ตอนที่ 7 ห้องเดียวกัน

ไม่นานเราสองคนก็เดินมาถึงจุดหมายสักที กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้ล่องลอยอยู่ในอากาศรอบๆตัว จนนาซึมะรู้สึกดี

‘รู้สึกชอบสถานที่แห่งนี้ซะแล้วสิ’

พื้นที่ในบริเวณนี้มีดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอมเยอะแยะเต็มไปหมดเลย บรรยากาศก็ร่มรื่น แต่อย่าลืมบรรยากาศแบบนี้ ยุงชุมจังเลยแหละ

“จะทำอะไรก็ทำ ฉันจะนอน” นาซึมะหันไปมองคุณไอซ์ที่ตอนนี้เดินนำเข้าไปในใจกลางของโดมดอกไม้แห่งนี้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“อ่า ครับ”

ใจกลางของโดมนี้เป็นศาลาไม่กว้างและไม่ใหญ่มาก มีทั้งชุดโต๊ะน้ำชา และเก้าอี้แขวนแบบนอนได้ ซึ่งที่ตรงนอนก็โดนคุณไอซ์จับจองไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เป็นผู้หญิงที่รวดเร็วจริงๆ ผิดกับการพูดจาลิบลับเลย

ไม่นานหลังจากที่นาซึมะนั่งลง เรเน่ก็นำของว่างมาให้ มีชาดอกไม้ที่ไม่รู้ว่าดอกอะไร แต่หอมมากเลยเสิร์ฟพร้อมคุกกี้ ถือว่าเป็นของที่เข้ากับบรรยากาศและการเขียนดีที่สุดเลยละ

ณ ตอนนี้ก็เป็นเวลา 16.00 น. แล้ว

“ไม่ทราบว่าคุณนาซึมะต้องการอะไรเพิ่มหรือเปล่าคะ”

“อืม ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณนะครับสำหรับของว่าง” นาซึมะฉีกยิ้มให้เรเน่ก่อน แล้วเธอก็เดินจากไปทันที

ตอนนี้นาซึมะกำลังเตรียมร่างนิยายเรื่องใหม่และสมองมันเริ่มที่จะแล่นแล้วละ เพราะสมองปลอดโปร่งกับกลิ่นหอมๆของพรรณไม้ที่อยู่รอบกาย มันทำให้นาซึมะลืมเลือนเวลาไปเลยทีเดียว

ร่างสูงที่พึ่งจะก้าวเท้าเดินเข้ามาในบ้านพร้อมๆกับลูซที่เดินเข้ามาเงียบๆ บรรยากาศระหว่างทั้งคู่มันดูเครียดๆจนแม้แต่สาวใช้ยังต้องหยุดยืนและก้มหน้าหนีกันเลยทีเดียว คาร์ตันก้มมองดูเวลาที่ข้อมือถึงได้รู้ว่านี้มันถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว

“หลังทานข้าวเสร็จเรียกทุกคนให้ไปรอฉันที่ห้องประชุมด้วย เราต้องคุยกันเรื่องวันนี้สักหน่อย”

“ได้ครับ บอส”

“อืม”คาร์ตันตอบกลับแค่นั้นก่อนจะเดินแยกออกมาแล้วเดินตรงกลับไปที่ห้องด้วยความรู้สึกแปลกๆ ภายในใจก็นึกห่วงว่าคนตัวเล็กจะเบื่อไหมที่ต้องอยู่แต่ในห้อง แต่ทว่า

หลังจากที่เปิดประตูห้องเข้าไปแล้วกลับพบเจอแต่ความเงียบ ห้องที่ควรจะเย็นช่ำ กลับไม่มีร่องรอยของการเปิดแอร์เลย เป็นไปได้ยังไง แถมไฟก็ไม่เปิดอีก

หรือว่า!

พรึ่บ!!

หลังจากที่ไฟติดแล้วคาร์ตันก็รีบกวาดสายตามองรอบห้องทันทีโดยหวังว่าจะเจอร่างของคนตัวเล็กแต่ก็ไม่พบ

หายไปไหน! จู่ๆใจก็รู้สึกเคว้งคว้างเมื่อไม่เจอคนที่คิดว่าควรจะอยู่ในที่ที่ใจต้องการ

“หายไปไหนโดยที่ฉันไม่อนุญาต เจอตัวเมื่อไหร่เจอดีแน่! นาซึมะ!”

โครม!!

เสียงปิดประตูโครมใหญ่ดังไปทั่วโถงทางเดิน ที่ในเวลานี้ มีออร่า ทะมึน แพร่กระจายออกมาจากร่างกายที่สูงใหญ่ของบอสหนุ่ม แม้แต่สาวใช้ยังต้องหลีกหนีห่าง

ตอนนี้คาร์ตันกำลังโกรธและหงุดหงิดที่นาซึมะไม่อยู่ในห้อง พลางรีบเดินตรงไปที่ห้องอาหารทันทีเพื่อหวังที่จะเจอร่างของเขา หลังจากเดินมาถึงคาร์ตันก็กวาดสายตาไปทั่วห้องแต่ก็ไม่พบเจอ ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความเครียด เพราะนอกจากนาซึมะที่ไม่อยู่แล้ว ไอซ์ก็ไม่อยู่

“นาซึมะหายไปไหน!!” พูดขึ้นมาด้วยอารมณ์ที่พยายามทำให้มันดูเย็นลง แต่ก็ทำไม่ได้

“อ้าวแล้วซึมะไม่ได้อยู่ในห้องของนายเหรอคาร์ตัน” ลิซ่าถามออกมาอย่างสงสัย

“ไม่อยู่ ใครพอจะเห็นเขาบ้าง แล้ววันใครดูแลนาซึมะ” คาร์ตันสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะตั้งสติแล้วถามทุกคนออกไป ก่อนจะหันมาพบเรเน่เข้าให้ เมดสาวที่คิดว่าน่าจะรู้เรื่องดีที่สุด

“เรแน่ นาซึมะกับไอซ์อยู่ที่ไหน”

“อยู่ที่โดมดอก….ไม้คะบอส” ตอบยังไม่ทันจบ บอสของทุกคนก็เดินจากไปทันทีโดยที่ยังฟังไม่ทันจบเสียด้วยซ้ำ นั้นจึงทำให้ทุกคนที่อยู่ ณ ที่แห่งนั้นได้แต่มองตามไปอย่าง งงๆ

คาร์ตันเดินออกมาจากห้องอาหารอย่างเร่งรีบจนเกือบจะวิ่งตรงไปยังที่ที่คิดว่าคนตัวเล็กอยู่ เพราะพอได้ยินคำว่าโดมก็พอรู้แล้วว่าโดมไหน เพราะว่ามันมีอยู่สองโดม แต่คาร์ตันกลับกลัว

กลัวว่านาซึมะจะไปรู้เห็นในสิ่งที่ตัวเขาทำ ถึงมันจะไม่ได้ผิดกฎหมาย แต่ก็ไม่ได้อยากให้เขาเข้ามายุ่งเกี่ยวในเรื่องพวกนี้อยู่ดี

หลังจากเดินมาได้ไม่นานก็พบเจอเป้าหมายที่ตอนนี้กำลังนอนหลับฟุ่บหน้าลงอยู่บนโต๊ะน้ำชา ถึงได้ถอนหายใจออกมาเบาๆ คาร์ตันเหลือบสายตาไปที่มุมมุมหนึ่งก่อนจะสังเกตเห็นว่าไอซ์ลุกขึ้นมานั่งเป็นที่เรียบร้อย คาร์ตันจ้องมองเธอและทำมือบอกให้เธอตามออกไปจากตรงนี้ซึ่งเธอก็รู้เรื่องดี

คาร์ตันเดินออกมาจากระยะการได้ยินของนาซึมะและอีกอย่างเพื่อไม่เป็นการรบกวนคนนอนหลับในตอนนี้ด้วย

“ค่ะ บอส”

“มาอยู่ที่นี่ตั้งแต่ตอนไหน”

“ ตั้งแต่เย็น”

“อืม แล้วทำไมไม่พากันกลับเข้าไป รู้ไหมว่าตอนนี้เวลาเท่าไรแล้ว”

“หลับเพลินนะ โทษที ” คาร์ตันถอนหายใจให้กับคำตอบของไอซ์ก่อนจะบอกให้เธอกลับเข้าบ้านไปส่วนตัวเองก็เดินไปที่โต๊ะที่นาซึมะยังคงฟุ่บหลับอยู่อย่างเงียบๆ ก่อนจะกวาดสายตามองบนโต๊ะก็เห็นจำพวกสมุดและดินสอ ไหนจะจานของว่างอีก

คาร์ตันส่ายหัวไปมาเบาๆกับความคิดของตัวเองก่อนหน้าแล้วหลุดยิ้มออกมา ไม่คิดเลยว่า ชีวิตนี้จะเจอกับนาซึมะ คนที่ทำให้ตัวเขายิ้มแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มันทำให้รู้สึก..ไม่เป็นตัวของตัวเองเป็นครั้งแรก

“นายมานอนอะไรตรงนี้” คาร์ตันก้มลงไปกระซิบชิดริมหูของคนที่กำลังหลับฝันหวานก่อนจะถอยออกมาทันที เพราะหลังจากนั้นร่างเล็กก็สะดุ้งพรวดพราดขึ้นมาทันที คาร์ตันยืนมองเขาอยู่นิ่งๆพร้อมเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งอย่างตั้งคำถาม

“เอ๊ะ คุณกลับมาแล้วเหรอ”

“อืม เข้าบ้านได้แล้ว อย่าให้ทุกคนต้องมาเสียเวลากินข้าวเพราะนายคนเดียวสิ”

“เอ๊ะ เพราะผมได้ไง คุณไอซ์ เขา”

“กลับไปได้สักพักแล้ว จะไปกันรึยัง”

“อ่า ครับๆ” คาร์ตันยืนมองนาซึมะเก็บของก่อนจะเดินนำร่างเล็กออกจากโดมตรงเข้าสู่ตัวบ้านเพื่อไปให้ทันมื้อเย็น

ร่างสูงของคาร์ตันเดินนำออกไปแล้วนาซึมะจึงรีบเก็บของบนโต๊ะแล้วรีบวิ่งตามเขาไปทันที

ภายในห้องอาหารบรรยากาศก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม นาซึมะเดินตรงเข้าไปนั่งตรงข้างพี่ลิซ่าเช่นเดิมอย่างเคยชิน ส่วนคาร์ตันเขาก็เดินไปนั่งที่ประจำคือหัวโต๊ะ

“ซึมะ มาแล้วหรอ นั่งๆ”

“อ่า ครับ”

“พี่ต้องขอโทษด้วยนะ ที่วันนี้ต้องไปทำงานนอกบ้านกะทันหันนะ อ่า คิดถึงซึมะจังเลย”

หมับ!

“อะ! เอ่อ” นาซึมะสะดุ้งตกใจเพราะจู่ๆก็โดนพี่ลิซ่ากอด อ่า จะทำยังไงดีเนี่ย “ลูซ ลุกขึ้น”

“ฮะ ลุกทำไม” ลูซเอ่ยถามอย่างมึนงง แต่ก็ยังลุกตามคำสั่ง

“ตั้งแต่วันนี้เปลี่ยนที่นั่งกับนาซึมะซะ แล้วให้นาซึมะมานั่งตรงนี้แทนที่นาย” น้ำเสียงที่จริงจังที่เอ่ยออกมาจากปากของบอสใหญ่ของแฟมิลี่ ทำให้ทุกคนต้องหยุดกิจกรรมการกินของตัวเองแล้วหันไปมองที่หัวโต๊ะเป็นตาเดียวกัน

“เอาจริงดิ” โอเว่น

“หืม” ไอซ์

“ไม่นะ! ฉันไม่ยอม!” และนี้ก็เสียงของลิซ่า

หลังจากมื้อเย็นผ่านไปนาซึมะก็นึกขอบคุณคาร์ตันอยู่ในใจที่เขาช่วยเอาไว้จากการถูกพี่ลิซ่ากอดรัด ฟัดเหวี่ยงเมื่อตอนนั้น คิดแล้วก็ยังรู้สึกขนลุกไม่หาย เพราะนอกจากแม่ผู้บังเกิดเกล้าแล้ว แฟนหลอกๆที่เคยคบก็ยังไม่เคยถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้เลยนะ

เอิ่ม…

นี่มันอะไรกันเหรอ

อ่อ ต้องนอนห้องเดียวกับเขานี่น่า แล้วควรทำตัวยังไงดีวะเนี่ย! ใครก็ได้ช่วยตอบที!

เมื่อคืนนาซึมะก็นอนอยู่ที่นี่ แถมเมื่อเช้ายังทำเรื่องน่าอายกับคุณคาร์ตันแบบนั้นอีก อั๊ย! แล้วจะทำไงดีละ ถ้า… ถ้าเกิดว่าตัวเองหน้ามืดปล้ำเขาขึ้นมาจะทำยังไง ใครจะรับผิดชอบบบ

แต่ใจของนาซึมะก็รู้ดีนั่นแหละนะ ถึงแม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่นอนห้องเดียวกับคุณคาร์ตัน แต่นั้นมันเหตุจำเป็นนี่น่า ไม่ได้ขนเสื้อผ้ามาอาศัยอยู่ในห้องกับเขาแบบนี้ไหม

ไม่ ชิน ครับ!!

“นี่นาย”

เฮือก!!

“คะ ครับ ” ขานรับออกไปด้วยใจตุ้บๆต่อมๆ ก่อนจะหันไปมองคนเรียก แต่ก็ต้องรับหันกลับมาทางเดิม จะบ้าตาย! ทำไมเขาทำแบบนี้!

“หันหน้าหนีฉันมันหมายความว่าอะไร” เสียงพูดที่ดังเข้ามาใกล้พร้อมกับเสียงก้าวเดินเข้ามา

ตึก ตึก ตึก

“…”

“ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง”

หมับ!

“อะ โอ๊ย คุณ ผมเจ็บนะ!”

“หึ ทีหลังฉันถามก็หัดตอบ ไม่ใช่เงียบแบบนี้” ถลึงตามองคุณคาร์ตันก่อนจะละสายตาหนี แต่ก็ต้องชะงัก เพราะสายตามันดันไปโฟกัสอยู่ที่หน้าอกกำยำของเขาอย่างเสียไม่ได้

อึ่ก! อยากจับ! mไม่ใช่สิ! มันต้องไม่ใช่แบบนี้!

ร่างสูงขมวดคิ้วมุ่น พลางมองสีหน้าที่เดียวแดง เดียวส่ายไปมา ก่อนจะนึกอะไรได้ หึ

“ทำไม อยากจับงั้นเหรอ” ลองดูหน่อยก็ไม่แปลก

“ชะ ใช่ เอ๊ย ไม่ใช่!”

“หึ” คาร์ตันกระตุกยิ้มพลางโน้นตัวลงเข้าไปหาอย่างนึกสนุก ไม่รู้สิ ถึงจะแปลก แต่เวลาอยู่กับนาซึมะแบบนี้มันทำให้ผ่อนคลายจากความเครียดได้ไม่น้อยเลย

“คะ คุณ! จะไปอาบน้ำคุณก็ไปอาบสิครับ!”

“หืม ไม่ใช่ว่าอยาก…ลองจับดูเหรอ”

“คะ คุณ อย่าเล่นแบบนี้นะ!”

“ทำไมหรือว่า…” ว่าพลางไล่สายตากรุ่มกริ่มของตัวเองมองตั้งแต่ใบหน้าแดงๆ ลงไปเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่เป้ากางเกงที่มันมีอะไรบางอย่างกำลังนู้นพองขึ้นมา

“อย่ามองสิ! ไอ้คนชอบแกล้ง!”

“ฮ่าๆ” ให้ตายสิ นาซึมะมีอะไรให้คาร์ตันแปลกใจตลอดเวลาเลยสิน่า จนถึงตอนนี้จึงรู้ได้แน่ชัดเลยละว่านาซึมะเป็นอะไร ดูได้จากปฏิกิริยาการตอบสนองทั้งเมื่อเช้าและตอนนี้มันค่อนข้างจะชัดเจนเลยละ แต่แปลกที่ไม่ได้นึกรังเกียจแต่กลับชอบที่เขาเป็นแบบนี้กับตัวเองซะงั้น

คาร์ตันเลิกแกล้งเขาแค่นั้นก่อนจะผละออกมาเพื่อไปอาบน้ำล้างตัว ถึงแม้ว่าอารมณ์จะผ่อนคลาย แต่ร่างกายที่อ่อนล้าต้องการการพักผ่อนอยู่ดี ดูท่าคงต้องเลื่อนประชุมไปเป็นตอนเช้าแทนแล้วละมั่ง ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์ที่มักถือติดมือเข้ามาบ่อยๆแล้วกดโทรออก

“ลูซ นายแจ้งทุกคนหรือยัง”

(เรียบร้อยแล้วต้องการอะไรอีกหรือเปล่าครับ)

“บอกทุกคนว่าเลื่อนประชุมเป็นเช้า พรุ่งนี้แทน” แล้วก็กดวางสาย