BAD GUY - 7 ใจจืดใจดำ

#คฤหาสน์หลังใหญ่

ฉันทำหน้าบึ้งตั้งแต่นั่งรถจนมาถึงที่บ้าน เหตุผลเพราะถูกฉุดลากอย่างกับหมูกับหมา

“เอาของไปเก็บ”

“ค่ะ”

ฉันหยิบถุงนับสิบใบที่เบาะหลังแล้วเดินดุ่มๆ เข้าบ้าน ยังเจ็บแขนจากการถูกลากอยู่เลยเนี่ย ขอโทษกันบ้างก็ไม่ได้

“ต่อไปนี้ฉันจะไม่พาเธอออกไปข้างนอกอีก” อุตส่าห์เร่งฝีเท้าเดินเร็วๆ แต่อีกคนที่ขายาวกว่าเดินตามมาแบบชิวๆ

“หนูไม่ได้คิดจะหนีสักหน่อย เชื่อบ้างสิคะ” ฉันเอาของวางลงบนโซฟาแล้วหันไปอธิบาย

“ถุงใบนั้นของเธอ”

“คะ? มีของหนูด้วยหรอคะ”

“อืม” อารมณ์ไหนก็ไม่รู้ ตอนแรกหงุดหงิดตอนนี้มาทำหน้านิ่ง ตามอารมณ์ไม่ทันจริงๆ ยากกว่าทำงานบ้านก็คือการปรับอารมณ์ให้ทันเจ้านายนี่แหละ

“ขะ ขอบคุณค่ะ”

“เอาของไปไว้ที่ห้องแล้วไปเก็บใบไม้ออกจากสระน้ำ”

“ค่ะ”

ฉันค่อยๆ เอื้อมมือหยิบถุงที่สีแตกต่างจากใบอื่นขึ้นมาแล้วเดินกลับห้องแบบ งงๆ

พอปิดประตูห้องก็รีบเปิดดูว่าของในถุงนั้นคืออะไร แล้วก็ต้องตกใจสุดขีดถึงขนาดทำถุงหล่นพื้น

“ชะ ชุดชั้นในงั้นหรอ”

สองมือยกขึ้นมาจับหน้าอกตัวเองอัตโนมัติ เหมือนสติมันหลุดล่องลอยไปบนอากาศ สมองพลันคิดว่าคุณเฟยรู้ไซส์ชุดชั้นในของตัวเองได้ยังไง

ของแบบนี้ควรให้ผู้หญิงเลือกซื้อเองสิถึงจะถูก ซื้อมาให้แบบนี้ฉันจะมีหน้ามองเขาได้ยังไง มันน่าอายนะ

ฉันนิ่งไปครู่ใหญ่ถึงตั้งสติได้แล้วเอาถุงวางไว้

จากนั้นก็มาเก็บใบไม้ที่สระตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย แต่พอเดินมาถึงที่สระก็เห็นคุณเฟยกำลังนั่งอยู่ ใบหน้าของฉันมันร้อนวาบขึ้นมาทันที

สายตาคมมองมาแค่แวบเดียวแล้วก็โฟกัสที่โทรศัพท์ต่อ เมื่อเห็นเจ้านายไม่ได้ใส่ใจอะไรฉันจึงทำหน้าที่ของตัวเองไปแบบเงียบๆ พร้อมกับอาการเกร็งไปทั้งตัว อยากจะถามว่าวันนี้ไม่เข้าบริษัทหรอแต่ก็ไม่กล้า

“ซื้อให้แล้วก็ใส่ด้วยล่ะ จะได้ไม่มีข้ออ้างมาอ่อยฉันอีก”

ฉันที่กำลังตักใบไม้อยู่ถึงกับหยุดชะงัก แล้วหันมามองคนที่พูด “เคยเชื่อที่หนูพูดบ้างไหมคะ?”

“ฉันต้องป้องกันตัวเองเอาไว้ก่อน”

ป้องกันตัวเอง? วอท!! นี่ถึงขนาดใช้คำนี้เลยหรอเนี่ย ทำเป็นกลัวไปได้อย่างกับฉันไปอ่อยไปยั่วเขา เดี๋ยวก็ทำจริงๆ ซะหรอก

“หนูไม่ขืนใจคุณหรอกค่ะ รอให้คุณเต็มใจเป็นของหนูเองดีกว่า _” พูดจบฉันก็ยิ้มหวานให้หนึ่งที แค่แกล้งพูดไปงั้นแหละเห็นระแวงดีนัก

เสียงโทรศัพท์ของคุณเฟยดังขึ้นก่อนที่จะได้ต่อว่าอะไรฉัน ดูจากสีหน้าแล้วคงจะโกรธกับคำพูดเมื่อกี้เอามากๆ

ยัยน้ำอิงเอ้ย! ปากหาเรื่องแท้ๆ นี่ถ้าถูกสั่งให้ทำงานบ้านทั้งวันทั้งคืนขึ้นมาจะทำยังไง

ขณะที่เดินตักใบไม้ที่ขอบสระ เท้าไม่รักดีมันดันลื่น ขาสองข้างฉีกออกจากกัน “กรี๊ด แม่แหก!!!!”

ตู้ม!!!!

ร่างของฉันตกลงมาในสระน้ำที่เย็นเฉียบ ด้วยความที่ว่ายน้ำไม่เป็นบวกกับความตกใจจึงรนรานพยายามตะเกียกตะกายเอาตัวเองขึ้นมาเหนือน้ำให้ได้

“อึก ชะ ช่วยด้วย หนูว่ายน้ำ อึก ไม่เป็น” ฉันพยายามตะเบ็งเสียงออกไปดังๆ ให้คุณเฟยได้ยิน เขาเดินไปคุยโทรศัพท์ตรงไหนก็ไม่รู้

หรือวันนี้จะเป็นวันตายของฉัน….

“ชะ ช่วยด้วย อึก~” ไม่มีใครอยู่ตรงนี้เลย จะมีใครมาช่วยฉันไหม ฉันจะตายแล้วหรอ

ในขณะที่ร่างกำลังจมลงสู่ก้นสระสมองก็คิดไปต่างๆ นาๆ เหมือนว่าตัวเองสามารถหายใจในน้ำได้ไม่ทรมานอย่างก่อนหน้านี้ กำลังจะหมดสติแล้วแต่จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนถูกกระชากอย่างแรง

“นังหนู ฟื้นสินังหนู” เสียงเรียกดังก้องในหูแต่ฉันยังเหม่อลอยไม่ได้สติ

“เรียกรถพยาบาลดีไหมครับนาย”

“ไม่ต้อง จมน้ำแค่นี้คงไม่ถึงกับตาย”

“แต่นังหนูยังไม่ได้สติเลยนะครับ”

“อึก! แค่กๆๆ”

ฉันสำลักน้ำออกมาเต็มหน้า ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้น ใช้เวลาพักหนึ่งสติของก็กลับคืนมา เหมือนกับตายแล้วเกิดใหม่อย่างไงอย่างงั้น

“รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่าหนู เดี๋ยวจะไม่สบายเอา”

“…ค่ะ”

“ทำงานของเธอต่อให้เสร็จ” คุณเฟยออกคำสั่งแทรกขึ้นมา คนอะไรใจจืดใจดำไม่รู้จักเห็นอกเห็นใจคนอื่นบ้างเลย

“แต่นายครับ…”

“มีงานอะไรก็ไปทำซะหรืออยากโดนไม่ออก?”

“ครับนาย”

“นั่งอยู่ทำไม ไม่เป็นอะไรแล้วก็ไปทำงานต่อ”

คุณเฟยบอกเสียงดุ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรโกรธที่ฉันพูดแกล้งก่อนหน้านี้หรือเปล่าแต่ก็ไม่เห็นต้องดุขนาดนี้เลยนี่

เจอแบบนี้แล้วอยากจะร้องไห้ คนใจร้าย!!