Chapter 5

17.00 น.

เมื่อนาฬิกาบ่งบอกว่าเป็นเวลาห้าโมงเย็นหญิงสาวก็รีบปิดคอมพิวเตอร์ แล้วรีบลุกเดินออกไปจากโต๊ะทำงานทันที โดยที่เธอไม่ได้บอกกล่าวคนในห้องที่ตอนนี้มีสถานะเป็นเจ้านายของเธอเลยแม้แต่น้อย

ติ่ง!

เมื่อลิฟต์เปิดออกชั้นล่างของตึก ขาเรียวเล็กก็ก้าวเดินฉับๆ ด้วยความเร่งรีบ

“ยัยมัด! แกจะรีบไปไหน?” เสียงเอ่ยถามที่คุ้นหูดังขึ้น จนทำให้เท้าเล็กชะงักเท้าหยุดเดินลง กึก!

“อ้าว...ยัยปาย ฉันก็นึกว่าแกกลับไปแล้ว”

“จะกลับไปไหนล่ะ ในเมื่อตอนเช้าฉันมาพร้อมแกนะ อีกอย่างวันนี้พี่แจ๊สซี่ให้ฉันเลิกงานตั้งแต่สี่โมงเย็นแล้ว ฉันก็เลยมานั่งรอแกที่ชั้นล่าง...” สปายเพื่อนสาวคนสนิทของมัดหมี่ที่มาฝึกงานด้วยกันเอ่ยบอกมัดหมี่

“รอฉันหรือรอหลัวท่านรอง อื้อ!” มัดหมี่ยังไม่ทันพูดจบประโยค สปายก็พุ่งเข้ามาปิดปากมัดหมี่เอาไว้ทันที

“พูดอะไรของแก เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหรอก” สปายเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาพร้อมดุมัดหมี่ไปด้วย

“ได้ยินก็เปิดตัวไปเลยสิจ๊ะเพื่อนรัก แกจะปิดบังสถานะไปเพื่ออะไรในเมื่อพี่บิ๊กบอสอยากเปิดตัวขนาดนั้น”

“นี่...ยังไม่หยุดพูดถึงพี่บิ๊กบอสอีกใช่ไหม?” สปายดึงมัดหมี่ไปที่ลานจอดรถ เมื่อเห็นพนักงานประจำของบริษัทกำลังพากันทยอยเดินออกมาจากตึกเพื่อกลับที่พัก

“โห่! ได้หลัวเป็นถึงรองประธาน มีอะไรที่แกต้องอายด้วยเหรอยะ ถึงไม่กล้าเปิดตัว”

“ฉันไม่ได้อาย แต่ฉันไม่อยากใช้เส้นสายมาฝึกงานที่นี่”

“ฉันก็ไม่ได้อยากใช้เส้นสายฝึกงานเหมือนกัน” มัดหมี่เอ่ยพูดด้วยรอยยิ้มเจื่อน เพราะเมื่อตอนกลางวันที่โรงอาหารพนักงานบางคนแอบมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ จนเธอเองก็รู้สึกได้ อีกทั้งเช้าวันนี้ฝ่ายบุคคลก็ดูเกรงใจเธอเหลือเกิน

“เฮ้ย! แก ฉันขอโทษนะ อย่าเข้าใจฉันผิดนะยัยมัด ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดกระทบแกนะ” สปายรีบอธิบายให้มัดหมี่เข้าใจ เพราะเธอไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดให้มัดหมี่รู้สึกไม่ดี แต่ที่เธอพูดออกมาแบบนั้นเพราะเธอต้องการพูดในมุมของตัวเอง จนลืมไปว่าที่มัดหมี่ต้องมาฝึกงานที่นี่เพราะทางบ้านของเธอบังคับ จนทำให้พนักงานประจำต่างพากันพูดถึงเพื่อนของเธอไม่น้อย

“ฉันไม่ได้ว่าอะไร ก็ฉันเป็นเด็กเส้นจริงๆ หนิ”

“ฉันขอโทษนะแก ที่ฉันพูดให้แกรู้สึกไม่ดี” สปายเอ่ยพูดอย่างสำนึกผิด

“ซีเรียสไปได้นะแกยัยปาย ฉันไม่ได้นอยด์แกสักหน่อย” มัดหมี่ตบไหล่สปายเบาๆ เพื่อไม่ให้สปายคิดมากกับคำพูดตัวเอง

“แกมีปัญหาอะไรกับพี่ใหญ่เหรอ? แล้วเมื่อเช้าทำไมปากแกบวมเจ่อเลย โดนพี่ใหญ่ทำอะไรหรือเปล่า?” สปายเอ่ยถามมัดหมี่ตามตรง เพราะตอนที่บิ๊กบอสพาเธอไปแนะนำตัวกับพี่ชายของเขาซึ่งเป็นประธานบริษัท BZ เธอเห็นมัดหมี่เอามือถูปากตัวเอง และดูเหมือนว่ามัดหมี่จะไม่ค่อยชอบประธานบริษัท BZ เท่าไรนัก

“ถามอะไรของแกเนี่ยยัยปาย ฉันก็แค่คันปากน่ะสิ...อยากด่าเขาแต่ด่าไม่ได้แกเข้าใจไหม” มัดหมี่เอ่ยบอกปัดไป ก่อนที่เธอจะยกมือลูบปากตัวเอง

“แล้วทำไมแกถึงอยากด่าเขาล่ะ เขาทำอะไรให้แกไม่พอใจงั้นเหรอ?”

“ฉันก็แค่ไม่ชอบเวลาเขาสอนงาน พี่ใหญ่เขาดุ ฉันไม่ชอบ”

“ก็ดีแล้วไงที่พี่ใหญ่เขาจริงจัง แกจะได้เรียนรู้ได้เร็วๆ...”

“ก็เขาไม่ได้สอนงานอย่างเดียวไง”

“ฮะ! ไม่ได้สอนงานเดียว แล้วเขาทำอะไรแก” สปายรีบเอ่ยถามทันที

“คิดบ้าอะไรของแกยัยปาย เขาด่าฉันย่ะ” มัดหมี่รีบเอ่ยพูดทันที เมื่อสปายมองเธออย่างจับผิด

“อ๋ออออ...” สปายลากเสียงยาว ก่อนที่จะมองมัดหมี่ด้วยรอยยิ้มมีเลศนัยราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ในใจกับสิ่งที่เธอเห็นมา

“กลับกันเถอะ “ มัดหมี่รีบเปิดประตูและผลักสปายขึ้นรถ เมื่อเห็นท่านประธานและรองประธานกำลังเดินมาที่ลานจอดรถ

“ดูเหมือนรีบนะ เหมือนหนีใครอะ” สปายเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน เมื่อมัดหมี่รีบขึ้นรถและรีบขับออกมาจากบริษัท

“รีบไปพักผ่อน หรือแกอยากกลับกับหลัวเหรอ ฉันจะได้จอดให้แกลงตรงนี้เลย” มัดหมี่เอ่ยพูดแซวไปตามประสาเพื่อนสนิท

“จะกลับกับใครก็เหมือนกันนั่นแหละ เพราะยังไงฉันก็ต้องเจอเขาอยู่ดี” สปายตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

“จ้ะ” มัดหมี่ขานรับในลำคออย่างมันเขี้ยวเพื่อนสาวคนสนิท แล้วทำปากยู่ใส่สปายอย่างหมั่นไส้ และเมื่อมัดหมี่ขับรถไปส่งสปายที่คอนโดเรียบร้อยแล้ว มัดหมี่ก็ขับรถไปห้างสรรพสินค้า เพื่อซื้อเสื้อและกระโปรงนักศึกษาตัวใหม่ เพราะเสื้อผ้าที่มีอยู่ตอนนี้แต่ละตัวของเธอมีแต่เสื้อนักศึกษาที่รัดติ้วและกระโปรงตัวสั้นจิ๋ว...