บทที่ 6 ปฏิบัติการตามจีบเธอ (3)

บทที่ 6

ปฏิบัติการตามจีบเธอ (3)

“กูกลับละ” พีทเอ่ยก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ภายในห้องชมรม และเดินไปหยิบกุญแจรถที่วางอยู่บนโต๊ะด้วยความนิ่งเรียบ โดยมีสายตาของเพื่อนสนิทอย่างโอ๊ตและจอมทัพที่มองตามเป็นจังหวะเดียวกัน

“เชี่ย...มันจะไปแล้วไอ้โอ๊ตทำไงดีวะ” จอมทัพสะกิดเพื่อนข้างกายด้วยความร้อนรนเมื่อเห็นร่างสูงของเพื่อนกำลังจะเดินออกจากห้องไป

ตอนแรกจอมทัพและโอ๊ตตั้งใจว่าจะนั่งรอมีนาอยู่ที่ห้องชมรมเพื่อหวังจะให้เธอได้กลับพร้อมกับพีท ซึ่งแน่นอนว่าพวกเขาได้จัดเตรียมและวางแผนไว้ทุกอย่างแล้ว ถ้าหากเพื่อนตัวดีกลับไปก่อนก็เท่ากับว่าสิ่งที่พวกเขาวางแผนไว้ทั้งหมดต้องพังไม่เป็นท่าแน่

“เฮ้ยไอ้พีทจะรีบกลับไปไหนวะ อย่าเพิ่งกลับดิ”

“ท่องมาตรา” เสียงเข้มตอบกลับนิ่ง ๆ โดยที่ไม่ได้หันมามองเพื่อนสนิททั้งสองคน จากนั้นก็เดินไปยังประตูและเปิดมันออกเพื่อที่จะเดินออกจากห้องไป

แต่ทว่า...

“แฮ่! จ๊ะเอ๋” น้ำเสียงสดใสพร้อมด้วยรอยยิ้มกว้างของมีนาปรากฏขึ้นอยู่ตรงหน้าประตูห้องชมรมพอดี พลันทำให้พีทถึงกับชะงักและก้าวถอยหลังเว้นระยะห่าง จากนั้นก็หันขวับไปมองเพื่อนตัวดีทั้งสองคนทันทีเพราะรู้ว่ามันจะต้องแผนที่วางไว้ก่อนหน้าแน่นอน

“สวรรค์! นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว” จอมทัพโพล่งขึ้นและถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เขาออกอาการดีใจอย่างเห็นได้ชัด แต่ความดีใจนั้นต้องเก็บกลับไปแทบไม่ทันเมื่อเจอสายตาคมของเพื่อนสนิทที่มองมาอย่างคาดโทษ

เขารู้...รู้ว่าเพื่อนของเขาและเธอคนนี้ต้องการจะทำอะไร

“โอ๊ะ! จะกลับแล้วเหรอคะพี่พีท” มีนาฉีกยิ้มกว้างเป็นตาสระอิให้กับคนตรงหน้า เธอตั้งใจมาที่นี่ตามคำแนะนำของโอ๊ตและจอมทัพเพื่อเดินหน้าจีบรุ่นพี่จอมโหด

และเธอจะต้องทำให้เขาคนนี้โอนอ่อนกับเธอให้ได้!

พีทกดสายตามองรุ่นน้องสาวอย่างไม่พอใจ เขาเดินผ่านมีนาไปราวกับว่าเป็นเพียงอากาศหรือสิ่งที่มองไม่เห็น เพราะไม่ว่าอย่างไรแล้วเขาก็ไม่คิดสนใจหรือหลงกลเดินไปตามเกมบ้า ๆ ของเพื่อนเด็ดขาด

“ไอ้นี่ เย็นชาฉิบ!” จอมทักส่ายหน้าอย่างเอือมระอา เห็นการกระทำของเพื่อนสนิทที่เดินผ่านหญิงสาวตรงหน้าไปอย่างไม่คิดจะสนใจก็ชักปวดหัวตุบ ๆ

“ตามไปเลยน้องมีน สู้ ๆ น้องพี่ทำได้อยู่แล้ว” โอ๊ตที่ยืนมองสถานการณ์ก็ยกกำปั้นขึ้นให้กำลังใจกับคนรุ่นน้อง นี่เพิ่งเป็นวันแรกของการเริ่มจีบคนโหดเนี้ยบ อาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อยแต่เขาเชื่อว่าคนแสบซนและน่ารักอย่างมีนาต้องเอาชนะใจพีทได้แน่นอน

“สู้ค่ะ! ขอบคุณนะคะไว้เจอกันค่ะ” มีนาพยักหน้ารับและยกกำปั้นทำท่าขึงข่าส่งให้กับรุ่นพี่ทั้งสอง จากนั้นก็รีบหมุนตัววิ่งตามพีทออกไปอย่างรวดเร็ว

ถึงเขาหนีไปไกลแค่ไหนเธอก็จะวิ่งตามให้ทันจนได้!

“พี่พีท! พี่พีทรอมีนด้วยสิ” ขาเล็กวิ่งจ้ำอ้าวตามชายหนุ่มไปยังลานจอดรถอย่างรีบร้อน เมื่อคนตัวโตไม่คิดจะสนใจหรือหันมามองเธอสักนิด จนกระทั่งมาประชิดตัวร่างสูงมีนาก็คว้าหมับแขนแกร่งเอาไว้พลางหอบลมหายใจเข้าออกหนัก ๆ ด้วยความเหนื่อย

“ปล่อย” เสียงทุ้มเอ่ยทั้งที่ไม่คิดจะหันมองคนด้านหลัง น้ำเสียงที่ราบเรียบแต่เต็มไปด้วยความดุดันทำเอาคนที่ฟังถึงกับชะงักและเกร็งไปกับคำพูดของเขา

“คือ...คือมีนขอกลับด้วยสิคะพี่พีท” มีนากลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคออย่างนึกหวาดหวั่น แต่มาถึงขนาดนี้แล้วเธอก็ต้องทำให้ถึงที่สุด รอยยิ้มฉีกกว้างพร้อมกับดวงตาหวานอ้อน ๆ ที่ใครหลายคนพ่ายแพ้ เธอใช้มันหวังทำให้รุ่นพี่หนุ่มเห็นใจ

แต่มันก็คงไม่ใช่สำหรับพี่พีทคนโหดคนนี้

“น่ารำคาญ” จบคำพูดก็พีทสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมแล้วเดินไปยังรถยนต์ของตัวเองที่จอดอยู่ตรงหน้าทันที แต่ทว่าจังหวะการก้าวเดินกลับเป็นต้องชะงักเมื่อปะทะเข้ากับร่างเล็กของใครคนหนึ่งที่มาดักหน้ากัน

“พีท...” เสียงเล็กของคนคุ้นเคยทำให้ใบหน้าของพีทยิ่งนิ่งขรึมไปเป็นสิบเท่า

คนตรงหน้าคืออดีตคนรักที่บอกเลิกเขาไปกับผู้ชายคนใหม่

“เอม” พีทเอ่ยชื่อคนตรงหน้าเบา ๆ ทั้งแปลกใจและตกใจเพราะไม่คิดว่าเธอจะมาหาเขาถึงที่นี่ หลังจากวันนั้นที่เขาได้ประกาศออกไปอย่างชัดเจนว่าไม่คิดหวนกลับและให้อภัยที่ทรยศกัน แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะกล้ากลับมาหาอีกทั้งที่ย้ำชัดไปขนาดนั้น

มีนาเม้มปากแน่นมองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยความรู้สึกสับสน ในใจก็รู้สึกขุ่นเคืองที่คุณชายจอมหยิ่งไม่คิดสนใจเธอแต่กลับเรียกหาคนรักเก่าอย่างชัดถ้อยชัดคำ ลึก ๆ ก็รู้ว่าเขาคงไม่คิดกลับไปคืนดีกับผู้หญิงคนนั้น แต่เธอก็ดูออกมาเขายังรู้สึกและคิดถึงเธอคนนั้นอยู่ตลอด

ไม่กลับไป แต่ก็ไม่ลืม...

“เอมขอโทษ เอมขอโทษนะพีท” หญิงสาวเอ่ยทั้งน้ำตาและก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิดพลันทำให้ดวงตาคมกระตุกวูบอ่อนไหวกับคำขอโทษสั่นพร่านั้น

“ฉันว่าฉันพูดชัดเจนแล้วนะ” พีทเบือนหน้าหนีไปอีกทางก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แต่มันก็ไม่สามารถซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงไปได้อยู่ดี

“เอมผิดไปแล้ว ยอมรับผิดทุกอย่าง เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะพีท”

“มันสายไปแล้วเอม” ถึงเธอจะคุกเข่าหรือขอโทษเขามากแค่ไหนแต่มันก็สายเกินกว่าที่จะให้อภัยและกลับไปเป็นเหมือนเดิม ถึงจะยังคิดถึงและโหยหาแต่เขาก็ไม่คิดจะกลับไปจมกับความโง่งมและเจ็บปวดได้อีก

“ฮึก...เอมคิดถึงพีท คิดถึงช่วงเวลาดี ๆ ของเราทั้งสองคน”

“...” คนตัวโตเงียบไปและจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

ยอมรับอย่างไม่อายว่าเขาเองก็คิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้นมากจริง ๆ

“แล้วทำไมไม่คิดถึงความรู้สึกของคน ๆ หนึ่งบ้างล่ะคะ!” เป็นฝ่ายมีนาที่แทรกออกไปก่อนที่เธอจะเดินไปยืนข้างกายพีทพร้อมกับกอดแขนเขาเอาไว้เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ เธอไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังรู้สึกเช่นไรเพียงแค่รู้ว่าเธอไม่อยากให้เขากลับไปคบหากับผู้หญิงคนนี้อีก

“พีท...พีทยังจำได้ไหมว่าวันแรกที่เราคบกันพีทพาเอมไปที่ไหน” ไม่คิดสนใจกับคำพูดของคนอื่น เธอยังคงหาคำพูดโน้มน้าวหวังทำให้พีทกลับมาเป็นเหมือนเดิม

“พี่พีทจะกลับไปคบกับเขาเหรอคะ” มีนาหันไปถามชายหนุ่มข้างกายอย่างเอาคำตอบ เธอกระชับวงแขนให้แน่นขึ้นหวังเรียกสติของเขาให้กลับคืน แอบหวั่นอยู่ลึก ๆ ว่าเขาจะโอนอ่อนเพราะสายตาของเขามันห้องชัดว่าโหยหาและคิดถึงเธอคนนั้นมากแค่ไหน

“ปล่อยฉัน” พีทกดเสียงต่ำเอ่ยกับคนตัวเล็กเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มล้ำเส้นชีวิตของเขามากเกินไปแล้ว