BAD MAFIA 8

เช้าวันต่อมา...

“ให้ตายเหอะ! เป็นโรคจิตรึไงกัน!” หญิงสาวสบถออกมาอย่างหัวเสียเมื่อเห็นรอยแดงตามลำคอและเนินอกตัวเอง ยิ่งตรงบริเวณรอบปลายจุกสีชมพูมีรอยเขี้ยวลึกจนเป็นแผลเลือดซึมออกมาเลยด้วยซ้ำ

“ไอ้เวรตะไลเอ๊ย!” เอริณสบถหยาบคายเมื่อนึกถึงการกระทำของมาเฟียหนุ่มที่เธอโดนกระทำอย่างไม่สมยอม มันยิ่งทำให้หญิงสาวหัวเสียจนแทบจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่

ครืดดดดด ครืดดดดด! เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูสั่นสะท้านไปทั่วห้องรับแขก ร่างบางละสายตาจากกระจกก่อนจะเดินมาหยิบมันที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกกลางห้อง

“ว่าไง ฟาริส”

(เมื่อคืนคุณหนูปลอดภัยดีใช่ไหมครับ)

“ปลอดภัยดี ก็บอกแล้วว่าไม่มีอะไรหรอกน่า”

(ครับ)

“มีอะไรรึเปล่า ทำไมถึงโทรมาถามแบบนี้”

(พอดีเมื่อคืนเกิดเรื่องนิดหน่อยครับ ผมเลยไปจัดการแต่กลับมาไม่ทันตอนคุณหนูกลับ)

“...” เอริณเงียบไปกับคำพูดของมือซ้ายของพ่อตัวเอง พลางคิดถึงความบังเอิญที่เมื่อคืนฮาเดสได้มาทำวีรกรรมแบบนั้นกับเธอ

(คุณหนูอยู่ไหมครับ)

“อืม อยู่”

(ผมต้องไปจัดการธุระให้นายใหญ่ ผมจะให้ลูแปงไปคุ้มกันคุณหนูนะครับ)

“เหอะ ไม่ต้องเลย”

(คุณหนูครับ)

“สรุปฉันเป็นเจ้านายหรือนายเป็นกันแน่?” หญิงสาวโวยวายขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ที่ฟาริสทำเสียงเข้มใส่

(ขอโทษครับ)

“ฉันไม่หายโกรธ”

(คุณหนูครับ)

“นี่! เราเป็นเพื่อนกันนะ จะมาคุณหนงคุณหนูอะไรนักหนา”

(...)

“เรียกชื่อฉัน ถ้าไม่เรียกไม่ต้องโทรมาอีก”

(คุณหนู...)

“ฟาริส”

(เอริณ)

“หึ แค่นี้แหละ เสร็จงานนายนั่นแหละมา” สิ้นเสียงนิ้วเรียวก็กดวางสายทันทีก่อนจะนั่งลงบนโซฟาพลางนึกถึงเรื่องข้อตกลงระหว่างเธอกับฮาเดส

“...” เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะแลกมันกับความสงบสุขของตัวเองและเพื่อนดีรึเปล่า เธอควรบอกเรื่องนี้ให้พ่อของเธอรับรู้ดีไหม...ถ้าบอกทุกอย่างน่าจะจบได้ง่าย แต่ฝั่งนั้นอาจจะไม่จบกับเพื่อน ๆ ของเธอน่ะสิ

“ชีวิตฉันยุ่งเหยิงชะมัด!”

หลายชั่วโมงผ่านไป...

กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง! เจ้าของขาเรียวที่กำลังนั่งทำการบ้านลุกขึ้นจากพื้นห้องรับแขกเพื่อไปเปิดประตูให้กับคนกำลังกดกริ่งหน้าห้องเธอ

พรึ่บ! ทันทีที่ประตูเปิดกว้างฉันก็โผลออกไปกอดคนตรงหน้าจนเขาไม่ได้ตั้งตัว

“คุณหนู” เสียงทุ้มของชายตรงหน้าเรียกฉันด้วยความเคยชินก่อนจะดันฉันเข้ามาในห้องตัวเอง

“ถ้าเรียกแบบนี้อีกจะโกรธแล้วนะ ฟาริส” ฉันก้าวเท้าถอยห่างก่อนจะกอดอกทำหน้ามุ่ยใส่ร่างสูงตรงหน้าอย่างไม่พอใจ

“เฮ้อ...ริณ”

“ฟาร์” ฉันเรียกชายตรงหน้าด้วยเสียงอ่อนก่อนอ้าแขนออกให้อีกคนเดินเข้ามาหา

“เดี๋ยวมีคนเห็น” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ชายหนุ่มก็เดินเข้ามากอดฉันแต่โดยดีพร้อมกับซบหน้าลงบนศีรษะฉันอย่างที่ชอบทำ

“คิดถึงจัง ไม่ได้มีเวลาอยู่ด้วยกันเลยอะ” ฉันกอดเอวสอบของฟาริสกลับไปด้วยความคิดถึงอย่างที่พูด

“อืม คิดถึงเหมือนกัน”

“พ่อใช้งานนายหนักเหรอ บอกพ่อให้เอาไหม”

“...”

“ล้อเล่น” ฉันพูดก่อนจะเงยหน้ามองใบหน้าหล่อของคนในอ้อมกอด ถึงฉันจะอยากทำแค่ไหนมันก็ได้แค่คิดนั่นแหละ เพราะความสัมพันธ์ของฉันกับฟาริสเป็นแค่ความสัมพันธ์ที่เป็นความลับ ไม่ใช่สถานะแฟน ไม่ใช่สถานะคนรัก มันเป็นเพราะเราทั้งคู่ยังไม่มีใครเท่านั้นเอง...

“วันนี้อยู่ด้วยกันไหม"

“เป็นผู้หญิงยังไง ชวนผู้ชายแบบนี้"

“ก็คิดถึง” ฉันพลางซบหน้าลงอกแกร่งของฟาริสอย่างอ้อนๆ

“อยู่ด้วยไม่ได้วันนี้ต้องไปทำงาน” เขาเอื้อมมือมาลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยนก่อนที่ฉันจะจับมือเขาดึงเข้ามาในห้องนอน

“เสร็จงานก็มาไม่ได้เหรอ วันนี้ไม่ใช่เวรฉันเฝ้าผับ” ฉันผลักเขาลงไปนอนที่เตียงก่อนจะลงไปนอนข้างๆ

“...” เขาส่ายหัวตอบกลับมาก่อนจะดันหัวฉันออกจากหน้าอกตัวเอง

“ทำไมได้กลิ่นน้ำหอมผู้หญิง?” ฉันขมวดคิ้วมองอีกคนด้วยสายตาสงสัย

“น้ำหอมที่เธอซื้อให้ไง”

“แน่ใจ?”

“ถ้าจะคาดคั้นกัน...เธอก็บอกมาว่ารอยนี้ของใคร?” เขาพูดก่อนจะปัดผมยาวฉันออกจากคอเผยให้เห็นรอยเม้มสีแดงที่เด่นเป็นวงอยู่ตรงต้นคอ

“หึงรึไง?”

“หึ” เขาแค่นหัวเราะในลำคอพลางใช้ดวงตาสีเทาหม่นมองฉันอย่างไม่สบอารมณ์มากนัก

“อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบที่นายมองเหยื่อของตัวเองนะ”

“ไม่อยากเป็นเหยื่อฉันแล้วรึไง?”

“หึ ถ้าฉันยอมกล้าบอกพ่อฉันไหมล่ะ...”

“...” ฟาริสนิ่งไปกับคำถามของฉัน

“ไว้กล้าเมื่อไหร่ฉันจะเป็นเหยื่อของนายคนเดียว โอเค้?”

“คงไม่มีวันนั้น” ฉันรู้ดีว่าเขาไม่มีทางบอกพ่อฉันแน่นอนว่าเขากับฉันมีความสัมพันธ์อะไรกัน แต่เชื่อเถอะ ฉันก็ไม่อยากบอกพ่อตัวเองเหมือนกัน

“นายจะปล่อยให้ฉันเป็นของคนอื่นง่ายๆ?”

“ไอ้เวรนั่นก็ต้องตายเหมือนกัน”

“น่ากลัวแฮะ...แต่ก็อยากลองดู”

พรึ่บ! จ๊วบบบบบ~ สิ้นเสียงฉันฟาริสก็โน้มลงมาประกบปากฉันด้วยความรุนแรงและหนักหน่วง มือหนาบีบเอวฉันอย่างแรงจนรู้สึกเจ็บ

“อื้อ!” ฉันทุบแขนเขาสองสามทีก่อนที่เขาจะถอนจูบออกไป

“มือหนัก” ฉันลูบเอวตัวเองเบาๆพลางทำหน้ามุ่ยใส่ตัวต้นเหตุ

“หึ”

“แต่ถ้านายอยากมีคนอื่นฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ...”

“...สถานะเรามันไม่ชัดเจนมาตั้งนานแล้ว” ฉันรู้ว่าเรื่องของฉันกับเขามันไม่มีทางเป็นไปได้ ฉันรู้ดี อีกอย่างฟาริสก็ควรจะมีผู้หญิงเคียงข้างเขา ซึ่งคนนั้นมันไม่สามารถเป็นฉันได้ไง

“บอกตัวเองเหอะ”

“ถ้าฉันมีแล้วนายจะทำไม? จะฆ่าฉัน?”

“ผมจะไปมีสิทธิ์ทำอะไรคุณหนูล่ะครับ" เขาพูดพร้อมกับหน้านิ่งใส่ฉัน เวลาเขาทำหน้าแบบนี้นั่นแปลว่าเขากำลังงอนฉันอยู่

"ฮ่าๆ นักฆ่าขี้งอนจังนะ" ฉันหยัดตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะก้มมองใบหน้าคมแบบฉบับหนุ่มตะวันตกของฟาริสที่กำลังจ้องมองมาทางฉัน

"เธอมีแฟนแล้ว?"

"เปล่า ฉันมีแค่นาย..."

"ถ้าใครทำอะไรเธอ รู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ปล่อยมันไว้แน่" ดวงตาสีเทานั้นกำลังสื่อความหมายบางอย่างมาให้ฉัน

"นี่ทำในฐานะลูกน้องหรือผู้ชายคนหนึ่ง?"

"ทั้งสองอย่าง" ร่างสูงลุกขึ้นมานั่งบนเตียงก่อนจะดึงฉันเข้าไปกอดแน่น

"เธอมีแฟนได้รู้ใช่ไหม?"

"อืม"

"แต่ผู้ชายคนนั้นต้องดีมากพอ ถ้าไม่ดีฉันก็จะฆ่ามัน"

"หึงโหดแฮะ"

“เอริณ” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเข้ม

“นี่! อย่ามาดุฉันนะ”

"หึ ฉันต้องไปแล้ว ไอ้ลูแปงรออยู่" เขาพูดพลางลูบหลังฉันอย่างอ่อนโยนซึ่งฉันก็ยินดีรับสัมผัสของเขา มันไม่ใช่ความรักมันเป็นเพียงแค่ความรู้สึกโดดเดี่ยวของกันและกันมากกว่า

"อืม" ฉันโน้มไปจูบเขาเบา ๆ หลังจากนั้นฉันก็จูงมือเขาออกมาด้านนอก

"อย่าเป็นอันตราย"

"อืม" เขาพยักหน้ารับรู้อย่างทุกครั้งเพราะเวลาเขาไปทำงานให้กับพ่อฉันมันก็มีแต่เรื่องอันตรายๆทั้งนั้น ก็พ่อฉันเป็นมาเฟียนี่เนอะ

"ถ้าจะไปไหน บอกด้วย"

"อืม" ฉันพยักหน้าก่อนจะเปิดประตูห้องให้ฟาริสเดินออกไป

"ฟาร์"

"ว่างะ..." ฉันยื่นหน้าไปจูบที่ปากเขาอีกครั้งก่อนจะปิดประตูห้องทันทีโดยไม่รอให้เขาได้ต่อว่าอะไรกลับมา

ปัง! ฉันเดินกลับมานั่งทำงานตามเดิมด้วยความรู้สึกที่ดีกว่าเมื่อกี้ พอได้อยู่กับฟาริสมันเหมือนช่วยฮีลความเหนื่อยล้าของฉันได้

ติ๊งงงงงง ติ๊งงงงง! ฉันปรายตามองโทรศัพท์ที่วางอยู่บนพื้นข้างตัวเล็กน้อยก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดูอย่างไม่ใส่ใจมากนัก

H : ( รูปกอด )

H: ( รูปจูบปาก )

H: คาสิโน xxx ถ้าไม่อยากให้มันไปอยู่ในมือพ่อเธอ

"!!!" ฉันป้องปากตัวเองด้วยความตกใจเมื่อเห็นรูปที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ

ผ่านไปสักพัก...

ตึก! ตึก! ตึก! ฉันเดินเข้ามาในคาสิโนหรูก่อนจะเดินขึ้นมาด้านบนที่เป็นห้องทำงานของคนที่ส่งรูปให้ฉัน

"เข้าไม่ได้ครับ" ฉันตวัดสายตามองชายชุดดำอย่างไม่สบอารมณ์

"ถอยไปฉันมีเรื่องจะคุยกับเจ้านายพวกแก!'

"เข้าไม่ได้ครับ นายไม่ได้บอกว่าจะมีใครมาพบ"

"เฮ้ย! มึงจำที่พี่ซิคโก้บอกไม่ได้เหรอว่าจะมีผู้ชื่อเอ...เออะไรก็ไม่รู้มาพบนาย"

"เอริณ" ฉันพูดเสียงเรียบ

"ใช่ ชื่อนี้เลย"

"งั้นก็ถอยเพราะมันชื่อฉัน!" ฉันดันผู้ชายทั้งสองคนออกจากประตูบานหรูก่อนจะเปิดประตูเข้าไปอย่างถือวิสาสะ

พรึ่บ! ฉันเปิดประตูอย่างแรงก่อนจะเดินตรงไปหาร่างสูงที่นั่งคุยกับลูกน้องอยู่ที่โซฟาทันที

"ฮาเดส ทำแบบนี้ทำไม!!"

"หึ รีบร้อนแบบนี้สงสัยจะจริง" เขาพูดด้วยแววตาเยาะเย้ย ฉันเห็นแบบนั้นก็มือไม้สั่นพุ่งเข้าไปกระชากเสื้อเขาทันที

"ไม่ต้อง มึงออกไป" เขาห้ามลูกน้องเขาที่กำลังจะเข้ามาหาฉัน

"ครับนาย"

พรึ่บ! พลั่ก! เขากระชากมือฉันออกจากเสื้อตัวเองก่อนจะปล่อยมือฉันอย่างแรงจนล้มไปบนโซฟา

"มือซ้ายกับลูกสาว..."

"...เป็นความสัมพันธ์ที่น่ายินดีจังนะ หึ"

"คิดจะทำอะไร!!" ฉันถามออกไปอย่างไม่สบอารมณ์

"..." เขาเลียริมฝีปากไปมาก่อนจะเดินเข้ามาหาฉันพลางเลื่อนมือสากมาลูบไล้ต้นขาฉัน

พรึ่บ! ฉันปัดมือหนานั้นทิ้งก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง

"สู้ไม่ได้ ก็เล่นสกปรก..."

"...มาเฟียอย่างนายทำได้แค่นี้เหรอ!" ฉันมองเหยียดคนตรงหน้าที่เล่นไม่ซื่อกับฉันก่อน

“ฮ่าๆๆ นอนสิ...”

“...ฉันจะบอกเธอเอง” เขาพูดก่อนจะกระชากตัวฉันเข้าไปใกล้พลางดึงฉันมาที่ห้องริมขวามือในห้องทำงานของเขา

พลั่ก! เขาผลักฉันลงที่เตียงใหญ่ก่อนจะพุ่งเข้ามาคร่อมฉัน

"หึ ไหนดูสิว่าผู้หญิงอย่างเธอจะเด็ดแค่ไหน ถึงทำให้นักฆ่าหักหลังเจ้านายตัวเองได้!"

"สารเลว!" ฉันตวาดออกไปด้วยความโกรธ

"ยังเร็วไปที่จะด่านะ..."

"...รอให้ฉันทำให้เสร็จแล้วด่าใหม่ก็ยังไม่สาย!"