ตอนที่ : 07

@บ้านมาย

"พี่หมอก"

"หือว่าไง"

"มายต้องไปดูงานที่ต่างจังหวัดกับเจ้านาย พี่อยู่กับสองแฝดได้หรือเปล่า"

"ได้สิ ว่าแต่ไปกันกี่คนเหรอ แล้วไปกี่วัน"

"ประมาณสามวัน แต่ไปกันกี่คนมายเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ"

"อืม ไปสิพี่อยู่ได้ สองแฝดก็โตกันแล้วไม่ใช่เด็กๆ สักหน่อย"

"เดี๋ยวมายจะไปบอกกับลูกๆ ไว้ มายกลัวว่าพวกแกจะเป็นห่วง"

"โอเค"

ฉันไม่เคยไปไหนแบบค้างคืนเลยสักครั้ง ไม่เคยห่างจากสองแฝดเลยแม้แต่คืนเดียว ถ้าฉันไปทำงานค้างคืนที่อื่นโดยที่ไม่บอกพวกแกคงจะพากันเป็นห่วงแย่ แค่ฉันทำโอทีกลับดึกพวกแกก็ไม่ยอมนอนจะรอจนกว่าฉันจะกลับมาถึงบ้านถึงยอมเข้านอนกันได้

"น้องสกายน้องสโนว์"

"แม่//แม่"

"มาหาแม่หน่อยสิลูก"

"แม่มีอะไรหรือเปล่าครับ"

"แม่ต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัดประมาณสามวันนะ อยู่กับลุงหมอกห้ามดื้อเด็ดขาดรู้มั้ย เสร็จงานแล้วแม่จะรีบกลับมาเลย"

"แม่ไม่ไปไม่ได้เหรอคะ หนูคงนอนไม่หลับถ้าแม่ไม่อยู่ด้วย"

"แม่ก็ไม่อยากไปไหนไกลจากลูกๆ หรอกนะ"

"แต่ถ้าแม่ไม่ทำงานเราจะเอาเงินจากไหนมาใช้จ่ายมากินมาใช้ล่ะลูก"

"ก็ได้ค่ะ แต่แม่ต้องโทรมาหาพวกเราทุกวันนะคะ"

"แม่สัญญาค่ะ"

"คุณแม่ไปกับใครเหรอครับ"

"ไปกันหลายคนครับ"

"อ๋อ ผมไม่ว่าอะไรหรอกครับ แม่ต้องไปทำงานแม่ต้องหาเงินมาให้พวกเรา สู้ๆ นะครับแม่"

"ขอบคุณครับ"

ฉันเข้าใจเลยว่ากำลังใจจากลูกมันเป็นยังไง ฉันเคยได้ยินมาว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่เหนื่อยจากการทำงานมาพอกลับมาถึงบ้านได้เห็นหน้าลูกก็รู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลย

ซึ่งฉันเองก็กำลังรู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน สองแฝดเป็นกำลังใจของฉันในการทำงานทุกวันจริงๆ

ก็จริงอยู่ถ้าฉันเอาพวกแกออกตั้งแต่ตอนนั้นฉันคงได้เรียนสูงๆ ได้เป็นหมอตามที่ตัวเองใฝ่ฝัน แต่ฉันก็คงจะไม่ได้รับความสุขอันบริสุทธิ์แบบนี้

"นอนกันได้แล้วนะครับดึกแล้ว"

"ฝันดีครับแม่//ฝันดีค่ะแม่"

"ฝันดีนะคะคนเก่งของแม่ทั้งสองคน"

ฉันเดินออกมาจากห้องนอนของพวกแกก่อนจะปิดไฟแล้วปิดประตูห้องจากนั้นก็กลับมานั่งเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าสะพายของตัวเอง

ฉันว่าฉันจะไม่เอาอะไรไปมากหรอก เอาแต่ของใช้จำเป็นของใช้ส่วนตัวก็พอแล้ว

ครืด ครืด ครืด

สายเรียกเข้า >>> คุณเวคิน

ฉันมองหน้าจอโทรศัพท์ชั่งใจว่าจะรับดีไหม เพราะนี่มันก็เลยลางานมาแล้วเขาคงไม่มีเรื่องสำคัญหรืองานสำคัญอะไร เพราะถ้ามีจริงๆ เราก็คงจะไปคุยกันที่ทำงานมากกว่า

"สวัสดีค่ะ"

( ว่ายังไงบ้าง คุณไปได้หรือเปล่า )

"ค่ะ ไปได้ค่ะ"

( โอเค ผมจะได้ไม่ต้องหาคนไปด้วย )

"แล้วเราไปกันกี่คนเหรอคะ?"

( ไปกันสองคน )

"....."

( ถ้าคุณไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร )

"สะดวกค่ะ" ฉันไม่ติดอะไรหรอกแค่รู้สึกไม่ค่อยสบายใจถ้าจะต้องไปต่างจังหวัดกับเขาสองคน ฉันไม่อยากถูกคนอื่นมองไม่ดี

มันก็จริงอยู่ที่คนอื่นไม่ได้หาเลี้ยงเรา ทำไมเราต้องไปสนใจทำไมเราต้องไปแคร์ แต่ฉันกลัวว่ามันจะกระทบกับงานของฉันได้

( ไปรถส่วนตัวนะมันสะดวกดี )

"ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วแค่นี้นะคะ"

( อ่า....โอเค )

ฉันกดวางสายก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม

ตั้งแต่ท้องแล้วคลอดสองแฝดออกมาจนถึงป่านนี้ฉันก็ไม่เคยคิดที่จะมีครอบครัวหรือจะมีคนรักเลย เพราะมีไม่กี่คนที่จะรับผู้หญิงลูกติดแบบนี้ได้

และถ้าให้ฉันเลือกฉันขออยู่แบบนี้จะดีกว่า มันสบายใจกว่าเยอะ

______________________________

@เช้าวันต่อมา

ฉันตื่นแต่เช้าเตรียมอาหารให้พี่หมอกให้สองแฝดตามปกติ จากนั้นก็แยกย้ายกันไปเหมือนที่เคยทำ พี่หมอกก็มีหน้าที่คอยไปรับไปส่งสองแฝดอยู่แล้ว แต่ช่วงที่ฉันไปทำงานต่างจังหวัดพี่หมอกคงต้องตื่นเช้ามาเตรียมอาหารเอง

"สวัสดีค่ะคุณคิน"

"บ้านคุณอยู่ไกลเหรอ มาเกือบสายเลย"

"พอสมควรค่ะ"

"แล้วทำไมไม่หาที่พักอยู่ใกล้ๆ ล่ะ"

"บ้านของฉันอยู่ตรงนั้นพอดีค่ะ เลยไม่รู้จะหาที่พักที่อื่นทำไม"

"อ๋อ...เดี๋ยวช่วยตรวจสอบเอกสารแล้วเอาเข้ามาให้ผมหน่อยนะ"

"ได้ค่ะ"

ฉันรับเอกสารจากผู้จัดการมาแล้วเดินขึ้นไปทำงานประจำที่ของตัวเองทันที

@ผ่านไปสักพัก

ติ๊ด~ เข้ามาหาผมในห้องหน่อยสิ

"....." ฉันวางปากกาก่อนจะลุกเดินเข้าไปในห้องทำงานของคุณเวคิน "มีอะไรหรือเปล่าคะ?"

"ผมขอกาแฟแก้วนึง แบบที่คุณเคยชง"

"ได้ค่ะ สักครู่นะคะ"

ฉันเดินหันหลังออกมาแล้วไปชงกาแฟให้กับคุณเวคิน ก่อนจะเดินกลับเข้ามาพร้อมกับกาแฟของเขา

"งานใกล้เสร็จหรือยังผมรีบใช้"

"อีกนิดเดียวก็เสร็จแล้วค่ะ"

"โอเค ถ้าอย่างนั้นเสร็จแล้วเอาเข้ามาให้ผมได้เลยนะ"

"ค่ะ"

ความจริงมันเสร็จไปตั้งนานแล้วถ้าเขาไม่เรียกให้ฉันไปชงกาแฟให้ ก็รู้ว่างานที่ให้ฉันทำเป็นงานเร่งแต่ก็ยังจะให้ฉันไปทำอย่างอื่นอีกมันน่าไหมล่ะ

ฉันรีบกลับมานั่งทำงานให้เขาจนเสร็จก่อนจะเอาไปส่งให้เขาในห้องทำงาน

"กลางวันนี้คุณออกไปทานข้าวกับผมมั้ย"

"ไม่เป็นอะไรค่ะ เดี๋ยวฉันไปสั่งข้าวกล่องจากร้านข้างๆ บริษัทจะดีกว่า"

เคยได้ยินแต่เลขาชวนผู้บริหารออกไปกินข้าว เพื่อตีสนิทแล้วมีความสัมพันธ์แบบชู้สาว แต่กับเขาว่าจะทำอะไรเขามักจะถามและชวนฉันไปด้วยตลอด ทั้งๆ ที่เราสองคนเพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นานเอง และก็รู้จักกันในฐานะเจ้านายกับลูกน้อง ไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัวเลย

"คุณนี่ก็แปลกคนดีนะ เจ้านายอุตส่าห์ชวนไปกินข้าวด้วยแต่กลับปฏิเสธ"

"มันคงไม่เหมาะค่ะ ขอโทษด้วยนะคะที่ปฏิเสธ"

"ตามใจ สั่งข้าวกล่องมาเผื่อผมด้วยก็แล้วกัน"

"คะ??"

"ก็คุณไม่ไปผมก็ไม่รู้จะกินข้าวกับใครเหมือนกัน สั่งข้าวกล่องมาให้ผมด้วยผมไม่ไปแล้ว"

"ค่ะ"

แปลกจังเลยนะผู้ชายคนนี้เปลี่ยนใจเร็วจริงๆ เลย แค่ฉันปฏิเสธไม่ไปกินข้าวกลางวันด้วยเนี่ยนะ

ทำไมเขาไม่ไปหาเพื่อนกินข้าวคนอื่นล่ะ อีกอย่างถ้ามีคนมาเห็นฉันอยู่กับเจ้านายสองต่อสองแบบนั้นจะทำไง

ฉันไม่ได้อยากถูกว่าหรอกนะ ว่าเลื่อนขั้นจากพนักงานด้านล่างกลายไปเป็นเลขาส่วนตัวของผู้บริหารได้เพราะเรื่องแบบนี้ ทั้งๆ ที่ความจริงมันไม่ใช่แบบนั้นเลย