หวั่นไหว 2/4

“งั้นพวกมึงก็แดกตีนกูได้เลย”

ตุบ! ตุบ!

เมื่อสิ้นคำพูดของพี่บิ๊กไบค์ ผู้ชายสองคนก็โดนถีบล้มลงไปกับพื้นแทบจะพร้อมกัน และยังไม่พอแค่นั้น พี่บิ๊กไบค์ยังตามไปกระทืบซ้ำอีกเมื่อพวกมันทำท่าจะลุกขึ้นมาสู้กับเขา

พลึก! ตุบ! ตุบ! ตุบ!

“โอ๊ย…” ผู้ชายสองคนร้องลั่นด้วยความเจ็บเพราะพี่บิ๊กไบค์กระทืบไม่มียั้งจนสองร่างที่นอนดิ้นอยู่กับพื้นเริ่มขึ้นสีม่วงคล้ำตามลำตัวพวกเขา

“พี่ไบค์ พอแล้วค่ะ” ฉันรีบเข้าไปคว้าเอวหนาไว้แน่น พี่บิ๊กไบค์ยืนหายใจหอบแรงอยู่ยกใหญ่ก่อนจะหันหน้ามามองฉัน

“แก้มไม่เป็นไรใช่ไหม” พี่บิ๊กไบค์จับฉันพลิกตัวไปมาอย่างสำรวจ สายตาของพี่บิ๊กไบค์แสดงความห่วงใยฉันออกมาอย่างไม่ปิดบัง ใจฉันเริ่มสั่นไหวกลับกิริยาและท่าทางที่แสดงออกของเขา มันทำให้ฉันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกแบบนี้ มันเหมือนกับตอนนั้นไม่มีผิด ตอนที่พี่โต้งเข้ามาช่วยฉันจากพวกนักเรียนชายนั่น

นี่ฉันหวั่นไหวเหรอเนี้ย

“มะ ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันก้มหน้าก้มตาตอบพยายามซ่อนความรู้สึกบางอย่างเอาไว้

“หึ! มึงนี่ก็แรดเหมือนกันนะ อีแก้ม” เกรซเอ่ยขึ้นพร้อมกับแสดงสีหน้าเกลียดชังฉันอย่างชัดเจน

“อยากโดนแบบไอ้สองตัวนั้นเหรอ” พี่บิ๊กไบค์หันไปมองเกรซด้วยสายดุดัน เกรซถึงกลับชะงักไปเลยทีเดียว

“ทำไมพี่ไบค์ตามแก้มมาล่ะ ใครไปส่งเพื่อนแก้ม” ฉันรีบถามหาเพื่อนอีกสองคนเมื่อนึกขึ้นได้ว่าฉันบอกให้พี่บิ๊กไบค์ไปส่งเพื่อนฉันก่อน

“พี่ให้เลโอไปส่งแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เป็นห่วงตัวเองเหอะ” ฉันจึงพยักหน้าให้อย่างเข้าใจ

“หวังว่าเธอคงกลับบ้านเองได้นะ” ฉันหันไปบอกกับเกรซก่อนจะเดินออกมาจากจุดนั้นทันที

ฉันไม่น่าหาเหาใส่หัวเลย ทีแรกที่เห็นฉันก็นึกเป็นห่วง ยังไงซะ เกรซก็มีสายเลือดเดียวกับฉัน ถึงเราจะไม่ค่อยชอบขี้หน้ากันก็ตาม แต่ความเป็นพี่น้องมันก็ทำให้ฉันไม่สามารถมองผ่านไปได้ ยังไงซะ เกรซก็เป็นน้องสาวของฉัน

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร” รถแล่นอยู่บนถนนได้สักพักพี่บิ๊กไบค์ก็เอ่ยถามขึ้น

“น้องสาวแก้มเองค่ะ”

“ฮะ น้องสาวเหรอ” พี่บิ๊กไบค์มีสีหน้าแปลกใจ

“น้องสาวต่างแม่นะคะ”

“ถึงว่า... ไม่เหมือนกันเลยสักนิด”

“เราไม่ค่อยกินเส้นกันนะคะ ตั้งแต่เด็กๆ แล้ว”

“หายเจ็บหรือยัง”

“คะ” ฉันหันไปมองหน้าพี่บิ๊กไบค์อย่างงงๆ

“ก็ตรงที่โดนตบน่ะ หายเจ็บหรือยัง”

“อ๋อ...” ฉันยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเองเบาๆ จะว่าไป ก็ยังรู้สึกปวดนิดๆ อยู่เหมือนกัน

พี่บิ๊กไบค์เลี้ยวรถเข้ามาจอดที่ลาดจอดของคอนโดแห่งหนึ่ง ฉันมองออกไปนอกกระจกรถ สถานที่นี้ไม่คุ้นเลย

“ที่นี่ ที่ไหนคะ” ฉันหันกลับมาถามร่างสูงที่ตอนนี้เขาได้ดับเครื่องยนต์แล้ว

“คอนโดพี่เอง”

“แล้วพาแก้มมาทำไมคะ ทำไมไม่ไปส่งแก้มที่หอพักเพื่อน” ฉันเริ่มพูดเสียงขึ้นเล็กน้อย

“ก็พี่ไม่รู้ว่าหอพักเพื่อนแก้มอยู่ที่ไหนนิ” พี่บิ๊กไบค์ตอบหน้าตาเฉย

“เอ้า! แล้วทำไมไม่ถามแก้มล่ะ” ฉันชักสีหน้าใส่อย่างหงุดหงิด

“นี่มันก็ดึกแล้วนะ พี่ง่วงแล้วด้วย”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวแก้มเรียกแท็กซี่กลับก็ได้” ฉันเปิดประตูก้าวลงจากรถทันที ฉันตั้งท่าจะเดินไปยังริมถนนเพื่อโบกรถแท็กซี่แต่พี่บิ๊กไบค์วิ่งมาขว้างหน้าเอาไว้

“มีอะไรคะ”

“จะกลับคนเดียวได้ไง มันอันตรายนะ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แก้มดูแลตัวเองได้” ฉันยิ้มให้พี่บิ๊กไบค์อย่างสดใส ไม่อยากให้เขาต้องมาเป็นกังวล

“ถ้าดูแลตัวเองได้จริง คงไม่โดนตบมาแบบนี้หรอกมั้ง” พี่บิ๊กไบค์ยืนเท้าสะเอวบ่น เหมือนผู้ใหญ่กำลังสั่งสอนเด็กดื้อยังไงยังงั้น

“พี่ไบค์ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ แก้มกลับได้ ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยแก้มวันนี้” ฉันโค้งศีรษะให้อย่างขอบคุณจากใจจริง

“แต่พี่ไม่อยากได้คำขอบคุณ” พี่บิ๊กไบค์ยังไม่ยอมหลบทางให้ฉัน

“แล้วพี่ไบค์ต้องการอะไรคะ”

“ต้องการให้แก้มนอนที่นี้”

“ห๊ะ...”

ตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่ผมเอ่ยออกมา ผมไม่ได้ตั้งจะพูดอะไรให้แก้มใสคิดลึกหรอกนะ แค่นึกหาคำเบรกแก้มใสเอาไว้ก่อนแค่นั้นเอง

“ไม่ค่ะ แก้มจะกลับ” แก้มใสยืนยันคำเดิม ก่อนจะเดินเลี่ยงเพราะผมไม่ยอมหลบทางให้ ในเมื่อบอกดีๆ ไม่ฟัง มันก็ต้องใช้กำลังกันหน่อยล่ะ ผมหันไปคว้าเอวบางแล้วยกตัวแก้มใสขึ้นพาดบ่าอย่างรวดเร็ว

“ทำอะไรน่ะ! วางแก้มลงนะ พี่ไบค์!” แก้มใสร้องโวยทันทีพร้อมกับระดมทุบหลังผมเป็นว่าเล่น

“พี่ไม่ได้จะทำอะไร แค่จะพาเราไปทายาแค่นั้นเอง” ผมเอ่ยบอกกับร่างบางพร้อมกับก้าวเดินเข้าไปในลิฟต์แล้วกดไปยังชั้นของตัวเองทันที

“แก้มจัดการเองได้ค่ะ ไม่รบกวนพี่ดีกว่า”

“ไม่รบกวนเลย พี่เต็มใจ”

ติ่ง!

เมื่อลิฟต์เปิดออก ผมก็เดินตรงไปยังห้องของตัวเองแล้วหยิบคี่การ์ดออกมาแตะที่หน้าจอมิเตอร์ที่ประตู เมื่อผมก้าวเข้าในห้องไฟทั้งห้องก็สว่างวาบขึ้นอัตโนมัติ

ผมพาแก้มใสเดินเข้ามาในห้องนอนของตัวเอง ก่อนจะค่อยๆ วางร่างบางให้นั่งลงบนเตียงตัวเอง แก้มใสดูมีอาการเกร็งเล็กน้อยแต่เธอก็ไม่ได้โวยวายอะไร เมื่อคิดว่าแก้มใสโอเครแล้ว ผมจึงหันไปเลื่อนลิ้นชักข้างเตียงนอนออกมาเพื่อหายาทาแก้อาการฟกช้ำ

พรึ่บ!

ร่างบางอาศัยจังหวะที่ผมเผลอลุกขึ้นแล้ววิ่งไปยังประตูห้อง กะไว้แล้วเชียว ว่าต้องมาไม้นี้ ต่อให้เธอเร็วเหมือนเสือชีต้า เธอก็ยังช้ากว่าผมอยู่ดี ผมกระโจนเข้าไปคว้าตัวแก้มใสไว้ได้ทัน แต่ว่า...มันทำให้เราล้มกลิ้งไปกับพื้นทั้งคู่ กลายเป็นว่าแก้มใสกำลังคร่อมตัวผมอยู่ ผมจึงเลื่อนมือขึ้นไปโอบกอดแก้มใสไว้แน่นเมื่อเธอทำท่าจะลุกขึ้น

“พี่ไบค์!” ด้วยความที่กอดแรงไปทำให้หน้าอกแก้มใสกระแทกอกแกร่งผมอย่างจัง ผมน่ะไม่เจ็บหรอก แต่ไม่รู้ว่าแก้มใสจะเจ็บหรือเปล่า เพราะพวงแก้มของเธอเริ่มขึ้นสีแดงจัด

“จะเรียกทำไม พี่ก็อยู่ใกล้แค่นี้เอง” ผมยกยิ้มให้อย่างกวนๆ

“ปล่อยแก้มนะ” แก้มใสขึงตาใส่อย่างโกรธเคือง

“ก็ถ้าเชื่อฟังพี่ตั้งแต่แรกก็ไม่อยู่ในสภาพนี้ป่ะ!” ผมเลิกคิ้วถามอย่างกวนๆ ทำให้แก้มใสชักสีหน้าใส่อย่างอารมณ์เสีย

แก้มใสยังไม่ละความพยายาม เธอใช้แขนของตัวเองยันกับพื้นเพื่อทำให้ตัวเองหลุดออกจากอ้อมแขนผมให้ได้ ผมจึงพลิกตัวขึ้นไปคร่อมตัวแก้มใสแล้วจับข้อมือทั้งสองข้างขึงไว้กับพื้นห้องด้วยมือของผมเพียงข้างเดียว

“พี่ไบค์!” ตากลมโตจ้องมองผมด้วยความตกใจ

“เด็กดื้อ ชอบต่อต้าน แบบนี้ต้องลงโทษ”

ผมโน้มหน้าลงไปชิมริมฝีปากบางทีละนิด...ทีละนิด แค่โฉบชิมแค่นั้น ผมหมายจะจูบแก้มใสอีกที เธอก็รีบเบือนหน้าหนีไปอีกทางพร้อมกับหลับตาปี๋ ผมจึงละไว้แค่นั้นแล้วหันมาสนใจต้นคอขาวเนียนแทน อย่างที่ผมบอกกับแก้มใสไปแหละครับ ผมไม่ต้องการคำขอบคุณ ผมต้องการมากกว่านั้น ถ้าหากว่าแก้มใสจะยินดี

“ไม่ให้จูบเหรอ งั้นพี่จูบตรงอื่นก็ได้”

ผมค่อยๆ แลบลิ้นออกมาลากไล้ต้นคอเบาๆ แก้มใสถึงกลับสะดุ้งเฮือก ผมจึงเริ่มดูดเม้มเบาๆ ตั้งแต่ต้นคอลงมา ร่างบางถึงกลับผวาเป็นระยะๆ เหมือนกับว่าแก้มใสกำลังพยายามทำตัวให้นิ่งเพื่อที่ผมจะได้หมดอารมณ์แล้วไม่ทำอะไรเธอต่อ ถ้าหากคิดอย่างนั้น...บอกเลยว่า คิดผิดแล้วล่ะ

ผมใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่ลากไล้ต้นขางาม ค่อยๆ เลือนขึ้นสูงเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนมาถึงหน้าท้องแบนราบผมวนนิ้วเล่นกับสะดือเล็กอย่างหยอกล้อ เสียงแก้มใสกัดฟันแน่นแต่ก็ยังไม่ยอมลืมตาขึ้นมาต่อว่าผม ดูสิ จะทนได้สักกี่น้ำ ผมจึงเลื่อนมือสูงขึ้นไปอีก

“อืออ” แก้มใสแปร่งเสียงออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เมื่อโดนมือหนาของผมบีบเคล้นก้อนเนื้อนิ่มอย่างเอาใจ แก้มใสยังไม่ยอมลืมตาขึ้นมาอีก ไม่ใช่แค่แก้มใสหรอกนะที่อดทน ผมเองก็ต้องอดทนไม่แพ้กัน พยายามไม่เกิดความต้องการไปมากกว่านี้ แต่ว่า...ความอยากเอาชนะแก้มใสมันก็มีมากกว่าความอดทนแล้วล่ะตอนนี้

ผมจึงเลิกชายเสื้อของแก้มใสขึ้นไปกองไว้บนเนินอก สิ่งสวยงามใต้ร่มผ้าปรากฏต่อหน้าทันที เห็นตัวเล็กๆ แบบนี้ ซ่อนรูปจังนะ

“อย่านะ!”

.

.

.