BETWEEN | 07 สองต่อสอง

หัวใจดวงน้อยไม่มีแววจะสงบเมื่อไออุ่นเลี้ยวรถเข้ามาในคอนโดมิเนียมหรูแห่งหนึ่ง

มันไม่คุ้นตาเลย

“คอนโดใคร” เลิฟยูเปิดปากถามหลังจากนั่งเงียบมานานหลายนาที เธอหันมามองหน้าคนข้างกายเพียงนิดพร้อมกับกำมือแน่นยกขึ้นมาระดับหน้าอกอย่างหวาดๆ

“ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก ลงไป” เขากดเสียงสั่งในประโยคสุดท้าย ไม่มีคำพูดไหนโน้มน้าวใจอีกฝ่ายได้เลย หญิงสาวเปิดประตูลงจากรถถึงได้เห็นว่าตัวเองรีบร้อนมาหาเขาจนลืมเปลี่ยนรองเท้าใส่ในบ้าน

“เฮ้อ” เลิฟยูถอนหายใจแล้วปิดประตูรถ

ปึง!

“เธอ!” เสียงเข้มสูงปรี๊ดดังขึ้นจากอีกฝั่งแทบจะทันที ทำเอาเลิฟยูสะดุ้งโหยงหันขวับไปมอง “ปิดเบาๆ มันจะตายหรือไง”

“ขะ…ขอโทษค่ะ”

“…” เขากัดฟันกรอดแล้วเดินนำเลิฟยูไปที่ลิฟต์ เธอแอบมองเขากดลิฟต์ไปที่ชั้นสามสิบ

“ที่นี่คอนโดพี่ไออุ่นเหรอ” เลิฟยูถามเพื่อไม่ให้บรรยากาศในลิฟต์อึดอัดไปมากกว่านี้แต่ทว่าชายหนุ่มไม่ได้ตอบกลับมาเลย เขาปรายตามองเธอเพียงนิดแล้วเดินออกมาเมื่อลิฟต์ขึ้นมาถึงที่ชั้นสามสิบแล้ว “ถามก็ไม่ตอบ หยิ่งชะมัด!” ริมฝีปากจิ้มลิ้มเบะคว่ำแต่ก็เดินตามหลังเขามาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องหมายเลขสี่ศูนย์ศูนย์สี่

“…” ชายหนุ่มเหลือบตามองอีกฝ่ายเล็กน้อยแล้วใช้คีย์การ์ดเปิดเข้ามาในห้องพักส่วนตัว เลิฟยูก้าวเข้ามาหยุดยืนอยู่ภายในห้องพักสุดหรูหราจนละสายตาไม่ได้ ของใช้รวมถึงเฟอร์นิเจอร์คลุมโทนสีเทาดำหมดกระทั่งผ้าม่านยังเป็นสีดำ

“เป็นแวมไพร์เหรอเนี่ย ดูลึกลับพิกล” เธอพึมพำพลางเดินตามไออุ่นไปโดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายยืนอยู่ตรงหน้า

ปึก!

“อ๊ะ!”

“…” ไออุ่นเอียงคอมองหญิงสาวแล้วเดินเลี่ยงไปที่ตู้เก็บไวน์

“ดื่มไวน์เหรอคะ”

“อืม”

“แต่หนูไม่ถนัดทั้งไวน์ทั้งเหล้า”

“…” เหมือนคำพูดเธอไม่เข้าหูเขาเลย ไออุ่นหยิบแก้วไวน์มาสองใบแล้วค่อยๆ รินไวน์ใส่ “ไม่ใช่บาร์เหล้าที่จะได้มีทุกอย่างที่เธออยากกิน” คำเหน็บแนมมาพร้อมกับแก้วไวน์ที่เขายื่นให้ เลิฟยูรับแก้วไวน์มาดมก่อนที่เธอจะยกแก้วขึ้นจิบเล็กน้อย

“อื้ย!” ร่างเล็กสั่นไหวด้วยเพราะความฝาดของไวน์ ร้อนผ่าวผ่านลำคอลงไป

“นั่ง” ไออุ่นสั่งเสียงเรียบพลางยกแก้วไวน์ขึ้นจิบด้วยท่าทางสบายๆ สายตาดุดันจ้องมองเธอไม่ลดละจนเลิฟยูรีบนั่งลงบนโซฟาอีกตัวหนึ่งซึ่งอยู่ตรงข้ามกับเขา

“ดื่มหมดแก้วนี้เลิฟขอกลับบ้านนะคะ แล้วก็…อย่าส่งรูปนั้น…” เธอเม้มปาก มือเรียวกำชายกระโปรงแน่น “พี่คงรู้ว่าถ้าส่งรูปนั้นไป ชีวิตหนูต้องวุ่นวายแน่”

“หึ เธอนี่ก็หลอกง่ายเหมือนกันนะ”

“…”?

“ฉันไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก”

“ทำแบบนี้เพราะอะไร มันสนุกนักเหรอคะที่ล้อเล่นกับความรู้สึกคนอื่นน่ะ”

“ก็สนุกดี” คำพูดไร้จิตสำนึกหลุดออกจากปากผู้ชายที่เธอเคยปลื้มเขาตั้งแต่แรกเห็น

“แต่หนูไม่สนุก!” เลิฟยูวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะ ด้วยแรงกระแทกทำให้ฐานแก้วไวน์หักเป็นเหตุทำให้ไวน์ในแก้วหกลงพื้นพรมราคาแพงเปียกเป็นวงกว้าง “อ๊ะ!” เลิฟยูเขยิบตัวออกมาหนึ่งก้าวพลางมองสีหน้าเรียบนิ่งของไออุ่นไปด้วย

“เธอ…” มือหนากำหมัดแน่น “ไม่ต้อง” ไออุ่นห้ามเลิฟยูที่ทำท่าจะก้มเก็บแก้ว เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินไปหยิบถุงมือออกมาสวมใส่แล้วเก็บเศษแก้วบนพื้น “แผลเก่ายังไม่หาย จะหาแผลใหม่หรือไง”

“เปล่าสักหน่อย” จะว่าไปเธอก็ลืมเจ็บไปเลยนะเนี่ย แผลถูกเย็บยังไม่แห้งดีเลยอีกทั้งแผลถลอกที่หัวเข่าอีก “งั้นหนูไม่ดื่มแล้วนะคะ ปวดแผล”

“พอฉันทักปุ๊บก็ปวดแผลปั๊บเลย?”

“ปวดนานแล้วต่างหาก แต่พอเจอหน้าพี่ไออุ่นมันเกร็งจนลืมเจ็บไปเลย” เธอบอกตรงๆ เจอหน้าเขาทีไรเหมือนร่างกายมันเกร็งอัตโนมัติ

“แผลเธอ” เขาเอ่ยถามในขณะที่เช็ดทำความสะอาดพรมอยู่

“คะ?”

“ล้างบ้างไหม” ไออุ่นเงยหน้าขึ้นมามองสบตากับเลิฟยู เธอส่ายหน้าให้เขาเบาๆ เพราะวันนี้มันชุลมุนจริงๆ จนลืมเสียสนิท

“ไปเอากล่องอุปกรณ์ทำแผลมา”

“ยะ…อยู่ตรงไหนเหรอคะ”

“…” นิ้วชี้เรียวชี้ไปทางหนึ่งโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมามองเลย เธอจึงเดินตามปลายนิ้วชี้เขาไปที่ห้องหนึ่ง ยืนงงในดงของแบรนด์เนมที่เรียงรายกันอยู่ในตู้โชว์ขนาดใหญ่

“อา! เห็นแล้ว” เลิฟยูเดินนวยนาดไปหยิบกล่อง แต่ด้วยกล่องวางอยู่บนตู้ซึ่งความสูงของเธอนั้นเอื้อมไม่ถึงกล่องเลยแม้ตอนนี้จะเขย่งปลายเท้าขึ้นแล้วก็ตาม “อ๊ะ!” จู่ๆ ศีรษะเธอก็สัมผัสกับอกแกร่งแน่นหนั่นของคนด้านหลังที่ไม่รู้ว่าเดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่

ไออุ่นเอื้อมมือไปหยิบกล่องลงมาอย่างง่ายดายโดยไม่ต้องพยายามอย่างเธอเลย พอเลิฟยูหันกลับมามองเขา เธอรีบหลุบตามองแผงอกแกร่งที่อยู่ในระดับสายตาพอดีแบบใกล้ชิดจนต้องยกมือขึ้นมาดันมันออกห่าง

“ขอบคุณค่ะ อ๊ะ! ทำอะไร…” ร่างเล็กสะดุ้งโหยงเมื่อถูกไออุ่นกักขังไว้ด้วยแขนแกร่ง ส่งผลให้ใบหน้าเธอกับเขาใกล้ชิดกันจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่เจือจางด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ลอยมาเตะจมูก หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำกับการกระทำเดาทางยากของไออุ่น “ออกไปสิคะ มองหน้าเลิฟทำไม”

“เลิฟยู…ที่แปลว่ารักคุณ?”

“…”!

“หึหึ” เขาแค่นหัวเราะอย่างพอใจก่อนที่จะผละตัวออกห่างจากหญิงสาวหนึ่งก้าวแล้วถือกล่องอุปกรณ์ทำแผลเดินอาดๆ ไปนั่งลงบนโซฟา ใช้สายตาออกคำสั่งให้เลิฟยูรีบเดินไปหาพร้อมกับนั่งลงบนโซฟาข้างกันกับไออุ่น “เธอกล้าดีนะ”

“อะไร”

“ชื่นชมในความกล้าได้กล้าเสียของเธอ” เลิฟยูขมวดคิ้ว พยายามทำความเข้าใจในสิ่งที่ไออุ่นกำลังสื่อแต่กลับถูกเขารั้งตัวไปนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกันแถมชายหนุ่มยังจับข้อศอกข้างที่มีแผลเธออย่างไร้ความรังเกียจอีก

“หนูไปทำที่คลินิกก็ได้ พี่ไม่ต้องลำบากหรอก”

“อยู่นิ่งๆ” เลิฟยูกัดปากแน่น นั่งนิ่งตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องทำตามที่เขาบอกด้วย เหมือนร่างกายจะเป็นปรปักษ์กับหัวใจ

“ทำไมพี่ถึงดีกับหนู”

“ดี?”

“ใช่ค่ะ ทำไมถึงทำดีกับหนู ถึงจะเป็นการทำดีที่เหมือนไม่เต็มใจทำก็เถอะ”

“งั้นเหรอ” มุมปากหนากดยิ้มลึกก่อนที่เขาจะเงยหน้ามองเธอ

“…” ความเงียบเข้ามาครอบคลุมระหว่างเธอกับเขา ไออุ่นหยิบสำลีที่ชุบน้ำเกลือขึ้นมาเช็ดแผลให้เลิฟยูเบาๆ ทว่ามุมปากหนากลับยกยิ้มเล็กน้อย

“ผู้ชายจะทำดีกับผู้หญิงเพราะอยากได้ในสิ่งที่ต้องการเท่านั้นแหละ”

“…หมายถึงอะไรเหรอคะ”

“เซ็กซ์”

“…”!