บทที่ 1 ตระกูลหวัง

ตระกูลหวังที่ทุกคนรู้จักดีในชื่อ ไดม่อนกาสิโนที่ใหญ่ที่สุดของประเทศโดยมีคนกุมบังเหียนคือ แมคนัสหวัง หรือ หวังเฟยหง คุณชายรอง หงส์ที่สง่างามที่สุดโดยขึ้นมาดูแลกาสิโนแห่งนี้ในวัยเพียง 33 ปี ตั้งแต่ผู้นำคนก่อนเสียชีวิตลงชายหนุ่มก็ดูแลกิจการเป็นอย่างดี เขาขึ้นชื่อเรื่องความโหดร้ายและหัวใจที่เย็นยะเยือกราวกับภูเขาน้ำแข็งหญิงสาวต่างพากันตบตีเพื่อได้เขามาครอบครอง

ไดม่วนกรุ๊ปมีอยู่มากมายทั่วทุกมุมโลกฝั่งสหรัฐอเมริกา ลอสแอนเจลิส ที่มีมังกรใหญ่ดูแลอยู่นั้นคือ แมดดอกซ์หวัง หรือ หวังเฟยหลง คุณชายใหญ่วัย 35 ปี หนุ่มเจ้าเสน่ห์ที่ควงสาวๆ เป็นว่าเล่นและพูดเก่งแต่ความขี้เล่นก็มีความร้ายกาจซ่อนอยู่

ทางด้านประเทศไทยก็ไม่น้อยหน้ากันประเทศ อิตาลี มีคุณชายคุณชายกลางนั้นคือ มาร์ตินหวัง หรือ หวังเฟยเจิน วัย 31 ปีดูแลอยู่เขาทั้งดุดันและโหดเหี้ยมไม่แพ้พี่ชายทั้งสอง สิ่งที่พวกเขารักมากที่สุดนั้นคือ น้องเล็ก มิลินหวัง หรือหวังเฟยซิ่น นางฟ้าตัวน้อยๆ ของตระกูลหวังถึงแม้น้องสาวจะเกิดจากอนุภรรยาของบิดาแต่พี่ชายทั้งสามก็รักและหวงมากที่สุด

สายตาคมกริบจับจ้องไปกล้องวงจรปิดในกาสิโนเขามองดูผู้คนมากมายที่เขามาหาความสนุกบางคนก็เข้ามาอย่างมีความหวัง แมคนัสมองชายคนหนึ่งและเอ่ยปากสั่งลูกน้อง

“เอาตัวมันมาให้ฉัน”

“ครับคุณชายรอง”

อดัมเดินออกไปและจัดการผีพนันตามที่เจ้านายสั่ง หนุ่มใหญ่วัยกลางคนกำลังนั่งตัวสั่นเพราะความกลัว เขาติดหนี้การพนันหลายสิบล้านและไม่มีปัญญาหาเงินมาคืน

“หรือยิงมันทิ้งดี”

“อย่ายิงผมเลยครับ”

“คุณชายรองครับ” ห่าวซวนยื่นเอกสารข้อมูลของชายตรงหน้าให้และก้มลงไปกระซิบกระซาบกัน แมคนัสมีแววตาที่วาวโรจน์ด้วยความโกรธ

“แกเองเหรอจางหลี่เจ๋ย” แมคนัสมองไปที่ชายวัยกลางคนมันกล้าทำร้ายคนของเขามันต้องได้รับผลกรรม

“กระทืบมันแล้วเอาไปโยนทิ้งไว้ที่หน้าบ้านมัน”

ไม่รอช้าลูกน้องของชายหนุ่มก็ลากเขาออกไปแมคนัสส่ายหัวไม่คิดว่าจะผีพนันเข้าสิ่งขนาดนี้ โชคดีที่คนของเขาหนีรอดออกมาได้ไม่อย่างนั้นชะตาจะเป็นอย่างไร

กริ้ง! กริ้ง!

“ฮัลโหลค่ะ เมญ่าพูดค่ะ”

“แม่เองลูก”

“คุณแม่!” เมธาวีอยากจะวางสายหนีเพราะกลัวว่าแม่จะติดต่อมาทำไมเพราะไล่เธอออกมาจากบ้านเอง เพราะหลงสามีใหม่จนโงหัวไม่ขึ้น

“เย็นนี้ออกมาพบแม่ได้ไหมลูกไม่งั้นแม่ตายแน่ นะลูก ฮึก”

“คือหนู ก็ได้ค่ะ” มลีรินส่งโลเคชั่นให้ลูกสาวเมธาวีช่างใจจึงขออนุญาตหัวหน้าแม่บ้านออกไปทำธุระในช่วงเย็นและอาจจะกลับดึก

ในช่วงเย็นเมธาวีจึงออกเดินทางไปตามโลเคชั่นที่แม่ให้มาเป็นผับแห่งหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากบ้านพักของแม่ แต่แปลกใจว่าแม่มาทำอะไรที่ผับแห่งนี้

“ลูกทางนี้”

“ทำไมคุณแม่ถึงนัดหนูมาที่นี่คะ”

“เข้าไปข้างในกันก่อนเถอะลูก” มรีลินไม่อยากทำแบบนี้แต่เพราะต้องเอาชีวิตรอดเธอจึงต้องทำ เธอพาลูกสาวมานั่งที่โชฟาตัวหรูในห้องวีไอวีจนเมธาวีรู้สึกอึดอัด

“มากันแล้วเหรอ”

“เสี่ยนั่งเลยค่ะ”

“ลูกสาวสวยสมชื่อ” เสี่ยวัยกลางคนนั่งลงข้างกายเมธาวีจนหญิงสาวต้องขยับหนีและลูกน้องตามาเฝ้าหน้าประตูอีกสองคนจนหญิงสาวรู้สึกกลัวขึ้นมา

“แม่อะไรกันคะ”

“ช่วยแม่ครั้งสุดท้ายนะ หลี่เจี๋ยติดการพนันเสี่ยเขาต้องการลูกแม่ขอโทษ”

“คุณแม่ ปล่อยฉัน!” เมธาวีดิ้นเพื่อให้หลุดจากการฉุดรั้งของคนตรงหน้าและร้องเรียนมารดาที่เดินออกจากห้องไป

“เอายามากรอกปากมัน”

“ไม่ กรี๊ด อึก!” เมธาวีพยายามจะบ้วนยาออกจากปากแต่ก็ไม่เป็นผลหญิงสาวล้มลงที่พื้น พร้อมกับร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวไม่นานยาก็เริ่มออกฤทธิ์

“อย่าต่อต้านฉันเลยเกิดฉันใจร้ายขึ้นมาเธออาจจะได้ผัวอีกหลายคน” เสี่ยใหญ่นั่งลงและยื่นมือมาลูบใบหน้าสวยที่เหงื่อเริ่มไหลออกมาไรผมแววตาหวานเยิ้มออกมา

“มองใกล้ๆ ยิ่งสวย” เขากำลังยื่นมือไปคว้าท้ายทอยของเมธาวีขึ้นมาจูบแต่ประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมด้วยลูกน้องที่ล้มลงเลือดไหลนองเต็มพื้นไปหมด

“ไอ้เหี้_”

ร่างหนาเดินเข้ามาใกล้เมธาวีมองเห็นแค่รองเท้าหนังสีดำกับเสื้อสูทตัวยาวสีดำหญิงสาวได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรวิ่งผ่านเธอไปเร็วมากไม่นานเสี่ยใหญ่ก็ล้มลงที่พื้นข้างตัวเธอ

“กรี้ดดดด”

เมธาวีกรีดร้องออกมาเมื่อกลางหน้าผากของเขามีรูและเลือดไหลออกมาบอกได้ว่าเขาโดนยิงจนเสียชีวิตเพราะตาค้างไม่ยอมปิด หญิงสาวที่เห็นภาพนั้นจึงรู้สึกกลัวและพยายามจะคลานหนี

“ไงสาวน้อยดื้อนักนะ” แมคนัสช้อนอุ้มหญิงสาวขึ้นมาไว้แนบอกหากเขามาไม่ทันอะไรจะเกิดขึ้นตอนนี้เขาให้คนจับตัวแม่ของเมธาวีไว้เพื่อที่เขาจะไปสั่งสอนด้วยตัวเอง

“ระ ร้อน อื้ออออ” หญิงสาวครางออกมาเมื่อความร้อนกำลังแทรกซึมเข้ามาในร่างกายพร้อมกับเนื้อตัวที่บิดไปมาเพราะความทรมานจากฤทธิ์ยา

“ใจเย็นยังอยู่ในรถ” แมคนัสพยายามที่จะห้ามคนไม่มีสติตอนนี้เมธาวีพยายามที่จะถอดเสื้อผ้าออกชายหนุ่มต้องจับมือไว้แน่น แค่เขาเห็นน้ำตาของหญิงสาวเขาก็แค้นสุดๆ

“รีบขับไปถึงเซฟเฮ้าส์ให้เร็วที่สุด” แมคนัสปิดที่กั้นลงหลังจากสั่งคนขับให้รีบ ตอนนี้ดูเหมือนหญิงสาวจะทนฤทธิ์ยาไม่ไหวจนต้องกัดปากตัวเอง

“อื้อออ” เมธาวีกลืนเสียงตัวเองลงในลำคอเมื่อชายหนุ่มมอบจูบที่เร่าร้อนให้หญิงสาวมือหนาจับล็อกท้ายทอยของหญิงสาวไว้แน่นพร้อมกับบีบคางให้เผยปากขึ้นเขาจะได้เข้าไปกวาดต้อนน้ำหวานในโพรงปาก

“มันจับตรงนี้ใช้ไหมฉันจะล้างคราบมันออกให้หมด” แมคนัสจูบไล่ไปที่หวงแก้มที่แดงระเรื่อและจูบตามสันกรามลงมาจนมาหยุดที่ลำคอหญิงสาว

“อยากให้ฉันทำไหม”

“ชะ ช่วยเมด้วย” ความทรมานร้อนรุ่มไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไปหญิงสาวฉีกเสื้อตัวเองจนขาด จนแมคนัสต้องหยิบเสื้อสูทขึ้นมาคลุมร่างหญิงสาวไว้และอุ้มลงจากรถที่มีลูกน้องยืนอยู่หลายคน ชายหนุ่มเร่งฝีเท้าเดินขึ้นลิฟต์ไป

“อ๊ะ อ่าส์ ร้อน” เมธาวีถอดเสื้อของตัวเองออกจนหมดเหลือแค่ชุดชั้นในสีหวานที่ห่อหุ้มก้อนเนื้อทั้งสองข้างงไว้ จนชายหนุ่มละสายตาไม่ได้

“สวยที่สุด จะไม่เสียใจใช่ไหม”

“ค่ะ ช่วยเม อือออ”

เสียงหวานถูกชายหนุ่มครอบครองริมฝีปากอีกครั้งครั้งนี้ทั้งทรมานและเสียวซ่านจนเมธาวีต้องโอบลำคอเขาไว้และจูบตอบอย่างไร้เดียงสา

“อืม” แมคนัสครางออกมาอย่างถูกใจที่หญิงสาวจูบตอบเขากำลังติดใจรสจูบของเมธาวีทั้งที่เขาก็ผ่านผู้หญิงมาเยอะแต่ไม่เคยคิดจะจูบใครเหมือนที่กำลังทำกับเมธาวี