บทนำ

เธอเป็นเพียงของเล่นสนองราคะ มีหน้าที่อ้าขาอยู่เบื้องล่างร่างกายมัจจุราชเท่านั้น

02:00 น.

เรียวแขนเล็กของคนโปรดถูกพันธนาการไว้ด้วยเข็มขัดหนังราคาแพง ในขณะที่เจ้าของเข็มขัดเคลื่อนไหวร่างกายอยู่ตรงกลางหว่างขาของเธอ ด้วยความใคร่ในรสสวาทแสนดิบห่ามและป่าเถื่อน ทำให้เขาหลงลืมไปว่าเธอก็เป็นคน มีเลือดเนื้อและมีชีวิตจิตใจเหมือนกัน ทว่านั่นไม่ใช่เรื่องที่เขาควรใส่ใจ

ร่างกายแสนยั่วเย้าของเธอเป็นเพียงเครื่องระบายความใคร่ให้กับอีริคเท่านั้น มีเซ็กซ์ พอเสร็จเขาก็กลับไป ชีวิตเธอไม่ต่างจากดอกไม้ที่เกิดอยู่ท่ามกลางขวากหนาม รอวันที่คนเดินผ่านมาเด็ดไปดอมดม หากโชคดีคงได้อยู่ในแจกันสวย ๆ

"อึก...คะ...คุณอีริคคะ~"

หญิงสาวกัดริมฝีปากตัวเองแน่นจนห่อเลือด เมื่อถูกอีกฝ่ายถาโถมแรงกายเข้าใส่อย่างไร้ความปรานี แรงกระแทกกระทั้นที่ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ส่งทอดมา ส่งผลให้เตียงนอนขนาดคิงไซซ์เกิดเสียงเอี๊ยดอ๊าดเสียดสีกันดังขึ้นภายในห้องคอนโดมิเนียมที่ภายในโล่งเตียน ไร้เฟอร์นิเจอร์ เพราะมันเป็นเพียงสถานที่ที่อีริคใช้ระเริงบทรักกับเธอเท่านั้น

"อื้อ!" อีริคขมวดคิ้วจ้องนัยน์ตาสีดำเข้มของคนเบื้องล่างด้วยความไม่พอใจ ก่อนที่นัยน์ตาสีดำดุดันไร้ความรู้สึกจดจ้องยอดถันแดงช้ำ จากนั้นเขาจึงยกมือขึ้นมาบีบเคล้นแล้วโน้มตัวลงไปดูดดันมันด้วยริมฝีปาก

ความเจ็บแสบแล่นตรงเล่นงานคนโปรดเมื่ออีกฝ่ายใช้คมเขี้ยวขรูดผิวเธอจนเกิดรอยแดงทับรอยบวมช้ำก่อนหน้านี้ รอยซ้ำรอยใหม่เกิดขึ้นซ้ำจุดเดิมจนมันเป็นแผลถลอกเล็ก ๆ บนเนินอก

"อ๊ะ...อื้อ~"

ความเจ็บปวดไม่ทันจบ ความจุกแน่นตรงกลางหว่างขาก็เข้ามาแทรก ด้วยอีริคเป็นลูกครึ่งไทย-อิตาลี ไซซ์แก่นกายเขาจึงใหญ่กว่าชายไทย ยิ่งคนโปรดแสดงออกว่าเจ็บปวดมากเท่าไหร่ อีริคยิ่งพึงพอใจมากเท่านั้น ไม่ใช่ว่าร่างกายเธอยั่วเย้าเขาอย่างเดียว แต่สีหน้าและแววตาวิงวอนที่เธอแสดงออกยังสร้างความพึงพอใจให้เขาด้วย

ความเสียวเริ่มทำให้อีริคผ่อนแรงลงหลังจากถาโถมความต้องการใส่คนเบื้องล่างมาร่วมชั่วโมง เขาไม่สนว่าเธอมีอารมณ์ร่วมไหม เพราะคนโปรดมีหน้าที่นอนอ้าขาให้เขา

"คะ...คุณอีริค" หญิงสาวมองสบตาสีดำดุดันน่าเกรงขามคู่นั้นอย่างเว้าวอน แม้ไม่มีผลแต่เธอก็อยากให้เขารับรู้ว่าร่างกายไม่ไหวแล้ว เขาใช้ร่างกายเธอมาหลายวัน และแต่ละครั้งที่ร่วมรักก็กินเวลานานจนบางครั้งเธอสลบไปทั้งที่เครื่องเพศเขายังปักแช่อยู่ในการ

ทว่าอีริคกลับจับตัวเธอพลิกให้นอนคว่ำหน้า ฝ่ามือหนาหยาบจากการจับปืนบ่อย ๆ รวบผมเธอแน่นจนใบหน้าคนโปรดเชิดขึ้น

"อึก!"

แก่นกายไซซ์หกสิบสวมเครื่องป้องกันกระแทกเข้ามาในกายหญิงสาวจนสุดความยาว จากนั้นอีริคก็เริ่มเคลื่อนไหวร่างกายอย่างหนักหน่วงอีกครั้ง

เธอเจ็บ เธอจุก

แต่เธอไม่มีสิทธิ์เรียกร้องขอความเห็นใจใด ๆ เจ็บปวดแค่ไหนก็แค่กลั้นเสียงร้องและทอดกายให้อีริคลงทัณฑ์สวาทเท่านั้น

ข้อมือที่ถูกพันธนาการไว้เริ่มแดงและห่อเลือดจากการเสียดสีไปมา ความทรมานพาเธอด่ำดิ่งเหมือนจะตายก็ไม่ตาย จะเป็นก็ไม่เป็น หากเปรียบเทียบก็เหมือนเธอยืนอยู่ปากเหวลึก ก้าวพาดเพียงหนึ่งก้าวเท่ากับตาย...

"ไม่ได้เรื่อง!" ร่างสูงถอดถอนแก่นกายออกจากช่องทางรักบวมเป่งด้วยความหงุดหงิด จากนั้นก็อีริคถอดเครื่องป้องกันออกจากตัวตน โยนมันลงพื้นด้วยความไม่สบอารมณ์ ก่อนจะแกะเข็มขัดออกจากมือคนโปรดแล้วลุกขึ้น ก้าวลงจากเตียง เดินออกไปสูบบุหรี่ที่ระเบียงระงับเงียบ ๆ

"โปรดทำให้คุณอีริคไม่พอใจเหรอคะ" ริมฝีปากสั่นระริก รวบรวมความกล้าอยู่นาน แต่พอเอ่ยถามแล้ว กลับเป็นตัวเธอเองที่หวาดกลัวกับคำตอบจากอีริค

"..." ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรกลับมา เธอเห็นเพียงควันสีขาวที่พวยพุ่งออกจากริมฝีปากหนาเท่านั้น

คนโปรดก้มหน้าแล้วโอบอุ้มร่างกายบอบช้ำของตัวเองลงจากเครื่องทรมานนี้ เธอไม่เคยเห็นมันเป็นเตียงนอนสักครั้ง

"โปรดขอโทษนะคะ โปรดทำให้คุณอีริคอารมณ์เสีย"

"..." เขาปรายตามองมาเพียงนิด จากนั้นก็บี้บุหรี่ที่ยังสูบไม่หมดลงกับราวระเบียง ก่อนจะเดินผ่านหน้าคนโปรดไปเข้าห้องน้ำด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

"โปรดแค่อยากทำให้คุณอีริคพอใจ..."