Chapter 6

วันต่อมา…

9.00 น.

“สวัสดีค่ะพี่ใหญ่” เมื่อไอศูรย์เดินมาถึงหน้าห้องทำงาน มัดหมี่ก็ยกมือไหว้เขาด้วยความนอบน้อม เพราะเดี๋ยวเขาจะว่าเธอได้ว่าไม่รู้จักไหว้ผู้ใหญ่หรือคนที่อายุมากกว่า เขายิ่งเป็นพวกประเภทที่ชอบสั่งสอนเธอเก่งอยู่ด้วย

“...” ไอศูรย์พยักหน้าตอบรับคำทักทาย ดวงตาคมกริบไล่มองเด็กฝึกงานของเขา ที่ในวันนี้เธอสวมเสื้อนักศึกษาพอดีตัวและกระโปรงพลีตความยาวเลยเข่า พอเธอแต่งตัวแบบนี้มันเหมาะกับเธอเป็นอย่างมาก

“รับกาแฟเลยไหมคะ”

“อืม...หวานน้อยนะ”

“รับทราบค่ะ” มัดหมี่ตอบรับด้วยรอยยิ้มสดใส

“...” คนตัวสูงเลิกคิ้วขึ้นกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของหญิงสาว ก่อนที่เขาจะเดินเข้าห้องทำงานไป

‘หวานน้อยไม่รู้จัก รู้จักแต่หวานเป็นลม ขมเป็นยา หึๆ’ เมื่อร่างสูงเดินเข้าห้องทำงานไปแล้ว ใบหน้าสวยหวานก็ยิ้มกริ่มอยู่ภายในใจ จากนั้นคนตัวเล็กก็รีบวิ่งเข้าไปชงกาแฟให้เขา มือเล็กจัดการเทกาแฟลงบนถ้วยกาแฟครึ่งแก้ว และกดน้ำร้อนใส่แก้วนิดหน่อย

“หวานน้อยนะ หึ! หวานน้อยสมใจเลยค่ะเจ้านายขา~” ปากเล็กเอ่ยพูดพึมพำด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ ก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องแคนทีนของผู้บริหารอย่างอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

ก๊อก! ก๊อก!

“ขออนุญาตค่ะ” มือเล็กผลักประตูเข้าไปในห้องทำงานของไอศูรย์

“กาแฟได้แล้วค่ะ” มัดหมี่เอ่ยบอกไอศูรย์ด้วยรอยยิ้มหวาน

“วันนี้ทำตัวแปลกๆ นะ” ไอศูรย์เอ่ยพูดด้วยความสงสัยกับท่าทีของหญิงสาวที่เปลี่ยนไปชั่วข้ามคืน

“หนูอยากเป็นเด็กดี เชื่อฟังผู้ใหญ่ที่อายุแก่กว่าหนูมากๆ ค่ะ” ปากเล็กเอ่ยพูดออกมาด้วยรอยยิ้มหวานเคลือบยาพิษ

“ปากอีกแล้วนะปาก” ไอศูรย์ที่กำลังจะยกกาแฟขึ้นดื่มต้องชะงักนิ่งไปกับคำพูดของหญิงสาว แล้วหันไปปรามเด็กฝึกงานของเขาทันทีที่ทำตัวน่ารักได้ไม่กี่นาทีก็ปากดีแอบด่าว่าเขาแก่จนได้

“หนูไม่ได้จะว่าพี่ใหญ่แก่นะคะ แต่พี่ใหญ่ก็แก่กว่าหนูตั้งเจ็ดปี” พูดจบ เธอก็ยกมือทำท่านับนิ้วความห่างอายุของเธอและเขาราวกับต้องการกวนประสาท

“อยากโดนแต่เช้าเหรอ?”

“งื้อ...ไม่ได้อยากโดน แต่แค่บอกว่าพี่ใหญ่แก่กว่าตั้งเจ็ดปี งั้น...หนูขอตัวไปทำงานก่อนนะคะเจ้านายขา~” พูดจบ เธอก็หมุนตัวจะเดินออกจากห้องไปด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ แต่แล้วฝีเท้าเล็กก็หยุดชะงักอยู่กับที่ เมื่อเสียงเข้มเอ่ยเรียกเธอไว้ก่อน

“เดี๋ยว!”

“คะๆ...” มัดหมี่ขานรับด้วยน้ำเสียงตกใจเล็กน้อย

“ไม่เอาคุกกี้มาด้วยล่ะ” พูดจบเขาก็ยกกาแฟขึ้นจิบ ใบหน้าหล่อเหลาปิดตาข้างหนึ่ง เมื่อกาแฟมันขมจนขึ้นคอ ปากหยักครางออกมาด้วยน้ำเสียงทุ่มต่ำ “อืม~ ไม่ต้องไปเอาคุกกี้แล้ว แต่เธอเดินมานี่ซิ” ไอศูรย์เอ่ยบอกมัดหมี่ ก่อนที่เขาจะหยัดตัวลุกขึ้นเต็มความสูง

“มีอะไรเหรอคะ...” มัดหมี่เดินเข้าไปหาเขาด้วยความสงสัยอยู่ภายในใจว่าเขาไม่รู้สึกขมเลยหรือไง เพราะเขาไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมาเลยสักนิด

“อ๊ะ! อื้อ” แขนแกร่งตวัดโอบกอดร่างบางไว้แน่น ส่วนอีกมือหนึ่งจับล็อกใบหน้าสวยหวาน แล้วฉกจูบปากเล็กอย่างดูดดื่ม

“อื้อ! ขม” ใบหน้าสวยหวานเบ้หน้าบิดเบี้ยวกับความขมของรสชาติกาแฟที่ได้รับรสเต็มปากจากปลายลิ้นสาก

“เธอลืมเติมน้ำตาลในกาแฟตามที่ฉันบอก”

“และถ้าครั้งหน้าเธอยังชงกาแฟมาแบบนี้อีก เธอก็เตรียมตัวเป็นน้ำตาลให้ฉันเติมความหวานได้เลย”

“...”

“เข้าใจไหมที่ฉันพูด...”

“เข้าใจค่ะ” มัดหมี่ตอบรับไปแบบนั้นเอง เพราะเธอคงไม่ยอมให้เขาจูบปากเธอบ่อยๆ แน่ และครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะขโมยจูบเธอได้ เพราะครั้งต่อไปเธอคงไม่ยอมอีกแล้ว...

“จ๊วบ!...”

“ว้ายยยย...พี่ใหญ่จูบหนูทำไมเนี่ย”

“แล้วเธอยืนเหม่ออะไรอยู่ ฉันก็นึกว่าเธออยากได้จูบเรียกสติ...” คนตัวสูงเอ่ยพูดอย่างเจ้าเล่ห์

“พี่ใหญ่จูบหนูมาห้าครั้งแล้วนะคะ”

“แล้วยังไง...”

“นะ...หนูจะฟ้องคุณน้าดารา”

“ตัวเตี้ยแค่เนี้ย ขู่ได้น่ากลัวจังว่ะ” ปากหยักแอบยิ้มมุมปาก มือสากวางทาบลงบนศีรษะทุยเล็กโยกไปมาเบาๆ ราวกับกำลังหยอกล้อคำพูดขู่ของเธอ

“อื้อ~ อย่ามาจับ” มัดหมี่ปัดมือสากออก แล้วเดินออกจากห้องไปด้วยใบหน้าร้อนผ่าวและใจเต้นแรงแปลกๆ เธอก็ขู่เขาไปแบบนั้นเอง เพราะเอาเข้าจริงเธอคงไม่กล้าพูดเรื่องแบบนี้กับใคร โดยเฉพาะคุณแม่ของเขาและคุณแม่ของเธอ...