บทที่ 9 สำออย

หลังจากกินข้าวเสร็จ อีริคก็ขอตัวกลับก่อนซึ่งซินซินก็ขอติดรถกลับมาด้วย

"ใจคอจะไม่อยู่คุยกับพ่อเธอหน่อยเหรอ"

"คุยอะไรอีก ในโต๊ะอาหารนายก็ดูออกว่าพ่อเหน็บแนมฉันเรื่องงานแค่ไหน อยู่ต่อก็คงถูกตำหนิอีกเหมือนเคย" หญิงสาวทำหน้าเบื่อหน่ายขั้นสุด "ขอบใจนะ ถ้านายไม่มาด้วย ป่านนี้คงถูกพ่อดุไปหลายยก"

"ถ้าเป็นฉันนะ..." อีริคไม่พูดอะไรต่อ เขาเพียงเลียริมฝีปากตัวเองแล้วเปิดประตูก้าวขึ้นรถ ส่วนซินซินหันไปพยักหน้าให้ลูกน้องที่เดินตามมา บอกพวกเขาว่าไม่ต้องตามเธอกับอีริค

"แล้วนี่จะไปไหนต่อ"

"บ้าน คอนโดฯ คลับ นั่งกินไวน์ชิลๆ"

"สรุป?"

"ไม่บอก"

"เออ"

ซินซินหันไปมองนอกกระจก ก่อนจะพึมพำเสียงอ่อน

"ถ้าฉันเกิดมาเป็นผู้ชายคงดีนะ"

"ทำไมคิดแบบนั้น เกิดเป็นผู้หญิงไม่ดีตรงไหน"

"..." เธอไม่ตอบแถมยังทำหน้ามุ่ยใส่เขาอีก หากให้อธิบายว่าทำไม คงต้องจอดรถคุยกันเป็นเรื่องเป็นราว และไม่รู้ว่าจะจบที่ตรงไหน เกิดมาในตระกูลคนจีนแท้ ต้นตระกูลก็อยากให้ลูกผู้ชายสืบทอดนามสกุล แต่เธอดันเกิดมาเป็นผู้หญิงนี่สิ

ครืด~ ครืด~

โทรศัพท์อีริคสั่นสะเทือนอยู่ในกระเป๋ากางเกง เขาล้วงหยิบออกมากดรับสาย ทว่าโทรศัพท์กลับเชื่อมต่อกับรถทำให้ซินซินที่นั่งอยู่ด้วยกันได้ยินเสียงพาเวล น้ำเสียงเขาเหมือนกำลังตกใจด้วย

(คนโปรดน่าจะต้องปะ...)

อีริคตัดสายลูกน้องแล้วหันมามองหน้าคนข้างกาย

"คนโปรด? ใครเหรอ"

"เด็ก"

"เลี้ยงเด็ก? แล้วเด็กที่ว่าตัวโตแค่ไหนแล้ว" ซินซินพยักพเยิดหน้าถามน้องชาย แต่อีริคไม่ตอบ พอมาถึงบ้านเขาก็โบกมือให้เธอแล้วขับออกมาจากหน้าบ้านซินซิน มุ่งหน้าไปที่คอนโดมิเนียมทันที

"เอ่อนายครับ" พาเวลเลิ่กลั่กที่เห็นเจ้านายลงจากรถ เดินมาหาเขา "เธออาการไม่ค่อยดีครับ"

"นายกำลังทำฉันหงุดหงิดนะพาเวล" อีริคปรายตามองลูกน้อง เขายังหงุดหงิดใจไม่หายที่พาเวลโทรไปรบกวน

อีริคขึ้นไปที่ห้องพัก เพื่อให้เห็นกับตาว่าคนโปรดไม่สบายหนักอย่างที่พาเวลรายงาน พอเข้ามาในห้องก็เจอกับแม่บ้านที่คอยเช็ดตัวให้คนโปรดอยู่

"สำออย" ฝ่ามือหนาคว้าจับแขนเรียวเล็ก ก่อนจะออกแรงกระชากร่างเล็กลุกขึ้นมา แรงกระชากมหาศาลพาร่างเล็กลอยมากระแทกอกแกร่ง ใบหน้าสวยเหยเกเล็กน้อย จากพิษไข้ทำให้เธอไม่รับรู้ความเจ็บปวด อนึ่งร่างกายกำลังด้านช้ากับความเจ็บปวดนี้ "ฉันรู้ว่าเธอต้องการอะไร อย่ามาสำออย" อีริคยังไม่ปักใจเชื่อ ว่าคนโปรดจะป่วยหนัก

"นายครับ" พาเวลมองไปที่ใบหน้าซีดเซียว แรงกระแทกเมื่อครู่ทำให้เลือดกำเดาเธอไหลออกมาเปรอะเปื้อนเสื้ออีริค

"ฉันจะจัดการกับเธอยังไงดี!" เขากำหมัดแน่น ก่อนจะพยักหน้าให้พาเวล

สามชั่วโมงต่อมา

คนโปรดปรือตาหนักอึ้งขึ้นมองเพดานห้อง ห้องพักกว้างขวางแถมยังมีเฟอร์นิเจอร์ครบทุกอย่าง แต่มันที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่เธอคุ้นเคย

"อื้อ~" หญิงสาวเปล่งเสียงครางแหบพร่า เธอรู้สึกปวดหนึบที่จมูกมาก จนต้องยกมือขึ้นมากุมไว้

"ฟื้นแล้วเหรอ" พาเวลเอ่ยถาม พร้อมกับวางถาดอาหารลงบนโต๊ะข้างเตียง

"ที่นี่ที่ไหนเหรอคะ ทะ ทำไมไม่คุ้นตาเลย"

"อย่าถามมาก มากินข้าวแล้วก็กินยา"

"อ๊ะ!" เธอก้าวลงจากเตียง แต่ก็ถูกรั้งไว้ด้วยสายน้ำเกลือ "ที่นี่ที่ไหน ทำไม..." เพราะวิวด้านนอกไม่ใช่วิวตึกสูงเหมือนที่เคยเห็น เธอจึงเดินออกไปที่ระเบียงและกวาดสายตามองด้วยความตื่นเต้นปนอยากรู้ว่ามันคือที่ไหนกันแน่

สนามหญ้ากว้างขวาง มีบ้านติดกันอยู่หลายหลังและมีคนใส่สูทสีดำยืนอยู่รอบบ้าน

"อาการเป็นยังไงบ้างครับ" น้ำเสียงนุ่มนวลของผู้มาใหม่เรียกความสนใจจากคนโปรดให้ละสายตาจากภาพเบื้องหน้ากลับไปมองยังต้นทางของเสียง

นายแพทย์หนุ่มในชุดทำงานสุดแสนเรียบร้อยเดินเข้ามาตรวจคนโปรดตามหน้าที่

"ไข้ลดแล้ว ยังมีอาการหอบเหนื่อยอยู่ไหมครับ"

"ค่ะ รู้สึกเหนื่อยอยู่" คนโปรดยังไม่ละสายตาจากใบหน้าอ่อนหวานของคนตรงหน้า ราวกับกำลังต้องมนต์สะกด "คุณเป็นหมอเหรอคะ"

"ครับ หมอประจำตัวคุณ" นายแพทย์หนุ่มกำลังจะเอ่ย แต่พาเวลกลับทำเสียงกระแอมกระไอก่อน "เอาเป็นว่าเราจะได้เห็นหน้ากันตลอดสามวัน"

"ค่ะ ขอบคุณมาก ๆ นะคะ" คนโปรดไหว้ขอบคุณหมอ ก่อนที่เธอจะเดินไปนั่งลงที่เก้าในโต๊ะเข้ามุม แล้วเลื่อนถาดอาหารมาตรงหน้า เป็นข้าวต้มกุ้งตัวโตและมีถ้วยขิงซอยอยู่ข้าง ๆ ด้วย

'อย่างน้อยเขาก็ยังปรานีฉัน ไม่ให้ตายอย่างอนาถอยู่ในห้องแคบ ๆ นั่น'

ทว่าตอนที่เธอตักข้าวต้มใส่ปาก เสียงสัตว์ชนิดหนึ่งส่งเสียงร้องดังเข้ามาในห้อง คนโปรดหันไปมองด้วยความสนใจแต่กลับถูกพาเวลเดินไปปิดผ้าม่านไว้

"เสียงเมื่อกี้เหมือนเสียงม้าเลยค่ะ ม้าใช่ไหม"

"เธอควรกินให้มาก แล้วพูดให้น้อยลงนะ" พาเวลทำเสียงดุเธอ แล้วเดินออกมาจากห้องพักในสนามม้า ที่อีริคเป็นคนสั่งให้พาคนโปรดมารักษาที่นี่ โดยเรียกหมอประจำตัวเขามารักษาเธอ แทนการพาไปโรงพยาบาล

"เธอฟื้นแล้วครับนาย หมอว่าไข้ลดแล้วแต่ก็ต้องดูอาการต่อไป"

"..." อีริคสะบัดมือเล็กน้อย เป็นการบอกให้พาเวลออกไปจากห้องทำงาน ที่เขายึดเอาห้องรับรองแขกในสนามม้า เป็นที่พักและที่ทำงานชั่วคราว

"หากคุณซินซินมา นายจะให้ผมตอบเธอว่ายังไงครับ"

"ปิดสนามม้า ปรับปรุงชั่วคราว"

"ครับนาย"

วันต่อมา 10:00

"อ้าว! ปิดปรับปรุงได้ยังไง ทำไมริคไม่เห็นบอกอะไรฉัน" ซินซินที่เตรียมของมาให้ม้าตัวโปรดทั้งสองตัวเท้าเอวทำหน้าบึ้งตึงใส่ลูกน้องของอีริค

"นายไม่ได้แจ้งครับ แต่มีการซ่อมบำรุงจริง ๆ จึงต้องปิดไม่ให้ใช้งานชั่วคราว"

"กี่ชั่วโมง?"

"สามวันครับ"

"สามวัน! ตายโหง! แล้วม้าฉันจะอยู่ยังไงเนี่ย"

"คุณพาเวลเลี้ยงให้อยู่ครับ"

"เออ ๆ ไม่กวนแล้ว" เธอเดินกลับไปที่รถ จากนั้นก็ขนของที่เตรียมมาให้ม้าลงมาจากรถ "เอาของพวกนี้ไปให้คาร์มิลกับโซลาร์ด้วย"

"ได้ครับ"

"อ่อ แล้ววันนี้ริคจะเข้ามาที่นี่ไหม"

"ไม่ครับ นายติดงาน"

"อ๋อ แล้วไป" ซินซินกลับไปที่รถแล้วขับออกไปทันที แท้จริงแล้วอีริคพักอยู่ในสนามม้าตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว

"คุณซินซินมาถามหานายด้วยนะครับ" พาเวลรับสารจากลูกน้องมา ก็รีบมารายงานเจ้านาย

"อืม"

"แต่ผมแจ้งลูกน้องแล้วว่าสนามม้าปิดปรับปรุงชั่วคราว เธอก็เลยกลับไป ฝากเพียงของใช้ของโซลาร์กับคาร์มิลไว้"

"ดีแล้ว แล้วยายนั่นเป็นยังไง"

"อาการดีขึ้นแล้วครับ"

"อืม"

"นายจะไปหาเธอไหม"

"อยากให้มันตายคามือฉันงั้นเหรอ"

พาเวลก้มหน้าทันที

"ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวนะครับ เดี๋ยวจะไปสั่งให้ลูกน้องพาม้าคุณซินซินไปเดินเล่น"

"อืม" อีริคเสยผมลวก ๆ พลางพ้นลมหายใจออกอย่างหนัก "มารยาหญิงของเธอ ใช้ไม่ได้ผลกับฉันหรอก"