INTRO

ปุ้ง! เสียงพลุแตกกระจายอยู่บนท้องฟ้าสีดำสนิท บรรดาแขกเหรื่อที่มางานวันเกิดครบรอบสิบเจ็ดปีของเด็กหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลา ต่างเดินกรูเขามาหาเขาเพื่อแสดงความยินดี และหนึ่งในนั้นก็คือ...

“สุขสันต์วันเกิดนะคะพี่ไค” เสียงอันนาเด็กสาววัยสิบสองปีเอ่ยออกมาอย่างสดใสพร้อมกับยื่นของขวัญวันเกิดที่เธอเตรียมมาอย่างดีให้กับพี่ชายคนสนิท

“ขอบใจนะอันนา” มือหนายื่นมือรับกล่องของขวัญสีชมพูที่ถูกห่อมาเป็นอย่างดีไว้ในมือ แล้วยกมืออีกข้างลูบหัวของเธออย่างเอ็นดู

“สุขสันต์วันเกิดนะหลานรัก”

“ขอบคุณครับอาอิน” ไคยกมือไหว้ชายวัยกลางคนเพื่อนสนิทของพ่อแม่เขา

“เด็กๆ อยู่คุยกันไปแล้วกัน เดี๋ยวอาจะไปหาพ่อกับแม่เรา” อินทัชลูบหัวลูกสาวเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปอีกทางทิ้งให้เด็กทั้งสองคนยืนอยู่ด้วยกัน

“แก้มป่องขึ้นรึเปล่า” ไคเอ่ยถามร่างบางที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยรอยยิ้ม มันเป็นคำถามที่อาจจะเป็นคำถามปกติ ทว่าคนที่เจอกันเกือบทุกวันอย่างทั้งคู่ก็ไม่ควรถามคำถามแบบนี้ออกมา

“...”

“ไม่ได้ยินที่พี่พูดเหรอตัวแสบ”

“เรียกแบบนี้อยู่เรื่อยเลยยย~” อันนาทำหน้ามุ่ยช้อนสายตามองชายหนุ่มรุ่นพี่อย่างไม่ชอบใจ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้สึกดีที่ใจเจอหน้าเขา

“ก็เรามันเป็นตัวแสบของพี่นี่” น้ำเสียงทุ้มของไคเอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้มอีกครั้ง

“ใครเป็นของพี่กัน” ใบหน้าจิ้มลิ้มขึ้นสีแดงระเรื่อเมื่อความคิดให้หัวเธอมันตีกัน เพราะว่าเธอนั้นแอบชอบรุ่นพี่หนุ่มมาตั้งแต่เด็กแล้ว

“เราไง เราเป็นเด็กแสบของพี่”

“...” ถึงแม้ว่าเธอจะอายุเพียงแค่สิบสองปี แต่ความคิดของเธอมันค่อนข้างโตเกินวัย นั่นก็เป็นพัฒนาการและทักษะทางด้านสมองของเธอมันเจริญเติบโตเกือบเท่าผู้ใหญ่ในวัยกลางคน

“ทำแก้มป่องกำลังงอนพี่อยู่รึไง”

“...” เด็กสาวส่ายหัวปฏิเสธ แต่ใบหน้ายังคงบูดบึ้งไม่พอใจคำพูดของชายหนุ่มรุ่นพี่อยู่ดี

“ถ้างอนงั้นพี่ไปที่ห้องทำงานคนเดียวนะ...”

“...เด็กแถวนี้คงไม่อยากขึ้นไปเล่นเกมหรอกเนอะ” ไม่ว่าเปล่าขายาวของชายหนุ่มก็เตรียมก้าวเดินมาอีกทาง แต่ทว่ามือเล็กกลับดึงเสื้อของเขาไว้

“ไปด้วย...”

“...จะไม่งอนแล้ว” คนตัวเล็กยิ้มหวานออกมาก่อนจะก้าวเดินมายืนอยู่ข้างรุ่นพี่หนุ่ม

“หึหึ” ลำคอหนาหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินนำเด็กสาวรุ่นน้องเดินเข้ามาในบ้าน เดินผ่านบันไดมาด้านหลัง แล้วเข้ามาในส่วนของตัวเองที่มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถเปิดมันได้

“ยังเหมือนเดิมเลยแฮะ” เด็กสาวปล่อยมือออกจากเสื้อของรุ่นพี่หนุ่ม แล้วเดินมานั่งที่เก้าอี้หน้าแผงมอนิเตอร์ยาวขนาดใหญ่ ขึ้นรหัสอะไรบางอย่างอยู่บริเวณหน้าจอ อันนาจดจ้องมันพร้อมกับทำความเข้าใจไปด้วย

“ชอบเหรอ” ไคเดินมาหยุดอยู่ข้างเก้าอี้ทำงานของตัวเอง พร้อมกับเอ่ยถามเด็กสาวที่จ้องมองสิ่งที่วิ่งอยู่บนหน้าจอตาไม่กะพริบ

“ค่ะ อันว่ามันดูลึกลับซับซ้อนดี...”

“...อันอยากเรียนรู้เกี่ยวกับสิ่งที่อยู่บนหน้าจอนี้” อันนาชี้ไปที่หน้าจอขนาดใหญ่ที่เธอมองมันอยู่เมื่อสักครู่ เธอพยายามประมวลผลถึงสิ่งที่อยู่ตรงหน้า และได้คำตอบว่ามันคงจะเป็นระบบปฏิบัติการอะไรสักอย่างที่ไคกำลังทำค้างไว้อยู่

“ถ้าพี่สอน...อันคงเก่งกว่าพี่แน่นอน ไอคิวร้อยแปดสิบอย่างเราเรียนรู้ด้วยตัวเองก็ยังได้”

“อย่าลืมสิคะ พี่ไคไอคิวร้อยเจ็ดสิบนะ...”

“...ช่วยสอนอันหน่อยได้ไหม อันอยากรู้ว่ามันคืออะไร” เจ้าของร่างเล็กลุกจากเก้าอี้ ก้าวขาเดินเข้าไปหาคนตัวสูงพลางกว่าเธอเกือบสามสิบเซนติเมตรด้วยท่าทีออดอ้อน

“ได้สิ แต่ต้องสัญญากับพี่ก่อนว่าอย่าเอาสิ่งที่พี่สอนไปทำอะไรไม่ดี...” ถึงแม้ว่าสิ่งที่เขากำลังทำอยู่นั่นมันจะไม่ดี แต่เขารู้ว่าเด็กสาวรุ่นน้องฉลาดและรู้ว่าเขาต้องการจะสื่อถึงอะไร

“ตกลงค่ะ ว่าแต่มันคืออะไรเหรอคะ” อันนาช้อนสายตามองรุ่นพี่หนุ่มอย่างตั้งใจ เธอต้องการจะฟังคำตอบจากปากเขา

“แฮกข้อมูล”