ตอนที่ : 07 ความลับ

เช้าวันต่อมา

ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นอีกทีก็สายแล้วล่ะ สภาพของฉันมันดูไม่ได้เลย มันปวดร้าวไปหมดทั้งตัว ยิ่งตรงช่วงล่างยิ่งหนักเพราะมันแสบไม่ไหว แต่พอนึกถึงขนาดเจ้าโลกที่ใส่เข้าไปในตัวของฉันก็พอจะเข้าใจได้ว่ามันก็ไม่แปลกที่ฉันจะรู้สึกแบบนี้

"พี่ลีวาย.." ฉันพึมพำออกมาเสียงแผ่ว เพราะพี่ลีวายยังนอนอยู่ข้างๆ ฉัน นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นหน้าเขาชัดๆ แบบนี้ ขนาดนอนหลับเขายังดูดีเลยอ่ะ

"อืม..." ดูเหมือนว่าการขยับตัวของฉันจะทำให้พี่ลีวายตื่น หนังตากระพรือปริบๆ เหมือนกับกำลังปรับสายตากับแสงในห้อง ก่อนที่เขาจะหันมามองฉัน

"เช้าแล้วค่ะ"

"อืม...พี่หลับไปนานแค่ไหนเนี่ย"

"พี่ไปอาบน้ำสิคะเดี๋ยวแพรไปเอาเสื้อผ้าของพี่พายุมาให้พี่ใส่ก่อน จะได้ไม่ต้องใส่ซ้ำตัวเก่า พี่น่าจะใส่ไซส์ของพี่พายุได้"

"โอเค"

พี่ลีวายลุกออกจากเตียงแล้วเดินออกไป ส่วนฉันก็พยายามก้าวขาออกจากเตียงเหมือนกัน ทุกอย่างเป็นไปด้วยความยากลำบาก เพราะขาของฉันมันสั่นไม่หยุด

เวลาต่อมา

"แล้วนี่ไอ้ยุมันจะกลับตอนไหน?" พี่ลีวายเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาใส่เสื้อผ้าของพี่พายุที่ฉันเอาไปวางไว้ให้ พอได้เห็นพี่ลีวายแต่งตัวธรรมดาแบบนี้แล้วเขาก็ดูดีไปอีกแบบนะ ปกติฉันเคยเห็นเขาใส่แต่ชุดนักศึกษากับชุดสูท

"ถ้าไม่กลับพรุ่งนี้ตอนเย็นๆ ก็คงจะวันมะรืนค่ะ"

"อ๋อ.."

"พี่ลีวาย"

"หืม?"

"แพรมีเรื่องอยากจะขอร้องค่ะ"

"ว่ามาสิ"

"พี่ช่วยเก็บเรื่องระหว่างเราสองคนเป็นความลับได้ไหมคะ แพรไม่อยากให้พี่ยุรู้เรื่องนี้"

"ได้สิ"

"ขอบคุณนะคะ"

"....." พี่ลีวายหันมายิ้มให้กับฉัน ก่อนที่เขาจะเดินไปเก็บเศษซากถุงยางที่ใช้กันเมื่อคืนทิ้งลงถังขยะ ก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจรถและก็ข้าวของที่เขาเอาวางไว้ตรงโต๊ะหัวเตียงของฉัน

"พี่จะกลับแล้วเหรอ?"

"อื้ม เรามีอะไรหรือเปล่า"

"อยู่กินข้าวเช้าด้วยกันก่อนสิคะเดี๋ยวแพรทำกับข้าวให้"

"เอาสิ"

ฉันรีบเดินลงไปจัดเตรียมอาหารเช้าง่ายๆ สำหรับเราสองคน เพราะนี่มันก็สายมากแล้วล่ะ ดูเหมือนว่าพี่ลีวายจะรีบไปไหนด้วย ส่วนฉันเองก็มีเรียนตอนบ่ายเหมือนกัน

"แพร..."

"คะ?"

"เรื่องที่เราพูดเมื่อคืนเรื่องจริงเหรอ"

"....." ฉันเงียบเพราะกำลังนึกอยู่ว่าตัวเองได้พูดอะไรไปหรือเปล่า และแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าฉันเพิ่งจะบอกชอบพี่ลีวายไปนี่นา น่าอายชะมัดเลยอ่ะ ตอนนั้นฉันยังไม่สร่างเมาเท่าไหร่เลย

"เราชอบพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่"

"บะ บ้า พี่จะมาถามอะไรตอนนี้เล่า แพรก็เขินเหมือนกันนะ" ประโยคสุดท้ายฉันพูดเสียงแผ่ว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองพี่ลีวายที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน รอยยิ้มของเขานั้นทำให้ฉันถึงกับนั่งอยู่ไม่สุข รอยยิ้มแบบนี้สินะถึงได้ทำให้ผู้หญิงหลายคนหลงจนหัวปักหัวปำรวมถึงฉันด้วย

"ให้พี่ไปส่งที่มหาลัยไหม"

"ไม่เป็นอะไรค่ะแพรนั่งรถไปเองสะดวกกว่า อีกอย่างถ้ากิ๊กของพี่มาเห็นว่าพี่ไปส่งแพรมีหวังแพรได้โดนดีแน่"

"คิดมากนะเราใครเขาจะมาทำอะไรแบบนั้นกัน"

"...." ฉันเบะปากเหมือนกำลังหัวเราะอยู่ในลำคอ เรื่องแบบนี้มันก็ไม่แน่หรอก ขนาดพี่ลีวายบอกว่าไม่ใช่แฟนผู้หญิงคนนั้นยังทำตัวเป็นงูจงอางหวงไข่เลย

หลังจากที่กินข้าวกันอิ่มพี่ลีวายก็กลับไป ส่วนฉันก็เก็บกวาดทำความสะอาดเหมือนอย่างที่เคยทำ ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ ฉันไม่ได้ส่งข้อความไปหาพี่พายุ ไม่ได้โทรไปหา ทั้งที่พี่พายุก็บอกไว้แล้วว่ากลับถึงบ้านให้โทรหาหรือไม่ก็ส่งข้อความไว้ แต่ฉันดันลืมซะได้นี่

ตู๊ด~

( ยังจำเบอร์พี่ได้ด้วยอีกเหรอ ) ปลายสายพูดน้ำเสียงงอนๆ

"ขอโทษจริงๆ ค่ะ แพรไม่ได้ตั้งใจจะลืมเลยนะ แต่พอกลับมาแพรก็สลบเลย น้ำยังไม่ได้อาบ"

( ..... )

"พี่ยุขา อย่าโกรธแพรได้ไหม แพรไม่ได้จะลืมพี่จริงๆ แพรกลับบ้านมาปลอดภัยดีค่ะ"

( แล้วใครเป็นคนมาส่ง )

"เพื่อนค่ะ เพื่อน"

( แล้วนี่เราทำอะไรอยู่ )

"เพิ่งกินข้าวแล้วก็ล้างจานเสร็จค่ะ"

( แล้วไปเรียนกี่โมง นี่มันสายแล้วนะทำไมยังไม่ไปอีก )

"แพรมีเรียนภาคบ่ายค่ะ"

( โอเค )

"แค่นี้นะคะ แพรขอไปอาบน้ำก่อน รักพี่ยุนะ รีบๆ กลับมาล่ะแพรคิดถึง"

( โอเคครับ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ )

"ค่ะ จุ๊บๆ"

พอกดวางสายจากพี่พายุฉันก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เพราะกลัวว่าพี่พายุจะจับได้ว่าฉันโกหก ฉันไม่ได้ตั้งใจจะโกหกเลยจริงๆ นะ ฉันรู้ว่าพี่พายุไม่ได้ห้ามเรื่องการมีแฟน แต่ถ้าพี่พายุรู้ว่าคนที่ฉันชอบคือใครพี่พายุคงไม่อนุญาตให้คบกันแน่ๆ ยิ่งถ้าพี่พายุรู้ว่าฉันกับพี่ลีวายทำเรื่องแบบนั้นกันก่อนแล้วพี่พายุได้เดือดดาลแน่ๆ

มหาวิทยาลัย

"ฮายเพื่อนสาว"

"อือ..หวัดดี ยามบ่ายที่ไม่สดชื่น"

ฉันทักทายกับกลุ่มเพื่อนๆ ก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆ มุกนิล

"สภาพหล่อนเนี่ยดูไม่ได้เลยนะ"

"แล้วใครใช้ให้พวกแกรินให้ฉันอย่างเดียวล่ะรู้นี่ว่าฉันคออ่อน"

"เมื่อคืนหล่อนกลับกับใครยะ ฉันกลับมาที่โต๊ะแต่ไม่เจอหล่อนแล้ว การ์ดบอกว่าหล่อนไปกับผู้ชาย ที่ไหนยังไงบอกมา"

"อืม...ไม่มีอะไรหรอก" ฉันเอนหัวไปซบลงบนหัวไหล่ของมุกนิล สภาพฉันนี่ดูไม่ได้เลยแฮงค์แบบสุดๆ

"ไหวหรือเปล่าเนี่ย"

"ไหว แต่รู้สึกง่วงมากเลยอ่ะ"

"เมื่อคืนไม่ได้นอนหรือไง"

"ก็นอน แต่มันปวดหัวอ่ะ"

"...." มุกนิลมองฉันแล้วส่ายหน้า ไอ้ปวดหัวมันก็ส่วนนึงแหละซึ่งมันน่าจะมาจากอาการแฮงค์ แต่ที่ฉันรู้สึกง่วงรู้สึกเพลียๆ ก็เพราะเรื่องเมื่อคืนต่างหาก รู้สึกว่าแข้งขาของฉันมันอ่อนแรงอ่อนเปลี้ยไปหมดเลย

"นี่หล่อน ยังไม่ตอบฉันเลยนะว่าเมื่อคืนหล่อนไปกับผู้คนไหน"

"ฉันไม่ได้ไปกับผู้ชายสักหน่อย ตอนเดินออกไปฉันรู้แค่ว่าฉันชนกับใครสักคนแล้วเขาก็พาฉันออกไปขึ้นรถที่หน้าคลับต่างหาก"

"จริง?"

"ก็จริงสิ การ์ดที่บอกว่าเห็นฉันออกไปกับผู้ชายเขาก็ยืนมองอยู่ที่หน้าประตูนี่เขาไม่ได้ออกไปยืนมองสักหน่อยว่าฉันขึ้นรถไปกับเขาจริงๆ หรือเปล่า"

"ก็แล้วไป นึกว่าเธอแอบมีหนุ่มแล้วไม่บอกเพื่อนๆ ซะอีก"

"ฉันจะไปมีใครได้ ถ้าฉันมีแฟนนะพี่พายุได้ฆ่าตายพอดี"