CHAOTIC LOVE รักวุ่นวาย...นายจอมหยิ่ง

[Part Plernta]

22:25 น.

@Sosay Pub

“มึง ไปหน้าเวทีกัน”

“ไปก่อนเลย” ฉันตะเบ็งเสียงไม่แตกต่าง แข่งกับเสียงดนตรีที่ดังกระหึ่มอัดหู พลางละสายตาจากหน้าจอมือถือ ช้อนขึ้นมองสาวสวยรุ่นราวคราวเดียวกันที่ยืนอยู่ข้างๆ ไหล่เล็กของคนเอ่ยชวนไหวขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะโยกย้ายร่างกายพลิ้วไหวไปสมทบกับเดอะแก๊งด้านหน้าเวที เธอคือ ลูกน้ำ เพื่อนร่วมคณะและสมาชิกคนสำคัญประจำกลุ่มสายปาร์ตี้

จากนั้นฉันหันกลับมาที่แก้วบนโต๊ะซึ่งมีแอลกอฮอล์เหลือไม่ถึงครึ่ง แล้วยกมันขึ้นกรอกปากจนหมดในคราวเดียว ก่อนจะวางคืนตำแหน่งเดิมพร้อมกระโดดลงจากเก้าอี้ตัวสูงมายืนบนพื้น

“มาทำอะไรกันเยอะแยะวะ”

หมดเวลาไปเกือบห้านาทีเลย กว่าฉันจะพาร่างกายฝ่ากลางฝูงชนมากมายออกมาอยู่หน้าผับได้สำเร็จ

นี่ขนาดอยู่แค่ช่วงกลางร้านนะ…ยังรู้สึกเหมือนจะขาดใจ

ฉันขยับมายืนในจุดที่ห่างจากประตูเข้าออกพอสมควร ขณะสูดเอาอากาศบริสุทธิ์ยามค่ำคืนเข้าไปส่วนหนึ่ง แล้วยกเครื่องมือสื่อสารขึ้นมาสแกนหน้าปลดล็อกเพื่อเช็กข้อความที่ส่งไป

“เยส!...” ฉันกระทุ้งข้อศอกซ้ายเข้าข้างเอวด้วยความดีใจ แต่ไม่นานริมฝีปากที่หงายอยู่ก็ต้องคว่ำลง เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าทุกการนัดเจอก็เป็นแบบนี้ ทว่า…ไม่เคยได้เห็นหน้าเขาเลย ถ้านับคร่าวๆ ก็...ครั้งยี่สิบในรอบสามเดือนได้แล้วมั่ง ความพยายามของฉันนี่มันเลิศที่สุด ป๊ากับม้าต้องภูมิใจแน่

และฉันควรเก็บไว้ดีใจตอนได้เห็นเขามายืนต่อหน้าดีกว่า จะได้ไม่เก้อเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

เขาที่ฉันกำลังพูดถึงก็คือ คุณพีรกานต์ ภูริศิรินันท์ อายุยี่สิบเจ็ด ทายาทคนเดียวของ พีพีเอ็น บริษัทการเงินเอกชนชื่อดัง แน่นอนว่าเรื่องความหล่อคือที่สุด แถมยังรวยมาก เพอร์เฟกต์ขนาดนี้ก็ต้องเป็นที่หมายปองของสาวน้อย สาวใหญ่ทั้งหลายอยู่แล้ว ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือ เพลินตา คนนี้ด้วย

ฉันได้เจอเขาครั้งแรกที่งานเลี้ยงของกลุ่มสามหนุ่มฮอตแห่งมหาวิทยาลัย A เพราะเพื่อนรักอย่าง มิณ มิณาริน สาวน้อยผู้อาภัพครอบครัวแต่ไม่อาภัพรัก มันสอยเดือนหนึ่งดวงแห่งวิศวะ อย่างรุ่นพี่ ยูตะ ไปครอบครองได้สำเร็จ เลยทำให้ฉันได้เจอและรู้จักกับบุคคลรอบตัวเขาด้วย

แต่หลังจากวันนั้น ฉันไม่เคยได้เฉียดเข้าใกล้เขาอีกเลย มิณบอกว่าเป็นคนโลกส่วนตัวสูงมาก เข้าถึงยากและความหยิ่งคือติดอันดับสูงสุด อีกนิดก็ซุปตาร์ท่านหนึ่งเลยแหละ

ช่วงเวลาที่ผ่านมา ฉันพยายามสืบเสาะและค้นหาข้อมูลของ เอ่อ…จะเรียกเขาว่าอะไรดีล่ะ ซึ่งมิณ เรียกเขาว่า เฮียฟิวส์ ประเด็นคือ ข้อมูลของเขามีน้อย…น้อยแบบน้อยมากๆ จนฉันแทบไม่รู้อะไรเลย นอกจากชื่อ นามสกุล อายุ แล้วก็ธุรกิจของครอบครัวเขา สุดท้ายทำได้แค่ DM ผ่าน ig ไปเท่านั้น ดีที่เขาไม่บล็อก...

ไม่รับแอด ไม่มีการตอบกลับ แต่อ่าน บางทีฉันก็ไม่เข้าใจ ว่าเขาคิดอะไรอยู่

และตอนนี้ฉันยังคงชะเง้อมองเข้าไปข้างในทุกครั้งที่ประตูเปิด มีความหวังเล็กๆ ว่าสักคนที่เดินออกมาจะเป็นเขา…แต่จนแล้วจนเล่า จนเวลาล่วงเลยไปเกือบหนึ่งชั่วโมง

“ไม่มาอีกละ กินแห้วอีกแล้วสินะ” ลมหายใจถูกพ่นทิ้งอย่างเหนื่อยหน่าย แต่ไม่เป็นไร…ยังมีครั้งหน้า วันนี้เขาอาจจะไม่ว่าง แบบนี้แหละ ถึงเรียกว่าท้าทายของจริง

กลับไปดื่มย้อมใจดีกว่า…

แต่จังหวะที่ฉันทิ้งแรงครึ่งตัวช่วงบนเพื่อดันประตูเข้า มีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้มาดึงประตูหนี

หวืดดดด~~

ส่งผลให้ด้านหน้าของฉันตอนนี้เป็นอากาศที่แสนบางเบา แน่นอนว่ามันไม่สามารถรับร่างกายฉันไว้ได้

ตุบ!!!…โอ๊ย!!

ฉันร้องโอดครวญในตอนที่หน้าคว่ำลงไปนอนกับพื้นทางเดินอย่างหมดสภาพ เปลือกตาปิดลงหลายส่วนเพื่อข่มความรู้สึกทั้งเจ็บทั้งอายเอาไว้ เพราะมันดันเป็นจังหวะเดียวกับวงดนตรีบนเวทีหยุดเล่นเตรียมพักเบรกพอดิบพอดี เสียงร่างกายกระแทกลงพื้นของฉันเลยเรียกความสนใจจากผู้คนรอบๆ ได้เป็นอย่างดี

แต่โชคยังดีที่วันนี้ใส่กางเกงยีน ไม่งั้นบันเทิงกว่านี้แน่

ขอวาร์ปไปจากตรงนี้เลยได้ไหม…

“ไอ้ห่า มึงไม่รับล่ะ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นก่อนจะตามด้วยเสียงอีกคนที่เป็นต้นเหตุแห่งความอับอายในครั้งนี้

“ไม่ใช่หน้าที่”

ไม่ใช่หน้าที่...? นี่คือคำตอบของสุภาพบุรุษ...? บ้าเอ๊ย!

สิ่งนี้ทำให้อารมณ์ฉันพุ่งจนแทบทะลุกราฟ รีบดีดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วหันไปตะคอกใส่หน้าผู้ชายไร้มารยาทคนนั้นทันที

“รับสักนิดมันจะตายรึไงฮะ!!!” ยังไม่ทันจบประโยค หมอนั่นสะบัดหน้าใส่ฉันพร้อมก้าวเดินออกไปอย่างไม่ไยดี

“ขอโทษทะ...” และเดือดร้อนไปถึงคนที่มาด้วยต้องเอ่ยแทน

“หึ...!” ฉันแทรกขึ้นด้วยเสียงหัวเราะในคอ พลางยกมือขึ้นเสยผมอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะเร่งฝีเท้าตามไป

“นี่!!” เมื่อส่งเสียงเรียกไม่ได้ผล ฉันจึงเอื้อมคว้าช่วงต้นแขนของคนที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าวและกระชากให้หันกลับมาเผชิญหน้า

ไม่แน่ใจว่า...เผลอออกแรงมากเกินไปหรือเขาไม่ทันตั้งตัว ร่างสูงถลาใส่ฉันจนเกือบจะหงายหลัง แต่ยังดีที่เขาทรงตัวได้ก่อนพร้อมยกมือทั้งสองข้างขึ้นสูงราวกับไม่อยากสัมผัสแตะต้องตัวกัน

ส่วนฉันเองก็ไม่ได้เสียหลักสักเท่าไหร่ พยุงตัวได้อยู่...

“....” ฉันตวัดมองคนนิสัยไม่ดีอย่างเอาเรื่อง พร้อมจะพ่นชุดคำหยาบใส่แบบรัวๆ

แต่...

ถ้อยคำหยาบคายเหล่านั้นถูกกลืนลงลำคอทันที ริมฝีปากเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง การควบคุมลมหายใจก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอีกต่อไป เท้าเรียวขยับถอยหลังเล็กน้อยเพื่อรักษาสมดุล เนื่องจากเราอยู่ใกล้กันเกินความจำเป็น

และฉันเลิกคิดเรื่องที่จะได้เจอเขาในวันนี้ไปแล้ว

คนตัวสูงตรงหน้า…ที่น่าจะสูงเกินร้อยแปดสิบเซนติเมตร กลุ่มผมไม่ถึงกับดำสนิทสะเปะสะปะในแบบไม่ถูกเซท มาพร้อมกับการแต่งตัวในมาดหนุ่มเซอร์ เสื้อแจ็คเกตหนังสีดำคลุมทับเชิ้ตขาวซึ่งไม่ได้ติดกระดุมจนครบ กางเกงยีนขาดนิดหน่อยคู่รองเท้าผ้าใบสีขาวที่ไม่ได้ขาวหมดจด ทุกอย่างมันดูลงตัวไปหมด ไม่ว่าเสื้อผ้าจะเป็นแบบไหน ใบหน้าคมเข้มก็ยังเด่นชัดเหมือนเดิม และนี่เป็นสิ่งที่ดึงดูดให้ฉันไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้เลย

ครั้งแรก…ที่ฉันได้เห็นคุณพีรกานต์ในระยะใกล้ชิด

ครั้งแรก…ที่เราอยู่ห่างกันไม่ถึงสองก้าว

ในสมองฉันตอนนี้กำลังประมวลผลว่าควรเรียกเขายังไงดี…เรียกแบบมิณได้ไหม แต่มิณบอกเขาไม่อนุญาตให้ใครเรียกชื่อเล่น นอกจากคนในครอบครัวและเพื่อนสนิท

งั้นเรียกในใจ คงไม่เป็นไรมั่ง…

เสียงถอนหายใจแรงของคุณพีรกานต์ปลุกฉันให้ตื่นจากภวังค์ ดวงตาคมฉายแววดุดัน คิ้วเข้มขมวดยุ่ง สีหน้าบ่งบอกถึงความไม่พอใจขั้นสุด

“ใจเย็นก่อน” ผู้ชายอีกคนเอ่ยขึ้นหลังเดินมาหยุดยืนข้างๆ และแทบจะเป็นวินาทีเดียวกับที่เฮียฟิวส์กลับหลังหันแล้วขยับห่างออกไปสักระยะ คล้ายกับไม่อยากใส่ใจ ซึ่งมันไม่ต่างจากที่ฉันกำลังทำใส่เจ้าของประโยคอยู่ตอนนี้เลย

คิดว่าคงเป็นใครสักคนในแก๊ง แต่ไม่ได้อยากสนใจว่าเขาจะเป็นใคร เพราะมีเพียงคนเดียวที่อยู่ในสายตาฉัน...

“เพลินตา...?”

สุดท้ายฉันจำเป็นต้องละสายตาจากแผ่นหลังของคุณชายแสนเย้ยหยิ่ง ไปยังบุคคลที่สามตามมารยาท

“อ้อ…คุณหมอนี่เอง”

ฉันพบว่า ผู้ชายที่มีสัมพันธไมตรีอันดี คือ คุณหมอไวน์ นายแพทย์หนุ่มหล่อประจำกลุ่ม ตอนอยู่ด้านในแสงมันไม่ได้เพียงพอจะเห็นหน้าใครชัดเจนถ้าไม่เพ่งมองจริงจัง เราเคยเจอกันหลายครั้งตอนฉันเกิดอุบัติเหตุไปรักษาตัวในโรงพยาบาลของเขา

ดีจัง ที่คุณหมอยังจำฉันได้

“ไม่เจอกันนานเลยนะ” นายแพทย์หนุ่มเริ่มทักทายฉันอย่างเป็นทางการ

“ก็ดีแล้วไหมคะ ใครจะไปอยากเจอหมอบ่อยๆ กัน” ฉันตอบกลับทีเล่นทีจริง ก่อนคู่สนทนาจะหัวเราะหึออกมา

ระหว่างนั้นฉันยังลอบมองผู้ชายอีกคนผ่านหางตาเป็นระยะ ไม่นานก็เริ่มมีกลุ่มควันเลือนรางลอยฟุ้งรอบตัวเขา

“แล้วนี่เจ็บตรงไหนรึเปล่า” คุณหมอเอ่ยถามพลางไล่สำรวจตามร่างกาย ประหนึ่งว่าฉันเป็นคนไข้

“อ๋อ นิดหน่อยค่ะ…อ๊ะ!” ตอนแรกฉันก็คิดว่าไม่เป็นอะไรจึงตอบไปแบบนั้น แต่กลับรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาในตอนขยับแขนซ้ายจนหลุดเสียงร้องพลางนิ่วหน้าเล็กน้อย

“เห่ย! โดนเศษแก้วรึเปล่าวะ ฉันว่าไปทำแผลดีกว่า” คุณหมอไวน์ทำท่าทางตกใจพร้อมกับประคองแขนฉันขึ้นมาดูบาดแผลบริเวณใกล้ๆ ข้อศอกที่มีเลือดไหลซึมออกมา

ฉันเองก็ตกใจเหมือนกัน พอเจอผู้ชายก็ลืมทุกอย่างไปจนหมดสิ้น รวมถึงความเจ็บด้วย

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเพลินกลับไปทำอยู่ห้องเองค่ะ” ดูจากแผลก็ไม่ลึกท่าไหร่ คงแค่ถากๆ น่าจะไม่เป็นอะไรมาก

“แต่ฉันว่า…” คำแย้งของคุณหมอยังไม่ทันจบสมบูรณ์ ก็ถูกขัดจังหวะซะก่อน

“กูขึ้นไปก่อนนะ” คุณพีรกานต์เดินเข้ามาใกล้มากขึ้น ทำให้ฉันได้มีโอกาสพินิจใบหน้าฟ้าประทานนั่นอีกครั้ง ฉันเม้มริมฝีปากแน่นเพื่อเก็บกลั้นรอยยิ้มเอาไว้

มีแวบหนึ่งที่ดวงตาเกรี้ยวกราดหลุบมองบาดแผลของฉัน ก่อนจะช้อนขึ้นมองหน้าคุณหมอไวน์ในตอนที่ได้ยินเสียงครางรับ

“เออ!”

ต่อมาเจ้าของใบหน้ายุ่งเหยิงก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแจ็คเกตหยิบอะไรสักอย่างออกมาแล้วโยนให้เพื่อนตัวเอง

และฉันเห็นว่าสิ่งที่คุณหมอไวน์รับมาคือรีโมตรถยนต์

“ในเก๊ะหน้ามีที่ทำแผลอยู่”

เสียงปลดล็อกรถดังขึ้นในวินาทีต่อมา เกิดแสงสีส้มกะพริบต่อเนื่องสามครั้ง ส่งผลให้ฉันสามารถระบุตำแหน่งได้ชัดเจน ว่าซูเปอร์คาร์สีขาวนั่นคือรถคู่ใจของคุณพีรกานต์

จากนั้นจึงหันมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินผ่านประตูเข้าไปด้านใน พร้อมหลุดยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่

ได้เจอกันแบบจริงจังสักทีนะคะคุณพีรกานต์

ถือว่าการเจ็บตัวของฉันครั้งนี้ไม่สูญเปล่า

ถือว่าเป็นก้าวแรกที่ดีมาก…ของมากที่สุด

ถึงจะไม่รู้เลย...ว่าเขาจะจำฉันได้ไหม และไม่รู้ด้วยว่าเขาได้อ่านข้อความที่ฉันส่งไปบ้างรึเปล่าหรือแค่เปิดเพราะไม่อยากให้มันค้างการแจ้งเตือนเฉยๆ

แต่จะเพราะอะไรก็ช่าง ฉันจะเดินหน้าจีบผู้ชายคนนี้ให้ได้...