(BY) แรงแค้นปรารถนารัก EP.1

10 ปีต่อมา

โครม!!!...

เสียงเตะถังขยะโดนบุคคลกลุ่มหนึ่งที่จงใจเตะถังขยะให้ล้มลง ทำให้ร่างบางที่กำลังเดินขึ้นตึกเรียนด้วยความรีบร้อนต้องหยุดชะงักลง ก่อนจะเงยหน้ามองผ่านกรอบแว่นสีใสด้วยความไม่พอใจ

"เอ้า เก็บซะซิ มึงชอบเก็บขยะ อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ"

บุคคนในกลุ่มเอ่ยขึ้นผสมกับเสียงหัวเราะเยาะเย้ยของคนอื่นๆตามมาอย่างสะใจ ทำให้ร่างบางได้แต่ยืนกำมือตัวเองแน่นอย่างเจ็บใจ เขาทำท่าจะก้มลงเก็บแต่ก็ต้องชะงัก เมื่อถูกใครบางคนรั้งแขนเขาไว้เสียก่อนตามด้วยดึงเขาให้ลุกขึ้นยืนดีๆ

"ไม่ต้องไปเก็บ พวกมึงอยากเตะมันล้มเอง ก็เก็บเองซิ ไม่งั้นจะหาว่ากูไม่เตือน" คำพูดที่ดูจะเหนือกว่าพร้อมกับแสยะยิ้มอย่างเหี้ยมๆ เล่นเอาวัยรุ่นกลุ่มนั้นถึงกับหน้าถอดสี ก่อนรีบจะแยกย้ายเดินหายไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด คนร่างบางมองการกระทำของอีกฝ่ายอย่างนึกขำ

"ไอซ์ มึงมาได้ไง ไหนว่าวันนี้ไม่เข้าเรียนไง". ร่างบางเอ่ยถามเพื่อนสนิทคนเดียวอย่างแปลกใจ

"กูมีเรื่องต้องสะสางกับใครบางคนนิดหน่อย " ไอซ์พูดขึ้ึ้นและทำสีหน้าไม่พอใจเมื่อนึกถึงใครคนนั้น ก่อนที่จะหันมาสนใจเรื่องของเพื่อนมากกว่าตัวเอง

"มึงอย่าสนใจเรื่องของกูเลย ตัวมึงเองอะ จะยอมไอ้วินมันไปถึงเมื่อไหร่วะ เหี้ยมันทำมึงถึงขนาดนี้แล้ว"

ไอซ์เอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิด ที่เห็นเพื่อนรักของตัวเองโดนรังแกมาโดยตลอด ตั้งแต่สมัย ม.ปลาย จนปัจจุบันนี้แล้ว ก็ยังไม่เลิกแกล้งอีก

"ช่างมันเหอะมึง ป๊ามีบุญคุณกับกูมาก กูไม่อยากทำให้ท่านเสียใจ"

"แต่..." ไอซ์กำลังจะแย้งแต่ก็ถูกแทนพูดดักซะก่อนเขาจึงทำได้แค่เงียบ

"ถือซะว่ากูขอร้องเหอะวะ กูไม่อยากให้ป๊าเสียใจเรื่องของกู อะไรที่กูทำเพื่อท่านได้กูก็จะทำ"

แทนเอ่ยออกมาอย่างจริงจัง จริงอยู่ที่นาวินเกลียดเขามาตั้งแต่เด็กๆ แทบไม่อยากอยู่ร่วมบ้านกับเขาด้วยซ้ำ คงไม่แปลกถ้าเขาจะโดนคนอื่นรังเกียจขนาด นาวินยังรังเกียจเขาเลย

"เออๆ ก็ได้ปะไปขึ้นเรียน วันนี้มีสอบ" ไอซ์ว่าก่อนจะเดินจูงเพื่อนเพื่อขึ้นตึกเรียน

แทนกับไอซ์เป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่สมัยเรียนประถมและไอซ์ก็เป็นเพื่อนคนเดียวที่แทนมี ไม่ว่าแทนจะเจอกับอะไรไอซ์ก็จะเข้ามาช่วยและคอยปกป้องอยู่เสมอ ถึงไอซ์จะเป็นผู้ชายตัวเล็กกว่าแทน ผิวขาว น่าหวานยิ่งกว่า ผู้หญิงแต่ก็ไม่อ่อนแอ อย่างที่ใครๆคิด เขายังคิดด้วยซ้ำว่า ไอซ์เหมาะที่จะมีผัวมากกว่ามีเมีย เพราะมีแต่ผู้ชายมารุมล้อมขนาดปากหมาซะขนาดนี้ แต่พอพูดถึงเรื่องนี้ทีไร ไอซ์ก็โกรธทุกที

"ไงไอ้เด็กเก็บขยะ โดนแกล้งมาอีกแล้วซินะ"

น้ำเสียงดูถูกปนสมเพชอย่างเหยียดๆ แทนจำได้ดีว่าเป็นใคร คนที่เขาไม่อยากปะทะด้วย แต่ก็ดูเหมือนว่าวันนี้จะโดนอีกแล้ว แทนไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองด้วยซ้ำ ถ้าเพื่อนคนเดียวของเขาไม่พูดขึ้นมาเสียก่อน

"ไอ้วิน มึงแม่งเชี่ยวะทำแบบนี้ทำไมวะ ถ้ามึงไม่สั่งไอ้พวกนั้นแทนก็คงไม่มีสภาพแบบนี้หรอก" ไอซ์โวยวายใส่เพื่อนตัวดีของเขาอีกคนอย่างเดือดๆ แต่วินก็ได้แต่หยักไหล่อย่างไม่แคร์หรือสนใจแม้แต่น้อย ส่วนแทนเมื่อเห็นอีกฝ่ายจงใจมาหาเรื่องเขาเหมือนทุกครั้ง เขาก็เลือกที่จะเดินหนีเกือบทุกครั้ง สาเหตุเพราะเขาไม่อยากมีเรื่องกับคนตัวสูง ที่ชอบหาเรื่องกลั่นแกล้งเขามาตั้งแต่เด็กๆและเขาก็เลือกที่จะเงียบทุกครั้ง เพราะรู้ดีว่ายิ่งต่อปากต่อคำ คนตัวสูงก็ยิ่งโมโหและเรื่องก็จะไม่จบลงง่ายๆ เพราะเขารู้ดีว่าคนตัวสูงมีนิสัยยังไง

"เดี๋ยว มึงจะรีบไปไหน ไอ้เด็กเก็บขยะ" นาวินเริ่มจะโมโหเมื่อคนร่างบางตรงหน้าพยายามที่จะหลบหน้าหรือเลี่ยงที่จะเจอเขามาตลอด

"กลับบ้าน" แทนเลือกที่จะตอบคำถามสั้นๆก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทางแต่แล้วเขาก็ต้องรู้สึกถึงแรงกระชากทำให้เขาที่ยังไม่ทันตั้งตัวเซไปปะทะอกกว้างของใครอีกคนตามแรงกระชากของอีกฝ่าย

"อ๊ะ!!!!"

"หึ!!..กูไม่ทำอะไรเพื่อนมึงหรอก แค่จะบอกให้ไปเตรียมตัวให้พร้อม อีกสองชั่วโมงกูจะไปรับ เพราะตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปมึงต้องย้ายไปอยู่คอนโดเดียวกับกู"

"ไอ้วินมึงคิดจะทำอะไร" ไอซ์ที่ยืนดูอยู่เอ่ยถามเพื่อนอีกคนอย่างไม่เข้าใจ

"ก็พ่อกูสั่ง...กูก็แค่ทำตามคำสั่งของพ่อกูก็แค่นั้นเอง" นาวินหยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะเดินจากไปอย่างอารมณ์ดี

แทนกลับมาถึงบ้านด้วยสภาพเหมือนคนหมดอะไรตายอยาก เขารู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก ที่ต้องไปอยู่ร่วมห้องกับคนที่เกลียดเขามาตั้งแต่เด็กๆ แถมยังหาเรื่องแกล้งเขาต่างๆนาๆ เขาคิดจะทำอะไรกันแน่ ถึงแทนจะรู้สึกสงสัยแต่เขาก็หาคำตอบนั้นไม่ได้อยู่ดี

"คุณหนูค่ะ คุณท่านเรียกพบค่ะ"

"ครับเดียวผมลงไป" แทนถอนหายใจอย่างหน่ายๆ ก่อนจะลุกออกจากห้องเพื่อลงไปพบกับบุคคลที่เป็นประมุขของบ้านซึ่งกำลังรอพบเขาอยู่

"แทน วินคงบอกเราแล้วใช่มั้ย เรื่องที่พ่อจะให้เราไปอยู่กับวิน คอยดูแลวินแทนพ่อ"ผู้เป็นพ่อเปิดประเด็นสนทนากับลูกชายที่เขารับเป็นลูกบุญธรรม

"ครับ" แทนรับคำสั้นๆ ก่อนที่จะเงียบฟังอีกครั้ง

"........"

"เอาล่ะ!ไปเก็บของเหอะ เดี๋ยววินมาถึงแล้ว เจอเรายังไม่เก็บของจะพาลโวยวายเอา". พูดจบก็เดินหนีไปปล่อยให้แทนนั่งจมอยู่ในความคิดอีกครั้ง