บทที่ 6 ไปสั่งสอนผู้ชายคนนั้น

ทั้งสามคนมานั่งกินข้าวด้วยกันเพื่อฉลองการจบภาคเรียนและกำลังจะเข้าสู้วัยทำงานอย่างเต็มตัว จ้าวอี้ชิงคิดว่าวันนี้จะสารภาพรักกับเมธาวี

“เมกินอันนี้ดูสิครับ”

“ขอบคุณมากนะ”

อ้ายแบะปากใส่จ้าวอี้ชิงตอนนี้เธอรู้ความจริงจากปากของเมธาวีแล้ว แต่ก็อดจะสงสารเพื่อนชายไม่ได้เพราะคบกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งหากสารภาพรักออกไปความรู้สึกก็คงไม่เหมือนเดิม

“ปากแกเป็นตะคริวหรือไง”

“ปากหมานะแก” อ้ายจึงไม่พูดต่อเพราะขี้เกียจจะเถียงกับเพื่อน ต่อหน้าเมธาวีทำเป็นปากหวานพูดดีพอลับหลังก็ปากหมาใส่เธอไม่น้อย

“ไม่เถียงกันสิจบไปแล้วไม่รู้จะได้เจอกันอีกหรือเปล่า”

เมธาวีคิดอยากจะกลับไปอยู่เมืองไทยหากอยู่นี่คนเป็นแม่ก็คงจะไม่ห่วงเธอแล้ว เมื่อคิดถึงเรื่องของแมคนัสหญิงสาวก็เศร้าไม่น้อยหากวันหนึ่งที่เขาต้องแต่งงานกับคนที่รักเธอจะอยู่ยังไง

“เม เม ! เหม่ออะไร”

“เปล่ากินกันต่อเถอะ” จ้าวอี้ชิงก็ทำหน้าที่ตักอาหารให้หญิงสาว เมธาวีหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มแต่กับหยิบผิดในนั้นเป็นเหล้าวิสกี้จนเธอต้องรีบดื่มน้ำตาม

“อยากลองกินเหล้าก็ไม่บอก”

จ้าวอี้ชิงนึกเอ็นดูคนตรงหน้าเขาจึงรินน้ำเปล่าใส่แก้วให้เมธาวีใหม่ อ้ายขี้เกียจนั่งเป็นก้างขวางคอจึงขอตัวไปเข้าห้องน้ำเพื่อเปิดโอกาสให้จ้าวอี้ชิงทำคะแนน

“อ้ายขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บ”

“เมครับ”

“คะ?”

“ผมอยากจะบอกว่า เอ่อ” จ้าวอี้ชิงถึงกับพูดไม่ออกเหมือนมีก้อนมาจุกที่คอ พอจะสารภาพรักทุกอย่างดูยากไปหมดไม่เหมือนกับที่ซ้อมมา

“พูดมาสิ”

“ผมชอบเมครับ” จ้าวอี้ชิงตัดสินใจพูดออกไปละหลบสายตาของหญิงสาวเพราะตอนนี้เขาเขินไปหมดไม่กล้าแม้แต่จะสู้หน้า

“อี้ชิง” เธอรับรู้ว่ามาตลอดว่าเพื่อนคิดยังไงแต่เธอให้มากกว่าความเป็นเพื่อนไม่ได้ จ้าวอี้ชิงดีทุกอย่างแต่เธอยังไม่อยากมีใครในเวลานี้

“เรา เรา”

“เมยังไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้ไปคิดดูก่อน” จ้าวอี้ชิงรีบตัดบทเพราะไม่อยากกดดันเพื่อน เขารอได้เสมอ

“ขอบคุณนะที่มีความรู้สึกดี ๆ ให้เราแต่เรายังไม่อยากมีใคร”

“เมมีคนในใจแล้วเหรอทำไมไม่เปิดโอกาสให้ผมบ้าง” จ้าวอี้ชิงคว้ามือของหญิงสาว เมธาวีตกใจเลยรีบดึงมือกลับและรีบอธิบายให้เพื่อนฟัง

“ไม่เกี่ยวกับมีใครหรอกแต่เราเป็นเพื่อนกันมานาน”

“แต่ตอนนี้ผมไม่อยากเป็นแค่เพื่อน” เหล้าที่กินเข้าไปทำให้อี้ชิงกล้ามากขึ้นและดูเหมือนจะไม่ยอมแพ้ แววตาและท่าทางของเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

“อี้ชิงเมาแล้ววันนี้เราคงพูดกันไม่รู้เรื่องเมขอตัวก่อน” ตอนนี้หญิงสาวรู้สึกอึดอัดและรีบลุกออกไปจากร้านจ้าวอี้ชิงจึงรีบเดินตามออกมา

“จะไปไหน !” ชายหนุ่มคว้าต้นแขนของหญิงสาวไว้และกระชากให้เข้ามาใกล้ตัวเขา จังหวะนั้นเองที่อ้ายวิ่งตามออกมาได้ทัน

“อี้ชิงแกปล่อยเมเดี๋ยวนี้”

เรียกตะคอกของอ้ายทำให้อี้ชิงได้สติขึ้นมาจึงรีบปล่อยเมธาวี หญิงสาวจึงขอตัวกลับบ้านโดยรีบวิ่งขึ้นแท็กซี่ไป ทางด้านอ้ายจึงจัดการจ้าวอี้ชิงพอเหล้าเข้าปากก็กลายเป็นอีกคน

แมคนัสกระดกวิสกี้เข้าปากเขานั่งรอเมธาวีที่ห้องนอนดวงตาแดงก่ำเพราะดื่มไปเยอะ ตอนนี้ภายในหัวใจของเขากำลังร้อนรุ่มไปหมดเพราะรูปถ่ายที่คนของเขาส่งมา ไอ้เหี้ย_นั้นทั้งจับมือและกอดหญิงสาว ไหนว่าไปกันสามคนแต่ที่เขาเห็นมีแค่สองคน

แอด !

“ว้ายตกใจหมดเลย” เมธาวีเปิดไฟห้องนอนเห็นแมคนัสกำลังนั่งดื่มอยู่ คนบ้าอะไรมานั่งดื่มเหล้าไม่เปิดไฟ

“มานี่สิ”

“มีอะไรคะ?”

“นี่มันอะไร ! เธอบอกว่าไปกินข้าวกับเพื่อนทำไมถึงนั่งอ่อยตัวผู้อยู่ ทำตัวร่าน” แมคนัสไม่รอช้ารีบโยนสมาร์ตโฟนให้หญิงสาวดูพร้อมกับเขย่าตัวเพื่อเอาคำตอบ

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ อ๊ะ”

“ไม่ใช่ถ้าเป็นโรงแรมคงไปนั่งอ้าขารอให้มันเอาแล้วใช่ไหม”

สติของเขาขาดผึงและตะคอกเสียงดังจนเมธาวีสะดุ้งด้วยความตกใจ “ตอบดิวะร้องทำเหี้_ไร”

“ฮึก ฮือ ในเมื่อคุณตัดสินใจแล้วจะมาถามเมทำไม” หญิงสาวร้องไห้ออกเพราะตอนนี้แมคนัสน่ากลัวจนเธอไม่อยากอยู่ใกล้

“แรด ร่าน ฉันรวมฉันบำเรอให้ไม่พอหรือไง !”

“ทำไมคะตอนนี้คุณกับเมเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน ว้ายย” เมธาวียืนนิ่งพร้อมกับตัวสั่นเพราะชายหนุ่มง้างมือจะตบเธอ แต่ก็ทำอวดเก่งไม่ยอมหลบ

“ตบสิคะ เอาเลยค่ะคนอย่างคุณมันทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว”

เพล้ง

“โธ่โว๊ยย” แมคนัสเขวี้ยงแก้วลงไปที่พื้นจนแตกกระจายและหันไปต่อยกำแพงจนเลือดซึมออกที่ฝ่ามือ เขากำลังระงับอารมณ์ที่ก่อตัวขึ้นมา

“ร่านนักฉันจะสนองให้”

“ปล่อยเม เมเกลียดคุณเมจะหนีไปจากที่นี่”

“มีปัญญาหนีออกไปให้ได้ก่อนเถอะ” แมคนัสอุ้มหญิงสาวขึ้นพาดบ่าและโยนเธอลงที่เตียงอย่างไม่ปรานี เมธาวีกำลังจะหนีลงจากเตียงแต่ถูกเขาคว้าข้อเท้าไว้ก่อน

“ปล่อยเม ฮึก เมเกลียดคุณ”

“เกลียดเราก็จะอยู่กันแบบเกลียด ๆ ไปจนตาย” ชายหนุ่มบีบคางหญิงสาวจนแทบจะแหลกคามือเขา แววตาของเขาวาวโรจน์อย่างน่ากลัว

“ปล่อยเม ฮือ”

“ปล่อย แต่ปล่อยใน”

“เมไม่ใช่สิ่งของที่จะล่ามไว้ กรี๊ด” แมคนัสใช้เนกไทหมัดข้อมือของหญิงสาวไว้ติดกับหัวเตียง ตอนนี้เขากำลังดึงทึ่งเสื้อของหญิงสาวออกจากตัวเรียกว่ากระชากเลยดีกว่า

“ของของฉันต่อให้ตายฉันก็จะลากวิญญาณกลับมา !”

“กรี๊ดดดด”

ใบหน้าหล่อเหลากำลังซุกไซ้ซอกคอขาวเนียนอย่างหยาบโลนพร้อมกับขบเม้มเบา ๆ จนเกิดรอยแดงบางที่ก็เกือบจะช้ำ เมธาวีได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างอดสูตอนนี้เขาทำตัวไม่ต่างจากข่มขืนเธอที่ไม่ยินยอม

เมื่อทำอะไรไม่ได้จึงหลับตาลงและกลั้นเสียงสะอื้นไว้ปล่อยให้เขากระทำได้ตามอำเภอใจ เมื่อไรที่เธอจะหลุดพ้นจากความเจ็บปวดหรือชาตินี้จะมีแค่ความตายเท่านั้น

“อย่าต่อต้านฉัน” เมื่อเห็นหญิงสาวนิ่งเงียบเขาจึงเงยหน้าขึ้นมาและสั่งให้หญิงสาวลืมตาขึ้นมา คิดจะประท้วงเขาด้วยวิธีนี้บอกเลยว่าเมธาวีคิดผิด

“อึก ฮือ”

“ยิ่งทำแบบนี้ยิ่งทำให้ฉันโมโห นอนและครางออกมาดัง ๆ หากทำให้ฉันโกรธฉันจะเป่าหัวเธอ”

แต่คำขู่ของเขาก็ไม่เป็นผลเมธาวียิ่งต่อต้านถือว่าดื้อใช่ได้ที่กล้าต่อกลอนกับคนอย่างเขา “ถ้าไม่ลืมตาขึ้นมาฉันจะเอาเธอจนถึงเช้า”

“คนใจร้าย ฮึก กรี๊ดดดด”

กึด!

แมคนัสกระแทกท่อนเอ็นเข้าไปในรูร่องในครั้งเดียวขนมิดลำโดยไม่เล้าโลมคนตรงหน้าว่าจะเจ็บแค่ไหน และกระแทกเข้าออกจนเมธาวีร้องออกมาด้วยความเจ็บแสบ

“จะ เจ็บ”

“เจ็บก็ให้จำรสชาตินี้ไว้ จะได้ไม่ต้องร่านอีกหรือคันอีก”

“เมเกลียดคุณ !”

คำว่าเกลียดบาดลึกเข้าไปในหัวใจของเขา เขามีแค่เมธาวีที่เป็นแสงสว่างนำทางให้เขาอยากมีครอบครัวต่อให้เธออยากจะตายเขาก็จะไม่ปล่อยให้ตายจากเขา