บทที่ 7 รางวัลชมเชย

วันต่อมา

ระหว่างที่คนโปรดกำลังนั่งมองนกบินอยู่บนท้องฟ้า เธอก็นึกอิจฉาพวกมันขึ้นมาที่ได้โบยบินอย่างอิสระ "พวกแกมีปีกบินไปมาบนท้องฟ้า คงสนุกน่าดูนะ" หญิงสาวพึมพำเสียงพร่า โดยไม่รู้ตัวว่าพาเวลกับลูกน้องเพิ่งขนทีวีจอใหญ่ยักษ์เข้ามาในห้อง

ก๊อก ก๊อก

ลูกน้องหนุ่มเคาะผนังห้องจนเกิดเสียงดัง ทำให้คนตัวเล็กหันขวับมามองโดยเร็ว เธออ้าปากค้างกับสิ่งของที่ลูกน้องพาเวลกำลังแกะออกจากกล่อง

"ทีวี!"

"..."

"นะ นี่เป็นของขวัญที่โปรดขอไปเหรอคะ" ตื่นเต้นเหมือนเพิ่งเคยเห็นทีวีเป็นครั้งแรก แต่ก็เป็นทีวีเครื่องแรกที่เธอได้เป็นของขวัญจากผู้ชาย "โปรดดูได้ทั้งวันเลยไหม" เพราะมันน่าจะเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เธอคลายเหงาได้ พาเวลไม่ตอบและให้ลูกน้องติดตั้งจนเสร็จสรรพ

"นายฝากมาบอกว่า ถ้าเธอเป็นเด็กดี ทำให้นายพอใจ นายจะให้เธอขอของขวัญได้หนึ่งอย่างต่อหนึ่งความพึงพอใจของนาย"

"รางวัลที่ทำให้คุณอีริคพอใจเหรอคะ"

"..." พาเวลนิ่งเงียบ และหันไปมองลูกน้อง เขาพยักหน้าให้ลูกน้องเก็บของเตรียมออกไปจากห้อง

"เดี๋ยวค่ะ แสดงว่าโปรดทำให้คุณอีริคพอใจใช่ไหมคะ"

"เปล่า นายบอกว่า นี่แค่รางวัลชมเชยเท่านั้น"

"..อ้าว -_-!"

หลังจากตอบคำถามนั้นเสร็จ พาเวลกับลูกน้องก็ออกไปจากห้องคอนโดฯทันที พร้อมกับโทรไปรายงานเจ้านายด้วยว่าทำภารกิจที่สั่งเสร็จสิ้นแล้ว

@สนามม้า

ม้าสายพันธุ์ Arabian สีดำขนเงาวับจากการถูกดูแลเป็นอย่างดีกำลังวิ่งอยู่ในลานที่ปูพื้นด้วยทรายละเอียดชนิดพิเศษ โดยอีริคเป็นคนควบคุมม้าตัวโปรดอยู่บนอาน

"นี่! ใจคอแกจะไม่เข้าประชุมสำคัญบ่ายนี้เลยเหรอ" ซินซินป้องปากตะโกนถามอีริคถึงเรื่องประชุมบ่ายนี้ เพราะอีริคไม่มีทีท่าว่าจะกลับไปแต่งตัวเตรียมเข้าประชุมเลย เขายังพาม้าวิ่งสบายใจเฉิบ "อ้าวพาเวล เจ้านายของนายไม่เข้าประชุมแล้วเหรอ" เมื่อพาเวลเดินเข้ามา เธอจึงถามเขา

"นายบอกว่า พวกที่เข้าประชุมมีแต่พวกหน้าไหว้หลังหลอก ขี้เกียจเข้าไปนั่งฟังพวกมันตอแหลใส่กันครับ"

"เหอะ! นี่ขนาดนี้แล้วเหรอ" เธอไม่อยากเชื่อว่าอีริคจะพัฒนาสกิลการด่าคนได้เจ็บแสบขนาดนี้ "เออ แต่ก็จริงนั่นแหละ" ตอนแรกเธออึ้งกับสิ่งที่อีริคทำ แต่พอนึกไปนึกมา ก็เห็นด้วยกับอีริคซะงั้น "แล้วนายหายไปไหนมาเนี่ย หายไปตั้งนาน"

"ฉันสั่งมันไปทำงานเองแหละ" อีริคเป็นคนตอบคำถามแทนพาเวล เขาลงจากม้าตัวโปรด ลูบแผงคอมันเบา ๆ แล้วโยนหมวกกับถุงมือให้พาเวลเอาไปเก็บ "เฮ้อ...ฉันจะเข้าประชุมทำไม ในเมื่อพวกนั้นไม่อยากเห็นหน้า"

"ก็แหง เจ้านายหน้าหมาแบบนี้ ใครก็คงไม่อยากเห็น"

อีริคยกยิ้มมุมปาก คนที่กล้าด่าและกล้าต่อกรกับเขาแล้วไม่เกิดอะไรขึ้น ก็คงนะมีแต่ซินซินคนเดียว เพราะเธอเองก็ไม่ได้เกรงกลัวใคร รวมถึงเขาด้วย

"แล้วกินไรดี ฉันจะสั่งอาหารมากินที่นี่ และเดี๋ยวจะพาโซลาร์เดินเล่นด้วย"

"นี่มันสนามม้า ไม่ใช่โรงแรมนะแม่คุณ"

"แล้วจะทำไม"

"เป็นหุ้นส่วนฉันเลยไหมล่ะ"

"หึ!"

"ทำไม ทะเลาะกับพ่อตัวเองอีกแล้วเหรอ" เขาพอรู้เรื่องอยู่บ้าง ว่าคุณลุงกับซินซินไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่ เพียงเพราะซินซินเป็นผู้หญิง และคุณลุงอยากได้ลูกผู้ชายมาสืบทอดตำแหน่งงาน ซินซินเหมือนเป็นจุดด่างพร้อยของคุณลุง ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็มักจะถูกตำหนิมากกว่าชมเชยเสมอ

"ก็แหง ฉันมันลูกผู้หญิงนี่ ทำอะไรเตี่ยก็ไม่ชอบ"

"แล้วจะด้อยค่าตัวเองไปทำไม เธอเป็นผู้หญิงที่ผู้หญิงคนอื่นไม่สามารถเป็นได้"

"ยังไงวะ"

"ก็...ไม่รู้" อีริคยกมือขึ้นไปลูบศีรษะพี่สาว

"ขอบใจแกมากนะ ที่เห็นฉันเป็นผู้หญิงตัวน้อย ๆ คนหนึ่ง"

"หึหึ เชื่อเถอะ ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น"

"อ้าว" ซินซินเท้าเอวทำหน้ามุ่ยใส่อีริค "แล้วนี่แกใช้ให้พาเวลไปทำอะไรมาเนี่ย หายไปตั้งนาน"

"....อยากรู้?"

"อืม"

"หึ พอดีให้มันไปเลี้ยงสัตว์"

"สัตว์? ตัวอะไรวะ หมา? ม้าอีกตัว? หรือว่า..."

"ขอมะนาวโซดา" อีริคตัดบทเพราะรำคาญความสงสัยของซินซิน จากนั้นเขาจึงลุกขึ้น เดินออกมาจากสนามซ้อม

"แอบเลี้ยงสัตว์อีกแล้วสินะ" เธอไม่ได้โง่แต่ก็พอเดาออกว่าสัตว์เลี้ยงที่อีริคว่ามานั้น ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงทั่วไป แค่น่าจะเป็นคนมากกว่า

ช่วงบ่ายของวันเดียวกัน

คนโปรดนั่งกอดเข่าอยู่บนฟูกนุ่ม ๆ สายตาเธอเพ่งมองภาพเคลื่อนไหวบนจอทีวีขนาดห้าสิบห้านิ้ว ก็จริงอยู่ที่มีทีวีแล้วจะไม่เหงา แต่ทว่าการดูทีวีคนเดียวมันเหงากว่า

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้น จากนั้นลูกน้องของอีริคก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมถาดอาหาร

"เดี๋ยวค่ะ" คนโปรดเรียกชายหนุ่ม เขาวางถาดอาหารลงบนพื้นแล้วทำท่าจะเดินออกไปทันที "ทำไมวันนี้คุณพาเวลไม่เอาอาหารมาให้ฉันล่ะคะ"

"..." เพราะถูกสั่งไว้ว่าห้ามพูดคุยอะไรกับหญิงสาว เขาจึงไม่ตอบกลับแล้วเดินออกมาจากห้อง

คนโปรดถอนหายใจออกเบา ๆ แล้วลุกขึ้นไปเอาถาดอาหารมานั่งกินบนเตียง อาหารวันนี้เป็นข้าวหมูทอดกับไข่ดาว ดีหน่อยที่วันนี้มีผลไม้ให้ด้วย

"คุณอีริคทำอะไรอยู่นะ..." เธอเขี่ยข้าวในจานเล่น แล้วเงยหน้ามองข่าวสารในทีวี ปรากฏว่ามีข่าวของอีริคด้วย คนโปรดตั้งใจดูมาก ๆ และเผลอยิ้มออกมาเล็กน้อย "เวลาเขาใส่สูท ทำไมดูหล่อและสุขุมจัง" พอเห็นเขาใส่สูทออกทีวีแล้ว เธอแทบมองไม่ออกเลยว่าเขาเป็นคนในร้าย "ชีวิตฉันดีขึ้นกว่าเดิม แต่เหมือนนกน้อยอยู่ในกรงทองเลย" เธอมองออกไปข้างนอก และถอนหายใจ

'แต่ถ้างี่เง่า อยากให้เขาสนใจมากไปเราก็จะกลายเป็นสิ่งของที่เขามองข้าม เพราะฉะนั้นฉันต้องอดทน...แต่ว่าของรางวัลชิ้นต่อไปจะเป็นอะไรดีนะ'

"เฮ้อ~" คนโปรดเอนหลังนอนราบกับฟูกนุ่ม ๆ โดยไม่รู้เลยว่าอีริคกำลังดูความเคลื่อนไหวของเธอผ่านโทรศัพท์มือถืออยู่

ชายหนุ่มเงยหน้ามองคนที่นั่งกินสเต๊กอยู่ฝั่งตรงข้าม

"อดอยากมาจากไหน เมืองนอกเมืองนาไม่มีสเต๊กกินเหรอ"

"ปากดีนะแก" ซินซินเบ้ปากใส่ "ก็เพราะมันมีแต่รสชาติเหี้ย ๆ ไง นี่ของไทยถูกปากก็เลยกินเยอะ"

"อืม"

"แล้วแกดูอะไรอยู่ตั้งนานสองนาน" เธอมองโทรศัพท์ในมือน้องชาย หากไม่ทักท้วงอีริคคงไม่เก็บโทรศัพท์ไปง่าย ๆ

"เปล่า"

"อืม..." เธอหรี่ตามองน้องชายอย่างจับผิด