ตอนที่8/2 (อดีต) พอแล้วจริงๆ

ตอนที่8/2 (อดีต) พอแล้วจริงๆ

.

.

.

# กลับมาที่ปัจจุบัน (เหตุการณ์ต่อจากตอนที่7)

.

.

.

“ตอบสิพี่กันต์...เงียบทำไม?” นับสองถามเขาย้ำอีกครั้งเพราะเขายังคงเอาแต่เงียบไม่ยอมตอบ

“ก็แค่เผลอไผล ไม่ได้คิดอะไร...” กันต์ถอนหายใจ ก่อนจะตอบคำถามของหญิงสาวตรงหน้า

“ไม่ว่าจะทำยังไง พี่ก็ไม่ชอบสองอยู่ดีใช่ปะ...” นับสองถามกันต์ด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ พยายามไม่ให้สั่น ก่อนจะตัดสินใจพูดต่อในสิ่งที่คิด

“งั้นเอากันไหม ไม่ต้องรักก็ได้...พี่ชอบไม่ใช่ ไอ้เรื่องแบบนั้น?”

“นับสอง...พูดอะไรออกมา รู้ตัวหรือเปล่า?” กันต์ถึงกับตาเบิกกว้าง ไม่คิดว่าน้องสาวที่น่ารักของเขาจะพูดอะไรแบบนี้ออกมา

“รู้สิ ที่สองพูดไป สองคิดดีแล้ว”

พรึบ!!!

พอพูดจบ หญิงสาวก็โผตัวเข้ากอดร่างสูงแน่น เธอไม่สนใจว่าจะมีใครมาเห็นหรือไม่ ตอนนี้เธอสนใจแค่คนตรงหน้านี้เท่านั้น

“สองรักพี่นะพี่กันต์ มันไม่ใช่แค่ชอบ แต่สองรักพี่จริงๆ นะ พี่บอกให้สองไปเรียนให้จบ ม.ปลาย สองก็เรียนจบแล้วไง สองโตแล้ว สองแยกแยะได้ว่าอันไหนคือรัก อันไหนแค่ชอบ...พี่กันต์รักสองได้ไหม...ฮึก...นะพี่กันต์....”

นับสองร้องไห้สะอื้น พูดอ้อนวอนกันต์เสียงสั่นอย่างน่าสงสาร เกิดมาเธอไม่เคยต้องมาขอร้องอ้อนวอนใครขนาดนี้มาก่อนเลย ทั้งชีวิตเธออยากได้อะไรก็ต้องได้...ยกเว้นเขาคนนี้

“สองปล่อยพี่... (กันต์) / ไม่...สองไม่ปล่อย จนกว่าพี่กันต์จะรับรักสอง ฮึก...” กันต์พยายามดึงแขนหญิงสาวออก แต่เธอก็กอดเขาแน่นเหลือเกิน

“พี่บอกให้ปล่อยไง....!”

เขาทำการกระชากแขนเล็กออกอย่างแรง พร้อมกับสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของหญิงสาว จนนับสองเสียหลักล้มลงไปกองกับพื้น ส่งผลให้หัวเข่าแตกและมีเลือดไหลออกมาจำนวนมาก แต่กันต์ยังไม่เห็นว่าหญิงสาวได้รับบาดเจ็บ เขายังคงสาดคำพูดที่แสนเจ็บแสบใส่เธออีกประโยค

“เลิกยุ่งกับพี่ซักที กลับไปตั้งใจเรียนให้จบ...อย่าร่านให้มันมากนัก!”

นับสองที่นั่งน้ำตาไหลอยู่ที่พื้นถึงกับสะอึก ค่อยๆ เงยหน้ามองเขาช้าๆ เขาไม่เคยด่าเธอแรงขนาดนี้มาก่อน ถึงเธอจะทำตัวน่ารำคาญ ตามเขาหนักแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยมีซักครั้งที่จะพูดแบบนี้กับเธอ...มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้

“พะ พี่กันต์ ฮึก....” นับสองเรียกผู้ชายตรงหน้าเสียงแผ่ว

ส่วนกันต์ก็เมินหน้าหนี ทำเหมือนไม่สนใจกันซักนิด

ไฟที่เดินตามนับสองมา และได้ยิน ได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด รีบวิ่งเข้ามาหานับสองที่นั่งอยู่ที่พื้น ก่อนจะค่อยๆ พยุงร่างบางของเพื่อนสนิทให้ลุกขึ้น

“สอง...เจ็บตรงไหนไหม?”

“....” หญิงสาวส่ายหน้า แต่สายตายังคงมองที่กันต์อยู่

“เข่ามึงแตก มีเลือดไหล”

พอกันต์ได้ยินไฟพูดแบบนั้น เขาก็รีบหันมามองที่เข่าของหญิงสาวทันที

“สอง...คือพี่ไม่ได้ตะ...” กันต์กำลังจะปรี่เข้าไปหานับสอง พร้อมจะพูดบอกว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ

แต่ก็ถูกนับสองพูดสวนขึ้นมาเสียก่อน....

“สองยอมแพ้แล้ว ยอมแพ้แล้วจริงๆ ฮึก...ต่อจากนี้ไปสองจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับพี่อีก...ขอโทษนะ ถ้าที่ผ่านมาสองทำตัวน่ารำคาญ!” พูดจบก็พยักหน้าให้เพื่อนรักอย่างไฟ ให้เขาพาเธอออกไปจากตรงนี้

ส่วนไฟก็หันไปมองกันต์ครู่นึงด้วยสายตาเกรี้ยวกราด แต่เขาก็ไม่อยากทำอะไรวู่วาม เพราะกลัวนับสองจะโกรธจึงได้แต่เก็บความโกรธแค้นแทนหญิงสาวไว้เพียงในใจ

“เดี๋ยวกูอุ้ม มึงเดินไม่ไหวหรอก” พูดจบไฟก็ก้มลงช้อนอุ้มหญิงสาวแนบอกในท่าเจ้าสาว ก่อนจะหันไปยกยิ้มมุมปากให้กันต์เล็กน้อย แล้วพาเพื่อนสาวเดินไปขึ้นรถตัวเอง

.

.

.

.

.

ย้ำนะคะ ไม่มีนอกกายนอกใจ ❌

จบแฮปปี้ ✅

ปล. ไม่มีใครดีร้อยเปอร์เซ็น ทุกคนย่อมมีเหตุผลเป็นของตัวเอง