้งไว้ ฉันรีบเดินเข้ามาในห้องทันที คุณคนนั้นหันมามองฉันนิ่งๆแล้วกำลังพับแขนเสื้อเชิ้ตสีขาวขึ้น โชว์รอยสักที่ฝ่ามือ และเหมือนจะมีรอยสักเต็มแขนเลยด้วย

“หมายความว่ายังไงคะ!”

“อย่างที่เธอเข้าใจ”

“!!!!”

“เธอเป็นสินค้า ..ของฉัน”

“..ไม่จริง! ไม่จริ๊งงง!!!!” ร่างบางร้องจนสุดเสียง ก่อนจะหมดสติและล้มฟุ้บลงกับพื้น ส่วนร่างสูงที่ยืนอยู่ในห้องก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไร เขาเดินไปช้อนร่างบางขึ้นจากพื้น หยาดน้ำตาใสๆทำให้สายตาคมๆของเรียวมองค้าง..

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอผู้หญิงที่ถูกครอบครัวนำมาขายให้กับเขา แต่เป็นครั้งแรกที่เห็นหญิงสาวกรีดร้องด้วยความเสียใจจนเป็นลมล้มฟุ้บไปอย่างนี้

••••••••••

ฝากเอ็นดูน้องเวลคนน่ารักด้วยนะคะ ส่วนคุณเรียวนั้น.. ค่อยๆพิจารณาคุณเขาก็ได้ค่ะ คุณเขาครบเครื่องเรื่องบนเตียง! เอ้ย! หมายถึงครบเครื่องสมบูรณ์แบบเฉยๆพ่อเอ้ยยย?