บทนำ เรื่อง หวงรักเมียของตาย

“กรี๊ดดด ปล่อยเมเดี๋ยวนี้นะ”

หญิงสาวใบหน้าสะสวยใบหน้ารูปไข่ตาโตเข้ากับจมูกโด่งเป็นสัน ตัวเล็กและผิวขาวราวกับหยวกกล้วยผมสีดำสนิทส่งผมให้หญิงสาวน่ามองไปหมด

“ฉันบอกให้ปล่อยฉันออกไป!”

เพล้ง!

หญิงสาวหยิบโคมไฟสุดหรูขึ้นมาและปาไปที่ประตูที่ปิดสนิท พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความอดสู เธออยากหนีไปให้พ้นจากคนใจร้ายคนนั้น

เสียงสะอื้นไห้เงียบไปทำให้ชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าประตูตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปเดินไม่กี่ก้าวก็ต้องเจอกับเศษซากโคมไฟที่แตกกระจายอยู่เต็มพื้นร่างหนาเดินไปหยุดที่มุมเตียงนอน

“ดื้อจริงๆ” หวังเฟยหงอุ้มร่างบางขึ้นมาและพาวางหญิงสาวลงบนที่นอนอย่างอ่อนโยนเพราะกลัวว่าเธอจะตื่นขึ้นมาอาละวาดอีก เขามองไปที่ข้อเท้าของหญิงสาวที่มีโซ่ตรวนพันธนาการอยู่รอยแดงช้ำที่เกิดจากการเสียดสีเห็นได้ชัด

แกร่ก

หวังเฟยหงใช้ลูกกุญแจไขโซ่ที่ติดอยู่กับข้อเท้าของหญิงสาวออกและใช้มือลูบเบาๆ จนหญิงสาวต้องหดเท้าหนี

“มาทำไม ฮึก”

“อย่าร้องไห้” หวังเฟยหงยื่นมือไปเกลี่ยน้ำตาของหญิงสาวออกพร้อมกับเสียงทุ้มที่เอ่ยถาม

“อย่ามายุ่งกับเม” เมธาวียอมรับว่ากลัวผู้ชายตรงหน้าที่สุดหลังจากที่เธอไปกินข้าวกับเพื่อนและมีเพื่อนชายไปนั่งด้วยแต่ลูกน้องของเขาส่งภาพที่เธอนั่งทานข้าวกับเพื่อนสองคนให้ผู้ชายใจร้ายคนนั้นดู และหลังจากนั้นเขาก็ไม่ยอมฟังอะไรจากเธอเลย

“เจ็บไหม”

“บอกว่าอย่ามายุ่ง!”

“ไม่ให้ยุ่งได้ยังไงก็น้องเมเป็นเมียพี่” หวังเฟยหงพยายามที่จะใช้น้ำเย็นเข้าลูบ เพราะเมื่อคืนเขาเผลอรุนแรงกับคนตรงหน้าไปหน่อย เมื่อม้าพยศเขาจึงต้องล่ามโซ่ไว้เพื่อไม่ให้หนี

“ไม่ใช่ก็แค่คนใช้”

“เอากันทุกวันวันละสามมื้อหลังอาหารพี่จะไม่ใช่ผัวได้ยังไงน้องเมเริ่มทำให้พี่โกรธอีกแล้วนะ”

“ทำไมเหรอคะจะเอาปืนมายิงเมหรือจะล่ามโซ่ไว้อีก” เมื่อคืนชายหนุ่มนั้นน่ากลัวมากเขาร่วมรักกับเธอด้วยความโกรธและรุนแรงจนตอนเช้าเธอพยายามจะหนีแต่ก็ถูกเขาจับได้เสียก่อน

“ถ้าน้องเมไม่ดื้อกับพี่อีกพี่ก็จะไม่ทำอะไรคะ ไม่ร้องไห้นะคนดี” นี่เขาเรียกว่าตบหัวแล้วลูบหลังใช่หรือไม่ ใคร ๆ ต่างก็รู้ดีว่าคนอย่างหวังเฟยหงนั้นร้ายกาจแค่ไหน

“ฮึก ฮือ”

“ต่อไปห้ามดื้อกับพี่อีกอยากได้อะไรพี่จะประเคนให้หมดเลย” ชายหนุ่มลูบศีรษะของหญิงสาวด้วยความเอ็นดูจะไม่ให้เขารักเขาหลงได้ยังไงก็เมธาวีน่ารักเสียขนาดนั้น

“อย่ามาโอ๋”

“ไม่ได้โอ๋ค่ะ น้องเมยังเจ็บตรงนั้นอยู่ใช่ไหมพี่ขอดูหน่อย”

“ดูอะไร”

“ก็ดูของน้องเมไง พี่ขอดูหน่อย”

หวังเฟยหงถลกกระโปรงของหญิงสาวขึ้นไปกองอยู่ที่หน้าท้องและใช้นิ้วเกี่ยวกางเกงชั้นในออก จับเรียวขาให้อ้าออกกว้างเพื่อที่เขาจะได้ดูอย่างถนัด

“ไม่ ห้ามมอง” เมธาวีรู้สึกเขินอายไม่น้อยที่ชายหนุ่มทำแบบนั้นกับเธอ

“อืมสงสัยต้องให้หมอมาตรวจ” ร่องสวาทบวมแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดหญิงสาวคงจะเจ็บไม่น้อย มือหนาเลื่อนไปแตะเบาๆ เมื่อคืนแรงหึงหวงแรงจนทำให้เขาขาดสติ

“อ่าส์ เอามือออกไป”

“ต่อไปพี่จะอ่อนโยนกับน้องเมให้มากๆ”

“ออกไปเมไม่อยากเห็นหน้าคุณ” หญิงสาวไล่เจ้าของบ้านออกไปเพราะตอนนี้เธออยากอยู่คนเดียว

“แต่น้องเมจำไว้ลมหายใจชีวิตของน้องเมเป็นของพี่อย่าคิดจะหนีไปไหน อย่าหาว่าพี่ใจร้าย”

หวังเฟยหงลุกขึ้นยืนและมองมาที่หญิงสาวเขาไม่ได้แค่ขู่แต่เขาทำจริง และไม่ลืมจะหันมาย้ำเตือนหญิงสาว

“อีก 3 สัปดาห์อย่าทำให้พี่ผิดหวัง”

ใช่แล้วอีกสามสัปดาห์เมธาวีต้องเขาพิธีแต่งงานกับหวังเฟยหงคนใจร้ายที่บังคับให้เธอต้องแต่งงานด้วย เหตุผลของเขาคือรักเธอมากไม่อยากให้จากไปไหนยิ่งเธอเรียนอยู่เขากลัวว่าจะมีหนุ่มมาจีบจนต้องจับเธอแต่งงานทั้งที่เธอเป็นแค่สาวใช้ในบ้านของเขา

“ฮือออ” เมธาวีปล่อยโฮออกมาอีกครั้งเมื่อชายหนุ่มเดินออกไปและปิดประตูเสียงดัง หญิงสาวชาวไทยที่มาเติบโตที่ประเทศจีนแม่แต่งงานใหม่และหลงสามีใหม่จนไล่เธอออกจากบ้าน เมธาวีต้องดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอด

จนได้มาเป็นสาวใช้ในคฤหาสน์หลังนี้และจบด้วยแมคนัสจับเธอลากขึ้นเตียงกับเขาที่เป็นผู้นำกาสิโนยักษ์ใหญ่ของประเทศนี้และเป็นเจ้าของธุรกิจสีเทามากมาย

“จะหนีไปได้ยังไง”

เพราะเมธาวีโดนหวังเฟยหงยึดพาสปอร์ตและเอกสารทุกอย่างไว้กับตัวเขาและเขาก็ส่งหญิงสาวเรียนโดยไม่ให้ทำงานให้ทำแค่หน้าที่บนเตียง สามเดือนกับชีวิตที่เปลี่ยนไปของหญิงสาวคนหนึ่ง