บทที่ 7 ‘บุคคลปริศนา’

5นาทีต่อมา...

ปึก!

หลังจากที่พี่ดินลากฉันออกมาจากผับสำเร็จ เขาก็พาฉันมาที่รถก่อนจะเปิดประตูรถแล้วดันหลังฉันให้ขึ้นไปนั่งบนรถ จากนั้นเขาก็ปิดประตูรถแล้วเดินอ้อมไปฝั่งของตัวเองในเวลาต่อมา ก่อนจะสตาร์ทรถแล้วขับออกมาจากลานจอดรถในที่สุด

“…”

“…”

ฉันไม่เคยนั่งรถคันไหนแล้วมันรู้สึกอึดอัดเท่าคันนี้มาก่อนเลย ไม่เคยต้องนั่งรถแล้วหันออกนอกกระจอกตลอดเส้นทางแบบนี้มาก่อนด้วย

พี่ดินขับรถไปอย่างเงียบสนิทราวกับว่าเขาไม่ได้นั่งอยู่บนรถคันนี้ ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่งของเขาตอนนี้นั้น เขากำลังคิดอะไรอยู่หรือเปล่า

ไลน์~

เสียงแจ้งเตือนจากแอพหนึ่งดังขึ้น ฉันเลยเลิกสนใจพี่ดินแล้วหันมาหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าแทน ปลดล็อกหน้าจอออกมาก็เห็นว่าเป็นเพื่อนของฉันอย่างลูน่านั้นเองที่ส่งข้อความมา ฉันเลยกดเข้าไปอ่านพร้อมกับตอบข้อความของมัน

Lunar_lune: อีเจนมึงหายไปไหน พวกกูหาทั่วผับแล้วน่ะอีดอก มึงโดนผู้ลากไปแล้วรึไง

J.nine: กูยังอยู่ดี ไม่ได้เป็นอะไร

ฉันตอบลูน่าก่อนจะแอบเหลือบมองพี่ดินแวบหนึ่ง ฉันเข้าใจแหละว่าพวกเพื่อนๆ มันคงจะเป็นห่วงฉันที่หายมาแบบนั้น เพราะตอนออกไปเต้นกันตรงนั้นมันสลัวมาก พวกมันคงไม่ทันเห็นตอนที่ฉันโดนพี่ดินลากขึ้นไปบนชั้นสอง ถึงได้บอกว่าตาหาฉันทั่วผับแบบนั้น

Mochi: เมื่อกี้กูเห็นมึงออกไปกับพี่ดิน ไปไหน? แล้วไปด้วยกันได้ไง

K.N: ตอบ พวกกูหากันจนหอบแดกแต่มึงออกไปกับแฟนเก่านี่น่ะอีเจน

J.nin : พี่ดินลากกูขึ้นไปชั้นสองของผับและตอนนี้ก็ลากกูออกมาจากผับไม่ต้องหาแล้ว กูโอเค

Luna_lune: อีเวรไหนว่าไม่ใจง่ายไงแล้วไปกับเขาทำไม

J.nine: ไหนพวกมึงว่ารู้จักกิตติมศักดิ์เขาดีไง เรื่องแค่นี้ไม่น่าถามน่ะ

Mochi: อ่า อีนี่มันยอกย้อนค่ะ มึงเอาความห่วงใยกูคืนมาเลย!!!

Luna_lune: เอ้อ!!! หากันจนเหนื่อย แล้วอีชิก็ร้องไห้อ่ะมึง คิดว่าเป็นเพราะมันที่ตะโกนบอกว่ามึงซิง แล้วน่าจะโดนผู้ลากไปเยอ่ะ

J.nine: ขออนุญาตมองบนนะ

K.N: แล้วนี่มึงอยู่ไหน

J.nine: บนรถกับพี่เขา

Mochi: ไปไหน

J.nine: ไม่รู้ว่ะ ไม่กล้าถามและไม่อยากถามด้วย

Luna_lune: มึงเป็นไรปะ สถานการณ์ตรงนั้นมันตึงเครียดมากเลยเหรอมึง

J.nine: …

Luna_lune: จุดๆ หาบรรพบุรุษมึงหรอเจน กูถาม

Mochi: อย่าเล่นกับมันนะมึงอีเจน หน้ามันจริงจังยิ่งกว่าตอนฟังเลขห่วยอีก

K.N: ตกลงมึงเป็นไร

J.nine: พวกมึงอยู่ไหน

Mochi: กำลังจะออกจากผับ

J.nine: อ่า

K.N: จะบอกได้ยัง

J.nine: เมื่อกี้พี่มันถามว่ากูยังรักเขาอยู่รึเปล่า

จากที่เงียบไปสักพัก ฉันเลยตัดสินใจบอกเพื่อน ๆ ไป เรื่องที่มันเกิดขึ้นบนห้องวีไอพีนั้น

K.N: ถามทำไมวะ

J.nine: เล่นเกม Truth or dare ข้างบนกับพี่เขาพอดี

Luna_lune: ก็ยังมีกะจิตกะใจเล่นเกมอ่ะคนเรา

J.nine: กูเกรงใจพวกเฮียอ่ะ อยู่ทั้งเฮียรามและเฮียทัพเลย

Mochi: แล้วมึงตอบว่าไง

J.nine: ไม่รัก

Luna_lune: มึงกล้าตอบ

J.nine: ก็เกมมันให้ตอบความจริง ก็ต้องตอบปะพวกมึง

K.N: เชื่อมันหน่อยเหอะอีลูน

Luna_lune: อืม กูเชื่อ

Mochi: แล้วพี่มันว่าไง

J.nine: โมโห

J.nine: แต่มึง นั่นแค่เรื่องที่กูอยากเล่าสู่กันฟังเฉยๆ

J.nine: มันมีเรื่องที่เซอร์ไพรส์กว่านั้นอีก

Mochi: อะไรอีกว่ะ การที่มึงเดินจูงมือออกไปพร้อมกับพี่ดินนี่ยังไม่เซอร์ไพรส์อีกหรอ

J.nine: ดูน้อยไปเลยถ้าเทียบกับเรื่องที่กูจะบอกตอนนี้

J.nine: เมื่อกี้แฟนใหม่พี่ดินมา

K.N: จริงป้ะ?

K.N: แฟนคนปัจจุบันนั่นใช่ไหม

Mochi: ก็น่าจะใช่แหละมึง

Luna_lune: กูเห็นแวบๆ เดินตามหลังการ์ดพี่ดินขึ้นไป

J.nine: มึงรู้จัก

Luna_lune: ก็เออดิ ตอนมึงอยู่นิวยอร์ก กูเห็นพี่ดินมาส่งเด็กนี้เรียนออกจะบ่อย

Mochi: ทำไมกูไม่เคยเห็น

K.N: มึงเสือกได้ไม่เท่าอีลูนไงชิ

J.nine: อือ

Luna_lune: อือคือ? รวมหัวกันด่ากู?

J.nine: เปล่าๆ กูอืออย่างอื่น

K.N: เหมือนมึงเหม่ออ่ะเจน โอเคป่ะเนี่ย

J.nine: โอเคสิมึง กูไม่ได้เป็นอะไรเลยเว้ย

K.N: แน่นะ

K.N: แน่สิมึง

K.N: อีเจน

J.nine: ว่า

K.N: มึงโอเคจริง ๆ ใช่มั๊ยว่ะ

J.nine: มึงอ่านนะ กู โอ เค มาก สบายใจได้

Mochi: แล้วตอนที่ได้เห็นแฟนใหม่พี่ดินอ่ะ รู้สึกยังไงบ้างวะ มึงโอเคจริงเหรอวะเจน

K.N: กลั่นกรองแล้วใช่มั๊ยชิ

Mochi: ก็อยากรู้อะ

J.nine: ก็นิ่งอ่ะ

Mochi: ที่นิ่งเพราะช็อค

J.nine: เปล่า กูนิ่งไม่พูดไม่ถาม นอกจากไลน์ไปถามพี่เจคว่าเธอคือใคร

J.nine: ไม่รู้ดิ ตอนนั้นใจมันก็สั่นๆ แหละ ไม่คิดว่าจะได้มีโอกาสอยู่ด้วยกันสามคนแบบนั้น

Mochi: พูดซะมองเป็นครอบครัวสุขสันต์เลยอีเจน

J.nine: กูแค่รู้สึกไม่ชิน

K.N: ถ้าชินแล้วก็บ้าป้ะ เพิ่งเจอกันวันแรก

J.nine: อือ ก็จริงอ่ะ

J.nine: พวกมึง กูเลิกกับพี่ดินแล้วนะ ใช่มั๊ยว่ะ? กูเลิกไปแล้วนี่

K.N: ใช่ เลิกแล้ว หมายถึงมึงอ่ะเลิกคนเดียวแต่พี่มันไม่ได้เลิกกับมึงด้วยไง

J.nine: แล้วไงว่ะมึง ก็นั่นอ่ะแฟนเขากลับมาแล้ว

K.N: มึงเป็นอะไรเอางี้ก่อนดีกว่า มึงพูดแบบนี้ มึงต้องการอะไร

J.nine: ไม่ได้เป็น แต่บับ...ไม่รูดิกูแค่รู้สึกอึดอัดอ่ะมึง

J.nine: คือกูไม่เข้าใจอ่ะ ว่าพี่ดินมันคิดอะไรอยู่ คือมึงเข้าใจปะแฟนเขากลับมายืนอยู่ตรงหน้าแต่เขาเลือกคว้ามือกูเดินออกมาแทนที่จะเป็นแฟนเขาอ่ะ

K.N: มึงก็นั่งในรถอยู่กับเขาแล้ว ทำไมไม่ถามวะ จะได้เลิกอึดอัดไง

J.nine: ช่างมันเถอะ กูไม่ถาม ช่างแม่งมันเถอะ เออช่างแม่ง

ฉันถอนหายใจออกมาขณะที่กำลังพิมพ์ส่งไปให้เพื่อน คือมันอึดอัดมากเลยนะ แต่ก็ไม่อยากถามเพราะไม่อยากให้เขาคิดว่าฉันยังต้องการเขา แต่ลึก ๆ ก็ยังมีความอยากรู้ซ้อนอยู่

Mochi: มึงหงุดหงิด ดูออก

J.nine: ก็นิดหนึ่ง

Mochi: ปวดหัวว่ะ แค่คิดกูก็ปวดหัวแทนแล้วอ่ะ คือมึงแม่งเรื่องไม่รู้จะบรรจบกันตรงไหนอ่ะ

Mochi: พี่ดินดูรักมึงมาก...แบมากมากอะมึงเข้าใจปะ แต่ทำไมเขาถึงมีแฟนใหม่วะ

K.N: เขาอาจจะแค่เคลมเล่นๆหรือเปล่า?

J.nine: แต่ดันมาชอบจริงงี้อ๋อ

J.nine: อีลูนไปไหนแล้วอ่ะ กูขอถามกูรูอย่างมันดิ

K.N: มันขับรถอยู่ พวกกูอยู่บนรถเนี้ย

J.nine: อืม งั้นค่อยคุยละกัน กูจะถึงคอนโดละ

K.N: ตกลงพี่มันไปส่งมึง?

J.nine: อืม ตอนแรกกูก็นึกว่าจะพาไปไหน ที่แท้พี่มันขับอ้อมไปทางอื่น ไม่รู้ว่าจะอ้อมไปทำไม

Mochi: อยากอยู่กับมึงแหละดูออก

หลังจากที่คุยกับเพื่อน ๆ เสร็จฉันก็เก็บโทรศัพท์ลงไปในกระเป๋าตามเดิมโดยที่ไม่ได้ตอบข้อความของโมชิเพราะไม่รู้จะตอบอะไรกลับไปด้วย ก่อนจะนั่งเงียบมองตรงไปข้างหน้า ส่วนพี่ดินที่ขับรถอยู่ตอนแรกก็เห็นว่าเงียบนะ แต่ไม่รู้ว่ามีอะไรมาดลใจให้เขาพูดกับฉัน

“เมื่อกี้คุยกับใคร” ฉันเงียบไม่ตอบพี่ดิน แต่พอโดนมองด้วยหางตาแบบบังคับให้ตอบแล้ว ฉันก็เลยต้องตอบไปอย่างยอมจำนน

“…กับเพื่อน” ก่อนจะถามต่อว่า…

“แล้วนี่พี่จะขับอ้อมทำไมพี่ดิน โคตรเสียเวลาเลย” ฉันที่เห็นว่ามันยังไม่ถึงคอนโดของตัวเองสักที ก็เลยอดที่จะไม่ถามไม่ได้เพราะฉันต้องมานั่งเสียเวลาบนรถกับพี่ดินเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วนะ

“ไม่รู้ดิ แค่อยากนั่งรถตอนกลางคืนกับเธอมั้ง” แต่พอได้ฟังคำตอบจากพี่ดินแล้ว ฉันก็ชะงักไปชั่วขณะเพราะไม่คิดว่าคำพูดเรียบ ๆ พวกนั้นมันจะออกมาจากปากของเขาอีกครั้ง

“…”

ใช่ เขาเคยชวนฉันนั่งรถตอนกลางคืน และเขาก็ชอบมากเวลาที่ได้พาฉันออกมานั่งรถในตอนกลางคืน เขาเคยให้เหตุผลว่ามันเงียบและโรแมนติกดีก็เลยชอบพาฉันมานั่งรถกับเขา ซึ่งคำพูดเมื่อกี้มันดันทำให้ฉันรู้สึกชาวาบไปทั้งตัวหลังจากที่ได้ยินมันอีกครั้ง

ฮึ! ตลกชะมัด

01.30 a.m.

Luna_lune: อีเจน

Luna_lune: มึงถึงห้องยัง

J.nine: ถึงแล้ว

Mochi: พอถึงห้องพี่มันได้พูดอะไรบ้างป้ะ

J.nine: ไม่อ่ะ ส่งเสร็จก็กลับไปเลย

J.nine: กูนอนก่อนนะ ง่วงแล้วอะ

ฉันพิมพ์ไปบอกในแชทกลุ่ม...คือหลังจากที่พี่ดินมาส่งฉันที่คอนโดแล้ว เขาก็กลับไปเลยไม่ได้ลงมาส่งหรือพูดคุยอะไรกับฉัน ถึงแม้ว่าจะมีท่าทีเหมือนอยากจะพูดบางอย่างกับฉันก็ตาม แต่สุดท้ายเขาก็แค่บอกว่าขึ้นห้องไปแล้วก็ล็อกประตูดี ๆ ด้วยละ

จากนั้นเขาก็ขับรถออกไปเลย ฉันก็เลยหมุนตัวเดินขึ้นห้องอาบน้ำเตรียมตัวจะนอนอย่างตอนนี้ แต่ยังไม่ทันจะได้ล้มตัวนอน จู่ ๆ เสียงข้อความก็ดังขึ้นอีกครั้ง ฉันเลยต้องปลดล็อกโทรศัพท์เข้าไปอ่านอีกครั้ง

Mochi: เดี๋ยว

J.nine: กูหรอ?

Mochi: เออ มึงนั่นแหละ เดี๋ยวก่อน

Mochi: กูมีเรื่องจะถามมึง

Mochi: ตอนมึงออกไปเต้นอะ กูเห็นแวบ ๆ มึงกอดกับใครวะ รู้ตัวหรือเปล่า

J.nine: ไม่อ่ะ

J.nine: กูคุยไลน์อยู่กับพี่ดิน แล้วเกิดอยากยั่วโมโหพี่มัน เลยหันไปกอดแม่งเลย ไม่รู้ว่าใครเป็นใครเหมือนกัน ทำไมเหรอ?

Mochi: อีเจนนนนนน

Mochi: มึงน่ะมึง

J.nine: ทำไมวะ

อะไรของโมชิก็ไม่รู้ จู่ ๆ ก็ถามถึงผู้ชายที่ฉันกอดตอนยั่วโมโหพี่ดินที่ผับขึ้นมา คือฉันก็ไม่ได้สนใจไงว่าคนที่กอดอยู่เขาเป็นใครมาจากไหน รู้แค่ว่าร่างหนากอดอุ่นแล้วก็ตัวหอมมากแค่นั้น

อย่าบอกนะว่าที่มันมาถามแบบนี้...ฉันไปกอดพวกลูกมาเฟียมาเหรอ!

J.nine: กูไปกอดลูกมาเฟียมาเหรอมึง!

Mochi: เปล่า ไม่ใช่เว้ย คือหลังจากที่มึงกอดเขาอ่ะกูเห็นเขาเดินไปทางห้องน้ำใช่ปะเลยตามไปดูให้เห็นหน้าชัดๆ เพราะตอนกอดกับมึงเห็นแค่ด้านหลังลางๆ ไง

Mochi: แต่พอได้เห็นด้านหน้าเท่านั้นแหละมึงเอ้ย/กูปารูปให้ดูเลยละกัน

Mochi: send photo

Mochi: หล่อมาก!!!

J.nine: OMG นี่คนจริงๆ เหรอมึง

ฉันร้องอุทานทันทีที่เห็นรูปภาพของผู้ชายที่โมชิมันส่งมาให้ดู คือบอกได้คำเดียวเลยว่า เขา หล่อ มาก หล่อเหมือนเทพบุตรเลยก็ว่าได้ แต่เป็นเทพบุตรแบบร้าย ๆ นะ คือเขาก็ดูห้าวใช่ได้อยู่เหมือนกัน

ถ้าจะเปรียบเทียบกับพี่ดินก็คือ พี่ดินดูหล่อแบบดุ ๆ เข้ม ๆ หน้านิ่ง ๆ ใช่ไหม แต่กับผู้ชายคนนี้เขาดูหล่อแบบห้าว ๆ ทว่ากลับแฝงไปด้วยความอบอุ่นและอ่อนโยนในแววตาคู่นั้น

Luna_lune: หล่อจริง!

K.N: มึงถ่ายเขาหรอชิ

Mochi: ใช่แม่

Mochi: ไงเจน มึงไม่เอากูเอาน่ะ อุตส่าห์ปิดความโสดมาตั้งนาน นี่แหละกูเจอแล้ว พ่อของลูกชัดๆ

J.nine: แล้วตกลงเขาคือใครอ่ะ

Mochi: ไม่รู้ แต่เดี๋ยวน่าจะได้รู้ เดี๋ยวกูไปสืบมาก่อน

Mochi: ตกลงมึงเอาป้ะ ไม่เอากูเอาน้า

J.nine: หล่อขนาดนี้ ไม่มีแฟนหรอว่ะ

Mochi: ก็เดี๋ยวไปสืบไง

J.nine: เออๆ งั้นมึงไปสืบมาก่อนละกัน

Mochi: เค

JK: ถึงห้องยัง?

J.nine: แป๊บ ตอบพี่เจคก่อน

Mochi: เออๆ

Read 3

JK: ถึงห้องยัง?

J.nine: ถึงแล้วค่ะ

JK: นานยัง

J.nine: สักพักค่ะ

JK: น้องโอเคใช่ไหม

JK: ไอ้ดินได้พูดอะไรกับน้องรึเปล่า

J.nine: น้องโอเค

J.nine :เขาเงียบ

J.nine: ไม่พูดอะไร

JK: ครับ

JK: อย่าคิดมากเรื่องมัน

J.nine: น้องโอเค ไม่ได้คิดอะไร

JK: คำตอบที่บอกมันตอนเล่นเกม

J.nine: ไม่รัก

J.nine: ตามนั้นแหละพี่เจค

JK: ขออย่างเดียว อย่าหลอกตัวเอง

J.nine: น้องก็คิดว่าไม่ได้หลอกตัวเองนะ

J.nine: นอนก่อนนะ พรุ่งนี้ฝึกงานวันแรก

JK: ครับ

JK: ถ้าขับรถไม่ไหว เดี๋ยวพี่ไปรับ

J.nine: ค่ะ

J.nine: พี่ก็เห็นว่าน้องไม่ได้เมามาก เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วงเลยค่ะ น้องขับไปเองไหว

J.nine: ฝันดีนะคะ

JK: ครับ

Read

หลังจากคุยกับพี่เจคเสร็จฉันก็วางโทรศัพท์ลงจากนั้นก็หลับตาลงทันที ถึงแม้ว่าภายใต้การข่มตาหลับของฉันตอนนี้มันจะไม่ค่อยสุขก็ตาม ฉันก็พยายามอย่างถึงที่สุดที่จะไม่คิดมากก่อนนอนเพราะฉันไม่อยากเอาเขาเข้ามาในความฝันของฉัน

เราจบกันไปแล้วมันก็ควรที่ต้องจบจริง ๆ ไม่ใช่มาคิดถึงเรื่องที่จบไปแล้วแบบนี้

เช้าวันถัดมา…

วันนี้เป็นวันแรกของการมาฝึกงานของฉัน การฝึกงานวันนี้มันก็โอเคดีแหละถ้าไม่มีพี่ที่ทำงานมันแกล้งฉันด้วยการเอางานมาให้ฉันทำเยอะจนเกือบทำไม่เสร็จ

แต่ฉันก็ไม่ได้อะไรกับพี่เขาหรอกเพราะไม่อยากมีปัญหาด้วย เลยทำได้แค่นั่งทำงานเงียบ ๆ แล้วแอบด่าในใจจนผีในออฟฟิศนี้ยังต้องยอมเลย คิดดูละกันว่าฉันแอบด่าเยอะแค่ไหน

“ตอนทำงานกูโคตรงงเลยว่าอีป้าหน้าปลอมนั้นเขาไม่ชอบอะไรพวกเรานักหนาวะ กระแหนะกระแหนอยู่นั่นแหละ” ลูน่าที่นั่งดื่มชาไข่มุกอยู่ว่าขึ้นมาอย่างสงสัย

คือตอนนี้พวกฉันเลิกงานแล้ว ก็เลยมานั่งดื่มน้ำเย็น ๆ กันที่ร้านคาเฟ่เที่ยวบริษัท ลูน่ามันคงอดที่จะหยิบเรื่องที่โดนพี่ที่บริษัทแสดงกิริยาว่าไม่ชอบพวกฉันไม่ได้มันเลยพูดออกมา

“เออจริง กูยังงงเลยแขวะไปทั่ว ทำตัวเหมือนยุ่งมากแต่งานไม่เดินเพราะมัวมาเที่ยวแขวะพวกเรา” โมชิว่าอีกคน

“แต่ก็ช่างแม่งเถอะจบ ๆ ไป เอาเรื่องเมื่อคืนดีกว่าผู้เมื่อคืนที่มึงบอกอะ ไปถึงไหนแล้วตกลงเขาเป็นใคร รู้ยัง”

ลูน่ายกมือขึ้นทำท่าปัด ๆ ให้โมชิมันเลิกพูดเรื่องพี่ที่บริษัท ก่อนจะเปลี่ยนมาถามเรื่องผู้ชายที่ฉันกอดเมื่อคืนแทน

เอาจริง ๆ ฉันก็ลืมเรื่องนี้ไปแล้วนะ ไม่ได้สนใจอยากรู้เท่าไหร่แล้วว่าเขาคือใคร เพราะเมื่อคืนรู้แล้วว่าเขาไม่ใช่ลูกหลานพวกมาเฟียไง ก็เลยโล่งอกสบายใจไปแล้วแต่พอลูน่ามันหยิบขึ้นมาถามอีกครั้ง ฉันก็เลยนึกขึ้นมาได้จนอยากรู้ด้วยเลย เลยหันไปรอคำตอบจากโมชิอีกคน

“พอกรุบกริบ”

โมชิว่าพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วนั่งไถ่ ๆ อยู่สักพักก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้พวกฉันดู

“กูไปเจอรูปนี้มา”

มันเปิดรูปผู้ชายคนที่ฉันกอดให้พวกฉันดู เป็นรูปภาพที่พูดได้คำเดียวว่าดาเมจแรงมาก แรงไม่แรงก็ดูได้จากสีหน้าของโมชิตอนนี้ละกัน แดงเป็นไร่มะเขือเทศไปหมดแล้ว

“มีไอจีป้ะขอหน่อย”

ฉันขอไอจีจากโมชิ ที่ขอนี่ไม่ใช่อะไรนะจะเข้าไปส่องสักหน่อย เห็นทำให้โมชิมันหน้าแดงได้คงต้องมีรูปเด็ด ๆ อีกแน่นอน

“แล้วเขาชื่ออะไรอะมึง มึงรู้ปะ”

ฉันถามขึ้นขณะที่นั่งส่องความหล่อของเจ้าของไอจีที่โมชิมันจดใส่กระดาษแล้วยื่นส่งให้เมื่อกี้

“ชื่อฟ้าคราม...เกิดปีขาลรุ่นเดียวกับพี่ดินมึงอะ เห็นว่ารวยลูกชายคนเดียว ว่างๆ ชอบแข่งรถ ที่บ้านทำสังหาริมทรัพย์มีหุ้นอยู่หลายบริษัท ง่าย ๆ ก็คือ...หล่อ รวย เท่อะมึง”

ข้อมูลมันแน่นนะ สงสัยเมื่อคืนตามสืบทั้งคืนแน่นอนมันถึงได้รู้ประวัติเขาละเอียดขนาดนี้ นี่ยังสงสัยเลยว่ามันแอบไปรู้ข้อมูลเขามาได้ยังไง สุดยอดจริง ๆ

“ข้อมูลมึงแน่นขนาดเนี่ยะ ถามจริงเมื่อคืนได้นอนไหม” ลูน่าว่าขึ้น มันก็จริงอย่างที่ลูน่าว่านั้นแหละ มันรู้ลึกขนาดนี้สงสัยเมื่อคืนไม่ได้นอนแน่นอน

“ปะ จะกลับกันยังกูอยากกลับไปพักผ่อนแล้วอะ” คุณนายที่นั่งเงียบมานานเอ่ยชวนพวกฉันที่เหลือกลับบ้าน หลังจากที่มันนั่งฟังพวกฉันคุยเรื่องผู้ชายปริศนาคนนั้นมาสักพัก

มันคงเบื่อและน่าจะง่วงนอนแหละถึงได้ทำสีหน้าเบื่อหน่ายแบบนั้น แถมน้ำกาแฟเย็นในแก้วตรงหน้ามันตอนนี้ก็หมดไปแล้วด้วย

“เออ กลับกันเถอะ กูก็อยากพักผ่อนเหมือนกัน รู้สึกเพลีย ๆ ยังไงไม่รู้”

ฉันว่าสมทบไปอีกคน ก่อนจะลุกขึ้นเก็บกระเป๋าขึ้นมา โมชิกับลูน่าที่ยังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ก็เลยต้องลุกขึ้นตาม

พวกฉันทุกคนก็เลยแยกย้ายกันไปขึ้นรถแล้วกลับคอนโดใครคอนโดมัน

@JN Condominium

หลังจากที่ฉันกลับมาถึงคอนโดแล้ว ฉันก็เดินเข้าไปในห้องครัวเปิดตู้เย็นหยิบน้ำออกมาดื่ม แต่ยังดื่มน้ำในแก้วไม่ทันจะหมด จู่ ๆ ก็มีข้อความจากคนไม่รู้จักไดเรคเข้ามาในไอจีของฉัน ฉันเลยลองเปิดเข้าไปดู

kram_: หวัดดีคับ ชื่อเจนใช่ไหมครับ

ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันทันทีที่เห็นข้อความทักมาหาฉันพร้อมกับถามชื่อของฉัน

Jen.nn: ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณคือใครเหรอคะ รู้จักชื่อฉันได้ยังไง

kram_: เมื่อคืนเราเจอกันที่ผับดราก้อน คุณจำผมได้ไหม

ผับดราก้อน...เมื่อคืน? ฉันยืนนึกตามที่ผู้ชายคนนี้บอกว่าฉันไปเจอเขาที่ไหนแต่ก็นึกไม่ออก จนกรทั่งที่เขาส่งข้อมาอีกครั้ง

kram_: ผมคือผู้ชายที่คุณหันมากอดเมื่อคืนไงครับ จำได้หรือยัง

เท่านั้นแหละ...ฉันถึงบางอ้อทันทีพร้อมกับเข้าไปกดดูโปรไฟล์ของเขาแล้วก็ต้องตกใจหนักเข้าไปอีกเมื่อฉันดันเห็นว่าตัวเองเป็นคนไปกดติดตามเขาก่อน เลยได้แต่ยืนอึ้งอยู่อย่างนั้นพร้อม ๆ กับตั้งคำถามขึ้นมาว่ามือฉันไปโดนปุ่มติดตามตั้งแต่ตอนไหนกัน

แต่ช่างเรื่องนั้นไปเถอะเอาเป็นว่าติดตามแล้วก็ติดตามไปเลยละกัน พอฉันเลิกสนใจไอ้เรื่องปุ่มติดตามแล้วก็ลับไปตอบเขาในช่องแชทอีกครั้ง

Jen.nn: ค่ะ

kram_: หมายถึงจำได้?

Jen.nn: ค่ะ

kram_: จะตอบค่ะอย่างเดียวหรือครับ

Jen.nn: ก็มีให้ตอบแค่นั้นนี่ค่ะ

หลังจากที่ฉันตอบไปแบบนั้น พี่เขาก็เปลี่ยนเรื่องถามอย่างอื่นแทน เขาก็ถามเยอะนะ ถามว่ากอดเขาทำไมด้วย ฉันเลยบอกเหตุผลไปตรง ๆ เลยว่าแฟนเก่ายืนมองอยู่บนชั้นสอง ฉันอยากยั่วโมโหเขาเลยทำแบบนั้นไป

แต่ฉันก็ขอโทษเขาไปแล้วนะที่ทำแบบนั้น ซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร กลับกันยังถามฉันมาอีกด้วยซ้ำว่าต้องการให้เขาช่วยไหม เขายินดีจะช่วย ฉันก็บอกว่าไม่เป็นไร เพราะไม่อยากดึงคนนอกเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของฉันกับพี่ดิน

อีกอย่างฉันรู้จักพี่ดินดีว่าเขาไม่ใช่คนที่จะใจเย็นกับการถูกหยามหน้าสักเท่าไหร่ เพราะฉะนั้นอย่าไปท้าทายคนแบบเขาดีกว่า ดีไม่ดีจากที่เรื่องมันจบไปแล้วจะกลายเป็นไม่จบแทน

พอฉันเล่าแบบนั้นไปเขาก็เออออตามฉันก่อนจะถามฉันว่าทำงานพริตตี้เหรอเพราะเข้ามาดูรูปในไอจีของฉันแล้ว เขาเห็นมันมีรูปที่ฉันถ่ายคู่กับรถอยู่ด้วย

ฉันเลยตอบว่าใช่ไป เขาเลยถามฉันต่อว่างานที่เซนคอนฉันไปทำด้วยไหม ฉันเลยตอบว่าฉันไป เขาก็เลยบอกว่าอยากเจอฉัน

ตอนแรกที่ได้ยินคำว่าอยากเจอฉัน ฉันก็อึ้งจนสับสนอยู่เหมือนกันนะเพราะไม่เข้าใจว่าเขาจะมาเจอฉันทำไม เรื่องที่ฉันกอดเขา ฉันก็ขอโทษไปแล้วแต่สุดท้ายฉันก็ไม่ได้ตอบปฏิเสธเขาไป เราเลยจบการสนทนาไว้แค่นั้น ก่อนที่ฉันจะเข้าไปเล่าให้เพื่อนฟัง ๆ ในแอพอีกแอพหนึ่งทีหลัง เล่าจบฉันก็เข้าไปอาบน้ำออกมานอนพักผ่อนเก็บเรี่ยวแรงไว้ใช้ในงานคืนนี้ต่อ