20คุณหนูกับคนขับรถ

​

หนึ่งเดือนต่อมา.....

ของขวัญ...

"ไปส่งน้องให้ถึงมหาลัยเลยนะห้ามให้แม่รู้ว่าปล่อยน้องลงป้ายรถเมล์อีกนะตาครามไม่งั้นมีเรื่องแน่"

"รู้แล้วค๊าบบบ"

"รู้แล้วก็ดี ป่ะขวัญขึ้นรถลูกเดี๋ยวไปเรียนสายนะ"

"ขวัญไปเรียนก่อนนะคะสวัสดีค่ะ" ฉันไหว้อากานที่เดินมาส่งฉันที่รถของคุณสงครามเพราะเขามีหน้าที่ไปรับไปส่งฉันที่มหาลัยทุกวันซึ่งเป็นข้อบังคับของอากานที่สั่งให้เขาไปส่งไปรับส่วนฉันก็ต้องนั่งไปกับเขาด้วยแม้ว่าฉันอยากนั่งรถเมล์ไปเรียนเองมากกว่าเพราะฉันเคยชินกับการนั่งรถเมล์ไปเรียนคือตั้งแต่เข้าเรียนปีหนึ่ง ซึ่งมีอยู่วันนึงเขาไปจอดหน้าป้ายรถเมล์แล้วไล่ฉันลงเขาบอกมีธุระต้องรีบไปทำฉันก็ไม่ได้พูดอะไรก็เดินลงมาแล้วขึ้นรถเมล์ไปเรียน แต่ไม่รู้ว่าอากานรู้เรื่องนี้ได้ยังไงพอกลับมาถึงบ้านเขาก็ถูกอากานกับอาทัพต่อว่ายกใหญ่

"หึจากยัยกาฝากยัยลูกเมียน้อยตอนนี้ก็สบายเลยสินะทำตัวเป็นคุณหนูไปเรียนก็ต้องมีขี้ข้าไปรับไปส่งทุกวัน"

"ถ้าคุณไม่อยากไปส่งก็บอกคุณอาได้นะคะว่าไม่อยากไปส่งฉันที่มหาลัยเพราะฉันเองก็ไม่ได้อยากจะนั่งรถมากับคุณเหมือนกัน"

"เหอะอย่ามาทำเป็นพูดในเมื่อเธอก็รู้ว่าแม่ของฉันเข้าข้างเธอเอาอกเอาใจเธอทุกอย่างทำเหมือนเธอเป็นลูกส่วนฉันเป็นคนขับรถ"

"คุณลำบากแค่ไม่กี่เดือนเองอดทนหน่อยละกันนะคะพอครบกำหนดสามเดือนฉันก็ไม่อยู่ให้คุณเห็นหน้าอีก"

"หึพูดแบบนี้ก็แสดงว่าเธอมั่นใจว่าเธอจะไม่ท้องใช่ไหม"

"ไม่รู้ค่ะเพราะฉันก็ไม่เคยท้องมาก่อนแต่คุณไม่ต้องห่วงนะคะถ้าฉันท้องจริงๆฉันกับลูกจะไม่รบกวนคุณอย่างแน่นอน"

"ก็ดีเพราะเธอก็รู้ว่าฉันไม่ได้รู้สึกรักหรือต้องการมีลูกกับผู้หญิงอย่างเธอ"เจ็บแล้วเจ็บอีก แต่ก็ต้องทนให้ได้ อดทนเอาไว้นะของขวัญแค่สามเดือนเท่านั้นเธอก็ไม่ต้องทนให้เขาดูถูกด่าว่าแบบนี้แล้ว ฉันนั่งเงียบมาตลอดทางจนกระทั่งเขามาส่งถึงหน้ามหาลัย 

"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"

"แล้ววันนี้เลิกเรียนกี่โมง"

"น่าจะไม่เกินบ่ายสามค่ะ"

"อืมถ้าเกินบ่ายสามแล้วเธอยังไม่โผล่หัวมาฉันไม่รอนะบอกไว้ก่อนแล้วจะไปฟ้องแม่ว่าฉันไม่มารับไม่ได้"

"ค่ะ"

"เดี๋ยว" พอฉันจะเปิดประตูรถลงเขาก็เรียกพอฉันหันไปเขาก็หยิบเงินปึกนึงออกมาจากเก๊ะหน้ารถแล้วโยนลงบนตักของฉัน

"ค่าใช้จ่ายเดือนนี้ของเธอเอาไปซะ"

"ไม่เป็น..." คือที่เขาให้เมื่อเดือนก่อนฉันแทบไม่ได้ใช้เลยเพราะฉันไมไ่ด้ไปไหนไม่ได้ใช้เงินซื้ออะไรทานข้าวที่บ้านทุกมื้อ

"เอาไปซะ"

"แต่ฉันยังมี..." 

"บอกให้เอาไปก็เอาไปแล้วก็บอกแม่ด้วยว่าฉันให้เงินเธอใช้แล้วเพราะฉันขี้เกียจได้ยินแม่บ่นว่าฉันไม่ให้เงินเธอใช้อีก เธอรู้ตัวไหมว่าเธอแม่งโคตรเป็นภาระเลย" ถึงเขาไม่บอกฉันก็รู้ค่ะเพราะการกระทำอีกทั้งคำพูดแต่ละคำของเขามันฟ้องทุกอย่างว่าฉันเป็นตัวภาระสำหรับเขา ฉันมองเงินปึกหนาบนตักก่อนจะเก็บมันใส่กระเป๋าเพราะถ้าฉันไม่เก็บฉันก็จะโดนเขาค่อนแคะต่อว่าอยู่แบบนี้ไม่จบไม่สิ้น

"ขอบคุณนะคะ"

"ใช้ให้ประหยัดๆล่ะไม่ใช่เห็นฉันให้เงินเยอะแล้วใช้อย่างไม่บันยะบันยังก็อย่างว่าอ่ะนะคนมันไม่เคยมี" ฉันไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขารีบเดินลงมาจากทันที

ฉันรีบเดินมาที่ตึกเพราะตอนนี้มันสายมากแล้ว และด้วยความรีบเดินทำให้ฉันเดินชนใครคนนึงเข้าจนทำให้ของๆเขากลิ้งหล่นลงพื้นเขาคือเฟยเดือนคณะวิศวะปีสี่ที่สาวๆในมหาลัยต่างพากันกรี๊ดกร๊าดเพราะเขาเป็นทั้งนายแบบแถมยังเล่นซีรี่ย์อีกหลายเรื่องที่ฉันรู้เพราะผู้หญิงในห้องต่างก็ชอบพูดถึงเขาอยู่เป็นประจำแทบจะทุกวันจนทำให้ฉันรู้จักเขาโดยปริยาย

" ขอโทษนะเรารีบเดินไม่ทันดูน่ะ" ฉันขอโทษเขาเพราะเป็นฉันเองที่ผิดก่อนจะก้มลงช่วยเขาหยิบของที่ตกพื้นอย่างรีบเร่ง

"ไม่เป็นไรว่าแต่เธอไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม" 

"ไม่ๆเราไม่เป็นอะไรเลย ยังไงเราขอตัวก่อนนะ"

"เดี๋ยวดิ"

"หื้มมม"

"เธอชื่ออะไรอ่ะ"

"เราเหรอ...เราชื่อของขวัญน่ะ"

"ฉันชื่อเฟยนะยินดีที่ได้รู้จัก^^" เขาส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ซึ่งฉันก็ยิ้มตอบกลับไปเป็นมารยาท

"อื้มมม"

จากนั้นฉันก็รีบขึ้นตึกเรียนจนกระทั่งพักเที่ยงฉันเดินเข้ามาในโรงอาหาร แต่อยากจะบอกว่าฉันไม่มีเพื่อนเพราะตอนที่ฉันเข้ามาเรียนปีหนึ่งคุณเอมอรซึ่งเรียนอยู่ปีสี่เธอป่าวประกาศให้คนทั้งมหาลัยรู้ว่าฉันเป็นลูกเมียน้อยทำให้ทุกคนต่างพากันรังเกียจฉันไม่มีใครอยากคบกับฉันแต่ฉันก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรเพราะฉันตั้งใจมาเรียน

ในขณะที่ฉันกำลังมองหาร้านอาหารที่อยากกินจู่ๆก็มีใครคนนึงเดินมาทักฉันซึ่งคนๆนั้นก็คือเฟย ทำให้คนทั้งโรงอาหารต่างมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว

"เจอกันอีกแล้วนะของขวัญ"

"เอ่อ อื้มมมม" ฉันไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาเพราะตอนนี้มีสายตาหลายร้อยคู่มองมาที่ฉันอย่างไม่ชอบใจ

"สั่งอะไรทานหรือยัง"

"เอ่อ ยังเลยแล้วเฟยล่ะ"

"ยังเหมือนกัน คือปกติฉันไม่ค่อยชอบมาทานอาหารที่โรงอาหารสักเท่าไหร่ เธอก็น่าจะรู้ว่าเพราะอะไรนะ" เขาพูดกับฉันก่อนจะมองไปรอบๆที่ตอนนี้มีแต่คนยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเขา

"แล้ววันนี้ทำไมถึงอยากมาทานที่นี่ล่ะ"

"ก็เพราะฉัน..อยากมาเจอเธอไง"

"ห๊ะ!!!" 

"ทำไมต้องทำหน้าตกใจแบบนี้ด้วยอ่ะ ฉันว่าตอนนี้เราไปหาอะไรทานกันข้างนอกดีไหมฉันเลี้ยงเอง"

"เอ่อไม่เป็น..." ฉันกำลังจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่ก็ไม่ทันพูดจบประโยคเพราะถูกเฟยดึงมือแล้วพาเดินออกมาจากโรงอาหารทำให้ฉันได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดเสียงซุบซิบดังลั่นไปทั่ว ฉันไม่รู้ว่าตัวเองยอมเดินออกมากับเขาได้ยังไงเขาพาฉันวิ่งข้ามถนนมาอย่างไวแล้วฉันก็วิ่งตามเขาออกมาด้วย ตอนนี้เราสองคนกำลังนั่งรออาหารอยู่ที่ร้านอาหารหรูที่มีความเป็นส่วนตัวสูงซึ่งอยู่ตรงข้ามกับมหาลัย

"ทำไมฉันไม่ถึงเคยเห็นเธอเลยเธอเรียนคณะอะไรอ่ะ"

"เราเรียนศึกษาศาสตร์น่ะ"

"อ่อเรียนครูงั้นเหรอ"

"อื้มมม"

"โชคดีจัง"

"หื้มม โชคดีอะไรเหรอ"

"ก็พอดีฉันกำลังหาคุณครูไปสอนน้องสาวของฉันที่บ้านน่ะน่ะแกเดินไม่ได้"

"......." ฉันไม่ได้ถามอะไรกลับไปเพราะดูเหมือนเขามีใบหน้าที่เศร้าลงเมื่อพูดถึงน้องสาว

"เธอพอจะมีเวลาว่างหลังเลิกเรียนไหมฉันจะจ้างเธอไปสอนหนังสือให้น้องสาวเอาแค่วันละสองชั่วโมงก็ได้"

"ตอนนี้น้องสาวของนายอายุเท่าไหร่เหรอ"

"เจ็ดขวบแล้วล่ะ ที่ผ่านมาฉันก็หาคุณครูมาสอนแกนะแต่แกไม่เอาใครเลยแกเป็นเด็กที่โมโหร้ายเอาแต่ใจ เมื่อเช้าที่ฉันไปที่คณะเธอก็เพื่อจะมาถามว่าพอจะมีใครสนใจไปสอนหนังสือให้น้องสาวของฉันไหมพอดีเดินชนกับเธอเข้า"

"อ่อ เหรอ อืมม"

"ฉันให้เธอชั่วโมงละพันเลยนะสองชั่วโมงก็สองพันสนใจไหม"

"สองพันเลยเหรอ" ฉันตกใจกับค่าสอนที่เขาเสนอมาแต่ฉันไม่รู้จะสอนน้องเขาได้ไหมถึงแม้จะเคยไปสอนเด็กมาบ้างช่วงไปฝึกสอนก็ตามแต่ฉันไม่เคยสอนหนังสือเด็กแบบตัวต่อตัวมาก่อนเรื่องนี้คือสิ่งที่ฉันกังวล ถามว่าอยากได้เงินไหมฉันอยากได้เพราะนั่นคือน้ำพักน้ำแรงที่ฉันสามารถหาได้ด้วยตัวเอง ฉันจะได้ไม่ต้องให้ใครบางคนโยนเงินมาให้พร้อมคำดูถูก

"ว่าไงสนใจไหม"

"ก็น่าสนใจนะแต่..." แต่ฉันคิดว่าต้องไปปรึกษาอากานอากองทัพก่อนเพราะตอนนี้เท่ากับว่าท่านเป็นผู้ปกครองของฉันแล้ว

"ไม่ต้องมีแต่ได้ไหม ฉันถูกชะตากับเธอนะและคิดว่าน้องสาวของฉันก็น่าจะถูกชะตากับเธอด้วย"