ตอนที่ 5 รางวัลเพื่อนดีเด่น(2)

"เออ ก็รู้อีกเก่งจริง ๆ แต่คงจะไม่รู้อีกอย่างหนึ่ง นั่นก็คือคุณหนูลลิตาที่แสนซื่อ อยากจะลองใช้ชีวิตแบบคนธรรมดา อ้อนวอนขอป๊าออกไปใช้ชีวิตตามลำพัง ทุกอย่างดูเรียบง่ายมาก คุณหนูลลิตาชอบชีวิตแบบนั้น เธอมีเพื่อนที่เธอรักคอยอยู่ข้าง ๆ สอนให้เธอรู้จักโลกภายนอก เธอมีความสุขมาก แต่แล้วฝันดีของคุณหนูลลิตาก็จบลง ฝันร้ายเข้ามาปกคลุม เพราะเพื่อนรักคนเดียวของเธอหลอกเธอไปแลกกับผู้ชายที่เพื่อนของเธอรัก หนึ่งแสนบาท แค่เงินหนึ่งแสน ทำไมไม่หา ถ้าหาไม่ได้จริง ๆ ทำไมไม่มายืมฉัน ทำไมต้องดึงคนที่ไม่เกี่ยวข้องให้เขารับผิดชอบแทน ทำไมถึงเลือกที่จะทำเรื่องเลวร้ายแบบนั้น ที่ผ่านมาฉันไม่ดีกับแกหรือไง"

"อย่าบอกนะ แกคือคุณหนูลลิตาคนนั้น" แก้วถามด้วยท่าทางตกใจ

"ใช่ ฉลาดแล้วนิ"

"แล้วแกทำแบบนี้กับฉันทำไมหว้า แกทำกับฉันที่เป็นเพื่อนแกแบบนี้ได้ยังไง" แก้วถามคำถามที่โคตรจะโง่ออกมา มันลืมหรือไงว่ามันทำอะไรกับฉัน

"ของขวัญไง ที่ฉันเคยบอกแกว่าถ้าฉันรอดมาได้ฉันจะมอบรางวัลให้แก เป็นไงชอบไหม แต่นี่ยังไม่ใช่ชิ้นสุดท้ายนะเพราะชิ้นสุดท้าย ฉันจะหยิบยื่นให้แกเอง อ้อ ไม่ต้องกลัวว่าแกจะได้คนเดียวเพราะฉันให้ผัวแกด้วย แกบอกเองนิว่าแกรักเขาขาดเขาไม่ได้"

"แกเปลี่ยนไปหว้า แกน่ากลัว แกไม่ใช่ลูกหว้าที่ฉันรู้จัก" แก้วส่ายหัวไปมาด้วยความกลัว

“เพราะแกไงแก้ว จำไว้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันมาจากแก แกทำลาย แกทำร้ายความรู้สึกดี ๆ ของฉัน แกทำลายหัวใจของฉัน แกใจร้ายกับฉันก่อนแล้วทำไมฉันต้องใจดีกับแก”

“...”

“อะ หมดข้อสงสัยแล้วเนอะ ได้เวลาของแกแล้ว เวลาที่แกจะได้รับของขวัญชิ้นสุดท้ายจากเพื่อนคนนี้”

"แกจะทำอะไรลูกหว้า"

"ก็ฆ่าเราไงแก้ว มึงนี่ถามโง่ ๆ" ผัวแก้วตะโกนขึ้น

"ฉันเป็นเพื่อนแกนะลูกหว้า อย่าทำแบบนั้น แกอย่าใจร้ายกับฉัน ฉันขอโทษ" แก้วมองมาทางฉัน ใช้สายตาวิงวอนขอความเห็นใจ ทีวันนั้นไม่เห็นจะเห็นใจฉันบ้าง

"ฉันไม่ได้ใจร้ายกับแกเลยแก้ว เพราะฉันจะส่งผัวแกไปด้วย ไม่เหมือนแกที่ทิ้งฉันไว้กับไอ้ชั่วนั้นแค่คนเดียว เห็นไหมว่าฉันใจดีกว่าแกตั้งเยอะ ฉันเห็นใจแกนะเนี่ย เห็นว่าขาดกันไม่ได้ งั้นก็ไปอยู่ด้วยกันซะ ลาก่อนเพื่อนรักของฉัน" เป็นคำร่ำลาครั้งสุดท้ายที่ฉันมีให้อดีตเพื่อนเคยรัก

ปัง! ปัง! สิ้นเสียงปืน แก้วทิ้งร่างร่วงลงกับพื้นตามด้วยผัวของแก้วที่สภาพการตายไม่ต่างกัน

"จบสิ้นกันทีความแค้นที่ฉันมีให้แก ขอบใจจริง ๆ ที่แกสอนฉันทุกอย่าง แม้แต่ความเลือดเย็น" ฉันมองร่างสิ้นลมของแก้วด้วยความรู้สึกหลายอย่างที่กำลังถาโถมในใจฉัน

ภาพวันแรกของการรู้จัก ผูกมิตรสัมพันธ์ รอยยิ้มที่ฉันเคยคิดว่ามันเป็นรอยยิ้มที่จริงใจจากแก้ว ความทรงจำทุกอิริยาบถที่เคยใช้ชีวิตด้วยกัน ภาพจำที่แก้วทิ้งฉันให้ไอ้สารเลวมันย่ำยี และภาพสุดท้ายคือภาพตรงหน้าของฉันตอนนี้ ลาก่อนเพื่อนรักของฉัน

"เฮ้ย นี่ยิงกลางหัวใจเลยเหรอ" เสียงของเฮียกันต์ดังขึ้น ทำให้สติฉันกลับมา

"ก็มันทำลายหัวใจของหมวย หมวยก็แค่จัดการกับแผลเป็นที่หัวใจแค่นั้นเอง บอกคนของเฮียให้เอาร่างมันสองคนไว้ด้วยกันนะ มันรักกันขาดกันไม่ได้ ให้มันสมหวังในวาระสุดท้าย จากไปด้วยกัน" ฉันพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

"ได้ยินแล้วใช่ไหมพวกมึง" เฮียกันต์หันไปถามลูกน้อง

"ครับนาย"

"กลับบ้านเลยไหมหมวย" เฮียกันต์เดินเข้ามาหา

"กลับค่ะ แต่กลับพร้อมเฮียนะ หมวยรู้สึกมึนหัว สงสัยแพ้เลือด " ฉันกอดแขนเฮียกันต์และพูดน้ำเสียงออดอ้อน

"หึ หึ ฮา ฮา อย่างหมวยเนี่ยนะแพ้เลือด เออแพ้ก็แพ้ ปะ กลับบ้าน" เฮียกันต์ลูบหัวฉันก่อนจะจับมือเดินออกจากโกดังร้างด้วยกัน