บทนำ

ตุ๊บๆๆๆๆ

“ออกไป…ออกไปจากบ้านของฉัน!”

“พ่อแม่พวกแกก็ตายไปแล้ว!!” เสียงแหลมของหญิงวัยกลางคนเจ้าของบ้านเช่าหลังนี้เอ่ยไล่เด็กชายหญิงคู่หนึ่งอย่างไร้ความปรานี

“คุณป้าครับ…ให้ผมกับน้องอยู่ที่นี้เถอะนะครับ..” เด็กหนุ่มอายุสิบเจ็ดวิ่งถลาเข้าไปกอดขาของหญิงเจ้าของบ้านพลางเอ่ยออกมาด้วยน้ำตาไหลอาบนองหน้าอย่างขอร้องอ้อนวอน

“เราสองคนไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหนแล้ว…”

“ให้ผมกับน้องสาวได้อยู่ที่นี้เถอะนะครับ…” ปอนเด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดปีเอ่ยขึ้นพลางมองไปที่เด็กหญิงหวันยิหวาน้องสาวคนเดียวของเขาที่มีอายุสิบห้าปีที่นั่งมองพี่ชายของเธอและร้องไห้ออกมาอย่างหนักเช่นกัน เธอกับพี่ชายของเธอเพิ่งจะสูญเสียเสาหลักของครอบครัวไปจากอุบัติเหตุทางรถยนต์พ่อแม่พวกเธอเสียชีวิตทั้งสองคน

“พ่อแม่แกค้างค่าเช่าบ้านฉันไว้หลายเดือน!!”

“และที่พ่อแม่แกตายเพราะมันฆ่าตัวตายหนีหนี้!!”

“รู้ไว้ซะด้วย…จำใส่หัวสมองโง่ๆของแกกับน้องแกไว้!!”

“ออกไป!!”

“ออกไปจากบ้านของฉัน!!” หญิงเจ้าของบ้านเอ่ยไล่เด็กทั้งสอง แต่ปอนผู้เป็นพี่ชายกลับส่ายศีรษะไปมาและกอดขาป้าเจ้าของบ้านแน่น หวันยิหวาเองก็วิ่งมากอดขาของป้าเจ้าของบ้านด้วยเช่นกัน ภาพของเด็กสองคนนี้ช่างสร้างความเวทนาน่าสงสารให่แก่เพื่อนบ้านที่เดินผ่านไปผ่านมาบางคนก็ก่นด่ายัยป้าเจ้าของบ้านที่ใจร้ายใจดำทำกับเด็กที่เพิ่งจะเสียพ่อแม่ไปได้ลงคอ

“พวกแกมาลากไอ้เด็กเหลือขอสองคนนี้ออกไปจากบ้านฉัน!!” ป้าเจ้าของบ้านเอ่ยเรียกเด็กวัยรุ่นลูกน้องของเธอ เด็กวัยรุ่นที่เป็นลูกน้องยัยป้าเจ้าของบ้านใจร้ายรีบวิ่งมากระชากร่างของเด็กหญิงหวันยิหวาจนเสื้อผ้าที่เธอใสอยู่ขาดดังแควกทำให้ปอนปล่อยขายัยป้าและรีบวิ่งเข้าไปกอดร่างของน้องสาวของเขาทันทีด้วยความเป็นห่วง

“เจ็บตรงไหนไหมยี่หวา…?” เสียงนุ่มนวลของคนเป็นพี่ชายเอ่ยถามน้องสาวของเขาไปด้วยความรัก

“ฮืฮอึก…ไม่เจ็บ..” หวันยิหวาตอบพี่ชายเธอพลางกอดเอวปอนแน่นด้วยความหวาดกลัว

“ออกไปจากบ้านของฉันได้แล้ว!” ยัยป้าเจ้าของบ้านเอ่ยไล่อีกครั้ง แต่คราวนี้ปอนจำใจต้องลุกขึ้นยืนจับมือหวันยิหวาเดินออกมาจากบ้านที่เขาและน้องสาวเติบโตมาตั้งแต่เด็ก เขาจะต้องไม่ร้องไห้ให้น้องสาวเขาเห็นเพื่อหวันยิหวาถ้าเขาร้องน้องสาวของเขาจะยิ่งเสียขวัญไปมากกว่านี้ เขาจะต้องเข้มแข็งและดูแลปกป้องน้องสาวของเขาแทนพ่อกับแม่ที่จากไปของเขาให้ได้

ซ่าาาาาาาาาาา

“ฝนตก…ยี่หวาไปหลบฝนตรงนั้นก่อน!” ปอนเอ่ยบอกน้องสาวทันทีที่เขาเห็นว่าฝนเริ่มจะลงเม็ดหนักแล้วเขาจึงรีบอุ้มร่างเล็กของน้องสาวเขาขึ้นอุ้มและรีบวิ่งฝ่าสายฝนไปยังที่ป้ายรถเมล์ที่พอมีหลังคาให้พวกเขาสองคนพี่น้องได้พักหลบฝน

“หนาวไหมยี่หวา…”

“กั๊กๆๆ หนาว…และหิวมากด้วย..”

“พี่ปอน…ยี่หวาหิวข้าว..” หวันยิหวาเอ่ยบอกพี่ชายของเธอออกมาพลางฟันล่างและฟันบนของเธอดังกระทบกันเพราะความหนาวเหน็บของพายุฝนที่โหมกระหน่ำตกอยู่ในตอนนี้ ไอจากฝนกระเด็นเข้ามาโดนร่างเด็กหญิงหวันยิหวา ปอนรู้สึกสงสารน้องสาวของเขาจับใจที่ต้องเธอบ่นว่าหิวข้าว เขาและน้องไม่ได้กินข้าวกันมาหลายวันแล้วเขาเองก็หิวเช่นกัน

พรึบ

“ดื่มน้ำก่อนนะ…ยี่หวา..” ปอนที่เดินเอามือของตนไปรอรับน้ำฝนที่ตกลงมาจากฟ้ามารอให้น้องสาวของเขาได้ดื่มกินเพื่อคลายความหิวข้าว

“อึกๆๆๆ” หวันยิหวาดื่มน้ำในอุ้งมือของพี่ชายเธออย่างกระหาย ปอนก็ยิ้มบางๆ ออกมาให้น้องของเขา ใจหนึ่งก็สงสารน้องจับใจแต่จะทำยังไงได้ เขาเองก็เพิ่งจะอายุสิบเจ็ดจะไปทำงานอะไรได้ เรียนก็ยังไม่จบและเขาเองก็คิดว่าเขาคงจะไม่ได้เรียนต่อแล้วล่ะ

“อิ่มไหม…เอาอีกรึเปล่า..?” หวันยิหวาส่ายศีรษะไปมาก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินไปยืนอยู่ด้านหน้าของพี่ชายเธอเธอเอามือทั้งสองข้างไปรอรับน้ำฝนหยดลงบนหน้ามือของเธอแบบที่พี่ชายของเธอทำ เธอจึงทำตามทำให้พี่ชายของเธอบ้าง ปอนก็มองน้องสาวของเขาด้วยน้ำตาเอ่อคลอเขาดื่มกินน้ำในอุ้งมือของหวันยิหวาอย่างกระหายเช่นกัน

“พี่สัญญาว่าจะดูแล…ยี่หวาให้ดีที่สุด..”

“ค่ะ” หวันยิหวายิ้มให้พี่ชายของเธอ เด็กทั้งสองก็ยิ้มให้กัน โดยที่พวกเขาทั้งคู่ไม่รู้เลยว่ามีเด็กผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกันกับปอนนั่งมองคนทั้งสองอยู่บนรถตู้คันหรูสีดำคันที่จอดเทียบฟุตบาทอยู่ด้านหน้าของเด็กทั้งสอง ก่อนที่พีเคเด็กหนุ่มหน้าตาดีลูกชายคนโตของเศรษฐีอะไหล่รถยนต์หรูจะเปิดประตูรถลงมา

“คุณหนูจะไปไหนครับ?” เสียงสงสัยและตกใจของคนขับรถเอ่ยเรียกพีเคที่เปิดประตูรถได้ก็เดินกางร่มคันสีขาวเข้าไปหาพี่น้องคู่นั้นที่ยืนหลบฝนอยู่อย่างน่าสงสาร

“พวกนายไม่มีบ้านอยู่เหรอ?” พีเคเอ่ยขึ้นถามปอนไปทันทีที่เขาเดินมาประจันหน้ากับปอนได้แล้ว ปอนกับหวันยิหวามองหน้ากันก่อนจะหันกลับไปมองที่พีเค เด็กหนุ่มที่แต่งตัวหล่อเหลาสะอาดสะอ้านอย่างพวกลูกผู้ดีมีเงิน

“ใช่…เรากับน้องสาวเราเพิ่งโดนไล่ออกจากบ้านเช่ามา"ปอนตอบพีเคไป พีเคก็พยักหน้ารับรู้ก่อนจะเหลือบหางตามามองหวันยิหวาเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักที่แอบหลบซ่อนอยู่ด้านหลังพี่ชายของเธอด้วยท่าทางหวาดระแวง

“พอดี…เราหาคนดูแลบ้านอยู่อ่ะ…”

“นายกับน้องนาย…สนใจจะไปดูแลบ้านให้เราป่ะ?”

“เราไม่มีเงินหรอกนะ…น้องเราหิวข้าว…เรายังไม่มีเงินซื้อข้าวให้น้องเรากินเลย..” ปอนว่าเสียงอ่อนสงสารน้องสาวจับหัวใจ หวันยิหวาก็กอดเอวพี่ชายของเธอแน่น พีเคเองที่มีน้องสาวก็เข้าใจหัวอกปอนที่เป็นพี่ชาย ที่ต้องปกป้องดูแลน้องสาว

“ฟรี…ไปอยู่กับเราดิ..เราให้อยู่ฟรี…มีข้าวให้กิน…ไม่ต้องทำอะไรมากแค่ดูแลทำความสะอาดบ้านให้เราก็พอ..”

“จริงนะ…นายพูดจริงๆ นะ..”

“คำพูดลูกผู้ชาย…คำไหนคำนั้น” พีเคเอ่ยบอกปอนไปพลางยิ้มให้ปอนอย่างเป็นมิตรก่อนที่พีเคจะยกมือขึ้นไปตรงหน้าของปอน ปอนก็ยิ้มและยกมือขึ้นมาจับมือกับพีเคเพื่อทำการสัญญาปากของลูกผู้ชาย โดยมีหวันยิหวาแอบมองพี่ชายผู้มาใหม่ด้วยแววตาสดใสพลางอมยิ้มขึ้นมาให้พีเค ผู้ชายในชุดสีขาวพร้อมกับร่มคันสีขาวในค่ำคืนที่ฝนตกแบบนี้….เขาเหมือนพระเอกในเทพนิยายเลยเด็กน้อยได้แต่คิดในใจ