Chapter 2 ผู้บุกรุก

Chapter 2

ผู้บุกรุก

"ไปเรียนแล้วเหรอลูกไข่หวาน"

เสียงของผู้เป็นแม่เอ่ยถามลูกสาวคนสวยที่เดินลงมาจากชั้นสองของคฤหาสน์

"คุณหนูไข่รับอะไรดีคะเช้านี้ ข้าวต้มกุ้งหรือชุดอาหารเช้าดีคะ"

แตงโมสาวรับใช้รีบเข้ามาหาคุณหนูของตระกูลแล้วรับกระเป๋าสะพายของไข่หวานมาถือเอาไว้แล้วเดินตามมาที่โต๊ะอาหาร

"กำลังจะไปค่ะแม่ เดี๋ยวทานข้าวเช้าก่อน เอาข้าวต้มกุ้งจ้ะ"

ประโยคแรกเอ่ยคุยกับผู้เป็นแม่ ประโยคที่สองเธอหันไปตอบสาวใช้

"กระโปรงทำไมมันสั้นขึ้นทุกปีเลยล่ะลูกไข่ของแม่ เดี๋ยวพ่อเห็นจะว่ายังไงเนี่ย"

สายตาของหญิงวัยกลางคนมองลงไปที่กระโปรงทรงเอผ่าแหวกจนแทบจะเห็นทุกสัดส่วนของลูกสาวแล้วก็ถึงกับกลุ้มใจ ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้นางสาวไข่หวานฉีกลุคจากสาวหวานแสนสวยกลายมาเป็นสาวเซ็กซี้ขยี้ใจชายได้ขนาดนี้

ตั้งแต่ขึ้นมหาวิทยาลัยมามีแต่จะเซ็กซี่ขึ้น ต่างจากตอนเรียนมัธยมอย่างสิ้นเชิง

"ก็แหม ไข่โตแล้วนี่คะแม่ขา"

สาวหน้าสวยนามว่าไข่หวานรีบเข้าไปสวมกอดมารดาที่นั่งเตรียมทานอาหารอยู่ที่โต๊ะ

นางมารตี แม่ของไข่หวานได้แต่ยิ้มรับแล้วลูบหัวลูกสาวเบาๆ ก็ลูกชอบแบบนี้เธอจะว่าอย่างไรได้

"จ้ะ โตก็โต ทานเยอะๆนะลูก"

มารตีได้แต่ยิ้ม ไข่หวานเดินมาที่เก้าอี้ของตัวเองแล้วนั่งทานข้าวต้มกุ้งยามเช้า

หลังจากรับประทานอาหารเช้ากันเสร็จคนขับรถของตระกูลภิรมฤกษ์ก็ไปส่งไข่หวานที่มหาวิทยาลัย

ณ มหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดัง

"สวยแซ่บจริงนะจ๊ะไข่หวาน"

เอมี่เพื่อนสนิทของไข่หวานเอ่ยทักเมื่อเห็นเธอเดินลงมาจากรถเบ๊นซ์สีขาวคันหรู ชุดนักศึกษารัดติ้วกับรองเท้าส้นสูงแบรนด์ดังคู่สวยส่งเสริมบุคลิกให้ดูโดดเด่นมากกว่าเดิม

มือข้างซ้ายถือไอแพดโปรรุ่นล่าสุด ส่วนไหล่ขวาสะพายกระเป๋าแชแนลสีดำ

"แน่นอนจ้ะ ปะ ไปเรียนกันเถอะเอมี่"

ไข่หวานยิ้มแล้วชวนเพื่อนเข้าตึกเรียน

นางสาวไข่หวาน ภิรมฤกษ์ อายุยี่สิบปี เรียนอยู่ชั้นปีที่สอง คณะบริหารธุรกิจ

มีหนุ่มน้อยใหญ่มากมายต่างเข้ามาจีบ แต่ไข่หวานก็หาได้สนใจไม่ หนึ่งในใจเธอคือพี่โลกันต์เท่านั้น

ไข่หวานและเอมี่นั่งลงที่โต๊ะเรียนแถวกลางๆ วันนี้พวกเธอมีเรียนรวมในห้องขนาดใหญ่ที่บรรจุคนได้เป็นร้อย

"นี่ๆ ได้ยินข่าวรึเปล่า เรื่องคุณโลกันต์ทายาทตระกูลนฤบดินทราชน่ะไข่หวาน"

เมื่อได้ยินข่าวนี้ หูของนางสาวไข่หวานก็ถึงกับผึ่งออก

"ทำไมเหรอเอมี่?"

"ก็เขาว่ากันว่านอกจากจะทำอสังหาริมทรัพย์แล้ว ยังมีธุรกิจใต้ดินอีกนะ"

"หืม ธุรกิจอะไรเหรอ?"

ไข่หวานแม้จะอยู่บ้านใกล้เรือนเคียงและเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เล็กกับโลกันต์ แต่ข้อมูลเชิงลึกเธอไม่รู้อะไรเลย

พอเริ่มโตขึ้นมัธยมต้นแม่และพ่อก็สั่งไม่ให้ยุ่งเกี่ยวกับคนบ้านนั้นอีก

"เปิดบ่อนคาสิโน"

"ฮะ? พี่กันต์เนี่ยนะจะเปิดบ่อนคาสิโน!?"

ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ

"ใช่ นอกจากบ่อนคาสิโนยังไม่รู้เลยนะว่าเอี่ยวกับขบวนการค้ายาเสพติดอีกรึเปล่า"

ยิ่งฟังไข่หวานก็ยิ่งงง เท่าที่รับรู้มาคือตระกูลนฤบดินทราชนั้นทำเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ ทั้งคอนโด โครงการบ้านจัดสรร แค่นั้นก็รวยจนกินใช้ไม่ไหวแล้ว ทำไมยังต้องมาทำบ่อนคาสิโนอีก

"ไม่น่าใช่หรอกเอมี่"

เสียงเล็กบอกปัดๆ เธอไม่เชื่อข่าวลือนี้หรอก

"แต่ได้ยินมาแบบนั้นจริงๆนะ"

เอมี่ยังคงยืนยันในสิ่งที่ได้รับรู้มา หลังจากนั้นไม่นานอาจารย์ประจำวิชาก็เข้ามาสอน

ไข่หวานแทบไม่มีสมาธิเรียนในวันนี้เพราะเอาแต่คิดถึงเรื่องที่เอมี่บอกเล่าให้ฟัง

สงสัยเย็นนี้เธอคงจะต้องหาทางพูดคุยกับพี่โลกันต์ของเธอให้ได้แล้วล่ะ...หากมัวรอช้าคงไม่ได้การ

ขอโทษนะคะคุณพ่อคุณแม่...แต่หนูอยากคุยกับพี่เขาจริงๆ ไข่หวานทำได้เพียงคิดในใจ พ่อแม่สั่งให้เลิกยุ่งกับคนตระกูลนั้นมานาน แต่ในเมื่อหัวใจมันเรียกร้อง เธอก็จำเป็นต้องขัดคำสั่งในครั้งนี้

ตกเย็นของวันนี้ เวลา 18.00 นาฬิกา

ไข่หวานไม่ได้บอกให้คนขับรถมารับที่มหาวิทยาลัยในวันนี้ และพ่อแม่ของเธอเดินทางไปทำงานที่ต่างประเทศเป็นการเร่งด่วน

'ไข่อยู่คนเดียวได้แน่นะลูก รึจะไปอยู่บ้านคุณลุงก่อนดี'

คุณลุงที่หมายถึงคือพี่ชายของพ่อแท้ๆ

"ไม่เป็นไรค่ะแม่ แม่บ้านกับลุงคนขับรถก็อยู่"

'แม่เป็นห่วงจังเลย คุณพ่อน่ะสิมีงานด่วนที่ฮ่องกง แถมยังไม่มีกำหนดกลับอีก ลูกจะอยู่คนเดียวได้แน่นะ'

"สบายมากค่ะแม่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ"

ไข่หวานแอบลอบยิ้มอยู่คนเดียว ตอนนี้เธอคุยโทรศัพท์อยู่ที่ใต้ตึกคณะ

หลังจากคุยกับแม่เสร็จเธอก็เก็บโทรศัพท์เครื่องแพงลงในกระเป๋าแชแนลสุดหรูสีดำ

แมวไม่อยู่ หนูร่าเริง นิยามนี้คงใช้กับไข่ในหวานตอนนี้ได้

ดวงหน้าเล็กยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อนึกถึงสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้

"เจอกันนะคะพี่โลกันต์ของน้องไข่:)"

ณ คฤหาสน์นฤบรินทราช

"นายครับ ไอ้ภูติณมันเข้ามาที่คลับของเราแล้วครับ"

"งั้นเหรอ.."

น้ำเสียงทุ้มเอ่ยออกมา ร่างสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรของหนุ่มหน้าฝรั่งตอนนี้นั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องทำงานภายในคฤหาสน์หลังโต

ขาทั้งสองข้างเหยียดยาวขึ้นมาบนโต๊ะทำงานแล้วไขว้กัน หลังตรงยาวพิงตัวเอกเขนกลงบนเก้าอี้เบาะหนังราคาแพง

ชุดสูทสีดำราคาหกหลักยิ่งเสริมบุคลิกภาพให้เขาดูดีมากยิ่งขึ้น

"เอายังไงดีครับ เราจะไปพบมันมั้ยครับนาย"

ดิน คนสนิทและลูกน้องของโลกันต์ เขายืนอยู่ด้านหน้าและสวมชุดสูทสีดำ

"ยังก่อน ปล่อยมันไป"

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เหยียดขึ้นบนใบหน้าหล่อ

แอ๊ดด!

"นายครับ! มีผู้บุกรุก!"

เสียงประตูห้องทำงานถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับเสียงของ ป้อง ลูกน้องคนสนิทของเขา

"ใคร?"

น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถาม จากรอยยิ้มในตอนแรกเปลี่ยนเป็นหน้านิ่ง คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

"นี่ครับ"

ป้องส่งไอแพดให้โลกันต์ ภาพจากกล้องวงจรปิดภายในไอแพดแสดงให้เห็นหญิงสาวคนสวยในชุดนักศึกษารัดติ้วกำลังแอบลักลอบเข้ามาที่ประตูด้านหลังคฤหาสน์ เป็นประตูลับที่ไม่ค่อยมีใครรู้จัก

และแน่นอนว่า ไข่หวานรู้จักประตูนั้นเพราะเขาพาเธอเข้ามาเล่นด้วยบ่อยๆตอนเด็ก

แต่ตั้งแต่โตมาก็ไม่เคยคุยกันอีกเลย เพราะอะไรน่ะเหรอ? เพราะว่าธุรกิจสีเทาของตระกูลเขามันไม่ถูกตาต้องใจพวกตระกูลผู้ดีเก่าในแวดวงไฮโซไงล่ะ

"ทำบ้าอะไร"

จากตอนแรกที่ได้ยินว่ามีผู้บุกรุก เขาคิดว่าเป็นพวกศัตรูทางธุรกิจและจะจัดการมันให้สิ้นซากไป

แต่นี่อะไร? ผู้บุกรุกกลับกลายเป็นยัยน้องสาวข้างบ้านที่ทำตัวไม่รู้จักโต

สายตาคมไล้จ้องไปทั่วทั้งเรือนร่างงามที่กำลังเยื้องย่างกายเข้าสู่คฤหาสน์

ตั้งแต่เมื่อไรกันนะที่ไข่หวานสาวน้อยวัยแปดขวบกลายมาเป็นสาวสวยสะพรั่งวัยแรกแย้มแบบนี้

บอกตามตรงว่าถูกใจโลกันต์ยิ่งนัก

หุ่นแบบนี้ นมแบบนี้ เอวแบบนี้ สะโพกแบบนี้ สเป็คกูชัดๆ โลกันต์คิดในใจ

"เอายังไงดีล่ะครับนาย เธอจะเข้ามาในนี้แล้ว"

ดินเอ่ยถามเมื่อเห็นผู้เป็นเจ้านายจ้องมองผู้หญิงคนนั้นแต่ไม่ได้ตอบรับหรือมีคำสั่งอะไร

"พวกมึงไม่ต้อง กูจัดการเอง:)"