บทนำ

" ฉันอยากกินแอปเปิ้ลไปเอามาให้หน่อยสิ " เสียงสั่งอย่างวางอำนาจดังขึ้นจากเจ้าของห้องร่างใหญ่หน้าตาหล่อเหลาบาดใจ เขานั่งเอนพิงพนักโซฟามองเธอที่กำลังเก็บเครื่องดูดฝุ่นด้วยนัยน์ตาราวกับเสือจ้องเหยื่อ ทั้งตัวเขามีเพียงเสื้อคลุมอาบน้ำที่ผูกเอวไว้หลวม ๆ คอเสื้อแหวกออกจากกันจนเธอเห็นแผงอกกว้างแน่นไปด้วยกล้ามและแนวขนรำไร

" ฉันมารับจ๊อบทำความสะอาดค่ะไม่ใช่พนักงานหรือแม่บ้านในโรงแรม ถ้าคุณอยากได้อะไรก็โทรเรียกพนักงานสิคะ " มะลิปฏิเสธที่จะทำตามคำสั่งของภีม แล้วก้มหน้าก้มตาเก็บของต่อไปพยายามห้ามใจไม่ให้มองไปตรงรอยแหวกของเสื้อคลุมเขาอย่างสุดความสามารถ หารู้ไม่ว่าสิ่งที่เธอทำมันทำให้เขาไม่พอใจอย่างที่สุด

" ฉันบอกให้เธอไปเอาก็ไปสิ รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร " ร่างใหญ่ลุกขึ้นเต็มความสูงเดินย่างสามขุมเข้ามาใกล้ แววตาคุกคามจนคนตัวเล็กถอยกรูดออกไปด้านนอกระเบียง ที่เป็นส่วนของสระว่ายน้ำ เธอไม่รู้หรอกนะว่าหมอนี่เป็นใคร รู้แต่ว่าห้องชุดที่มีสระว่ายน้ำบนดาดฟ้านี่ไม่ใช่แขกต๊อกต๋อยจะมาใช้บริการได้

" ขนาดตัวคุณยังไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นใคร แล้วฉันจะไปรู้ได้ไง พิลึกคนจริง ๆ " ความปากกล้าและไม่ชอบขี้หน้าเกิดขึ้นทันที เกลียดจริง ๆ พวกรวยแล้วชอบวางกล้ามข่มเหงคนด้อยกว่า

คำตอบที่ได้ทำเอาภีมโมโหจนหน้าแดง ไม่เคยมีใครหน้าไหนกล้าขัดใจเขามาก่อนยัยแม่บ้านหน้าสวยนี่กล้าดียังไง เท้าไวเท่าความคิดเขาเดินเข้าไปคว้าเครื่องดูดฝุ่นมาจากมือเธอแล้วเหวี่ยงมันลงไปในสระน้ำทันทีรวมทั้งถังที่เธอใส่น้ำยาทำความสะอาดต่าง ๆ ก็ลงไปลอยละล่องอยู่ในสระเช่นกัน

" ทีนี้จะไปเอามาให้ฉันได้รึยัง " เขากอดอกยืนมองผลงานตัวเองด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ ต่างจากคนตัวเล็กที่แทบจะเต้นเร่าด้วยความโมโห แต่ทำอะไรเขาไม่ได้ นี่ถ้าเป็นพวกพนักงานป่านนี้เธอกระโดดข่วนหน้าหล่อ ๆ นั่นเสียโฉมไปแล้ว

" คุณมัน...ก็เหมือนเด็กเอาแต่ใจนั่นแหละพอไม่ได้ดั่งใจก็งอแงฟาดงวงฟาดงา รู้มั้ยนี่มันเครื่องมือทำมาหากินของฉันไม่ใช่ของโรงแรม ถ้ามันพังฉันก็ต้องเสียเงินซ่อมเองอีก ซวยจริง ๆ มาเจอคนแบบนี้ " เธอบ่นพร้อมกับกระโดดลงไปเก็บข้าวของที่โดนเหวี่ยงลงไปในสระ นึกแช่งเขาในใจให้หกล้มหัวฟาดพื้นตายไปเลย

" นี่แค่โทษฐานที่เธอขัดคำสั่งฉัน แต่โทษที่เธอบังอาจมาด่าฉันมันคือไล่ออก! " จบคำพูดร่างสูงใหญ่ก็หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาผู้จัดการ บอกให้ไล่เธอออกไปจากโรงแรมในทันที