BAD RETURN 3

ปัจจุบัน...

ปึก! เสียงแก้วกระทบกับโต๊ะกระจกใสอย่างไม่ได้แรงมากนัก ก่อนที่เจ้าของการกระทำจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบระบายด้วยท่าทีสบายใจ

“แข่งรถชนะมาอีกแล้วเหรอ”

“กูเคยแพ้ด้วยเหรอ” โนอาห์เลิกคิ้วเชิงถามพลางแค่นหัวเราะออกมาจากลำคอเบาๆ เพราะไม่ว่าจะเดิมพันด้วยสิ่งของเล็กน้อยหรือด้วยชีวิต เขาไม่เคยแพ้เลยแม้แต่ครั้งเดียว

“มึงน่าจะไปเป็นนักแข่งรถมากกว่ามาเฟียนะ”

“กูสนุกกับการได้เห็นคนร้องขอชีวิตมากกว่า” ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ การที่เขาทำธุรกิจสีเทาและคลุกคลีอยู่กับมัน ทำให้เขามีความเลือดเย็นขึ้นกว่าเดิมมากจนเห็นคนตายต่อหน้าก็ไม่ได้รู้สึกอะไร

“มึงจะเอาไอ้คีนเป็นแบบอย่างเหรอ”

“กูนั่งอยู่เฉยๆ ยังจะเสือกวนมาหากูอีก” เจ้าของชื่อที่ถูกพาดพิงถึงกับตวัดหางตามองเพื่อนรักอย่างไม่พอใจนัก เมื่อก่อนเขาเลือดเย็นก็จริงแต่หลังจากที่เขามีภรรยาและลูก เขาก็หยุดพฤติกรรมโหดร้ายแบบนั้นไปแล้ว

“ก็มึงมันเหี้ยไง” โชแปงว่าให้เพื่อนรักก่อนจะคว้าแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ขึ้นมากระดกจนหมด แล้วหยัดตัวลุกจากโซฟาเดินออกไปข้างนอกโดยไม่ได้ร่ำลาคนอื่นๆ

“ไอ้เวรนั่นมันเป็นอะไรของมัน” โนอาห์ถามขึ้นด้วยความงุนงง แล้วมองตามแผ่นหลังของโชแปงไปจนลับสายตา ก่อนที่เขาจะดึงสายตากลับมามองเรเวนที่นั่งอยู่ตรงข้ามก็ต้องหยุดสายตา เมื่อเห็นร่างอรชรในชุดเดรสสีแดงเพลิงของหญิงสาวคนหนึ่งกำลังจะเดินผ่านห้องส่วนตัวที่เขานั่งสังสรรค์อยู่กับเพื่อนๆ ไป

“...” หญิงสาวชะงักเท้าเล็กน้อยเมื่อหันมาสบตากับมาเฟียหนุ่ม ใบหน้าหยิ่งยโสของเธอแสดงออกอย่างชัดเจน ก่อนจะเลิกสนใจแล้วดึงสายตากลับไปมองที่โต๊ะของตัวเองแทน

“นั่นมันควีนใช่ไหม”

“...” โนอาห์ไม่ตอบอะไร เขาทำแค่เพียงพยักหน้าตอบคำถามของเพื่อนก็เท่านั้น

“ยัยนั่นกลับมาจากอิตาลีตั้งแต่เมื่อไหร่” วาคีนถามเสียงราบเรียบ เขาไม่ได้อยากจะสนใจเรื่องของคนอื่นสักเท่าไหร่แต่เพราะว่าควีนเป็นแฟนเก่าของโนอาห์ วาคีนจึงอยากจะกวนประสาทโนอาห์สักหน่อยเท่านั้นเอง

“กูไม่รู้”

“มึงไม่รู้ได้ยังไงในเมื่อมึงยังให้คนตามดูควีนอยู่ตลอด”

“...” โนอาห์เงียบไปกับคำพูดของวาคีนที่พูดออกมาเมื่อสักครู่นี้ ทุกอย่างมันเป็นเรื่องจริงที่เขาให้ลูกน้องตามดูควีนหลังจากที่เลิกกับเธอไป

“หกปีแล้วนะ มึงยังลืมยัยนั่นไม่ได้อีกรึไง”

“กูคิดว่ามันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับมึง” มาเฟียหนุ่มทำเสียงไม่พอใจเมื่อวาคีนยุ่งเรื่องส่วนตัวของเขาเกินไปเพราะที่เขาทำก็แค่อยากรู้เหตุผลที่ควีนบอกเลิกเขาก็เท่านั้นเอง สุดท้ายเขาก็คิดว่ามันคงไม่มีประโยชน์อะไร แต่ก็ยังให้คนตามดูเธออยู่ตลอดเวลา

“ถ้าลืมไม่ได้ก็ไปง้อสิวะ อย่ามาทำตัวไร้น้ำยาแถวนี้” โนอาห์ช้อนสายตามองเรเวนอย่างไม่พอใจ ก่อนที่เขาจะลุกจากโซฟาอย่างแรงแล้วก้าวเดินไปยังห้องน้ำ

“ยัยตัวแสบ” ร่างบางหันมองตามเสียงเรียกก่อนจะเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเป็นอดีตเพื่อนสนิทอย่างเรเวน

“มีอะไรหรือเปล่า” ควีนยกมือห้ามมือขวาตัวเองเมื่อเขากำลังจะเข้ามาขวางทางเรเวน แล้วพยักหน้าสั่งให้ออกไปจากตรงนี้

“ลืมเพื่อนไปหมดแล้วหรือไง”

“ฉันไม่ได้ลืม” เธอไม่เคยลืมเพื่อนคนไหนเลย เพียงแต่ว่าสถานะตอนนี้มันคงน่าอึดอัดมากพอสมควร

“ไปนั่งด้วยกันสิ”

“ฉันขอผ่าน” หญิงสาวส่ายหัวปฏิเสธเมื่อเห็นว่าอดีตแฟนเก่านั่งอยู่ที่นั่นด้วยเหมือนกัน

“ที่เธอไม่กล้าไปนั่งกับพวกฉันเพราะเธอยังไม่ลืมไอ้โนอาห์ใช่ไหม...ไม่สมกับเป็นเจ้าแม่ควีนเลยนะ” เรเวนพูดกระแนะกระแหนเพราะรู้นิสัยเพื่อนสาวของตัวเองดี เธอไม่ชอบให้ใครมาดูถูก ไม่ชอบให้ใครมาพูดจาอวดดีกับตัวเองแม้กระทั่งเพื่อนก็ตาม

หญิงสาวเลื่อนสายตามองอดีตแฟนหนุ่มด้วยหางตาเพียงนิด ก่อนจะคว้าแก้วเครื่องดื่มสีอำพันขึ้นมากระดกดื่มจนหมดแก้วแล้วหยัดตัวลุกจากโซฟา

“ไม่ต้องตามไป ฉันจะไปคุยกับเพื่อนสักหน่อย” ควีนบอกมือขวาตัวเองด้วยน้ำเสียงราบเรียบก่อนจะเดินมาที่โต๊ะของเรเวนตามที่เขาต้องการ

“หึ” เรเวนแค่นเสียงหัวเราะออกมาจากลำคอเบาๆ อย่างนึกชอบใจ เขาแค่อยากเห็นเพื่อนทั้งสองคนฟาดฟันกันอย่างสนุกสนาน ไม่ได้ต้องการช่วยเหลือโนอาห์แต่อย่างใด

พรึ่บ! มาเฟียสาวเปิดประตูเข้ามาข้างในแล้วหย่อนนั่งลงบนโซฟาก่อนจะเอ่ยทักทายอดีตเพื่อนสนิทแต่ไม่ยอมทักทายอดีตแฟนเก่าของตัวเอง

“สวัสดีวาคีน”

“...” โนอาห์จ้องใบหน้าของอดีตแฟนสาวไม่วางตา เขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกแปลกๆ ผ่านความหยิ่งยโสที่ควีนแสดงออกมา

“ไงเจ้าแม่” วาคีนกระตุกยิ้มมุมปากให้เรเวนที่เดินตามหลังมาเพราะเขารู้ทันว่าเพื่อนรักคิดจะทำอะไร

“ยังโรคจิตเหมือนเดิมหรือเปล่า”

“แล้วเธอยังแสบเหมือนเดิมไหม”

“ฉันแสบกว่าเดิมอีกนะ ไม่เชื่อลองพาเมียนายมาเจอฉันสิ”

“หึหึ” วาคีนแค่นหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นรอยยิ้มร้ายกาจปรากฏบนใบหน้าสะสวยของเพื่อนสาว

“ไม่คิดจะทักทายอดีตผัวเธอบ้างเหรอ” เรเวนพยักหน้าไปทางโนอาห์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามและกำลังจ้องควีนด้วยสายตาที่ไม่สามารถคาดเดาอะไรได้เลย

“สวัสดี...” ควีนสบตาอดีตแฟนหนุ่มก่อนจะคลี่ยิ้มหวานส่งให้เขา รอยยิ้มไม่มีพิษมีภัยค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นเรียบเฉยก่อนเธอจะเอ่ยบอกเขาผ่านน้ำเสียงเยือกเย็น

“...ให้คนของนายเลิกตามฉันสักทีก่อนที่ฉันจะฝังลูกตะกั่วใส่หัวกลับไป”