บทนำ

เด็กหญิงตัวน้อยยืนมองจากมุมหนึ่งของบ้านเรือนไทย

ในครรลองสายตาที่ไร้เดียงสาเห็นเพียงชายหญิงคู่หนึ่งยืนคุยกันด้วยกิริยาแปลกแปร่ง ทั้งเว้นระยะและห่างเหินเกินมองตา

เด็กน้อยไร้เดียงสาวัยห้าขวบเอียงหน้ามองอย่างไม่เข้าใจ

ผู้ชายตัวสูงผิวขาวหน้าตาหล่อเหลาที่เธอเรียกเขาว่าพ่อค่อยๆ พูดว่า “ดาว ในที่สุดเธอก็กลับไทยเสียที พี่รอเธอเสมอนะ”

เขาพร่ำเพ้อแม้อีกฝ่ายยังคงเงียบงัน “ดาวลืมได้เหรอ? พวกเราเคยมีความสุขกันมาก เธอคือความสุขของพี่นะ ดาว...”

แต่ผู้หญิงหน้าตาสะสวยแต่งตัวหรูกลับมองอย่างเย็นชา นอกจากไม่ตอบรับหล่อนยังตอบกลับอย่างหักหาญน้ำใจเพียงว่า “พี่สุขคนเดียวนะสิ ดาวไม่ได้สุขด้วยสักนิด”

“พี่จะปรับปรุงตัว ทำให้ดีกว่าเดิม ให้ดาวมีความสุขขึ้น กลับมาเถอะ เราเป็นเหมือนเดิมได้ไหม”

“พี่มีอะไรดีจนฉันต้องกลับมา รวยเหรอ มั่นคงรึไง”

“ลูกไงดาว นึกถึงลูกสิ ลูกเราจะอยู่ยังไง กลับมาเป็นครอบครัวเดียวกันได้มั้ย เพื่อลูกของเรา”

“ในฐานะแม่ ฉันย่อมเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูก อย่าเอาคำว่าครอบครัวเดียวกันมารั้งฉันไว้”

“แต่พี่รักเธอนะดาว ให้โอกาสพี่ คิดถึงลูกให้มากเถอะนะ”

“ความรักมันไร้สาระ เงินเท่านั้นเยียวยาทุกสิ่ง”

ผู้หญิงสวยจัดที่เด็กน้อยเรียกว่าแม่พูดจบก็เดินจากพ่อไปไม่เหลียวหลัง ทิ้งไว้เพียงร่างสูงไหล่กว้างยืนห่อเหี่ยวเพียงลำพัง หากมองให้ดีจะเห็นแผ่นหลังของผู้ชายสั่นไหว เขาเหมือนร้องไห้ ครู่หนึ่งก็มีผู้หญิงอีกคนเดินเข้ามา หล่อนกุมบ่ากว้างเอาไว้ ปลอบโยนเขาด้วยสุ้มเสียงอ่อนหวานชโลมหัวใจที่อ่อนล้า

“ไม่เป็นไรนะพี่กิต พี่ยังมีจาอยู่ตรงนี้ จาจะไม่ทิ้งพี่ไปไหน เราร่วมสู้ร่วมสร้างกันใหม่นะ จาจะเป็นครอบครัวให้พี่ตลอดไป เป็นครอบครัวพ่อแม่ลูกที่สมบูรณ์”

คำว่าครอบครัวพ่อแม่ลูกคืออะไร เด็กหญิงไม่เข้าใจ เพราะหลังจากวันนั้นเด็กน้อยก็มีเพียงปู่กับย่า แม่ไม่กลับมา และพ่อก็หายหน้าหายตาด้วยเหตุผลที่ว่าสร้างเนื้อสร้างตัวไม่ย่อท้อ บากบั่นทำแต่งาน ตั้งหน้าตั้งตาหาเงินเพื่อครอบครัว

นานวันเข้า เด็กหญิงก็ไม่สงสัยอะไรอีก

เงินเยียวยาได้ทุกสิ่งจริงๆ นั่นแหละ