ทลายหัวใจ - 4

“แต่หงส์อยากตอบแทนบุญคุณจริงๆ นะคะ จะให้หงส์ทำอะไรก็ได้ หงส์ทำได้ทุกอย่าง ถ้าไม่ได้ตอบแทนหงส์คงอยู่ไม่สุขแน่ๆ เลยค่ะ”

อา~ น่ารำคาญเป็นบ้า ผมเบื่อผู้หญิงได้ยินมั้ย!

“ก็บอกอยู่ว่าไม่ต้อง!” ผมยืนยันคำเดิม

การที่ผมเข้าไปช่วยเธอที่ตรอกมืดๆ วันนั้นเพราะรู้สึกหงุดหงิดที่ไปยืนรอไอ้ดำแล้วไม่เจอตัวมัน จังหวะที่จะเดินกลับมาขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าตรอกตรงนั้น สองตาดันไปเห็นอะไรสนุกๆ น่ายืดเส้นยืดสาย เลยเดินเข้าไประบายอารมณ์หงุดหงิดนิดหน่อย

ไม่คิดว่าจะกลายมาเป็นบุญคุณช่วยชีวิตของยัยผู้หญิงตรงหน้าตอนนี้

“แต่ว่า” ดื้อจริงๆ ทำไมยัยนี่ถึงได้น่าหงุดหงิดแบบนี้กันวะ!

“เอาน่าเฮีย น้องหงส์เขาอุตส่าห์ตามหาเฮียตั้งหลายวันเลยนะ ไม่รู้กว่าจะเจอผม เธอผ่านอะไรมาบ้าง รู้อยู่หรอกว่าเฮียไม่ชอบผู้หญิงเพราะ...”

ตุ้บ! ผมตบโต๊ะดังลั่นเพื่อเบรกสิ่งที่ไอ้มอม้ากำลังจะล้ำเส้นเอ่ยมันออกมา

สิ่งที่ผมไม่อยากให้ใครมากระตุ้นมันในสมองส่วนลึกที่กักเก็บมันเอาไว้

“เฮียก็อย่าใจร้ายสิ หยวนๆ ให้เธอหน่อยเหอะ เห็นแก่ผู้หญิงตาฟ้าๆ ตัวเล็กๆ ที่กระตือรือร้นเสาะหาเพื่อทะ...”

“เออ! เอาที่มึงสบายใจเลยไอ้มอม้า กูยกให้มึงจัดการ”

ด้วยความรำคาญไอ้มอม้าที่ผมรู้นิสัยมันดี ถ้ามันคิดจะยื่นมือช่วยใครมันจะช่วยให้ถึงที่สุด เลยปล่อยให้มันจัดการเองตามใจชอบไปเลยแล้วกัน

‘เอาที่มึงสบายใจ แล้วก็ไสหัวออกจากห้องกูซะ!’

ผมบอกมันทางสายตา เราสองคนแค่มองตาก็อ่านใจกันออกแล้วไง ก็นะ สนิทกันมาตั้งเกือบสิบปี สนิทยิ่งกว่าพวกไอ้กรุงโซลซะอีก มีหรือเรื่องแค่นี้ไอ้มอม้ามันจะเดาความคิดผมไม่ออก

หลังจากที่มอม้าออกไปจากห้องทำงานผมได้ไม่ถึงสิบนาที มันก็กลับเข้ามาในห้องพร้อมกับคำถามร้อยแปดที่ผมต้องตอบมัน

“ตกลงเฮียเคยช่วยหงส์ไว้จริงๆ เหรอ อย่าบอกนะว่าเฮียแอบไปตามสืบเรื่องไอ้ดำ ผมบอกเฮียแล้วว่าเดี๋ยวจัดการเอง มันอันตราย”

เฮ้อ! ผมได้แต่ถอนหายใจยาวๆ หลังจากที่การกลับมาอีกครั้งของมอม้า มาพร้อมการสวดในเรื่องที่ผมทำก่อนหน้ายาวเหยียด ทำยังกับผมกับมันเป็นคู่รักกัน

“กูขี้เกียจรอมึง นั่งรอแต่ในห้องเดี๋ยวง่อยแดก” ผมตอบมันเสียงเนือยๆ

“เออ! ให้มันได้แบบนี้สิ แต่ก็โชคดีที่เฮียไม่เจอมัน ไม่รู้ว่าเป็นกับดักล่อเฮียให้ไปติดกับหรือเปล่า”

“มึงเห็นกูเป็นไก่อ่อนขนาดนั้นเชียว?” ผมปรายตาดุๆ มองหน้ามัน

“ไม่ใช่แบบนั้น โว๊ย! เออ! เฮียแม่งเก่งอยู่แล้ว ผมรู้ว่าเฮียเอาตัวรอดได้ แต่เป็นห่วงเจ้านายนี่ผมผิดมากเหรอวะ!” ครั้งนี้ดูมอม้าจะหัวเสียอย่างมาก ผมรู้ว่ามันรักผมเหมือนพี่ชายแท้ๆ เหมือนที่ผมก็เห็นมันเป็นเหมือนน้องชายแท้ๆ เหมือนกัน

“เออๆ ต่อไปกูจะรายงานมึงก่อนทำ” สุดท้ายผมก็ยอมให้กับความง๊องแง๊งของมัน “แล้วเรื่องหงส์ทำไมเฮียถึงไม่ยอมรับการตอบแทนของเธอ”

จบเรื่องหนึ่ง ก็วกกลับมาเรื่องผู้หญิงคนนั้น อะไรมันจะแคร์เธอขนาดนั้นวะ หรือว่าแอบปิ้งๆ ผู้หญิงตาสีฟ้า

“เฮ้! เฮียอย่าคิด ห้ามคิด ผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอเหอะ” มอม้าคงอ่านความคิดผมออก มันเลยรีบร้อนตัวบอกปัดไป

“ผู้หญิงตัวเล็กๆ มึงคิดว่าจะตอบแทนอะไรกูได้ นอกจากเรื่องบนเตียง”

ผมคิดแบบนี้จริงๆ ผู้หญิงตัวเล็กๆ จะมาตอบแทนอะไรผมที่มีทุกอย่างครบแบบนี้ นอกจากในหัวเธอคิดจะจับผมทางลัดมากกว่าการตอบแทนจริงๆ

“ผมว่าหงส์ไม่ใช่คนแบบนั้น เฮียแม่งระแวงผู้หญิงมากเกินไป” มอม้าใช้น้ำเสียงตำหนิผมแบบออกนอกหน้า

“แล้วมึงคิดว่ายัยนั่นจะตอบแทนกูได้ยังไง ไหนลองยกตัวอย่างสิ” ผมคาดคั้นให้มันลองยกเหตุผลหรืออะไรสักอย่างที่มันมองผู้หญิงคนนั้นให้ผมหายแครงใจ

“หงส์เป็นคนดี ถือเนื้อถือตัวแบบนั้น ผมว่าเธอคงไม่คิดเอาร่างกายตอบแทนแบบที่เฮียคิดหรอก แต่ไอ้เรื่องที่ว่าเธอจะตอบแทนยังไง ผมก็ไม่รู้ว่ะ”

เห็นมั้ย! มันยังไม่รู้เลยว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ หน้าโง่ๆ แบบนั้นจะตอบแทนผมได้แบบไหน แล้วยังจะมาหาว่าผมคิดอกุศลกับเธออีก

“แต่เฮียจะด่วนสรุปเอาเองแบบนี้ไม่ได้ ผู้หญิงไม่ได้เป็นเหมือนกันทุกคน”

ไอ้มอม้าเน้นประโยคท้ายแบบหนักแน่น ผมรู้ว่ามันกำลังจะสื่ออะไร

“ผู้หญิงก็เหมือนกันหมด มึงอย่ามาพูดให้ดูดี ถ้าไม่เจอกับตัว” ผมขบกรามกรอด พูดเสียงรอดไรฟันออกไป

“เมื่อไหร่เฮียจะลืมเรื่องนั้นสักที นี่ก็ผ่านมาเป็นปีแล้วจะเก็บมันให้เป็นไฟสุมอกไปถึงเมื่อไหร่” มอม้าเริ่มจะหัวเสียใส่ผม เวลาเราคุยเรื่องพวกนี้ทีไร มันที่รู้อดีตทุกอย่างของผมดีกว่าคนอื่นๆ ก็มักจะเตือนสติผมแบบนี้ทุกครั้ง

“แต่ก็ยังดี ที่เฮียยังไม่ไล่เธอไป ผมจะถือโอกาสให้เธอดูแลเฮียทุกอย่าง”

ผมรีบหันขวับมองหน้าไอ้มอม้าที่ตัดสินใจเอากระดูกมาแขวนคอผมทั้งๆ ที่ผมก็อุตส่าห์คว้างมันจากคอตัวเองแล้วแท้ๆ

“มึงคิดจะทำอะไร อย่าคิดว่ากูรู้ไม่ทัน” ผมชี้หน้ามอม้าอย่างคาดโทษ

มันคงคิดจะให้ยัยตาฟ้านั่นมาทำให้ผมคุ้นชินและเลิกหวาดระแวงผู้หญิง

“ไม่รู้ รู้ทันแล้วไง เฮียปล่อยให้ผมจัดการแล้ว ห้ามกลับคำเด็ดขาด!”

ฉิบหาย!! กูจะบ้าตาย ไม่น่าพลั้งปากใจอ่อนให้กับความช่างเซ้าซี้ของมันเลย

“เอาที่มึงสบายใจ อย่าล้ำเส้นให้มาก แล้วก็ ยัยนั่นจะทนคนอย่างกูได้นานแค่ไหน กูไม่รับประกัน!” ผมพูดไว้เพียงเท่านั้น ก็หันกลับมาสนใจงานที่ค้างกองพะเนินอยู่ตรงหน้าตามเดิม ส่วนไอ้มอม้ามันก็เดินออกไปจากห้องแทบจะทันที

ผมเป็นถึงเจ้าของคาสิโน แต่ต้องมานั่งเหนื่อยกับกองบัญชีตรงหน้า ไหนจะเจอลูกน้องกวนประสาทอย่างมอม้านี่อีก ถ้ารวมใบไม้ที่เป็นคนสนิทมือซ้ายผมอีกคนมาร่วมด้วยช่วยกันผมคงจะประสาทแดกตาย

ใครว่าการเป็นเจ้านายคนอื่นมันสบายวะ ลองมาบริหารยุกกี้คาสิโนของผมดูแล้วคุณจะรู้ แม้แต่นรกยังไม่ทำให้คุณปวดหัวเท่ากับมอม้ากับใบไม้ลูกน้องผมเลย

[End part]