5.

ทางเดินใต้ร่มเงาต้นก้ามปูขนาดใหญ่ข้างสนามฟุตบอลหน้าตึกยุโรปสไตล์โคโลเนียล บรรยากาศช่วงบ่ายคล้อยเต็มไปด้วยเหล่านิสิตนักศึกษาที่กำลังเดินมุ่งหน้าไปร่วมกิจกรรมรับน้อง ทันใดนั้นเอง เหตุการณ์ที่เขาเองไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว เมื่อดวงตาของ เขาเหลือบไปเห็นหญิงสาวผมยาวประบ่าคนหนึ่งเข้า

“พิมพ์ใจ” เธอเดินเคียงคู่มากับเพื่อนสาวที่มัดผมหางม้าอย่างสนิทสนม ซันรู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่งที่ได้พบเธออีกครั้งที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ แม้จะอยู่ห่างไกลกันมานาน แต่ภาพเธอก็ยังคงชัดเจนในความทรงจำ

“เป็นอะไรของกัน ทำไมอยู่ๆ หน้าถึงได้ยิ้มร่าเริงขึ้นมาทันที เมื่อเช้ายังซึมเป็นหมาหงอยอยู่เลย” ฟู่ เพื่อนสนิทเอ่ยแซวเมื่อเห็นซันยิ้มกว้างอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

ไม่ทันได้ตอบ เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

“เฮียซัน เฮียซัน”

ซันปรับสีหน้าให้เป็นปกติทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกนั้น หญิงสาวร่างบอบบาง ผิวขาว ปากชมพูระเรื่อ ผมยาวสลวย และดวงตาชั้นเดียว ส่งยิ้มสดใสมาให้เธอ เดินตรงเข้ามาหาเขา ขณะที่เขากำลังยืนคุยกับฟู่ เพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยประถม ฟู่กำลังโน้มน้าวให้ซันลงแข่งฟุตบอลระหว่างคณะในเย็นนี้

“กันลงไม่ได้จริงๆ ว่ะ ต้องกลับไปช่วยหลวงลุงจัดหิ้งพระที่วัด” ซันปฏิเสธ

“เดี๋ยวกันไปช่วย แป๊บเดียวก็เสร็จ ลงเล่นก่อนแป๊บเดียว”

“เฮียซัน อยู่นี่เอง” เสียงหญิงสาวอีกคนดังขึ้นมาอีกครั้ง

“คุณหลิน มีธุระอะไรเหรอครับ” ซันหันไปถามอย่างสุภาพ

“ป๊าฝากบอกให้เฮียช่วยเข้าไปดูเครื่องจักรให้หน่อยวันเสาร์นี้ค่ะ”

“ครับ”

“นี่! อย่าบอกนะว่าเฮียจะลงแข่งฟุตบอล หลินขออยู่เชียร์นะคะ” หลิน ลูกสาวเจ้าของโรงสีข้าวที่ซันเคยไปทำงานช่วงปิดเทอมเอ่ยอย่างสนิทสนม

หัวใจของใครบางคนที่ยืนห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าวก็รู้สึกวูบไหวอย่างประหลาด...

พิมพ์ใจ ชะงักสายตาเมื่อเห็นซันกับหลินคุยกันอย่างสนิทสนม มันไม่ใช่ความรู้สึกอิจฉา... แต่เป็นความรู้สึกแปลกๆ ที่อธิบายไม่ถูก

ในขณะเดียวกัน ฟู่ ก็สังเกตเห็นว่า ถิงถิง เพื่อนของพิมพ์ใจเองก็กำลังจ้องมองซันกับหลินอยู่เช่นกัน ก่อนจะกระซิบกับพิมพ์ใจเบาๆ ว่า

“พิมพ์ดูพ่อหนุ่มตี๋นักมวยนั่นสิ เสน่ห์แรงไม่เบาเลยนะ... ดูสนิทกันเชียว ไม่น่าเชื่อว่าดูติ๋มๆหยิบชิ้นปลามัน”

พิมพ์ใจไม่ได้พูดอะไร เพราะในใจเธอก็คิดเช่นเดียวกับถิงถิง

ฟู่ยิ้มและตบไหล่ซันเบาๆ ก่อนจะขอตัวเดินไปที่อื่น เพราะรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกิน แต่ซันก็ดึงแขนเขาไว้

“กันจะไปไหน” ซันถาม

“ไปหารุ่นพี่ เดี๋ยวเย็นเจอกันที่สนามบอลคณะครุฯ”

“กันไปด้วย คุณหลินครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ”

“อ้าว! หลินไปเชียร์เฮียได้ไหมคะ”

“อย่าเลยครับคุณหลิน ผมคงไม่ได้ลงเล่นหรอก” ซันยิ้มให้หลินบางๆ แล้วเดินตามฟู่ไป หลินมองตามหลังเขาไปอีกทางเพื่อไปหาเพื่อนที่ห้องสมุด ทั้งที่ใจจริงอยากจะเดินตามเขาไปเสียเหลือเกิน

บนทางเดินข้างสนามฟุตบอล ซันกำลังเดินตามหญิงสาวสองคนที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากเขา หญิงสาวที่ดึงความสนใจของเขาให้หันเหไปจากหลินคือเธอคนนั้น พิมพ์ใจ ฟู่ยกศอกกระทุ้งท้องซันเบาๆ เพื่อเรียกสติ

“ดูมันเถอะ พ่อฤาษี... อะไรกันนี่ หัดมองสาวแล้วหรือ”

“กันคงเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะ”

“แล้วคุณอาเหมยหลินลูกสาวเจ้าสัวโรงสีล่ะ อย่าบอกนะว่า... ถ้าเป็นแบบนี้กันจะบอกให้ว่า ถ้ามีสตรีคนที่สองเข้ามา จงเลือกคนที่สองซะ... ”

“อะไรของกัน คิดไปไกลเกินไปแล้ว”

“ก็ผู้รู้เขาบอกไว้ ถ้าคนแรกเป็นรักที่มั่นคงแท้จริงแล้ว จะมีคนที่สองได้อย่างไรกันเล่า”

“นี่แอบลงวิชาอักษรศาสตร์ด้วยเหรอ ไม่ได้เรียนวิศวะแล้วหรือไง แต่กันว่าคงเข้าใจผิดจริงๆ คุณหลินไม่ได้เป็นอย่างที่กันคิด”

ยังไม่ทันที่ฟู่จะพูดจบ ซันก็เดินตรงไปหาพิมพ์ใจ ยิ้มเล็กน้อยเป็นการทักทาย แล้วพูดกับเธอว่า

“เป็นอย่างไรบ้างครับ”

เขารู้สึกประหลาดใจในความกล้าหาญของตัวเองที่จู่ๆ ก็เดินเข้ามาทักเธอได้ขนาดนี้ ส่วนเธอกับเพื่อนยังคงยืนนิ่งๆ “ช่างไว้ตัวอะไรอย่างนี้” เขาคิดในใจ

พิมพ์ใจพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการทักทายตามแบบฉบับกุลสตรีที่ถูกอบรมมา เธอยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย ไม่แสดงความคุ้นเคยออกมา ทั้งที่เคยเจอหน้าเขามาตลอด พิมพ์ใจตอบสั้นๆ ว่า

“ก็ดีสิ ได้เรียนที่เดียวกับถิงถิง”

“ผมก็เช่นกัน” ซันตอบด้วยรอยยิ้ม

ยังไม่ทันที่ซันจะได้พูดอะไรต่อ ฟู่ก็เดินเข้ามาโค้งคำนับเป็นการทักทายแล้วพูดว่า

“ผมฟู่ครับ คณะวิศวะฯ ปีหนึ่ง รุ่นเดียวกันครับ”

“ครับ ช่างบังเอิญจริงๆ ครับที่ได้เจอพิมพ์” ซันพูด ขณะที่พิมพ์ใจรู้สึกว่าซันช่างพูดช่างเจรจาผิดกับตอนที่เคยเจอในคืนนั้น หรือตอนที่ตามหลวงลุงออกบิณฑบาต แต่ตอนนี้เธอไม่อยากจะคุยกับเขาเลยสักนิด... ก็เพราะเมื่อครู่เขาเพิ่งคุยกับสาวหน้าหมวยสวยเปรี้ยวคนนั้น

ถิงถิงเพื่อนรักของพิมพ์ใจจึงพูดขึ้นว่า

“ตอนเย็นที่คณะฯ มีแข่งฟุตบอลกับวิศวะฯ คุณสองคนลงเล่นด้วยหรือเปล่า”

“ครับ” ซันตอบ ทำให้ฟู่ถึงกับงงจนต้องหันไปมองหน้าเพื่อน

“กันฟังไม่ผิดใช่ไหม”

“ไม่ผิดหรอก เป็นอย่างนั้นจริงๆ”

แม้ฟู่จะงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ‘เกิดอะไรขึ้นเนี่ย’ แต่เขาก็พอจะปะติดปะต่อเรื่องราวและพฤติกรรมที่แปลกประหลาดของเพื่อนสนิทได้ในที่สุด

‘โธ่เอ๊ย! ซันโดนความรักเล่นงานเข้าแล้วจริงๆ’