ex-husband: ของเก่า

คืนวันเกิดของดินฉันตัดสินใจซื้อยาชนิดหนึ่งมาจากนาฟ และให้คนเอาผสมเหล้าให้ดินกิน ทุกอย่างเป็นไปตามที่ฉันวางเอาไว้ ฉันพาดินกลับมาที่บ้านของตัวเองในตอนดึก ซึ่งพ่อแม่หลับสนิทกันหมดแล้ว จากนั้นฉันกับดินเราก็มีอะไรกัน เช้าวันรุ่งขึ้นแม่ของฉันเปิดประตูเข้ามาเจอ

และนั่นคือเหตุผลที่ทำให้ฉันกับดินเราหมั้นกัน ซึ่งความจริงมันจะจบแค่หมั้นกันไว้ก่อน แต่ด้วยความที่ฉันไม่พอไง

หมั้นได้ก็ถอนหมั้นได้ ฉันจึงบอกผู้ใหญ่ว่าฉันจะจดทะเบียนสมรสกับดิน ซึ่งฉันที่ตกเป็นผู้เสียหายย่อมได้ทุกอย่างที่เอ่ยขอ

โดยที่ดินไม่ได้เต็มใจสักอย่าง

ฉันรู้ว่าดินไม่โอเค และฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำมันไม่ใช่เรื่องดี ผู้หญิงดี ๆ ที่ไหนคงไม่ทำแบบฉัน

แต่อย่างน้อยฉันก็ภูมิใจที่ได้ดินมาครอง และดินควรภูมิใจที่ได้เป็นคนแรกของฉัน

แต่ในความเป็นจริงแล้วมันไม่ใช่เลย ดินไม่ภูมิใจอะไรในตัวฉันสักอย่าง ซ้ำร้ายยังเกลียดฉันอีกต่างหาก

ซึ่งฉันก็เข้าใจ เพราะว่าเขาสมควรเกลียดฉัน

ฉันพยายามทำหน้าที่ภรรยาที่ดีมาตลอด แต่ไม่เคยอยู่ในสายตาดินสักครั้ง และเรื่องบนเตียงฉันก็เป็นเริ่ม โดยที่ดินมักจะเหน็บมาว่า...

‘ถ้าอยากเอาเธอคงต้องใส่ยาคืนนั้นให้ฉันกินนะ ไม่งั้นมันไม่แข็งหรอก’

มันคือประโยคที่ดินพูดกับฉันยาวที่สุดก็ว่าได้ และไอ้ส่วนนั้นของเขามันก็ไม่แข็งจริง ๆ

เขามันตายด้าน

ซึ่งฉันก็เลือกใช้วิธีอย่างที่เขาบอก เรื่องบนเตียงมันถึงผ่านไปได้

มันน่าสมเพชใช่ไหมล่ะ ไม่ต้องถนอมใจฉันหรอก เพราะว่าขนาดตัวฉันเอง ฉันยังสมเพชตัวเองเลย

ผู้หญิงอะไรหน้าด้านหน้าทน ผู้ชายเขาไม่รักก็ยังจะพยายามทำอะไรที่มันไร้ค่า ไม่มีศักดิ์ศรี

ซึ่งก็นั่นแหละ สุดท้ายแล้วฉันก็ยอมแพ้ต่อความเฉยชาของเขา

ยอมแพ้ผู้หญิงที่อยู่ในใจเขา ฉันยอมเดินถอยออกมา คืนอิสรภาพให้เขา เขาจะได้ไปตามหาผู้หญิงคนนั้นโดยที่ไม่ต้องมาเกรงใจพ่อแม่ของฉันอีกต่อไป

ฉันไปเรียนต่อต่างประเทศหลังจากที่ตัดสินใจหย่ากับดิน แล้วจากนั้นไม่นานฉันก็ต้องบินกลับมาเพราะน้องชายฝาแฝดของฉันจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ จบงานศพน้องฉันก็บินกลับไปเรียนต่อ เมื่อตอนงานศพของหวาย ฉันยอมรับเลยว่ายังทำใจที่จะเห็นหน้าของดินไม่ได้ จากที่ได้ฟังมาจากเพื่อน ๆ ฉันก็ได้รู้ว่าเขาตามหาผู้หญิงคนที่เขามารักตลอด จริงอยู่ที่ผู้หญิงคนนั้นเป็นผู้หญิงของนาฟ ซึ่งนาฟเป็นเพื่อนของฉันและดิน

แต่เรื่องของหัวใจ ใครก็ห้ามไม่ได้ไง ก็ดินรักคนดี และฉันก็ส่วนเกินที่เข้าไปขัดความสุขของดิน

มาลองย้อนคิดดู ถ้าวันนั้นฉันไม่ทำเรื่องนั้นกับดิน ดินก็อาจจะมีความสุขกับคนดีไปแล้ว

ผิดที่ฉันเลวเอง ฉันมันเห็นแก่ตัว

แปะ!

“โอ๊ย อะไรของแกญ่า ตีหน้าผากฉันทำไม” ฉันหลุดจากวังวนเรื่องเก่า ๆ ในอดีตของหลายปีที่แล้วเมื่อญ่าเพื่อนของฉันยื่นมือมาตีที่หัวเหม่ง

“คิดถึงอดีตขม ๆ อยู่หรือไง เรียกตั้งนานละไม่หัน”

“เปล่า แล้วคือไร คุยกันถึงไหนแล้วนะ” ฉันกลับมาโฟกัสที่เพื่อนทั้งสองคน เราสามคนเป็นเพื่อนที่สนิทกัน มีอะไรก็เล่าให้ฟัง ปรึกษากันตลอด

ล่าสุดญ่ามันก็เพิ่งจะมีแฟน มาถามฉันกับฟองว่าจะคบดีไหม ฉันกับฟองก็บอกไปว่า ‘เรื่องของหัวใจจะให้คนอื่นมาตัดสินได้ไง’

ญ่าก็ย้อนกลับมา ‘คนอื่นที่ไหน พวกแกคือคนสำคัญของฉัน ถ้าพวกแกไม่เห็นด้วย ฉันก็ไม่คบ’

ฉันกับฟองก็เลยบอกไปว่าเห็นด้วยมาก ๆ ญ่านางก็เลยตัดสินใจคบ โดยที่นางก็เล่าว่าผู้ของนางดีมาก เอาใจใส่นางทุกอย่าง ตามใจนางตลอด และรักนางมาก ๆ

ซึ่งเพื่อนได้เจอคนดีฉันก็ดีใจกับเพื่อนด้วย

“ก็ฉันถามแกว่าคืนนี้จะเลี้ยงต้อนรับแกกลับมา แกจะโอเคไหม หรือว่าเพลีย” ญ่าพูด

“ไม่ต้องหรอก พวกแกมีอะไรก็ไปทำเถอะ อย่าทำให้มันใหญ่โตนักเลย ฉันว่าจะนอนอยู่ห้องนี่แหละ” ฉันอยู่ห้องของฉันน่ะ เป็นคอนโด ฉันไม่กลับบ้านเพราะไม่ลงรอยกับพ่อตั้งแต่ที่ตัดสินใจหย่ากับดิน

พ่อบอกว่าฉันมันเด็กเอาแต่ใจ ทำอะไรไม่คิดถึงหน้าผู้ใหญ่ ทำเหมือนเด็กอยากได้ของเล่น พอถึงเวลาเบื่อก็ทิ้ง

ฉันก็ไม่เถียงนะ เพราะที่พ่อพูดมามันก็เรื่องจริงทั้งนั้น

ซึ่งพ่อก็รู้ว่าดินไม่ได้รักฉัน แต่พ่อบอกว่า ‘ชีวิตคู่มันก็แบบนี้ทั้งนั้น ต้องรู้จักอดทนเมื่ออีกฝ่ายร้อน อีกฝ่ายต้องเย็นและต้องรู้จักเข้าใจกันและกัน เหมือนที่พ่อแม่พยายามปรับตัวเข้าหากันมาตลอด คู่ชีวิตคือการเรียนรู้กันและกันไม่มีที่สิ้นสุด’

มันก็เป็นประโยคคำพูดที่ค่อนข้างดูดีนะ เหมาะสำหรับคนโลกสวย ต่างจากฉันที่เป็นคนสู้จนถึงขีดจำกัด และเมื่อทำสุดความสามารถแล้วไม่ได้อะไรกลับมาฉันก็จะถอย

และไม่คิดจะกลับไปยุ่งกับของเก่า ๆ อีก

ของเก่าบางชนิดมันยากที่จะเก็บมารีไซเคิลไง

“เอางั้นเหรอ” ฟองมองหน้าฉันและถาม

“อืม พวกแกไปทำงานเถอะ อย่าทำเหมือนว่าฉันดูแลตัวเองไม่เป็น ที่นี่เมืองไทย และฉันก็เกิดในประเทศไทย ไปอยู่ต่างประเทศแค่สองปี ฉันไม่ได้ลืมถนนหนทางที่นี่หรอกจ้ะ” ฉันพูดแกมประชด ทำมาเป็นห่วงฉันทั้งที่พวกนางสองคนก็มีงานค้างอยู่

“จ้า ๆ พวกฉันลืมไปว่าแกมันเก่ง งั้นฉันกลับก่อนนะ มีอะไรโทรมาแล้วกัน” ญ่าพูดและเดินมากอดฉัน

“อืม”

“งั้นฉันถ่ายงานแล้ว จะรีบกลับมาหานะ” ฟองคว้ากระเป๋าเตรียมออกจากห้องของฉันบ้าง

“ไม่ต้องหรอก ฉันอยู่คนเดียวได้ แกถ่ายงานแล้วก็พักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้มีถ่ายแต่เช้าไม่ใช่เหรอ”

“อ่า ๆ เอางั้นก็ได้”

ฉันเดินมาส่งเพื่อนที่หน้าประตูห้อง ฟองเธอเป็นนางแบบและนักแสดง ฟองเป็นคนมีชื่อเสียง ญ่านางเป็น AE อยู่ที่บริษัทแห่งหนึ่ง

ส่วนตัวฉันก็ยังไม่รู้จะทำอะไรเหมือนกัน อยู่ในสภาวะที่คิดอะไรไม่ออก ยังหาจุดหมายในชีวิตตัวเองไม่ได้

เรียกง่าย ๆ ก็คือคนเลื่อนลอย

จับจุดที่อยากจะทำอะไรบางอย่างด้วยความจริงจังยังไม่ได้ อาจจะเพราะมีปัญหาหลายอย่างที่ยังไม่เคลียร์ ฉันก็เลยยังไม่กล้าที่จะตัดสินใจลงมือทำงานอย่างจริงจัง

กลัวว่าถ้าลงมือทำแล้วต้องชะงักกลางทาง