Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 6 ข้อแลกเปลี่ยน
เขาแค่นยิ้มขำเมื่อเห็นเธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจกับจำนวนเงินมหาศาลที่เขาเรียก
“พี่จะเอาบ้านแบบนี้อีกหลังหรือไง แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นมันก็จบไปแล้ว มันไม่เกี่ยวกับพี่ด้วยซ้ำ”
“ทำไมจะไม่เกี่ยว เธอทำร้ายแป้งก็เหมือนกับทำร้ายพี่ เธอรู้ดีว่าพี่รักแป้งมากแค่ไหน พี่ขอเธอแล้วว่าจะทำอะไรกับกวินก็ได้ แต่ห้ามแตะต้องแป้งเด็ดขาด แต่เธอก็ทำ เธอทำถึงขนาดจะเอาชีวิตแป้ง พี่ช่วยปิดบังความเลวให้เธอ ไม่เอาเรื่องนี้ไปเปิดโปงให้คนทั้งโลกรู้ และช่วยไม่ให้เธอต้องเข้าไปนอนกินข้าวแดงในคุกฐานจ้างวานฆ่าก็บุญแค่ไหนแล้ว เธอก็ต้องตอบแทนพี่หน่อยสิ ถือเป็นข้อแลกเปลี่ยนไง”
เจนณรงค์กระชากแขนเล็กเข้าหาตัว เลิกคิ้วมองใบหน้าสวยงามอย่างกวนประสาท ดวงตาคมกริบดุดันที่แปลความหมายไม่ออกทำเอาเธอตัวสั่น แต่ถึงอย่างนั้นปากนุ่มนิ่มที่ตกแต่งด้วยสีชมพูอมแดงก็ช่างกล้าเหลือเกิน
“พี่มันเลวจริง ๆ นะพี่เจน”
“พี่ก็ไม่เคยบอกว่าเป็นคนดี ไม่เคยเสแสร้ง ไม่เหมือนใครบางคนที่ต่อหน้าคนอื่นทำตัวใสซื่อ ที่แท้ก็ทั้งเลวทั้งร่าน ถึงขนาดสั่งฆ่าคนได้โดยไม่รู้สึกรู้สาอะไร”
มือที่จับอยู่บนต้นแขนบีบแรงจนเป็นรอยจ้ำแดง ตั้งแต่เมื่อคืนที่เขากระทำรุนแรงกับร่างกายเธอจนเต็มไปด้วยรอยเขียวช้ำ แม้แต่ที่ลำคอเองก็ด้วย เธอต้องลงรองพื้นหนาเตอะเพื่อปกปิดร่องรอยเหล่านั้นจากสายตาของทุกคน
“เจ็บ”
“ก็ทำให้เจ็บ แต่เดี๋ยวได้เจ็บกว่านี้อีก แต่เจ็บที่อื่นนะ”
“ไอ้เลว”
เธอถลึงตาใส่เขา แม้เขาจะมีแต้มต่อ แต่คนอย่างเธอไม่เคยต้องยอมใคร ที่ทำอยู่เพื่อความปลอดภัยและอนาคตของตัวเองนี่ก็มากพออยู่แล้ว
“คนเลวสองคนมาสมสู่กันก็สมควรแล้วนี่ มันไหมล่ะ ที่พี่ทำเธอ”
ประโยคสุดท้ายเขากระซิบชิดริมใบหูเสียงกระเส่า มือใหญ่ร้อนผ่าวรั้งเอวบางเข้าประชิดตัวแล้วก้มลงจูบเม้มที่ซอกคอหอมอย่างกักขฬะ ก่อนออกแรงกัดจมเขี้ยวจนเธอสะดุ้งโหยง น้ำตาไหลพราก
“โอ๊ย เจ็บ”
“บอกแล้วไง ก็ทำให้เจ็บ”
“ปล่อยนะ”
“เมื่อคืนโดนปล่อยในไปครั้งนึงไม่พอใช่ไหม จะเอาอีกเหรอ ติดใจล่ะสิ”
“ทุเรศที่สุด”
“เหอะ พี่ทุเรศ แล้วเธอล่ะ ก็ไม่ต่างกันหรอก สรุปว่าเอาไง สามสิบล้าน จะให้หรือเปล่า”
เขาเลิกคิ้วสูง เบะปากหยัน รู้ดีว่าจำนวนเงินที่เรียกไป ไม่มีใครบ้าจี้จะให้แน่นอน ก็ใครว่าเขาต้องการเงินกันล่ะ
“น้ำตาลไม่มีเงินเยอะขนาดนั้นหรอกนะ จะเอาของพ่อแม่ก็ไม่ได้ ท่านต้องสงสัยแน่ว่าน้ำตาลจะเอาเงินไปทำไมตั้งเยอะแยะ”
“งั้นดีลนี้ก็พับไป เหลืออย่างเดียว คือทำตัวดี ๆ พี่เรียกเมื่อไหร่เธอต้องมา”
“แล้วคลิปล่ะ”
“ลบแน่ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ และตราบใดที่คลิปยังอยู่กับพี่ ก็ช่วยเป็นเด็กดีหน่อยนะน้ำตาล อย่าให้พี่หมดความอดทนกับผู้หญิงอย่างเธอ”
เธอพยายามดิ้นรนออกจากอ้อมแขนแกร่ง และเขาก็ยอมปล่อยเธอแต่โดยดี
“น้ำตาลต้องมานอนกับพี่ถึงเมื่อไหร่”
“จนกว่าพี่จะพอใจ”
เธอจ้องตาเขานิ่ง ๆ เม้มปากแน่น วันนี้เธอเพลี่ยงพล้ำตกเป็นเบี้ยล่าง แต่มันต้องมีวันหนึ่งแน่ที่เธอจะหลุดพ้นจากผู้ชายทุเรศ ๆ อย่างเขา
“มองทำไม วางแผนอะไรอยู่”
“มะ ไม่ใช่ซะหน่อย”
“เหอะ ผู้หญิงอย่างเธอมันเชื่อไม่ได้ ถ้าวางแผนชั่วอะไรอยู่รีบล้มเลิกมันไปซะ อย่าหาว่าพี่ไม่เตือน รีบไปอาบน้ำ แล้วมานอน”
เธอกระชากผ้าเช็ดตัวมาจากมือเขาแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันที แต่ยังไม่ทันที่จะกดล็อกประตู คนตัวโตก็แทรกกายเข้ามาเสียก่อน
“พี่เข้ามาทำไม น้ำตาลจะอาบน้ำ”
“ก็จะอาบด้วยไง พี่ก็ยังไม่ได้อาบ”
“งั้นพี่ก็อาบเลย น้ำตาลออกไปรอก่อน”
“อาบพร้อมกัน”
“ไม่”
“พี่ว่าพี่บอกเธอแล้วนะ ว่าให้ทำตัวเป็นเด็กดี มันยากมากหรือไง”
“ยาก เพราะพี่ไม่ได้น่ารักพอจะให้น้ำตาลเป็นเด็กดี น้ำตาลเกลียดพี่”
“แล้วคิดว่าพี่พิศวาสเธอหรือน้ำตาล”
“ไม่ได้พิศวาสก็ออกไปสิ จะเข้ามาอาบน้ำด้วยทำไม”
“อยากเอาไง มานี่”
เขาจับเธอถอดเสื้อผ้าออกจนหมดแล้วบังคับพาเธอไปยืนกอดกันภายใต้ฝักบัวที่เปิดน้ำจนแรงสุด มือใหญ่บีบขยำเรือนร่างบอบบางขาวผ่องที่มีรอยเขียวช้ำหลายจุดอย่างสะใจ ก่อนจะรังแกเธอย้ำ ๆ อยู่นานสองนาน
คนตัวโตผลักเธอลงไปนอนหงายบนเตียงกว้างแล้วตามขึ้นไปนอนทาบทับในท่วงท่าล่อแหลม จับขาทั้งสองข้างของเธอแบอ้า ก่อนจะกดแทรกท่อนเนื้อที่ยังไม่ยอมหดตัวแม้จะกรำศึกสวาทมาร่วมชั่วโมงลงไปในความฉ่ำเยิ้มของเธอทีเดียวจนสุดโคน
“อ๊ะ พี่เจน”
“พรุ่งนี้มาอีกนะ”
“แต่น้ำตาลมีเรียน พรุ่งนี้ก็ต้องตื่นเช้า มันไม่สะดวก”
“อย่าขัดใจ”
“แต่น้ำตาลเหนื่อย พี่จะทำน้ำตาลจนตายคาเตียงเลยหรือไง ในตัวก็มีแต่รอยช้ำ”
“ถ้าพี่เอาเธอตายแล้วพี่ไม่ติดคุก พี่เอาเธอตายคาเตียงตั้งแต่คืนนั้นที่เชียงใหม่แล้ว”
ผู้กำกับหนุ่มเร่งสะโพกตอกกระแทกความใหญ่โตไม่หยุด มือบีบขยำเคล้นคลึงไปทั่วทั้งตัวจนผิวบอบบางของเธอแดงเถือกเป็นรอยนิ้ว ก่อนจะโถมตัวเข้าหาแล้วแตกกระจายความใคร่ใส่เธอจนสั่นสะท้านเกร็งกระตุก ถึงจุดสูงสุดของอารมณ์ตามเขาไปติด ๆ
“ว่าไง จะยอมทำตามที่พี่สั่งดี ๆ ไหม”
พูดไปก็จูบเม้มซอกคอชื้นเหงื่อของเธอไป จนเธอต้องเบี่ยงหน้าหนี ใช้มือยันหน้าอกแกร่งเอาไว้ไม่ให้เขาขยับมารังแกเธอได้อย่างง่ายดาย
“น้ำตาลจะเชื่อพี่ได้แค่ไหน ว่าถ้าน้ำตาลมาหาพี่ทุกครั้งที่พี่ต้องการแล้วพี่จะไม่ปล่อยคลิปของน้ำตาล”
“เธอไม่มีสิทธิมาต่อรองและไม่ได้มีทางเลือก ทำตามที่พี่สั่งแล้วเธอจะปลอดภัย ความลับทุกอย่างของเธอจะยังเป็นความลับอยู่ โดยเฉพาะส่วนนั้นของเธอจะไม่มีใครได้เห็น นอกจากพี่ แต่ถ้าเธอทำพี่เสียอารมณ์ ก็มารอลุ้นกันว่าอะไรจะเกิดขึ้น”
“รู้แล้วน่า ลงไปได้แล้ว ตัวหนักอย่างกับควาย”
“ควายเลยหรือ”
“ก็ตัวหนักจริงนี่ ลงไปได้แล้ว น้ำตาลต้องกลับแล้ว”
“บอกแล้วไงว่าเธอจะกลับได้ก็ต่อเมื่อพี่อนุญาตให้เธอกลับ แต่คืนนี้พี่ไม่อนุญาต เธอต้องนอนที่นี่”
“ก็บอกแล้วไงว่าน้ำตาลมีเรียนแต่เช้า บ่ายก็มีอีเวนต์อีก น้ำตาลต้องการนอนพักผ่อน”
“ก็นอนไปสิ ใครว่าอะไรล่ะ พักผ่อนให้มาก ๆ หายใจไว้เยอะ ๆ จะได้มีชีวิตอยู่อีกนาน ๆ อยู่รอรับความทรมานมาก ๆ ตอนโดนพี่ลงโทษ”
เขายอมถอดถอนส่วนแข็งกร้าวออกมาจากร่องรัก ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนเคียงข้างแล้วรั้งเธอเข้าสู่อ้อมกอดโดยที่เธอขืนตัวเองไว้อย่างเคย
นางเอกสาวนอนฟังเสียงหัวใจที่เต้นสม่ำเสมอของคนใจร้าย สมองกำลังคิดแผนการว่าจะจัดการกับเขาและคลิปฉาวที่เขาถ่ายเอาไว้อย่างไรดี ในที่สุดสิ่งที่เธอคิดก็ตกตะกอน
เวลาล่วงเลยไปร่วมชั่วโมง คนตัวบางเปลือยเปล่าค่อย ๆ ขยับตัวลุกออกจากอ้อมกอดของชายที่เธอเกลียดแสนเกลียด เธอค่อย ๆ ย่องไปยังโต๊ะข้างเตียงอีกฝั่ง หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาขึ้นมาแล้วเดินไปยังมุมหนึ่งของห้อง
คนตัวบางไม่อาจปลดล็อกหน้าจอได้เพราะเขาตั้งค่าเป็นแบบใส่รหัสเท่านั้น ลองมั่วรหัสไปแล้วถึงสองครั้ง แต่ก็ไม่สามารถเปิดเข้าไปลบคลิปฉาวของตัวเองได้ ถึงถอนหายใจอย่างหัวเสีย พลันก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีเสียงทุ้มเยือกเย็นดังขึ้นเบื้องหลัง
“ทำอะไร”
“พะ พี่เจน”
เธอหมุนตัวกลับมาทันที เอาโทรศัพท์มือถือของเขาซ่อนเอาไว้ด้านหลัง ก่อนละล่ำละลักเรียกชื่อเขาปากคอสั่น
“ถามว่าเธอทำอะไร”
“มะ ไม่ได้ทำอะไร แค่จะลุกมาเข้าห้องน้ำ”
“ห้องน้ำอยู่ด้านโน้น โดนเอาจนสมองกลับหรือไงถึงเดินมาทางนี้”
“เอ่อ ค่ะ ขอตัวนะคะ”
คุณหนูนาตาลีลูกสาวนักธุรกิจพันล้านดูจะสงบปากสงบคำเป็นพิเศษเพราะมีชนักติดหลัง แต่อย่าคิดว่าเขาจะเชื่อท่าทางใสซื่อแสนหวานจอมปลอมของนางแม่มดอย่างเธอ เพราะเขารู้สึกตัวตื่นตั้งแต่ที่เธอขยับลุกออกไปจากอ้อมอกของเขาแล้ว
“เดี๋ยว ซ่อนอะไรไว้”
“ปละ เปล่านี่คะ”
“เอาคืนมา”
“อะไรคะ”
“เอามือถือของพี่คืนมา ก่อนที่พี่จะหมดความอดทนกับคนอย่างเธอ”
พูดจบก็รั้งร่างบางเข้าหาตัว ก่อนจะเอื้อมมือโอบไปด้านหลังเพื่อแย่งโทรศัพท์มือถือของตนคืนมา
“จะลบคลิปเหรอ คิดว่ามันง่ายขนาดนั้นหรือไง นาตาลี”
เธอไม่ตอบแต่เบิกตาโพลงมองดวงตาวาววับกร้าวดุของเขาลำตัวสั่นเทาน่าสงสาร
“มานี่”
มือใหญ่กระชากร่างบางให้ถลาตามมา เขายื่นมือไปเปิดโคมไฟ จับเธอยืนหันหน้าเข้าหาเตียงแล้วกดแผ่นหลังลงจนเธอรีบยื่นมือไปยันที่นอนเพื่อพยุงตัวได้ทันก่อนที่หน้าจะคะมำลงไป
เพียะ! ฝ่ามือฟาดลงบนบั้นท้ายงอนงามอย่างแรงจนเธอสะดุ้งโหยง ส่งเสียงออกมาด้วยความตกใจ ผิวเนื้ออ่อนบางขาวผ่องขึ้นรอยนิ้วมือแดงเถือกครบห้านิ้ว
“โอ๊ย เจ็บนะ”
“เดี๋ยวเธอได้เจ็บกว่านี้อีก เด็กนิสัยไม่ดี”
พูดจบก็เสือกไสความใหญ่โตลงไปในร่องรักของเธออย่างแรงจนสุดโคน คนตัวบางสะดุ้งโหยงอีกครั้ง กรีดร้องออกมาเสียงหลงด้วยความจุก
“อ๊าย”
“เหอะ ชอบหรือไง ร้องเสียงหลงเชียว”
“อะ ไอ้บ้า เจ็บนะ เอาออกไป”
“เอาออกเหรอ น้ำตาล เอาออกใช่ไหม ตอดพี่แน่น ๆ สิ เดี๋ยวจะรีบเอาออก”
เสียงทุ้มครางรับแรงตอดรัดแล้วกำสะโพกผายไว้แน่น กระดกเด้งบั้นท้ายตอกกระแทกเธอด้วยจังหวะเร่าร้อนรุนแรงตั้งแต่เริ่ม เนิ่นนานหลายนาที ร่างงามถูกอุ้มลอยมาลงโทษยังประตูห้อง แผ่นหลังบอบบางขยับโยกอัดกระแทกประตูเสียงดังตึงตัง ก่อนทุกอย่างจะจบลงที่ร่างใหญ่โถมกายเข้าหาแล้วพากันเกร็งกระตุกล่องลอยขึ้นแตะปุยเมฆจนเท้าไม่ติดพื้น
ลมหายใจของคนทั้งคู่หอบกระชั้นรินรดซอกคอของกันและกันอยู่เป็นนาน ก่อนร่างงามจะสะดุ้งโหยงเมื่อบานประตูถูกเคาะรัว ๆ ด้วยฝีมือของใครบางคน
“คุณเจน คุณเจนคะ เปิดประตูให้มะปรางหน่อยค่ะ”
แม่บ้านสาววัยยี่สิบห้าปีผู้พ่วงตำแหน่งพี่เลี้ยงของลูกสาวเจ้าของบ้าน เคาะประตูห้องนอนจนแทบพัง
“อืม รู้แล้วมะปราง”
นาตาลีเบิกตากว้างด้วยความตกใจที่มีคนอื่นอยู่ร่วมบ้านนี้นอกจากเขาและลูกสาววัยสี่ขวบ และจะให้เขาเปิดประตูออกไปหาเธอคนนั้นไม่ได้เด็ดขาด ก็สภาพของเขามันไม่ได้พร้อมออกไปเจอใครสักนิด
“พะ พี่เจน”
นาตาลีกอดรั้งเขาเอาไว้เมื่อเขากำลังจะถอดถอนตัวตนออกจากร่องรักแน่นหนึบของเธอ
“ทำไม จะเอาอีกเหรอ”
“มะ ไม่ใช่ แต่พี่จะเปิดประตูได้ไง เดี๋ยวคนอื่นก็รู้หมดว่าพี่เพิ่งทำอะไรน้ำตาล”
“หึ พรุ่งนี้เช้ามะปรางก็รู้เองแหละ ว่าเมื่อคืนเราทำอะไรกัน ผ้าปูที่นอนเขรอะขนาดนั้น คงไม่คิดว่าพี่นอนฝันเปียกไปทั่วเตียงหรอกมั้ง”
“พี่เจน”
“อย่าเรื่องมาก ไปนอนรอที่เตียง”
เขาถอดถอนตัวตนออกมาแล้วใส่ชุดคลุมอาบน้ำโดยที่ในมือยังคงถือโทรศัพท์ของตนเองไว้ไม่ให้ห่างกาย คนตัวบางก็รีบวิ่งไปสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาแล้วกระโดดขึ้นเตียง ตวัดผ้าห่มขึ้นคลุมร่างกายตัวเองอย่างรีบเร่ง ก่อนที่เขาจะเปิดประตูโดยไม่สนใจสักนิดว่ามะปรางจะรู้หรือเปล่าว่าผู้หญิงบนเตียงเป็นใคร
หญิงสาวผู้เคยผ่านประสบการณ์เรื่องอย่างว่ามาหลายครั้งกวาดตามองเตียงนอนยับย่น ชายผ้าห่มข้างหนึ่งตกลงมากองที่พื้นโดยที่บนเตียงนั้นมาหญิงสาวซึ่งสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวนอนหันหลังให้ประตูก็ทำเอาตกใจ
เจ้านายหนุ่มรูปหล่อของเธอพาสาวมานอนด้วยหรอกหรือ ในห้องถึงมีเสียงตึงตังดังแว่วก่อนหน้านี้
“มีอะไร”
“เอ่อ คือน้องเกลค่ะ อยู่ ๆ ก็ตื่นมาร้องไห้ ปลอบเท่าไหร่ก็ไม่หยุดเลย มะปรางเลยมาตามคุณเจนให้ไปนอนกับน้องเกลค่ะ”
คนตัวบางส่งยิ้มแหยที่รู้ตัวว่าอาจเข้ามาขัดจังหวะความสุขของเจ้านาย แต่จะทำอย่างไรได้ก็ลูกสาวของเขายังร้องไห้ไม่หยุดจนเธอจนปัญญา
“ไม่เห็นหรือว่าฉันมีแขก เดี๋ยวฉันไปอุ้มน้องเกลมานอนห้องนี้เอง คืนนี้เธอลงไปนอนที่ห้องเถอะ”
“ค่ะคุณเจน”
พี่เลี้ยงสาวรีบกลับลงไปยังห้องนอนของตัวเองทันที ไม่อยากเสี่ยงกับแววตาดุ ๆ ของเจ้านายที่ดูก็รู้ว่าไม่สบอารมณ์ที่เธอไม่สามารถปลอบขวัญลูกสาวเขาให้หยุดร้องไห้ได้
“น้องเกล เป็นอะไรครับลูก”
คนตัวโตสวมกอดลูกสาวที่ยังสะอื้นไม่หยุด ก่อนจะจูบหน้าผากมนอย่างแสนรัก
“ฮึก หนูฝันร้ายค่ะ”
“ฝันว่าอะไรครับคนเก่ง”
“ฝันว่าพ่อทิ้งหนูไป”
“พ่อจะทิ้งน้องเกลไปได้ยังไง พ่อรักน้องเกลมากแค่ไหน ลูกไม่รู้หรือครับ”
พ่อลูกยังคงสนทนากันด้วยภาษาอังกฤษเพื่อให้เข้าใจกันง่ายในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวาน แม้ว่าตอนนี้จะให้ลูกสาวหัดสื่อสารภาษาไทยกับทุกคนรอบข้างแล้วก็ตาม
“รู้ค่ะ พ่ออย่าทิ้งหนูนะคะ”
“พ่อไม่มีวันทิ้งลูก พ่อรักน้องเกลมากที่สุดในชีวิตของพ่อนะ งั้นคืนนี้ น้องเกลไปนอนกับพ่อไหมครับ”
“ไปค่ะ”
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
