CHAPTER 1

แต่งงาน

“แต่งงานกับฉันเถอะค่ะ!” ฉันพูดออกไปด้วยเสียงอันดังและหัวใจที่เต้นแรง

ตึกตัก...

ตึกตัก...

รู้สึกเหมือนจะเป็นลม

“ว่าไงนะ?”

คำถามที่ย้อนกลับมาแบบนั้น...

นั่นไง โดนปฏิเสธแน่ ฮือ...

ก็ฉันเล่นไปขอแต่งงานกับรุ่นพี่นิชิซากิ มิวะที่เท่ขนาดนั้นหนำซ้ำยังเป็นสมบัติล้ำค่าของวิทยาลัย ฉันมันไม่เจียมที่ไปขอแต่งงานกับชายผู้แสนจะสูงส่งคนนั้น

“แต่มิกิยังไม่ได้ขอพี่เป็นแฟนเลยนะครับ ขอครั้งแรกนี่จะขอแต่งงานเลยเหรอ?”

ฉันจะถูกคนอื่นหัวเราะเยาะหรือเปล่านะ...ถูกหัวเราะเยาะเหมือนทุกที...

“ชะ...ใช่ค่ะ” ฉันตอบเสียงดังและหลับตาปี๋

ฉันน่ะจีบผู้ชายไม่เป็นเอาเสียเลยหนำซ้ำไม่รู้จักเรื่องความรักหรือเรื่องผู้ชายผู้หญิงอะไรทั้งนั้น ช่างอ่อนต่อโลกจัง

“แน่ใจนะครับที่ถามแบบนี้?”

ฉันคงถูกหาว่าบ้าและถูกปฏิเสธแน่

“ได้ครับ” แต่นั่นคือคำตอบของรุ่นพี่มิวะ

“หา?”

จริงดิ!?

เป็นไปไม่ได้

คือนี่มันหลุดโลกมาก

อีกอย่างที่นี่น่ะมันหน้าร้านไอศกรีมข้างมหาวิทยาลัยที่มีคนเดินและรถผ่านไปมาเรื่อยๆ

ฉันขอรีเพลย์สักเล็กน้อย เมื่อไม่กี่นาทีสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ก็คือ...

‘พี่คะ...’ ฉันรีบเดินตามรุ่นพี่มิวะออกมาจากวิทยาลัย พี่เขาขายาวมากฉันเลยต้องสปีด ‘พี่มิ....’

กึก

ริมฝีปากของฉันแทบจะจูบกับแผ่นหลังในเชิ้ตสีขาวสะอาดของรุ่นพี่เอาดื้อๆ ก็ร่างสูงข้างหน้าเล่นหยุดกะทันหันแบบไม่ให้สัญญาณนี่

‘หือ? มิกิมีอะไรเหรอครับ?’ เมื่อรุ่นพี่หันมาเห็นฉันก็ถามด้วยรอยยิ้ม

‘ฉะ...ฉัน...’

‘สบายดี?’

พอฉันตอบช้าก็ถูกเขาถามแทรกซะอีก ‘ดีค่ะดี คือ...’

‘อยากได้ไอศครีมซักโคนไหมครับ? มาครับพี่สั่งให้’

‘เอ่อ...’

‘ป้าครับขอสตรอเบอร์รี่ชีสเค้กครับ’ พี่หันไปสั่งไอศครีมแม้ค้า

งือ...เดี๋ยวสิ ยังไม่ได้พูดเลย

‘ได้แล้วครับ เห? ทำไมทำหน้างั้น? ไม่ชอบรสนี้แล้วเหรอครับหรือว่าโกรธอะไรพี่หรือเปล่าเอ่ย?’

ก็พี่ไม่ฟังฉันพูดเลยนี่...

‘แต่งงานกับฉันเถอะค่ะ!’ ฉันจะพูดช้าอีกไม่ได้เพราะเดี๋ยวโดนถามแทรกอีกหรือไม่ก็ถูกคนอื่นแย่งพี่มิวะไปอีก

ก็นั่นล่ะสิ่งที่เกิดขึ้นไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ ในมือของฉันตอนนี้ก็ยังถือไอติมที่พี่ซื้อให้

‘ได้ครับ’ แล้วพี่ก็ตอบกลับมาอย่างนั้น

ฉันชะงักงันด้วยความตกตะลึงก่อนจะโพล่งออกไปเสียงดัง ‘เป็นไปไม่ได้!”

“อะไรไม่ได้ครับ? ไอศกรีมเหรอ? ก็นี่ไงครับได้แล้วนี่ พี่จ่ายให้แล้วครับเพราะงั้นมิกิกินได้เลยตามสบาย” เรียวนิ้วที่ดูราวกับเรียวนิ้วของเจ้าชายผู้สง่างามชี้ไอศกรีมในมือฉัน

ที่รุ่นพี่มิวะสั่งรสนี้ก็แสดงว่าพี่รู้ใจฉันเพราะมันเป็นรสที่ฉันชอบที่สุดมาพักใหญ่แล้ว

ทันใดนั้นมีลูกค้าผู้หญิงสองสามคนมาถามหาไอศกรีมรสป๊อปปูล่าร์รสเดียวกับที่พี่สั่งให้ฉันหลังจากนั้น “ป้าไอติมคะ มีไอติมรสสตรอเบอร์รี่ชีสเค้กไหมคะ?”

ป้าโบกมือปฏิเสธ “หมดแล้วจ้ะ เพิ่งตักให้น้องแว่นเมื่อกี้เลยเกลี้ยงแล้ว”

น้องแว่น...

“ดีนะครับเนี่ยที่พี่สั่งให้ก่อน เกือบอดกินแล้วไหมล่ะ มิกิชอบรสนี้มากไม่ใช่เหรอ?” รุ่นพี่มิวะส่งยิ้มราวกับเจ้าชายผู้แสนอ่อนโยนมาอีก ทว่ามันเป็นอีกครั้งที่บทสนทนาที่จำเป็นกว่านั้นถูกทำให้เฉออกไป

...เรื่องการแต่งงานของฉันกับพี่...

“เย็นแล้วนี่นะ มิกิจะกลับบ้านกับพี่ไหมครับหรือว่าติดงานอะไร?”

“อะ...เอ้อ...กลับค่ะ”

ระหว่างทางเดินกลับที่พักฉันกับพี่มิวะคุยกันเรื่องสัพเพเหระ รุ่นพี่มิวะมักชวนฉันคุยสนุกเพราะเขาเป็นคนอารมณ์ดี

คุยเรื่องแมวน่ารัก หมามอมแมม อากาศดี...

เวลาข้ามถนนพี่ก็แทบจะจูงฉันข้ามเหมือนฉันเป็นเด็กไม่รู้ประสา “เดินดีๆ ครับ มานี่”

กระเป๋าของฉันพี่ก็แบกให้อีก

‘มันไม่ใช่การตอบรับเรื่องการแต่งงานหรอก มันเป็นแค่เรื่องซื้อไอติมนะมิกิ...’ ฉันบอกตัวเองทุกก้าวที่เดินไป

สาเหตุที่ต้องบอกอย่างนั้นก็เพราะหลังจากมาคิดดูดีๆ แล้วการขอแต่งงานของฉันมันเกิดขึ้นหน้าร้านไอศครีมนี่

บางทีที่รุ่นพี่รับปากว่า ‘ได้ครับ’ อาจจะหมายถึงการตกลงซื้อไอศครีมให้ฉันหรือการคุยกับฉันไปด้วยคุยกับแม่ค้าไปด้วยอะไรงี้

เช่น ‘ได้ครับ’ นั้นประโยคเต็มของมันคือ ‘ได้ครับ พี่จะเลี้ยงไอศครีม’

เป็นไปได้เก้าสิบเก้าจุดเจ็ดสามสี่หกแปดเปอร์เซ็นต์ว่าพี่เขาฟังผิดแล้วนึกว่าฉันขอเขาให้ซื้อของกินให้เหมือนที่สมัยเด็กทำอยู่เป็นประจำ ขนาดขึ้น ม.ปลายแล้วฉันยังขอพี่มิวะซื้อขนมให้อยู่เลยให้ตายสิ

ถึงงั้นก็เหอะตอนนี้ฉันเป็นนักศึกษาสาวระดับมหาวิทยาลัยแล้วนะ

“ถึงหอมิกิแล้ว บ๊ายบายครับ” พี่ยกมือลา

เห? ถึงหอของฉันแล้วเหรอ? ทำไมมันเร็วแบบนี้เหมือนเพิ่งผ่านไปวินาทีเดียว??

ไม่ดีเลย ฉันไม่อยากให้เวลาอยู่กับพี่จบลง

“อะ...เอ๊ยเดี๋ยวสิ” ฉันดึงแขนเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดของร่างสูงก่อนที่เขาจะเดินห่างออกไป

“อะไรครับหืม?” พี่มิวะส่งยิ้มน่ามองเป็นที่สุดให้ฉันอีก

“ฉะ...ฉันขอพี่แต่งงานไปนะคะ แล้วตกลงว่า... “

“ก็โอเคครับ”

“พี่ได้ยินจริงเหรอ?”

“ครับ ได้ยิน” ริมฝีปากที่น่ามองอย่างที่สุดนั้นยิ้มอบอุ่นอีก อ่า...ฉันเหมือนกำลังตกอยู่ในความฝันสีชมพูเลย

“แต่งได้จริงๆ เหรอคะ?” ฉันถามด้วยสีหน้าระแวง

ร่างสูงสง่างามที่โดดเด่นที่สุดบนท้องถนนยิ้มอ่อนโยนกว่าเดิม “ได้สิ”

อะไรกัน...?

ไม่เห็นรู้สึกเหมือนว่านี่มันเป็นการตอบตกลงเรื่องการแต่งงานจากรุ่นพี่เลย ไม่มีความอึ้ง ความตกตะลึงหรือความรู้สึกโรแมนติกใดๆ จะว่าไปมันเหมือนการคุยกันเรื่องทั่วไปที่ไม่ค่อยมีความหมายเช่นการขอยืมปากกาหรือขอยืมเงินซื้อขนมอะไรงี้

“พี่ไปก่อนนะครับมิกิ ดูแลตัวเองดีๆ นะครับ”

“ค่ะ”

“บายครับ”

“บาย...”

มือฉันยังยกค้างจากการเอ่ยลาขณะเฝ้ามองแผ่นหลังของรุ่นพี่ที่เดินจากไปอย่างอารมณ์ดี

ฉันขอแต่งงานกับพี่และพี่ตอบตกลงแต่งงานกับฉันแล้วจริงเหรอนี่??