ยั่วรัก - 10 น่ากลัว

#วันต่อมา

ไม่น่าเชื่อว่าพี่เรย์จะไม่บอกพ่อเรื่องเมื่อวานทั้งที่ฉันไม่ได้ตกลงเรื่องนั้นเลย คงอยากให้เก็บไปคิด แต่ตอนนี้น่ะในหัวมีเพียงความคิดเดียวคือ….อยากกลับอเมริกา

รู้สึกว่าการกลับมาไทยครั้งนี้ทุกอย่างมันแย่ไปหมด ไม่รู้สึกว่าตัวเองมีความสุขเลย เงินทองสถานะทางสังคมฉันไม่ได้ต้องการเลยสักนิด เพียงแค่ความอบอุ่นของครอบตัวที่อยากได้แต่พ่อกับพี่เรย์ไม่สามารถทำให้ได้….ไม่ต่างอะไรกับการอยู่ลำพังบนโลกใบใหญ่

“คุณหนูคะคุณท่านให้แต่งตัวค่ะ”

“คุณพ่อแจ้งไหมคะว่าจะให้แต่งตัวไปไหน”

“บอกว่าจะพาไปที่บริษัทด้วยค่ะ”

“ค่ะ เดี๋ยวเกลจะรีบไปแต่งตัวเดี๋ยวนี้”

นี่สิสิ่งที่ฉันอยากให้เป็นคือการกลับมาช่วยงานที่บริษัทของครอบครัว ไม่ใช่เอาแต่จับคู่อยู่ได้

ติ้ง~ เสียงข้อความแชตเข้าขณะที่ฉันกำลังนั่งรถไปบริษัท เมื่อก้มมาอ่านแชตก็ต้องถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่

Cullen: คิดถึงคนสวยจังเลยครับ

คนอย่างเขาไม่เหมาะกับการพิมพ์อะไรแบบนี้ส่งมาจริงๆ หากไม่เคยเจอหน้าคงคิดว่าเป็นพวกอ่อนโยน แต่ความจริงเขามันป่าเถื่อนที่สุด

Cullen: คืนนี้อยากมาหาฉันที่คอนโดหรือเปล่า

ฉัน: ไม่ว่างค่ะ

Cullen: คำตอบเย็นชาจัง

ฉัน: หาผู้หญิงคนอื่นแก้ขัดไปก่อนได้ไหมคะ วันนี้ฉันคงไปหาไม่ได้

Cullen: ไม่อยากให้ลบคลิปแล้วหรือไง

ฉัน: อยากค่ะ แต่วันนี้ไม่ได้

Cullen: อ่า! ทำยังไงดีฉันดันคิดถึงแต่เธอซะด้วยสิ

ฉันอ่านแชตผ่านหน้าจอไม่ได้กดเข้าไปในช่องแชต ก่อนจะปิดโทรศัพท์แล้ววางไว้บนหน้าตักแล้วถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย

@บริษัท

มาถึงพ่อก็สั่งให้รออยู่ในห้องทำงาน ส่วนตัวเองไปประชุม คิดว่าจะได้ไปด้วยซะอีกแต่เหมือนพ่อยังไม่อยากให้ฉันเข้ามาช่วยงานที่บริษัทสักเท่าไร

“ไม่อยากให้ช่วยแล้วจะพามาด้วยทำไม” ฉันบ่นพึมพำมองพลางวิวด้านนอก ตึกนี้มีความสูงประมาณสามสิบชั้นทำให้เห็นวิวต่างๆ ได้กว้างสามร้อยหกสิบองศาเลย

ผ่านไปประมาณชั่วโมงกว่า

ฉันที่กำลังเบื่อหน่ายกับการไถหน้าจอมือถือเล่นไปมาต้องดีดตัวขึ้นจากโซฟาเมื่อเห็นว่าประตูห้องถูกผลักเข้ามา

“พ่อคะเกลอยาก….” ไม่ทันจะได้เอ่ยขอก็ต้องเงียบปากเพราะมีคนอื่นเดินตามพ่อเข้ามาในห้องด้วย

เจ้าของใบหน้าหล่อคมคายวัยสามสิบต้นๆ ที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง เขาหันมายิ้มให้ฉันจึงยิ้มตอบตามมารยาท

“สวยอย่างที่ท่านพูดเอาไว้เลยนะครับ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมสายตาที่มองมาทางฉันอย่างพึงพอใจ

“เกลนี่คุณบารอน ทำความรู้จักกันไว้สิลูก อีกไม่นานครอบครัวของเราคงได้ปรองดองกัน”

“………” ได้ยินแบบนั้นใบหน้าก็เริ่มชา ที่ให้มาบริษัทเพราะอยากให้เจอเขานี่เอง

“ทำไมไม่ทักทายพี่เขาล่ะเกล มีมารยาทหน่อยสิลูก”

“สวัสดีค่ะ” ฉันยิ้มทักทายตามคำสั่งของพ่อ ทั้งที่ไม่ได้เต็มใจ

“คุยกันไปก่อนนะครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปดูงานด้านนอกก่อน” พ่อเปิดทางให้โดยไม่ถามความสมัครใจของลูกสาวตัวเองเลย การทำแบบนี้ยิ่งทำให้รู้สึกอึดอัด

เมื่อคุณพ่อออกไปแล้วผู้ชายที่ชื่อบารอนก็เดินมานั่งตรงโซฟาตัวเดียวกับฉันแต่เว้นระยะห่างพอสมควร

“เพิ่งกลับมาไทยใช่ไหมครับ”

“เกลไม่ชอบถูกคลุมถุงชล” ฉันเปิดประเด็นพูดเรื่องนี้ขึ้นมาทำเอาคนฟังถึงกับตกใจเพราะคงไม่คิดว่าจะพูดออกไปตรงๆ

“บางทีวันข้างหน้าเราอาจจะรักกันก็ได้” คุณบารอนตอบกลับ เคยคิดว่าเขาอาจจะรู้สึกเหมือนกันแต่วันนี้ฉันขอกลับคำพูดนั้น ดูท่าอีกฝ่ายคงไม่ซีเรียสอะไรกับเรื่องที่ถูกจับคู่

“คงไม่หรอกค่ะ เสียเวลาเปล่า”

“คนสวยๆ มักจะใจร้ายแบบนี้ทุกคนหรือเปล่าครับ”

ติ้ง~ ไม่มันได้อ้าปากตอบฉันก้มมองโทรศัพท์ในมือตัวเองซะก่อนเพราะมีแชตเด้งเข้ามา

Cullen: อยากดมกลิ่นหอมๆ จากตัวเธอ

หากไม่รู้จักเขาว่าเป็นนักธุรกิจฉันคงคิดว่าเป็นพวกโรคจิต เพราะคงไม่มีคนปกติที่ไหนพิมพ์ข้อความที่พิมพ์มาไม่ต่างจากพวกโรคจิตอย่างนี้ แถมเรายังไม่ได้รู้จักกันดีขนาดนั้นทำตัวเหมือนพวกคลั่งรักไปได้

“ไปกินข้าวด้วยกันไหมครับ เราจะได้ทำความรู้จักกันมากขึ้น” คุณบารอนถามพร้อมรอยยิ้ม ไม่ใช่ว่าเขาดูไม่ดี เขาดูดีมากๆ แต่ไม่ได้มีความดึงดูดอะไร…ต่างจากอีกคนที่รู้ว่าอันตรายแต่ฉันก็ยังยอมเล่นด้วย

“เอาไว้โอกาสหน้านะคะ วันนี้เกลมีนัดแล้ว”

หลังจากตอบไปแล้วฉันก็ก้มลงพิมพ์ข้อความตอบกลับแชตที่เอาแต่ส่งข้อความมาทั้งวัน

ฉัน: กล้ามารับที่บริษัทหรือเปล่า ถ้ากล้ามาเกลก็จะไปด้วย

เพียงไม่ถึงหนึ่งนาทีข้อความก็ถูกเปิดอ่านและตอบมาเพียงสั้นๆ

Cullen: หืม?

ฉัน: คงไม่กล้าสินะ งั้นเดี๋ยวเกลไปกินข้าวกับคุณบารอน

Cullen: อยู่กับมัน?

ฉัน: ค่ะ

Cullen: 10 นาที

ฉัน: คะ?

ฉันขมวดคิ้วกับข้อความที่อีกฝ่ายพิมพ์ตอบกลับมา สิบนาทีอะไรของเขาไม่เข้าใจ ขณะกำลังงุนงงทางนั้นก็ได้ตอบกลับมาคลายความสงสัย เขาหายไปเลยไม่ตอบกลับทั้งที่อ่านข้อความแล้ว ส่วนคุณบารอนก็ชวนคุยหลายอย่างแต่ติดที่ฉันเองไม่ค่อยอยากจะตอบเขาสักเท่าไร เพราะกำลังสนใจอย่างอื่นอยู่

ติ้ง~ (เสียงข้อความ)

Cullen: ลงมาที่ลานจอดรถ

ฉัน: คุณอยู่ที่ไหนคะ

Cullen: บริษัทพ่อเธอ

ที่เขาบอกว่าสิบนาทีคงหมายถึงอย่างนี้ แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงที่มาเร็วขนาดนี้ คอนโดอยู่ใกล้ๆ อย่างนั้นหรอ

#คอนโด

ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้ซื้อคอนโดไว้กี่ที่ คงจะมีเยอะแน่ๆ เพราะนี่มันไม่ใช่คอนโดที่ฉันเคยไปวันก่อน

“ไม่รับโทรศัพท์หน่อยหรอ?” เสียงทุ้มเอ่ยถาม เพราะโทรศัพท์ของฉันมันดังขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ไม่อยากรับ” เพราะเป็นเบอร์ของพ่อฉันจึงไม่อยากรับสาย ขืนรับพ่อก็คงบ่นและสั่งให้กลับไป

“พี่ชายเธอจะไม่เอาปืนมายิงหัวฉันแน่นะ” เขาถามติดตลก อย่างเขาน่ะหรอจะกลัวหากกลัวคงไม่กล้าไปรับถึงที่บริษัทหรอก

“คุณกลัวพี่ชายฉันด้วยหรอคัลเลน”

หัวคิ้วหนาขมวดเป็นปม คงแปลกใจที่ฉันเรียกชื่อของเขาครั้งแรก

“ฉันมายุมากกว่าเธอ” ฝ่ามือหนาดึงแขนของฉันให้นั่งลงมาบนหน้าตักแกร่ง ปลายจมูกโด่งแตะมาที่ซอกคออย่างตั้งใจสูดดมกลิ่น ก่อนจะพูด “เรียกว่าพี่สิ”

ฉันเงียบทันทีที่อีกฝ่ายออกคำสั่งให้เรียกตัวเองว่าพี่ แน่นอนว่ามันไม่ชินและไม่อยากเรียกแบบนั้น

“หรืออยากเรียกแค่ตอนอยู่บนเตียง”

“วันนี้เกลไม่มีอารมณ์” ฉันเอนตัวหนีสัมผัสที่กำลังคุกคาม

“เดี๋ยวก็มี”

“อย่าค่ะ” เอนตัวหนีก็แล้วแต่เขายังไม่ยอมลดละกดริมฝีปากลงมาที่ซอกคอดูดเม้มแถมยังกัดจนฉันรู้สึกเจ็บ

“อื้อ~ กะ กัดทำไม”

“เธอดื้อ”

“พอแล้วค่ะ อ๊ะ~ อย่าทำรอย” หากด่าได้คงด่าไปแล้วถ้าไม่ติดว่าเขามรคลิปคงไม่ยอมขนาดนี้ รู้แบบนี้ให้ชามารับดีกว่าทำไมฉันไม่คิดถึงเพื่อนเลยนะ

“เรื่องมาก” เขาผละใบหน้าออกจากซอกคอแล้วบ่นด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“อยากแสดงความเป็นเจ้าของหรอคะ”

“ทำได้หรอหรือเปล่า?”

“ทำไปแล้วจะมาถามทำไม”

“อยากทำทั้งตัว”

ร่างของฉันถูกผลักให้นอนราบไปกับโซฟาแม้จะพยายามปัดป่ายสัมผัสที่คุกคามแต่ก็ถูกรวบตึงแขนทั้งสองข้างขึ้นมากดทับไว้เหนือศีรษะ

ใบหน้าคมคายซุกไซร้ลงมาบนซอกคอของฉันอีกครั้งลมหายใจร้อนผ่าวที่เป่ารดลงมาทำให้ขนทั้งตัวลุกซู่

“พี่คัลเลน ยะ อย่าเพิ่งได้ไหมคะ”

“หื้ม?”

เมื่อเอ่ยคำว่าพี่เขาก็ชะงักไปทันทีแล้วยกศีรษะผละออกจากซอกคอมาจ้องใบหน้าของฉันแทน

“ไม่อยากให้ลบคลิปหรือไง”

“อยากสิคะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็อย่าขัดใจ เป็นเด็กดีของพี่นะครับ”

ช่างเป็นคำพูดที่น่าขนลุก พี่อย่างนั้นหรอไม่เข้ากับเขาเลยจริงๆ

“จัดการเรื่องบารอนให้เกลก่อนได้ไหมคะ”

“เธอยังไม่ยอมฉันเลยจะให้จัดการอะไร” เขาหยัดตัวขึ้นแล้วมองหน้าฉันคล้ายกำลังหงุดหงิดเพราะถูกขัดใจ

“ทำยังไงก็ได้ เกลไม่อยากแต่งงานกับเขา”

“ให้ฉันฆ่ามันเลยไหม?”

“บะ บ้าหรอคะไม่ต้องทำถึงขนาดนั้น”

“เธอบอกเองว่าทำยังไงก็ได้”

“ห้ามฆ่าใคร” ฉันเผลอออกคำสั่งไปอย่างลืมตัวทำให้ถูกสายตาคมตวัดมาจ้องเขม็ง

“ถ้าฉันจะทำเธอก็ห้ามไม่ได้หรอกเกลลิน ทั้งพี่ชาย ทั้งพ่อของเธอ ระวังตังไว้ให้ดี อย่ามาเล่นสนุกกับฉันให้มากระวังจะถูกเล่นคืน”

“……..” คำขู่นั้นที่เขาเอ่ยออกมาทั้งยังยิ้ม แต่มันกลับดูน่ากลัวมากกว่าหลายเท่า ทำเอาหัวใจดวงน้อยกระตุกวูบไหวเพราะไม่เคยเห็นอีกฝ่ายแสดงอารมณ์แบบนั้นต่อหน้า

ผู้ชายคนนี้น่ากลัวจริงๆ

“พี่คัลเคน…จะไม่ทำร้ายเกลใช่ไหมคะ”

“แน่นอน…ถ้าเธอเชื่อฟัง”

“แล้วถ้าไม่….” สายตาคมจ้องมองใบหน้าของฉันทำให้ต้องหยุดพูดแล้วกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ รอยยิ้มมุมปากของคนที่นั่งอยู่จะผุดขึ้นมาแล้วพูด “ฉันไม่อยากทำร้ายคนสวยๆ อย่างเธอนะรู้ไหมเกลลิน”